บทที่ 2 เหมือนกับสุนัข

นิดาพยายามที่จะบังคับไม่ให้ออกเสียงครวญ ครางของเธอไว้ แต่ร่างกายของเธอยังคงร้องขอและ ต้องการจากสายฟ้า

“สายฟ้า ฉันรักคุณ” ขณะที่สายฟ้านั้นเอากับเธอ อย่างป่าเถื่อนและรุนแรง นิดาก็พูดออกมาให้เขา แต่ก็ เหมือนพูดให้กับตัวเอง

สายฟ้าเหอะในใจ ถือซะว่าเป็นการตอบกลับจาก คำสารภาพรักของเธอก็แล้วกัน

ใจของนิดานั่นโศกเศร้า เธอเองก็รู้ดีว่าไม่มีวันได้ คำตอบ แต่เธอก็อยากจะได้คำตอบนั้น แม้มันจะเป็นแค่ คำโกหกก็ยังดี

“พูดว่าคุณรักฉัน!” นิดาก็ตะโกนออกมาอย่าง กะทันหัน แทบจะสุดเสียง

“คุณพูดว่าไงนะ?” สายฟ้าหยุดการกระทำ สีหน้า ที่ไม่น่าเชื่อ

นิดาจ้องมองไปที่หน้าเขา พูดออกมาอย่างชัดๆว่า “พูดว่าคุณรักฉัน ฉันสั่งให้คุณพูดว่ารักฉัน!” น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ของเธอไหลโฮออกมาอีกแล้ว แต่ว่าในตาของนิดาที่หนักแน่นนั้นกลับทำให้เขาตกใจ

“คนบ้า!สายฟ้าลุกตัวขึ้นและผลักนิดาออกไป

นิดารีบเอามือไปคว้าสายฟ้าเอาไว้ ความรู้สึกที่สิ้น หวัง พูดว่าคุณรักฉัน!”

นิดาที่ยังแอบมีความหวัง และก็รอจนเขาพูด ประชดเธอ รัก คุณคู่ควรกับคำว่ารักเหรอ?”

คำพูดที่เยือกเย็น สายฟ้าทับไปที่ตัวเธออีกครั้ง และกระทำกับเธอต่อ

“เพราะอะไร? เพราะอะไรกัน? ฉันรักคุณมาก ขนาดนี้น้ำเสียงของนิดาที่วิงวอนร้องของ น้ำตาที่ ไหลเข้าไปในปากนั้นเต็มไปด้วยความขน ทุกข์

สายฟ้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่า เธอเกิดบ้าอะไรอีก

เขาจบสงครามนั้นอย่างรวดเร็ว เห็นรอยฟันบน ร่างกายของตัวเอง สายฟ้ารู้สึกรังเกียจ เขาดึงบุหรี่ออก มามวลหนึ่งแล้วจุดไฟ เขาสำลักควันจากบุหรี่ ไอค๊อกแค๊ก นิดาพูดเสียง แหบๆว่า “กินของรองท้องหน่อยเถอะ ตอนนี้คุณคงจะ

หิวแล้ว. .)”

พูดจบนิดาที่ใส่ชุดนอนไว้ก็รีบเดินเข้าไปในครัว

พอเห็นนิดาที่วุ่นวายอยู่ในห้องครัว สายฟ้าก้มหัว ไปสูบบุหรี่เข้าแรงๆ หน้าอกของเขารู้สึกมีอะไรขวางไว้

“สายฟ้า คุณลองชิมดู นี่คือซุปไก่ที่ฉันตั้งใจฝึก ทำมา ตุ่นไว้นานมาก รสชาติน่าจะไม่เลว…….”

นิดายกถ้วยเปล่าขึ้นมา ตักซุปไก้ไปหนึ่งช้อน แล้ว ยื่นไปให้สายฟ้า

“กระเพาะของคุณไม่ค่อยดี อย่าทำร้ายตัวเอง เลย” นิดามองข้ามผ่านความเย็นชาของเขาไป แล้วยัง คงถือถ้วยซุปไก่นี้ไว้

นิดาที่คิดว่าเขาคงจะปฏิเสธเหมือนทุกที ใครจะ คิดหล่ะว่าเขาจะยื่นมือมารับถ้วยไป

เธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาจ้องมองตามมือของ สายฟ้า มองเขาที่ค่อยๆตักจะดื่มเข้าไปที่ปาก ทันใดนั้นสายฟ้าก็สะบัดทิ้งไป ซุปไก่สาดเต็มพื้น ห้อง ถ้วยที่ตกลงบนพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

“คิดว่าฉันจะกินงั้นหรอ? ฮี ใครจะไปรู้ว่าคุณใส่ยา พิษหรือเปล่า!”

“สายฟ้า ฉันจะวางยาได้อย่างไงกันหล่ะ?” นิดา รีบอธิบาย เธอรักสายฟ้ามากขนาดนั้น แล้วจะทำร้าย เขาได้อย่างไรกัน

สายฟ้าเอามือขี้ซุปไก่ที่หกอยู่บนพื้นนั้น “คุณกล้า กินไหมหล่ะ ถ้าคุณกล้าลงไปเลียผมก็กล้ากิน”

นิดาที่ถูกหมิ่นประมาท เขามองเหม่อไปที่สายฟ้า “ถ้าหากฉันกิน คุณจะกินจริงๆใช่ไหม?”

สายฟ้ายักไหล่ ซึ่งก็หมายถึงตอบกลับเธอ

“หลังแต่งงาน คุณไม่เคยกินข้าวที่บ้านเลย สายฟ้า วันนี้คุณให้โอกาสนี้กับฉัน ฉันจะต้องให้คุณได้ ชิมอาหารฝีมือของฉันแน่”

ก่อนหน้านี้คืนที่นับครั้งไม่ถ้วน สายฟ้าปฏิเสธแล้ว ปฏิเสธเล่ากับสิ่งที่เธอทำ และเธอก็ได้แต่เอาอาหารที่ เธอตั้งใจทำด้วยใจนี้เทลงในถังขยะ แต่ว่าวันนี้ เธอจะพยายามให้กับตัวเธอเองดูสัก ครั้ง นิดาลุกขึ้นยืนอย่างกับวิญญาณ และคุกเข่าลงไป ที่พื้นและกำลังเตรียมตัวก้มหัวลงไปจะเลียพื้น

“นิดา คุณนี่มันทุเรศจริงๆ ดูสารรูปตัวเองสิเหมือน กับสุนัข อาหารที่หมากิน ผมเนี่ยเหรอจะกิน?”

สายฟ้าพูดตัดอย่างไม่ใยดีและลุกขึ้นยืน ไม่แม้แต่ จะหันกลับมาดู เขาเดินขึ้นไปแล้วก็ปิดประตูห้องอย่าง ดัง ปัง

มองดูร่างที่เดินจากหายไป นิดาคุกลงไปที่พื้น น้ำตาไหลออกมาเป็นหยดใหญ่ๆกระทบลงบนพื้น

พื้นห้องที่เปื้อนเต็มไปด้วยซุปไก่ และหน้าที่ขาว

ซี้ดของเธอ