บทที่ 5 ไม่แคร์จริงๆแล้วหรอ

พชรเห็นสายฟ้านั่งอยู่ในออฟฟิศคนเดียว ตาม ปกติ นิดาควรจะมาส่งข้าวตามปกติทุกวันได้แล้ว แต่ว่า วันนี้ทั้งวันไม่เห็นวี่แววหรือเงาของเธอเลย

“ภรรยาคนดีของนาย ที่คอยเอาอกเอาใจนาย หล่ะ? ทำไมไม่เห็นเธอ” พชรนั่งอยู่หน้าโต๊ะออฟฟิศ ของสายฟ้าพร้อมตีเรียกสติเขา

พวกเขาสองคนนั้นเป็นเพื่อนที่นั่งร่วมกันตั้งแต่ สมัยประถม ซึ่งก็คือคู่หู ทั้งบริษัทนี้ ก็มีแต่พชรแหละที่ กล้าพูดกับสายฟ้าอย่างนี้

สายฟ้านั้นไม่เคยกินของที่นิดาทำมาให้ พชรเลย กินแทนไปอย่างสบายใจเฉิ่ม พูดตามจริงนะ นิดา ผู้ หญิงคนนี้ ฝีมือทำกับข้าวนี้ใช้ได้ไม่เลวเลยนะ เอาซะ จนเขานั้นไม่อยากจะกินข้าวกล่องของบริษัทแล้ว มีแต่ สายฟ้านี่แหละที่อยู่ในกองความโชคดีแต่กลับไม่คว้าไว้

สายฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองพชร พูดออกมาอย่าง เยือกเย็นว่า หย่าละ”

สองคำที่พูดออกมาอย่างนิ่งๆ แต่ในสายตาพชร แล้ว มันเป็นประเด็นข่าวใหญ่ที่น่าตกใจ “อะไรนะเขาลุกขึ้นมาทันที เธอเนี่ยนะ หย่ากับนาย พวกนายล้อกันเล่นหรือเปล่า?” ผู้หญิงคน นั้น จะยอมปล่อยสายฟ้าไปเนี่ยนะ?

ผู้หญิงคนนั้นรักสายฟ้ามากแค่ไหน ทุกคนในที่นี่ ต่างก็รู้ ถึงแม้ว่าในสายตาของสายฟ้าจะไม่มีเธออยู่ แต่ พวกเขานั้นต่างก็เห็นอยู่ในสายตา แม้กระทั่งอาจเจ็บ ปวดที่ใจ

ในบางครั้ง ก็ต้องถอนหายใจให้กับพรหมลิขิตใน โลกนี้ นิดาผู้หญิงที่อ่อนหวานและขยันหมั่นเพียร ทำไม ถึงต้องปักรักให้กับสายฟ้าสัตว์เลือดเย็นอย่างเขา

“ใบหย่านี้ยังอยู่ในมือฉัน นายอยากดูไหม?” สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ของสายฟ้าถามขึ้น

พชรมองไปที่คนเลือดเย็นอย่างเขา ใจลึกๆรู้สึก แทนนิดาว่าไม่คุ้มเลยจริงๆ

“อันที่จริงแล้วพวกนายก็เป็นสามีภรรยากันมา ตั้ง7ปี หย่ากันไปอย่างนี้ นายไม่รู้สึกเสียดายบ้างเลย หรอ เธอดีกับนายขนาดนี้ ถึงนายจะเย็นชาเหมือน ภูเขาน้ำแข็ง แต่ก็น่าจะถูกละลายบ้างแล้วหล่ะ” พชร โมโหด้วยความรู้สึกที่ไม่ยุติธรรม สายฟ้าขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา

“สมมติว่าเธอเกิดอุบัติเหตุหล่ะ ถ้าหากเธอตาย หล่ะ? นายจะไม่สนใจเลยหรอในายจะไม่สนใจเลยหรอ ว่าเขาจะเป็นหรือตาย” พชรคาดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่เขา พูดไปนี้กลับกลายเป็นเรื่องจริง

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” สายฟ้าตอบกลับ สีหน้า ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม ฉันไม่มีวันสนใจเธอ ทว่านาย เป็นห่วงเธอมาก นั้นมันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน”

พชรนั้นก็พูดหาเรื่องใส่ตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าสายฟ้านั้น เกลียดนิดา แต่ก็ยังไปจี้จุดของเขา

“ฉันคิดว่านิดานั้นที่จริงแล้วก็ดีใช่ได้ อ่อนโยน จิตใจดี เก่งทั้งงานในบ้านและนอกบ้าน ยังไงก็เป็นสามี ภรรยากันมาตั้ง7ปี นายทำไม..” พชรอยากจะพูด ต่อไป แต่เขายังพูดไม่จบก็ถูกสายฟ้าพูดตัดบทไป:

“อ่อนโยน? จิตใจดี? นางผู้หญิงงูพิษที่เอาชีวิต คนในครอบครัวของฉันมาข่มขู่ บังคับฉัน” สายฟ้าพูด ออกมา ราวกับว่าไม่ว่าใครที่พูดว่านิดาเป็นคนดี คนนั้น ก็จะเป็นศัตรูกับเขา

พชรรีบเงียบปากไป คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจเรื่อง ของเมื่อ 7ปีก่อน แต่ว่าเขานั้นรู้ทุกอย่าง เรื่องนั้นที่จะ เป็นปมในใจของสายฟ้าไปตลอดชีวิต

“ต่อจากนี้ไปก็คงจะไม่มีบุญปากแล้ว” พรชเอา มือเท้าสะเอว ส่ายหัวเบาๆ แล้วนิดาตอนนี้เธอไปไหน แล้วหล่ะ กลับบ้านเธอแล้ว?”

สายฟ้ามองพชรด้วยสายตาเหมือนกับมองโจรอยู่ (นายจะรู้ไปทำไม? นายคงไม่ใช่คิดที่จะจีบเธอหรอก ใช่ไหม?”

“ใช่ไง แล้วมันไม่ได้หรือยังไง? ใครเรียกใครเธอ นั้นทำให้กระเพาะฉันติดใจ!พชรพูดไปพร้อมมองบน ไปที่

สายฟ้าคิดเป็นแค่เรื่องล้อเล่นกับสิ่งที่เขาพูด พูด พึมพำออกไป งั้นนายก็แต่งกับเชฟเลยสิ”

พชรพูดต่อ กับข้าวที่นิดาทำ ถึงจะบอกว่าสู้ อาหารสดอาหารทะเลพวกนั้นไม่ได้ แต่ว่าทำให้คนกิน รับรู้ถึงความรักความอบอุ่น มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นรสชาติของบ้าน มีแต่นายที่ไม่รู้จักรักษาความ โชคดีนี้ไว้”

ในใจของสายฟ้ารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แต่ สีหน้าของเขานั้นไม่ได้แสดงอาการออกใดใด เป็น ความโชคดีซะที่ไหนกันเล่า วันนี้เดี่ยวฉันจะพานายไป กินอาหารทะเลสดๆเอง ให้นายได้ดื่มด่ำกับอาหารที่ อร่อยๆสายฟ้าลุกขึ้น หยิบเสื้อกันหนาวมาสวมพร้อม พูดกับพชรว่า “โทรเรียกเพื่อนคนอื่นๆ บอกว่าคืนนี้ ฉัน เลี้ยงเอง”

ปล. สำหรับนักอ่านคนไหนที่ชื่นชอบและอยากจะ อ่านต่อ สามารถเติมเหรียญอ่านบทที่ล็อคไว้ได้เลยนะ คะ ขอบคุณที่มาอยู่เคียงข้างกันนะคะ