ตอนที่ 17 ยังจะมาทําตัวเป็นผู้ดีใส่ฉันอีก

ด้านหน้าของหลินหยุนซินดูเบลอไปหมด วิงเวียนศีรษะ ด้วย เธอเห็นไม่ชัดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร

แต่เธอก็ยังคงดึงดันเลือกที่จะกลับห้องตัวเอง

แต่ทว่ายิ่งหลินหยุนซินดิ้น คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะยิ่ง กอดเธอแน่นขึ้น

“ให้ฉันส่งเธอกลับดีกว่านะ…ไม่ต้องเกรงใจหรอก…”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็ลากเธอไปทางด้านถ้ำของสวน ดอกไม้อีกฝั่ง

ถ้านั้นสร้างด้วยหินปลอมโดยเฉพาะ ด้านข้างยังปลูก ต้นไม้หลายต้นปิดบังถ้ำเอาไว้อีกด้วย ดังนั้นที่นั่นดูลึกลับ เป็นอย่างมาก

หลินหยุนซินโดนลากจนเจ็บ แม้ว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกัน แน่ แต่เธอแค่อยากไปเพราะว่าคนนี้ลากเธอ

“คุณ…ปล่อยฉันนะ…ฉันไม่ต้องการให้คุณไปส่งฉันกลับ บ้าน” หลินหยุนซินพูดยืนยันคำเดิม

แต่หลงหลินลากเธอมาถึงด้านข้างของถ้ำหินปลอมแล้ว แถมยังกดเธอไว้กับกำแพงหินแล้วถอดเสื้อผ้าเธอออก อย่างอุกอาจ
“สาวน้อยคนสวย ถึงบ้านแล้วนะ…มา ๆ ตอนนี้เราก็ทำ เรื่องสนุก ๆ กันได้แล้วนะ ฉันจะให้เงินเธอ ซื้อจิวเวอร์รี่ให้ เธอมากมายเลย ขอแค่เธอทำให้ฉันสนุก ฉันก็จะให้เธอทุก อย่าง” ตอนที่อยู่ในศาลาเมื่อกี้ เขาก็เล็งเธอเอาไว้แล้วดัง นั้นเขาก็เลยหาโอกาส บอกว่าจะไปห้องน้ำแล้วแอบตาม หลังเธอมา

หลินหยุนซินเสียสติไปแล้ว

คราวที่แล้วที่โดนลู่สิ้นจือขืนใจในห้องน้ำและในห้อง นั่น เป็นเพราะเธอกลัวว่าคนด้านนอก กลัวฐานะของลู่สิ้นจือจึง โดนข่มขู่

แต่ตอนนี้เธอเมาแล้ว จึงทำอะไรไปตามอารมณ์ความรู้สึก ที่ต่างกันของตัวเอง

เธอดิ้นไม่หยุด “อย่านะ อย่านะ…

หลังจากนั้นไม่นาน ระหว่างที่เธอดิ้นอยู่นั้น เธอก็เตะ เข้าไปที่หว่างขาของหลงหลิน

หน้าของหลงหลินดูเจ็บปวดและบูดเบี้ยวขึ้นมาทันที สอง มือที่ปิดปากของหลินหยุนซินเอาไว้คลายลงนิดหน่อย

แต่หลินหยุนซินก็เหมือนกับกระต่าย รีบวิ่งหนีออกมา

แต่ทว่าเพราะหลินหยุนซินดื่มจนเมาแล้ว ร่างหายทรงตัว ไม่ดี ความเร็วจึงช้าทำให้หลินหยุนซินวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังที่กำลังโกรธอยู่นั้นคว้าเธอเอา ไว้ได้

หลงหลินยกมือขึ้นมาตบหลินหยุนซินอย่างแรงไปหนึ่งที

หลินหยุนซินโดนตบข้างหูดังเปี๊ยะ หน้าเธอก็บวมขึ้นมา ทันที

เพราะความเจ็บปวด เธอจึงได้สติขึ้นมาบ้าง

“…นังสารเลว เธอมันเหล้าคารวะไม่ดื่ม ดื่มเหล้าปรับโทษ แทน(*เหล้าคารวะไม่ดื่ม ดื่มเหล้าปรับโทษแทน เป็นการ อุปมาว่าในเมื่อพูดด้วยดีๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลัง บังคับ) เธอเป็นแค่คนใช้ไม่ใช่เหรอ ยังจะมาทำตัวเป็นผู้ดีใส่ ฉันอีกฉันบอกเธอให้นะ วันนี้ฉันแค่หยอกเธอเล่น ฉันจะย้ำยี เธอให้ดู” เมื่อเขาพูดจบก็เอามือข้างหนึ่งปิดปาก หลินหยุน ซินเอาไว้ มืออีกข้างก็ดึงผมของ หลินหยุนซินเอาไว้ จะลาก เธอไปทางถ้ำหินปลอมต่อ

หลินหยุนซินเจ็บปวดจนน้ำตาร่วงลงมาจากหางตา

แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงปีศาจร้ายราวกับออกมาจากนรกที่ อันเย็นยะเยือกดังมาจากด้านหลังของพวกเขา “ปล่อยเธอ ซะ ! แกช่างกล้าแตะต้องตัวเธอนะ ! ”

หลงหลิน รู้สึกหนังศีรษะตึงขึ้นมาทันที เขามองกลับไป โดยสัญชาตญาณ ปรากฏว่าพอเขาหันไปก็เห็นคุณชายลู่ อยู่ด้านหลังพวกเขา
ลู่สิ้นจือไม่เคยโกรธแบบนี้มาก่อน แววตาเต็มไปด้วยความ โกรธราวกับมีพายุน้ำแข็งอยู่ในนั้น

แกสมควรตาย !

เขาอยากจะฆ่าไอ้หมอนี่ !

มันบังอาจมาแตะต้องคนของเขา !

เมื่อหลงหลิน ปล่อยมือออกโดยสัญชาตญาณเพราะความ กลัวลู่สิ้นจือก็พุ่งไปเตะเข้าที่ดวงใจของหลงหลิน อย่างแรง

ณ จุดนี้ร่างกายของหลงหลิน ถูกเตะลอยลงบนพื้นเหมือน กระดานไม้ที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ