ตอนที่ 10 ยั่วยวนต่อหน้าสามีของเธอ

“คุณ…คุณต้องการอะไร” หลินหยุนซินพูดด้วยความ อับอายและอดทน

“ฉันต้องการ… ซิน“เธอ” ” ลู่สิ้นจือ ใช้นิ้วบีบคางของหลินหยุน

หลินหยุนซินเกลียดไอ้โรคจิตบ้ากามคนนี้เข้ากระดูกดำจน อยากจะลงโทษไอ้บ้ากามคนนี้ให้สาสมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เธอก็ต้องอดทนอดกลั้นเก็บมันเอาไว้

เมื่อลู่สิ้นจือ เห็นหลินหยุนชินท่าทางทั้งประหม่าทั้งโมโห สุดขีดเหมือนกับกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว เขา ก็ยิ่งแกล้งเธอรุนแรงมากขึ้น

“คุณจะให้ฉันทําอะไร ฉัน…ฉันเป็นคนใช้ให้คุณได้ ฉันซัก ผ้าทำกับข้าว กี่ปีก็ได้” หลินหยุนซินเองก็ร้อนใจมากจึงได้ แต่กล้ำกลืนฝืนทนพูดออกไป

ลู่สิ้นจือ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเย่อหยิ่งว่า “ฉันไม่ ต้องการให้เธอมาซักผ้าทํากับข้าวให้ฉัน เพราะฉันมีคนใช้ คอยทําเรื่องพวกนี้ให้ฉันเยอะแล้ว ฉันแค่ต้องการ…ผู้หญิง บนเตียงที่มาให้ฉันขย่ำแรง ๆ อีกอย่างคราวนี้ ฉันต้องการ ให้เธอเป็นคนขอให้ฉันนอนกับเธอเอง”

หลินหยุนซินช็อกคำพูดอันโจ๋งครึ่มและไร้ยางอายของลู่ สิ้นจือ จนพูดไม่ออก
แต่เสนอไม่ใจอ่อนเพราะ หลินหยุนซินตัวสั่นเลยสักนิด แต่กลับยิ่งบีบบังคับมากขึ้นไปอีก

“ใครใช้ให้เมื่อคืนเธอบ่นว่าฉันทำได้แค่บีบบังคับเธอล่ะ เธอจะไม่ยอมให้ฉันนอนกับเธอ ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสเธอ หนึ่งครั้ง ขอแค่คราวนี้เธอเป็นฝ่ายร้องขอ ยอมปรนนิบัติ ฉันเอง ฉันก็พอใจแล้ว ถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจ ต่อไปเธอก็จะ เป็นของฉัน ฉันก็จะให้เธอสิบล้าน ฉันจะให้เวลาเธอคิดสาม วินาที ถ้าเธอไม่ตกลง ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ไม่เพียงแค่ จะไม่ได้สิบล้าน ต่อไปเธอก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี ฉันจะขย่ำเธอ อย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีก

สําหรับเขา อย่างไรเสียไม่ว่าจะเต็มใจก็ดีหรือบีบบังคับก็ดี เธอก็คือคนของเขา

สมองของหลินหยุนซินมีแต่ความว่างเปล่า ฟังลู่สิ้นจือเริ่ม นับเลข

เธอถูกบีบให้อับจนหนทางสู้ ถ้าเธอช่วยตระกูลหลินไม่ได้ แม่เลี้ยงจะต้องทรมานแม่ที่ถูกเอาไปซ่อนอยู่แน่ๆ

หลินหยุนซินกล้ากลืนฝืนทนพยักหน้าไป “ได้ ฉันรับปาก คุณ”

เธอเกลียดตัวเองที่ทำแบบนี้จริงๆ

“ถ้างั้นตอนนี้เริ่มเกมได้…เธอเริ่มจู่โจมฉันได้แล้ว”
หลินหยุนซินพูดด้วยความตื่นตระหนกและช็อก “ตอนนี้เห รอ ตรงนี้เลยเหรอ

ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วเหรอเนี่ย

ลู่สิ้นจือรังสีที่แผ่ออกมาจากมุมปากยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น “ใช่ ตอนนี้แหละ ตรงนี้เลย ขอให้ฉันนอนกับเธอ…ต่อหน้าเตียง สามีของเธอ ปรนนิบัติฉัน”

หลินหยุนซินรู้สึกอับอายสุดขีดขึ้นมาทันที เธอเข้าใจ เจตนาของผู้ชายคนนี้แล้ว

เขาไม่มียางอายบ้างเลยเหรอ !

หลินหยุนซินโพล่งออกมา “แก…แกมันเลวทรามต่ำช้า ! ”

แววตาเย็นชาของสิ้นจือยิ่งรุนแรงมากขึ้น เขาหัวเราะ เยาะเย้ย เอามือบีบคางของหลินหยุนซินเอาไว้ “ฉันไม่เลว ฉันจะทำให้เธอได้เสพสุข ได้ขึ้นสวรรค์ได้ยังไงกันล่ะ อีก อย่างไม่ว่าการเปิดศึกจะเป็นอย่างไร ยังไงสุดท้ายฉันก็เป็น คนออกแรงอยู่ดี แถมเธอยังได้เงินสิบล้านอีก ของดีขนาดนี้ เธอนี่เสียเปรียบจริง ๆ เลยนะ”

หลินหยุนซินพ่ายแพ้ต่อความไร้ยางอายของลู่สิ้นจือจริงๆ จนเธอเลือดขึ้นหน้า

เมื่อคนคนหนึ่งจงใจใช้คำพูดแทะโลม แต่ตัวเองไม่อาจสู้ ความไร้ยางอายอีกฝ่ายได้ เมื่อนึกคำพูดที่จะโต้ตอบกลับไปจึงมีแต่คำที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าจนพูดไม่ออก

“ตอนนี้เธอจะทำหรือไม่ทำล่ะ ฉันกำลังให้โอกาสเธอนะ ถ้าเธอไม่ปรนนิบัติจนฉันพอใจตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ สิบล้านนั้น ฉันก็จะจัดหนักให้เธอต่อหน้าคนที่เธอเรียกว่า สามีด้วย”

หลินหยุนซินใจเต้นเร็วมาก นิ้วมือก็สั่นเพราะความ ประหม่าและความรู้สึกอับอาย

ขนตาของหลินหยุนซินสั่นเทา หลับตาลง น้ำตาไหลลง

มาจากหางตา นิ้วมือของเธอสัมผัสเสื้อผ้าของลู่สิ้นจือเริ่มลูบคลำ

พยายามที่จะถอดเสื้อผ้าของเขาออก

แต่ยิ่งเธอตื่นเต้น ก็ยิ่งสั่นมากขึ้นทำให้ยิ่งถอดเสื้อผ้าของ เขาไม่ได้

เธอหลับตาอยู่ทำให้มองไม่เห็นแววตาที่เหมือนกับมีไฟ ลุกโชนอยู่ข้างในที่เย็นชาและเดือดดาลราวกับหิมะโดนไฟ แผดเผาของลู่สิ้นจือเพราะมือที่ลูบคลำมั่วซั่วของเธอเป็น ธรรมดา

ตอนนี้เขาแทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัวเต็มที่แล้ว เขาแทบทนต่อไปไม่ไหวแล้ว