บทที่ 26 พาเขากลับบ้าน

บรรยากาศตอนนั้นกลับไปเยือกเย็นอย่างรวดเร็ว

นิดาเป็นภรรยาของเขา ของของเธอ คนในครอบครัว ของเธอ เรื่องอะไรที่จะให้คนนอกอย่างเขามาดูแลแทน

เทพรัก คนไม่เจียมตัว เขาจะคอยดูว่าสุดท้ายแล้วใคร จะแพ้หรือชนะ

“ไปซื่อคุณเอาคืนไปไม่ได้หรอก เรื่องของดนัยคุณ ก็อย่ามาแส” ใบหน้าสายฟ้าที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก “ส่วน บ้านของคุณ ถ้าผมจะเอาซะอย่าง คุณคิดว่าคุณจะหยุดผม ได้หรอ?”

ตระกูลสายนั้นเป็นตระกูลดังและใหญ่ในเมือง กรุงเทพ มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินๆทองๆก็จะมาวัดได้

ความสัมพันธ์ธุรกิจกับการเมืองนั้นมันซับซ้อน

ยิ่งรวมไปถึงการสืบทอดที่มีมายาวนานของตระกูลนี้ ตระกูลทั่วไปจะสู้ได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าเทพรักกับสายฟ้าจะโตมาด้วยกัน แต่ไม่เคย เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ใหญ่ที่เจอเขาจะต้องอ่อนน้อมถ่อมตน

ถึงขั้นให้ความเคารพ

ผมจะหาสสาบของบรอด้ายซ้ายบอ” พควบสายฟ้าก็ลุกขึน หยิบเสื้อกันหนาวของตัวเอง แล้วก็เดิน ตรงออกไปจากประตู

ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับสายฟ้า มักจะทำให้เทพ รักรู้สึกถึงความกดดัน

เขาเกลียดความรู้สึกของตัวเอง

ตั้งแต่เด็กก็เป็นอย่างนี้ ทั้งๆที่ตระกูลและชื่อเสียง ของบ้านก็พอๆกัน ถูกเลี้ยงดูมาในแบบเดียวกัน แต่ทำไม ทำไมสายฟ้าถึงได้อยู่สูงกว่าเขาเสมอ

เทพรักอยากปฏิเสธความจริงนี้มาโดยตลอด แต่เขาก็ ต้องจำใจยอมรับความจริงที่เป็นนี้

ขอแค่ให้เป็นเรื่องที่สายฟ้าอยากจะทำ เขาก็จะทำให้

ได้โดยทุกวิธีทาง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา พชรหาเจอแล้ว

พบสุสานของบิดา

เขาไม่กล้าที่จะบอกให้สายฟ้า เพราะเขารู้ ผู้ชายคน นั้นที่ดูแข็งแกร่ง แต่ในใจนั้นถูกกระทำจนอ่อนแรงไปแล้ว
สายฟ้าก็พูดกลับไปด้วยเสียงนิ่งๆว่า “พาฉันไปที

ที่นั่นเป็นหมู่บ้านที่อยู่ชนบท

ไม่มีใครคาดคิด ว่านิดาจะถูกฝังอยู่ที่นี่

“คนของพวกเราสะกดรอยตามเทพรักกับหนิงมา นานมาก จนมาถึงที่นี่” สถานที่นี่เป็นที่ลับตาคนเสียจริง พวกเขาต้องอ้อมไปมาหลายที่กว่าจะมาถึงที่นี่

สายฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าสุสาน สานนี้แม้แต่ชื่อก็ไม่มี อาจจะเหมือนกับที่คุณหนิงพูด นิดาไม่อยากเจอเขาอีก

สายฟ้านั่งต่ำลง ลูบเบาๆที่ป้ายสานของเธอ พูดว่า “นิดา ผมมารับคุณกลับบ้านนะ

“ฉันอยากจะอยู่กับเธอคนเดียว” สายฟ้าพูดให้พชร

พชรพยักหน้า พร้อมกับพาบอดิการ์ดถอยออกไป

นอกสุสาน

“คุณชนะแล้วนะ นิดา คุณชนะแล้ว” สายฟ้าพูดออก มาพร้อมกับเสียงที่อ่อนโยน “ผมยอมแพ้แล้ว ผมเองที่ ตกหลุมรักคุณ ผมนายสายฟ้ารักคุณ นิดา และทั้งชีวิตนี้ ผมก็จะรักแค่คุณคนเดียว”
เธอชนะแล้ว แต่ต้องแลกด้วยชีวิต

เขาอยากชดเชย แต่มันก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

สายฟ้าเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องโชคชะตา ก่อนหน้านี้ คติของเขาก็คือคนนั้นอยู่เหนือกว่าโชคชะตา แต่มาตอนนี้ เขากลับบอกว่าโชคชะตานั้นรังแกคน

เขานึกถึงรอยยิ้มของนิดา รอยยิ้มอย่างนั้น เขาจะ

ไม่มีวันได้เห็นอีก

เหลือแต่เพียงความทรงจำ ที่ทำให้เขาต้องทุกข์

ทรมานไปจนตาย

นิดาตายแล้ว และได้เอาความรักของเขาไปตายด้วย แล้วเช่นกัน

สิ่งที่เขารู้สึกนั้นไม่ใช่ความเจ็บที่ใจ เพราะสิ่งนี้

สามารถเยียวยาได้ด้วยเวลา

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามีหลุมดำอยู่ สิ่งนั้นเป็นหลุม ที่ไม่มีวันถูกเติมเต็ม

“นิดา นิดา!” สายฟ้าตะโกนร้องเรียกชื่อของนิดา อย่างบ้าคลั่ง ไม่หยุดที่จะปลดปล่อยความเจ็บปวดและ

เสียใจ
“ผมสำนึกผิดแล้ว ผมเสียใจจริงๆ !

วินาทีนั้น บรรยากาศที่ผู้ชายนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ตรง หน้าสุสานของภรรยาตัวเอง

เขาผิดไปแล้วจริงๆ ที่แท้ เขารักเธอแล้วแต่กลับไม่รู้ เลยว่าความรักนี้มันได้ทำร้ายคนที่เขารักมากขนาดไหน

ตลอด7ปีที่ผ่านมา ทั้งๆที่เขามีโอกาสมากมายที่จะ ชดเชย ทั้งๆที่มีของมากมายที่เขาสามารถจะรักษาไว้ได้ แต่เขากลับทําอะไรลงไป เขาทำอะไรลงไป?

รู้ว่าเธอจากไป เขาถึงเข้าใจ ชีวิตที่ขม

ความรักที่งี่เง่า ความเจ็บปวดที่ต้องลาจาก ความ อยากที่ครอบครองไม่ได้

คนเรานะ เวลามีก็ไม่รู้จักรักษาไว้ พอตอนเสียไป ก็

เอาแต่เสียใจ”