ตอนที่ 12 สาบากใจ

หลังจากที่ลู่สิ้นจือทิ้งระเบิดคำพูดลูกใหญ่แล้วจากไป เหลือเพียงหลินหยุนซินที่ถูกระเบิดจนสมองมีแต่ความว่าง เปล่า

หลินหยุนซินเหมือนกับรู้สึกแต่เพียงอับอายตั้งแต่นิ้วเท้า ไปจนถึงเส้นผม

หลินหยุนซินไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ น้ำตาจึงไหล พรากลงมา

เธอหาเรื่องใส่หัวไปยั่วมนุษย์ปีศาจแบบไหนกัน ถึงได้ ทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพเหมือนกับตกนรกอย่างนี้

อีกอย่างในใจเธอมีความรู้สึกถึงลางร้ายอันน่ากลัว ดู เหมือนว่าเธอติดอยู่ในบึงอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งถลำลงไปยิ่ง ลึกขึ้นไปอีก

เธอจะทําอย่างไรดีนะ !

หลินหยุนซินฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ส่งข้อความไปให้เฉินหง บอกว่ายืมเงินได้แล้ว เธอก็จัด ๆ ผ้านวมให้ ลู่ยี่ซิง

แต่ตอนนี้เธอยังไม่กล้าเบนสายตาไปมองลู่ยี่ซิงตรง ๆ

คำพูดของลู่สิ้นจือเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ ทําให้เธอหวาดผวาสุดขีด ไม่สามารถมองเขาเหมือนปกติได้อีก

ในขณะเดียวกัน

ขณะที่ลู่หย่าอันกำลังจะกลับห้อง กลับเห็นคุณอาออกจาก ห้องผู้ป่วยพี่ชายตัวเองออกมา

เธออดที่จะอยากรู้และประหลาดใจไม่ได้ คุณอาไปดูพี่ ชายเหรอ

แต่เมื่อก่อนคุณอา นิสัยเย็นชามาแต่ไหนแต่ไร เห็นพี่ชาย เป็นเหมือนธาตุอากาศ จะไปดูพี่ชายตัวเองที่สลบไสลไม่ ได้สติอยู่ได้อย่างไรกันล่ะ

ลู่หย่าอันคิดไปคิดมาก็โยนปัญหานี้ออกจากสมองไป

ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มหวานออกมาต้อนรับลู่สิ้น จือที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดเสียงออดอ้อน “คุณอา

แต่ทว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อเพราะลู่สิ้นจี อมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว ราวกับว่าเห็นเธอเป็นธาตุ อากาศ เดินผ่านไปโดยไม่เหลียวมองเธอเลย

ลู่หย่าอันสีหน้าดูน้อยใจแต่ก็ทำได้แค่มองด้านหลังของลู่ สิ้นจือจากไปไม่กล้าไปรบกวน

เพราะเธอทั้งกลัวทั้งรักลู่สิ้นจือ
เธอเห็นคุณอาเป็นเหมือนกับราชาผู้หยิ่งยโส ทั้งน่ากลัว ทั้งมีเสน่ห์มาก ทำให้ผู้คนอดที่จะชายตามองเขาไม่ได้

ลู่หย่าอันรู้สึกเสียดาย แอบถอนหายใจเงียบ ๆ ไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณอาชอบผู้หญิงแบบไหนกันแน่

แต่ว่าวันนี้เธอก็มี “เรื่องสำคัญ” ต้องรู้ว่าเธอเชิญ “เพื่อน ๆ” ที่มาเล่นด้วยตามปกติมาเล่นกันที่นี่

คนเหล่านี้เหมือนกับเธอ ต่างก็เป็นคุณชาย คุณหนูที่บ้าน เป็นเศรษฐีผู้ดีมีตระกูลกันทั้งนั้น

แต่เธอคิดว่าเธอเลิศเลอเพอร์เฟคที่สุด ทั้งวงศ์ตระกูล ทั้ง รูปร่างหน้าตา เธอเป็นคนที่มีบารมีเปรียบเสมือนกับเดือนที่มี ดาวรายล้อมอยู่รอบ ๆ

หลินหยุนซินดูแลลู่ยี่ซิงเสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้อง

แต่เธอก็พักผ่อนไม่ได้

เพราะว่าแม่ยายให้เธอทำงานอย่างอื่นอีก เธอต้องปัก ผ้าเช็ดหน้าหรือถักจี้วันเว้นวันอีก พูดอย่างดูดีว่าได้เธอ กตัญญูกตเวที ต่อแม่ยาย แต่ในใจของหลินหยุนซินนั้นรู้ดี ว่ามันหมายความว่าอย่างไร

แม่ยายแค่ไม่อยากให้เธอ “อู้งาน” หรือได้พักผ่อน
เพราะต้องส่งงานทุกวัน เธอเลยต้องรีบทำให้เสร็จ บาง ครั้งก็ต้องโต้รุ่ง แม้ว่าสิบนิ้วจะโดนทิ่มจนเลือดออก ไม่รู้ว่า โดนทิ่มไปกี่ครั้งแล้วกันแน่ เธอก็ยังต้องทำงานต่อให้เสร็จ

เธอไปจากตระกูลลู่ไม่ได้ เพื่อแม่แล้ว ไม่ว่าจะลำบากยาก เข็ญสักเท่าไหร่ เธอต้องทนต่อไปให้ได้

เพียงแต่ว่า เธอยังปักผ้าไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีคนเคาะประตู ห้องของเธอ

คนใช้ชิงซิ่วออกคำสั่งอย่างหงุดหงิด “คุณหนูหย่าอัน จัด งานรวมญาติในบ้าน พวกเราคนไม่พอ คุณผู้หญิงให้เธอไป ทำงานกับพวกเราด้วย”

อย่ามองผู้หญิงคนนี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณนายน้อยเลย แม้แต่ ตำแหน่งก็ยังสู้คนใช้อย่างพวกเขาเหล่านี้ไม่ได้เลย

คุณผู้หญิงสั่งเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามา ใคร ๆ ก็ไม่ ต้องเกรงใจเธอทั้งนั้น อยากจะกลั่นแกล้งเธออย่างไร จะ ทรมานเธออย่างไรก็ได้ หนำซ้ำยังให้รางวัลอย่างงามอีก ด้วย