ตอนที่ 14 กลั่นแกล้ง

แววตาของหลงหลิน ดูตื่นเต้นดีใจราวกับเห็นเหยื่อแล้ว เขาพูดกับลู่หย่าอัน…เขาคือคนใช้บ้านเธอเหรอ”

แววตาของลู่หย่าอันดูอึดอัดและไม่พอใจ พยัก ๆ หน้า “ใช่ คนใช้บ้านเรา เขารบกวนความสนุกของพวกเธอหรือเปล่า เอาอย่างนี้แล้วกันนะ ฉันจะเรียกเขามาให้เขามาขอโทษ พวกเธอดี ๆ นะ”

แววตาของลู่หย่าอันฉายความชั่วร้ายออกมาในชั่วพริบตา

เธอเชิญคนเหล่านี้มาที่บ้าน ก็เพื่อตีสนิทสร้างความ

สัมพันธ์กันเท่านั้น

แม้ว่าเธอจะแซ่ลู่ แต่คนวงในต่างก็รู้ว่าพ่อของเธอเป็นลูก บุญธรรมของคุณปู่ดู่ คุณอาของเธอต่างหากที่เป็นลูกชาย แท้ ๆ ของคุณปูลู่ คนนั้นต่างหากที่เป็นคุณชายตัวจริงดังนั้น ฐานะของเธอจึงยังดูน่าอึดอัดอยู่

บ้านของหลงหลิน ทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวอร์รี่ แม้ว่าเธอ จะดูถูกว่าตระกูลหลงไม่คู่ควรกับตระกูลลู่เลยสักนิด แต่ถ้า พูดถึงกิริยาท่าทางกับเล่ห์เหลี่ยมปากหวานล่อลวงใจคน ของหลงหลิน แล้ว เธอก็พยายามมองเขาเป็นหนึ่งใน “ตัว สำรอง” ของเธอก็พอแล้ว

ที่นี่ยังมี “ตัวสำรอง” ของเธอดี ๆ อีกตั้งมากมาย
ตัวสำรองที่งานดีที่สุดก็คือ…

สายตาของลู่หย่าอันไปหยุดอยู่ที่ฮั่วจั๊วฟาง ผู้มีรอยยิ้มอัน งดงามบนใบหน้า

หากพูดถึงวงศ์ตระกูล อิทธิพลของตระกูลฮั่วนั้นไม่เลว เลย ยังไงก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่

ลู่หย่าอันเล็งเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับเขาแล้ว

เธอมันตัวซวยตัวน้อยที่ไม่เหมือนใครทำลายงานปาร์ตี้ที่ เธอตั้งใจจัดเป็นอย่างดีจนเละเทะ

ลู่หย่าอันพูดกับคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เรียกหล่อนมานี่ซิ”

ไม่นานหลินหยุนซินก็มาที่หน้าศาลา

เธอก้มหน้าลง พูดเสียงเบา ๆ “คุณหนู…หย่า มีเรื่องอะไร หรือเปล่าคะ”

ความจริงแล้วหลินหยุนซินรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่แล้ว

ลู่หย่าอันหัวเราะเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอทำจานแตก เธอทำให้แขกอารมณ์เสียเพราะไปรบกวนพวกเขา เธอควร จะขอโทษไม่ใช่เหรอ”

หลินหยุนซินหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ ในเมื่อ ลู่หย่าอัน พูดแบบนี้แล้ว ถ้างั้นก็ชัดเจนแล้วว่าแม้ว่าเธอจะอธิบายไปก็ไม่มีใครฟังอยู่ดี

หลินหยุนซินจึงได้แต่พูดว่า “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ความผิดพลาดของฉันรบกวนความสนุกของทุกท่าน”

ขอโทษแล้วไปได้เลยใช่ไหม

เธอแค่อยากอยู่อย่างสงบสุข พอจัดการเรื่องของตัวเอง เสร็จแล้วก็จะไป

ลู่หย่าอันพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ดีมาก เธอยอมรับก็ดี…ฉัน ว่าคำว่าขอโทษไม่ควรแค่ขยับปากขอโทษก็ถือว่าขอโทษ นะ ควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อแสดงการขอโทษอย่าง จริงใจด้วยสิ เอาอย่างนี้แล้วกันนะ เธอ…ดื่มเหล้าที่อยู่หน้า ฉันให้หมดถือว่าเป็นการขอโทษแขกทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ให้ พวกเขาให้อภัยเธอแล้วกัน”

เมื่อลู่หย่าอันพูดจบ ทุกคนในที่เกิดเหตุก็ส่งเสียงเชียร์โห ร้องขึ้นมาทันที

ลู่หย่าอันรู้ว่านี่เป็นวิธีนี้เป็นวิธีสร้างความบันเทิงให้กับ บรรดาคุณชายกับคุณหนูวิธีหนึ่ง

หลินหยุนซินมองเหล้าฝรั่งสิบขวดที่วางอยู่ตรงหน้าลู่หย่า อันเธอก็ใจหายวาบ

สิบขวดเลยเหรอ
อีกอย่างเธอก็ดื่มเหล้าไม่เป็นด้วย

สุดท้ายลู่หย่าอันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไม่ง่าย ๆ

มือทั้งสองข้างของหลินหยุนซินกำหมัดแน่น แสดงให้ เห็นว่าเธอรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ ฉัน…ดื่มเหล้าไม่เป็น

ลู่หย่าอันขมวดคิ้ว “ดื่มเหล้าไม่เป็นเหรอ ถ้างั้นก็ดีเลย ก็ หัดซะสิ”

หลินหยุนซินยิ่งกำหมัดแน่นขึ้นไปอีก

แต่ทันใดนั้นเองจู่ ๆ หลงหลิน ก็เปิดปากพูดขึ้นมาว่า “ใน เมื่อเป็นการขอโทษ ก็ไม่ต้องดื่มเหล้าเสมอไปหรอก ฉัน เปลี่ยนวิธีขอโทษก็ได้ สู้ทำการแสดงดีกว่า…

หลินหยุนซินคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกู้หน้าให้เธอ

ลู่หย่าอันมอง หลงหลิน ด้วยความไม่พอใจ อย่าบอกนะว่า หลงหลิน สนใจนังตัวซวยคนนี้เข้าให้แล้ว

หญิงสาวเป็นคนขี้อิจฉาง่ายมาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่ตัว สำรองคนหนึ่ง แต่ก็ห้าม “สองจิตสองใจ” นะ

พอลู่หย่าอันคิดได้แบบนี้ ก็ยิ่งไม่อยากปล่อยหลินหยุนซิน

ไป
วันนี้เธอจะต้องทำให้หลินหยุนซินขายหน้าให้ได้