บทที่ 4 ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว

ประเทศไทย

ผู้ชายหน้าหล่อแต่ให้ความรู้สึกเย็นชาคนหนึ่งได้ เดินลงมาจากเครื่องบินส่วนตัว

คนขับรถมารอที่สนามบินตั้งแต่เช้าตรู่ เร่งรีบมา เปิดประตูรถให้ ท่านประธานครับ จะไปบริษัทก่อน หรือว่าไปหา…คุณนิดาที่บ้านดีครับ”

สายฟ้าหน้าขรึม คิ้วขมวด พอได้ยินชื่อนิดา เขาก็ หงุดหงิดขึ้นมาทันที

“กลับบริษัท!” สายฟ้าออกคำสั่งไป

“ครับ”คนขับรถไม่กล้าขัดคำสั่งของสายฟ้า ได้ แต่แอบสงสัยในใจ ว่าคุณนิดาก็ดีต่อท่ายประธาน ขนาดนี้ ถึงจะเป็นก้อนหินแต่ก็คงต้องกร่อน แต่ทำไม ท่านประธานถึงไม่สนไม่แคร์คุณนิดาเลยแม้แต่นิด

แต่ก็อย่างว่า นี่มันเป็นเรื่องของสามีภรรยา เขาก็ มีหน้าที่แค่รับผิดชอบขับรถของเขาให้ดี และคอยรับ เงินเดือนทุกเดือนก็พอแล้ว

รถจอดที่ล่างตึกบริษัท สายฟ้าเดินลงจากรถ พร้อมบอกให้คนขับว่า “วันนี้จะหลับบ้านดีกหน่อย

คนขับรถพยักหน้าตอบรับ พร้อมทิ้งกุญแจไว้ให้ เขาแล้วก็ขับรถออกไป

สายฟ้านั่งเหม่ออยู่คนเดียวที่หน้าโต๊ะทำงาน เขา ไม่ได้มีงานเร่งอะไรที่ต้องทำ เขาเพียงแค่ยังไม่อยาก กลับบ้าน ไม่อยากไปเห็นนิดา ตลอด 7ปีที่ผ่านมา ทุก เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนิดา เขานั้นไม่อยากเข้าไปยุ่ง

เขามีหน้ามีตาในโลกธุรกิจนี้มาหลายปี ไม่เคยมี ใครที่จะสามารถบังคับให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่อยาก ทำได้ แต่ทำไมนิดาต้องมาละเมิดสิทธิของเขาอย่างนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาต้อง สูญเสียสิ่งที่เขารักไป

ตำแหน่งคุณนายสายงั้นหรอ? เธออยากได้งั้นเขา ก็ให้เธอได้สมหวังตามนั้น

ให้เธอนั้นได้ตำแหน่งนั้นพร้อมความโดดเดี่ยวไป จนถึงวันตาย เขาจะไม่มีวันมองเธอเลยแม้แต่น้อย

สายฟ้ายิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมเงยหน้าขึ้น พระจันทร์ของคืนนี้เหมือนจะออกสีแดงๆ กลางคืน สายฟ้าก็กลับถึงบ้านพักของนิดาตาม เวลาปกติ

เขาไม่เคยยอมรับว่าที่นี่คือบ้านของเขา ยิ่งจะไม่มี วันยอมรับว่านิดาในตำแหน่งคุณนายหญิงของบ้านนี้

ในสายตาเขา ที่เขายอมกลับบ้านมาทุกวันนี้ ก็เพื่อ ที่จะทำตามสัญญาบ้าๆนั้นก็แค่นั้น

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ วันนี้ที่บ้านเงียบกริบแทบไม่มี เสียง ไฟก็ไม่ถูกเปิดไว้

ปกติแล้วไม่ว่าเขาจะกลับดึกแค่ไหน นิดาก็จะนั่ง รอเขา จากนั้นก็จะแสดงฉากให้ดูว่าเป็นคู่สามีภรรยา ที่รักกันมาก

แต่วันนี้เธอไม่อยู่บ้าน นี่ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก

สายฟ้าเปิดไฟในห้องนั่งเล่น ก็ไม่เห็นจะมีวิ่แวว ของนิดา เขาเลยเดินตรงขึ้นไปที่ห้องบนชั้นสอง ก็ไม่ เห็นนิดาอยู่

จะเห็นก็แต่สิ่งที่นิดาทิ้งไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง จดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนไว้ว่า—ถึง สายฟ้า สายฟ้าจำลายมือของนิดาได้ แต่เขาเดาใจนิดาไม่ ออกว่าเธอนั้นจะเล่นอะไรอีก

เขาเปิดจดหมายด้วยความประหลาดใจที่อยากรู้

“สายฟ้า จดหมายฉบับนี้แทนถึงตัวฉัน ฉันขอลา และฉันรู้ดีว่าคุณก็คงไม่มีวันมาตามหาฉัน

แต่ก่อนฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคุณถึงเกลียดฉัน แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว

ดังนั้นฉันจะปล่อยให้คุณอิสระ หวังว่าถ้าไม่มีฉัน คุณคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่ว่าฉันก็ยังอยากจะบอกคุณ ตอนนั้นฉันไม่ได้มี เจตนาที่จะเอาชีวิตของน้องน้ำมาขู่คุณ เพียงแต่ว่าฉัน นั้นรักคุณมากเกินไป

สิ่งที่ฉันทำผิดไปทั้งหมด นั้นก็เพราะว่าฉันรักคุณ คุณต้องทุกข์ทรมาน นั่นก็เพราะรักจากฉัน

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจให้คุณได้รับอิสระ นี่คือของ ขวัญที่ฉันให้คุณในวันครบรอบ7ปี ต่อจากนี้ไปขอให้ คุณได้มีความสุขอย่างแท้จริง สายฟ้าจำลายมือของนิดาได้ แต่เขาเดาใจนิดาไม่ ออกว่าเธอนั้นจะเล่นอะไรอีก

เขาเปิดจดหมายด้วยความประหลาดใจที่อยากรู้

“สายฟ้า จดหมายฉบับนี้แทนถึงตัวฉัน ฉันขอลา และฉันรู้ดีว่าคุณก็คงไม่มีวันมาตามหาฉัน

แต่ก่อนฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคุณถึงเกลียดฉัน แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว

ดังนั้นฉันจะปล่อยให้คุณอิสระ หวังว่าถ้าไม่มีฉัน คุณคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่ว่าฉันก็ยังอยากจะบอกคุณ ตอนนั้นฉันไม่ได้มี เจตนาที่จะเอาชีวิตของน้องน้ำมาขู่คุณ เพียงแต่ว่าฉัน นั้นรักคุณมากเกินไป

สิ่งที่ฉันทำผิดไปทั้งหมด นั้นก็เพราะว่าฉันรักคุณ คุณต้องทุกข์ทรมาน นั่นก็เพราะรักจากฉัน

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจให้คุณได้รับอิสระ นี่คือของ ขวัญที่ฉันให้คุณในวันครบรอบ7ปี ต่อจากนี้ไปขอให้ คุณได้มีความสุขอย่างแท้จริง เขาก็จะได้ไม่มีนิตาอีกต่อไป และจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด อะไรอีก พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่อาจอยู่นิ่งในบ้านหลัง นี้ได้อีก เขาหยิบเอกสารพวกนั้นแล้งเดินลงตึกไป

สตาร์ทรถ แล้วขับตรงออกไป

สถานที่แห่งนี้ เขานั้นไม่อยากจะกลับมาอีก ที่นี้มัน อัดเต็มไปด้วยความอัปยศของเขาตลอด7ปีนี้

เขาดึงแหวนที่ใส่อยู่ในนิ้วนางออก นี่คือแหวนที่นฉ ดาบังคับให้เขาสวมไว้ นิดาสงสัยสร้อยข้อมือด้านขวา ของเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และยังบังคับสั่งให้เขา นั้นต้องสวมแหวนแต่งงานนี้ แต่สวมแล้วได้อะไรหล่ะ ผู้ หญิงคนนั้นไม่มีวันเดินเข้าไปในใจของเขาได้เลย เขา นั้นต่อต้านและไม่ชอบคนหรือสิ่งของที่ทำให้เขาเหมือน ถูกบังคับ

แหวนที่สวยหรูนั้นถูกโยนออกไปนอกหน้าต่างรถ สายฟ้าไม่เหลือแม้กระทั่งความอาลัยอาวรณ์ใดใดอีก ต่อไป

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ในที่สุดเขาก็จะได้มีชีวิตที่ เป็นของตัวเองสักที