ตอนที่ 13 สาวงาม

หลินหยนชินชินกับสายตาอันเย็นชาและไม่เป็นมิตรของ คนในตระกูลนี้ที่มองเธอแล้ว

แต่สิ่งที่เธอทําได้ก็คือนิ่งเงียบและชินชา

หลินหยุนซินพยักหน้าตอบ “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไปเดี๋ยว นี้แหละ”

ชิงซิ่วพูดอย่างอารมณ์เสีย “เร็ว ๆ หน่อยนะ ห้ามอืดอาด ยืดยาดนะ วันนี้คุณหนูต้อนรับแขกวีไอพีที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น ไม่เหมือนคนที่จะต้อนรับขับสู้ส่ง ๆ ไปอย่างไรก็ได้ แถมยัง เปลืองเวลาจะต้อนรับอย่างเธอหรอก”

ชิงซิ่วพูดจบก็เดินเชิดหน้าจากไปเลย

แววตาของหลินหยุนซินฉายความรู้สึกอับจนหนทางและ เจ็บปวดรวดร้าวออกมา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ พอเก็บของนิดหน่อยเสร็จแล้วก็ไปช่วยงานเลย

ลู่หย่าอันจัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ที่เป็น สถานที่ที่เอาไว้พักผ่อนย่อนใจโดยเฉพาะ

ที่นี่หรูหราไปทุกที่

สระว่ายนําขนาดใหญ่ จอภาพดิจิตอล ทางเดินประดับ ประดาด้วยเพชรคริสตัล สวนดอกไม้เรือนกระจกลอยฟ้าที่ออกแบบมาอย่างประณีตงดงาม…

เพราะจัดปาร์ตี้ที่นี่ จึงเห็นอาหารเลิศรสกับเครื่องดื่มและ เหล้าไวน์ชั้นดีได้ทุกที่

แม้ว่าหลินหยุนซินจะมาอยู่ตระกูลลู่ได้หนึ่งปีแล้ว แต่ก็ ไม่เคยมาที่นี่เลยเพราะสถานะของเธอนั้นมัน “ไม่คู่ควร นอกจากนี้เธอก็ไม่มีเวลาที่จะมาที่นี่ด้วย

ในศาลาหรูหราที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ชายหญิงในชุดสวย หรูกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันหัวเราะไปและดื่มไวน์แดงไปด้วย

ดูเหมือนว่าหลินหยุนซินแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้คนพวกนั้น มากแต่กลับอยู่ห่างกันคนละโลก

หลังจากที่หลินหยุนซินมองไปแว็บหนึ่งเธอก็ยังคงไปยก อาหารไป ๆ มา ๆ เอาอาหารไปจัดวางบนโต๊ะกับพวกคนใช้

เธอแค่อยากทํางานที่อยู่ในมือให้เสร็จก็พอ

แต่ว่า แม้ว่าเธอจะไม่ไปหาเรื่องคนอื่น แค่อยากอยู่อย่าง สงบสุขแต่ปัญหาก็มาหาเธออยู่ดี

ขณะที่หลินหยุนซินยกจานสีขาวกองโตอยู่นั้นก็เจอชิงซิ่ว เดินมาด้วยความรีบร้อนพอดีจนชนเธอเข้าอย่างแรง

ทันใดนั้น เธอเสียการทรงตัวทำให้จานทั้งหลายที่ถืออยู่ ในมือหล่นพื้นแตกหมดเลย
แววตาของชิง วทีชนหลินหยุนซินเข้านั้นดูลุกลี้ลุกลน อีกฝ่ายก็รู้ตัวว่าตัวเองทำให้หลินหยุนซินทำจานแตกแต่เธอ ก็กลับมาทําพูดอย่างมั่นใจเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

เพราะว่าเสียงจานเหล่านั้นแตกดังมากทำให้ทุกคนมองมา ที่หลินหยุนซินทันที

ชิงซิ่วชี้หลินหยุนซินแล้วด่าเสียงดัง “เธอทำงานประสา อะไรเนี่ย ทําไมถึงไม่ระวังแบบนี้นะ ยังไม่รีบเก็บเศษจาน แตกขึ้นมาอีก”

หลินหยุนซินโกรธจนหน้าแดงก่ำ อดที่จะตอบกลับไปไม่ ได้ “เมื่อกี้เธอชนฉันเองนะ”

“โอโห เธอเป็นมนุษย์กระดาษหรือไงเนี่ย ร่างกายเปราะ บางขนาดนี้เลยเหรอ ชนทีก็กระเด็นแล้วเหรอ ฉันกำลัง เถียงข้าง ๆ คู ๆ อยู่นะ หึ…”

ในเวลานี้เอง พ่อบ้านได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบมาจัดการ ปัญหา

เขามองหลินหยุนซินด้วยสายตาหงุดหงิด “พวกเธอยังจะ ทะเลาะกันอะไรตรงนี้อีก ถ้าไปรบกวนแขกเขาจะทำยังไง เธอรีบเก็บจานให้สะอาดเลยนะ รีบเก็บเร็วเข้า ! ”

หลินหยุนซินกำหมัดแน่น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว เก็บเศษจานแตกให้สะอาดก่อน
แต่ชิงซิ่วมองร่างของหลินหยุนซินที่นั่งยอง ๆ ลง ด้วยแวว ตาที่สะใจและเย้ยหยัน

เธอยังจะอยากมาสู้กับตัวเองอีกหรือ

ไม่ดูเอาเสียเลย ในบ้านหลังนี้มีใครบ้างที่ไม่มองเธอ เหมือนเป็นเทพเจ้าแห่งโรคห่า หนีอย่างกับหนีโรคระบาด รังเกียจสุด ๆ

ในขณะเดียวกัน

หลงหลินผู้มาพร้อมกับทรงผมที่จัดทรงเนี้ยบด้วยเจลนั่งอ ยู่ด้านข้างลู่หย่าอันอดที่ปรายตามองหญิงสาวผู้ที่ทำจานตก แตกเมื่อกี้ด้วยความตกตะลึงในความงามของเธอไม่ได้

เธอคือคนใช้ของตระกูลลู่หรือ

แต่กิริยาท่าทางของเธอกลับดีงามยิ่งนัก เหมือนกับสาว งามคนหนึ่งทีเดียว