ตอนที่ 18 แกบังอาจแตะต้องผู้หญิงของฉัน

หลงหลินโดนต่อยกะทันหันจนเลือดกระเด็นออกมาจาก ปาก

แต่เขาไม่ได้สนใจความโกรธแล้ว แต่กลับรู้สึกยิ่งหวาด กลัวมากกว่า

เพราะตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น คุณชายลู่ นั่นเอง

ในวงการนี้ใครไม่รู้บ้างล่ะว่าถ้าเกิดล่วงเกินคุณชายลู่ เข้า จะตายโดยไม่รู้ตัว

หลงหลิน เชื่อโดยสนิทใจว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคนใช้ รีบ เถียงข้าง ๆ คู ๆ ออกไป “คุณชาย ขอโทษครับ ขอโทษ ครับ…

แววตาของลู่สิ้นจือฉายความอาฆาตแค้นออกมา พอเขา ออกแรงเหยียบบนฝ่ามือของหลงหลิน “เล็กน้อย” หลง หลิน ที่อยู่ด้านล่างก็ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวราวกับ หมูโดนเชือดเพราะเจ็บปวดมากเกินไป

“เมื่อกี้แกใช้มือคู่ข้างนี้แตะต้องเธอเหรอ”

พอลู่สิ้นจือพูดจบก็เหยียบไปบนมือของหลงหลิน อีกข้าง หนึ่ง เขาเหยียบมือแรงจนทำให้กระดูกของอีกฝ่ายหักเช่น กัน
หลงหลิน กลัวสุดขีด “นี่…นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ ผมไม่ได้บีบบังคับเธอ…คุณชาย ท่านต้อง…นึกว่าผมบีบ บังคับเธอแน่ ๆ เลยใช่ไหมล่ะ แต่ความจริงแล้วผมกับเธอ เราสมยอมกันต่างหากละ เมื่อกี้คือมันอดใจไม่ไหวถึงได้มา ทะเลาะกันที่นี่…เธอก็อารมณ์เสียเหมือนกัน พวกเราไม่ได้ ตั้งใจจะมาขัดหูขัดตาคุณที่นี่จริง ๆนะ”

แต่หลงหลินช่างไม่รู้เลยว่ายิ่งเขาเถียงข้าง ๆ ๆ ๆ ยิ่ง ทำให้ลู่สิ้นจือเดือดมากขึ้น

สมยอมกันอย่างงั้นเหรอ

ทนไม่ไหวงั้นเหรอ

ลู่สิ้นจือยิ้มออกมาแต่ทว่ารอยยิ้มของเขานั้นในสายตาของ หลงหลิน ก็เหมือนกับมารที่มาจุติบนโลก ดูแล้วน่ากลัวมาก จนขนลุกขนพอง

“สมยอมกันอย่างนั้นเหรอ แกแตะต้องผู้หญิงของฉัน ฉัน อนุญาตแกแล้วเหรอ” ลู่สิ้นจือพูดทีละคำ ๆ ทำเอาหลงหลิน ทรุดลงไปเลย

อะไรนะ

คุณชายลู่ หมายความว่าเธอคือผู้หญิงของคุณชายลู่อย่าง นั้นเหรอ

หลงหลินกลัวจนร้องไห้โหเสียงดัง “คุณชายลู่ ขอโทษครับ…ขอโทษครับ…คุณปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็น…ของคุณ…ถ้าผมรู้ ต่อให้เพิ่มความกล้าให้ผม อีกเป็นหมื่นเท่า ผมก็ไม่กล้าแตะต้องผู้หญิงของท่านหรอก ปล่อยผมไปเถอะนะ…ขอร้องละ

“ปล่อยแกไปงั้นเหรอ แกคิดว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ” สายตาของ ลู่สิ้นจือยังคงมองไปที่พื้นอยู่ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ทั้ง สภาพเมาแอ๋ ยิ่งเสริมส่งให้ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ชวนหลงใหล มากยิ่งขึ้น ไฟที่อยู่ในใจก็ยิ่งลุกโชนหนักขึ้นไปอีก

ลู่สิ้นจือมองไปที่เหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังแว๊บหนึ่ง พวกเขาก็ก้าวมาด้านหน้ามาดึงหลงหลิน ขึ้นมาเองโดยที่ เขาไม่ต้องพูดอะไรเลย

พวกเขาเข้าใจดีว่า คนที่หาเรื่องทำให้ท่านประธานโกรธ จนลงมือเองนั้นจะต้องจบไม่สวยแน่ ๆ สุดท้ายจะต้องตกอับ จนตายดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นหลงหลิน หน้าซีดเป็นไก่ต้มไม่ต่าง จากคนตายแล้ว

ล่สิ้นจือเดินไปหาหลินหยุนซินที่ยังคงมึนเมาอยู่ แววตา แห่งความโกรธยังคงอยู่ไม่จางหายไป

เขาถอดสูทที่เขาใส่อยู่ออกแล้วคลุมร่างของหลินหยุนซิน เอาไว้ ห่อหุ้มร่างกายของเธอไม่ให้มีส่วนใดโผล่ออกมาเลย สักนิดเดียว
ล่สิ้นจือโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก ร่างกายของร่างเล็ก ทำไมถึงพอดีกับอกของเขาเช่นนี้นะ สาวน้อยในอ้อมอก ของเขาช่างตัวเล็กน่ารักกระจิริดดีจริง ๆ เลย

เพราะคนใช้ทุกคนไปดูแลงานปาร์ตี้ด้านสวนดอกไม้เรือน กระจกกันหมด ดังนั้นในบ้านจึงไม่มีคนอยู่เลย

ดังนั้นระหว่างทางที่ลู่สิ้นจืออุ้มหลินหยุนซินกลับไปที่ห้อง ของเธอ นอกจากคนของเขาแล้วก็ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นี้ เลย

แต่หลินหยนซิน เมาหนักมากไม่ “น่ารัก” เหมือนเวลา ปกติ แต่กลับค่อนข้างดื้อ

เธอดิ้นอยู่ในอ้อมอกของลู่สิ้นจือไม่หยุด

แววตาของลู่สิ้นจือจากเดิมที่ดูเย็นชา แต่พอมาตอนนี้กลับ โดนยั่วโมโหจนลุกเป็นไฟขึ้นมา

พอวางหลินหยุนซินลงบนเตียงแล้วโยกคอไปมา ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงกล้าดื่มจนเมาแบบนี้ได้นะ สมควรตายจริง ๆ !

ขณะที่ลู่สิ้นจือกำลังพยายามอดกลั้นความปรารถนาอัน แรงกล้าอย่างมาก จึงคลุมตัวให้กับหลินหยุนซินแต่ผู้หญิง คนนี้ก็เหมือนกับลูกแมวตัวหนึ่งที่กอดเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ไม่เพียงแต่หน้าของเธอจะถูหน้าอกของเขาโดยไม่รู้ตัว แล้ว ที่หนักไปกว่านั้นก็คือขาของเธอยังถูส่วนล่างของเขา ด้วย….

ผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นกับไฟอยู่นะ !