ตอนที่ 11 ผู้ร้าย

เดิมทีลู่สิ้นจือจงใจอยากจะ “แกล้ง” หลินหยุนซินอยากให้ หลินหยุนซินรู้สึกเขินอาย อยากจะแกล้งเธอเล่น แต่กลับ ทำให้ตัวเองเดือดดาลขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ลู่สิ้นจือทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงพลิกมือจับมือของหลิน หยุนซินเอาไว้แล้วกดเธอไว้กับกำแพง

ลู่สิ้นจือจู่โจมรวดเร็วกว่าเธอที่ “อืดอาดยืดยาด” มาก เขา ถอดเสื้อผ้าของหลินหยุนซินออกโดยไม่ลังเลอย่างรวดเร็ว แถมยังจูบเธอลงไปโดยไม่สนใจการขัดขืนของเธออีกด้วย

เมื่อชายหนุ่มใช้กำลังหลอมรวมร่างกายของเขาและเธอ เข้าด้วยกัน

น้ำตาของหลินหยุนซินก็ไหลรินลงมาไม่หยุด เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้แทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

มันช่างเจ็บเหลือเกิน !

แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ยอมปล่อยปละออกจาก ร่างกายของเธอเท่านั้น หนำซ้ำยังใช้คำพูดเสียดสีตัวเธอไม่ หยุดอีกด้วย

“เป็นไง ชอบไหมล่ะ ฟินไหมล่ะ”

หลินหยุนซินหลับตาปี้ ไม่ยอมมองเขา กัดฟันแน่น ไม่ยอมตอบ

“ห้ามหลับตา ห้ามไม่ตอบคำถามฉัน ไม่อย่างนั้น…อย่า หวังเลยว่าฉันจะให้เธอสิบล้าน” ลู่สิ้นจือพูด

หลินหยุนซินแทบอยากจะฆ่าผู้ชายไร้ยางอายคนนี้ทิ้ง

ไสหัวไปซะ !

เขาโรคจิตถึงขั้นไหนเนี่ย

“มะ…ไม่… ตอบเองนะ ” หลินหยุนซินแอบคิดอยู่ในใจเขาอยากให้เธอ

แววตาของลู่สิ้นจือเย็นชาขึ้นมาทันที

ลู่สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกทีละคำ ทีละคำ “จริงเหรอ นี่แค่เริ่มต้นเองนะ…ต่อไป ดูซิว่าฉันจะขย้ำเธอยัง ไง…”

ต่อมาทุกอย่างก็เหมือนกับพายุฝนอันบ้าคลั่งทำเอาหลิน หยุนซินรู้สึกเหมือนกับสูญสิ้นตัวตนท่ามกลางพายุฝนอันบ้า คลั่งไปเลย รู้สึกเหมือนกับร่างจะแตกสลาย

หลินหยุนซินไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้ จริง ๆ จึงต้องขอให้ลู่สิ้นจือยกโทษให้

แต่ทว่า แม้ว่าเธอจะตอบคำถามแรกของลู่สิ้นจือใหม่ แต่ลู่สินจือกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป

หลินหยุนซินมือไม้สั่นไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะติดกระดุม เสื้อผ้าตัวเอง

น้ำตาของเธอไหลรินลงมาเป็นสาย ไม่กล้ามองลูซิง ที่นอนอยู่บนเตียง

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ลงไป มันช่างน่าละอายจริง

แม้แต่เธอเองก็ยังดูถูกตัวเองเลย

หลินหยุนซินคิดแต่เพียงอยากใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ แต่ยิ่งคิด อยากให้เร็ว ท่าทางของเธอก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน

ทว่าขณะที่หลินหยุนซินไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด ๆ มือของ ชายหนุ่มกลับแตะต้องเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง

หลินหยุนซินกลัวจนตัวสั่น แววตาฉายความหวาดกลัว ออกมา

อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้อยากจะ…อีก

ไอ้โรคจิต ! ไอ้โรคจิต !
ดูเหมือนว่าลู่สิ้นจือจะอ่านความคิดของหลินหยุนซินออก เขาจึงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “…ตอนนี้จะปล่อยเธอไป ชั่วคราวก่อน ต่อไปฉันยังมีเวลาค่อย ๆ เล่นสนุกกับเธออีก นาน…”

ลู่สิ้นจือพูดไปด้วย ติดกระดุมเสื้อผ้าให้หลินหยุนซินไป ด้วย

หลินหยุนซินอึ้ง คิดไม่ถึงว่าลู่สิ้นจือจะใจดีแบบนี้

แต่เขาก็คือ “คนร้าย” เธอไม่ต้องการความปรารถนาดีของ เขาเลยสักนิด เธอแค่อยากอยู่ให้ห่าง ๆ จากเขาเท่านั้น

“ฉัน…ฉัน…ทำเองได้”

ลู่สิ้นจือพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเผด็จการ “ฉัน ต้องการให้เธอทำอะไร เธอทำได้แค่ยอมรับเท่านั้น ห้าม ปฏิเสธ อีกอย่างนะ เธออยากให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้เธออีก ตอนนี้หรือไง”

เขาพูดมาแบบนี้หลินหยุนซินจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก

ขณะที่ลู่สิ้นจือใส่รองเท้าให้เธอลู่สิ้นจือก็เชยคางของเธอ ขึ้นมาให้ตาของเธอมองเขา

“สิบล้านฉันให้บริษัทพ่อของเธอได้…แต่ ฉันอยากให้เธอ จำเอาไว้ด้วยว่า ต่อไปเวลาที่เธออยู่กับเขาในห้องนี้ เธอ ต้องคิดถึงฉัน อีกอย่าง ได้ข่าวว่าแม้ว่าจะนอนเป็นมนุษย์ผักแต่ก็รับรู้โลกภายนอกได้นิดหน่อย เธอว่า….เมื่อกี้ คนที่เธอ เรียกว่าสามีเขาจะได้ยินเสียงครางของเธอหรือเปล่านะ”