บทที่ 7 คนที่อยู่เบื้องหลัง

ทัดดาวยังอยากพูดต่อ แต่ก็ถูกสายฟ้าขัดจังหวะ อย่างหงุดหงิดรำคาญ นี่มันเป็นเรื่องของพี่”

น้ำเสียงยังคงฟังดูอ่อนโยน แต่ว่าใบหน้าของ สายฟ้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมา ก็ดูเยือกเย็น มากแล้ว

ความหงุดหงิดนี้ไม่รู้ว่ามาจากไหน ทั้งที่หลุดพ้น จากผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นได้แล้ว แล้วทำไมถึงได้มี แต่คนถามถึง และทุกครั้งที่เขาได้ยินชื่อของผู้หญิงคน นั้น ในใจและอารมณ์ก็มักจะไม่นิ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ทัดดาวได้ยินสายฟ้าพูดอย่างนี้ เธอก็เริ่งกังวล รีบ พูดไปว่า พี่สาย ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉันแค่สงสารพี่ พี่ อย่าโมโหเลยนะ”

ยิ่งฟังเธอพูดอย่างนี้ สายฟ้าก็ยิ่งอารมณ์เสีย ที่พูด อยู่ก็อยากจะตัดสายทิ้งไป

(ไม่ ไม่นะคะทัดดาวห้ามเขาไว้ “พี่สาย พี่ฟัง ฉันนะ พี่ยังลืมพี่สาวไม่ได้ใช่ไหมคะ? พี่สาวนั้นตายไป ตั้งแต่เมื่อ8ปีก่อนแล้วนะคะ ทำไมพี่ไม่ลองมองคนที่อยู่ ตรงหน้าพี่บ้างหล่ะคะ? พี่สาวเธอตายไปแล้ว และเธอก็ ไม่สามารถที่จะฟื้นคืนชีพได้อีก? คนที่อยู่ตรงหน้า?

พอพูดถึงคนตรงหน้า นิดาต่างหากที่เป็นคนที่อยู่ ตรงหน้าเขา แต่เสียดาย ความรู้สึกที่เขามีต้องเธอนั้น มันคือจุดสูงสุดของคำว่าเกลียด คือเกลียดที่สุด

“ฉันไม่ต้องการให้เธอมาย้ำเตือนฉัน ที่เธอพูด อย่างนี้หมายความว่ายังไง?” สายฟ้าถาม

“พี่สาย ฉันชอบพี่ ฉันอยากเป็นตัวแทนพี่สาวไป ดูแลพี่ แต่ก่อนก็เพราะว่ามีผู้หญิงคนนั้นอยู่ แต่ตอนนี้ พวกพี่ก็หย่ากันแล้ว ฉันอยากจะอยู่กับพี่” ทัดดาวพูด อย่างที่นอกตื่นใจ ฉันนั้นไม่ได้แพ้พี่สาวเลยสักนิด ฉัน ยังจะรักพี่มากกว่าพี่สาวอีก พี่ให้เวลาฉันหน่อย ลอง มองฉันบ้าง ยอมรับฉันได้ไหมคะ?)

“ไม่เหมือนกัน” สายฟ้าพูดแทรกเธอพร้อมหมด ความอดทนกับเธอเต็มที่ นับดาวก็คือนับดาว เธอก็คือ เธอ ที่พี่ดูแลเธอก็เพราะว่าพี่สาวเธอฝากกับพี่ไว้ ไม่มี อะไรมากเกินกว่านี้ เธออยากไปคิดมาก ในใจของพี่มี แค่พี่สาวเธอ นี่เป็นความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลง ได้”

สายฟ้าพูดจบ ก็ไม่สนความรู้สึกของทัดดาว รีบ ตัดสายไป โตเกียว

หญิงสาวหน้าตาสระสวยดูสะอาดสะอ้านคนหนึ่ง จับโทรศัพท์ในมือไว้แน่นและนิ่งไม่ได้สติไปสักพัก สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาที่เอ่อล้น ออกมาจากดวงตาเธอ…

ทำไม?สายฟ้าทำไมพี่ถึงต้องชอบพี่นับดาวขนาด นั้นด้วย ฉันก็เป็นลูกสาวของบ้านดาวเหมือนกัน และก็ดี ไม่แพ้พี่นับดาวเลยสักนิด ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าพี่จะ ไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยสักนิด

แต่ก่อนฉันอาจจะใสซื่อเกินไป ที่เอาแต่รอว่าสัก วันหนึ่งพี่จะสามารถเดินออกมาจากอดีตนั้นได้ รอ จนกว่าพี่จะปล่อยวางพี่นับดาวได้ แล้วฉันค่อยไปอยู่ เคียงข้างพี่ แต่นางนิดาผู้หญิงต่ำตมนั้น ทั้งทั้งที่รู้ว่าพี่ รังเกียจเธอ ก็ยังตามตอแยพี่ไม่เลิก

ตำแหน่งภรรยาคุณสาย ที่จริงมันจะต้องเป็นของ

ฉัน

แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นก็หลอกง่ายซะจริงๆ ยังมี จิตสำนึกหน่อย สิ่งที่ฉันพูดไปเธอก็เชื่อหมดทุกอย่าง

ทัดดาววางโทรศัพท์ลง แสะยิ้มที่ดูเหมือนมั่นใจ อะไรบางอย่างของเธอออกมา เธอค่อยๆยกมือของเธอ ขึ้นมา ประทับเข้าไปที่หน้าอกของตัวเอง

หัวใจเต้นแรง

ใบหน้าที่ดูแสนจะบริสุทธิ์นั้นก็เปลี่ยนไปทันที

“โธ่พี่นับดาว คนที่ฉลาดมาทั้งชีวิตอย่างพี่ สุดท้ายก็โง่เหมือนกับนิดา รถดีดีจู่ๆจะพลิกคว่ำได้ยังไง กันหล่ะ? แต่ว่า ฉันจะไม่ให้พี่ตายเปล่าหรอก ฉันจะใช้ ใจพี่ ให้ได้ความรักของพี่มา จากนั้นก็จะได้อยู่กับเขา อย่างมีความสุข! !?

ใบหน้านั้น อย่างกับปีศาจร้าย แววตาที่เต็มไปด้วย ความอิจฉาและโกรธเคือง

“ลุงหลิน ช่วยจองตั๋วกลับประเทศไทยให้ฉัน หน่อย ทัดดาวบอกให้ผู้ดูแลบ้าน

พี่สาย ฉันจะกลับมาแล้ว ฉันจะรอดูสิว่า ไม่มีนิดา กับพี่นับดาวแล้ว พี่ยังจะไม่สนใจฉันอีกหรอ?

ขอแค่ฉันมีเวลาที่เพียงพอ ความอดทน ฉันก็จะ ต้องเข้าไปแทนที่พี่นับดาว และจะต้องเข้าไปอยู่ในใจพี่ ให้ได้แน่ๆ”