บทที่ 23 งานเฉลิมฉลองที่เป็นสีแดง เลือด)

พชรไม่สามารถเข้าใจความเจ็บของสายฟ้า

ตั้งแต่วันที่ออกมาจากไปซื่อ เขาก็มาอยู่เป็นเพื่อน สายฟ้าที่ วนิดา ตลอดช่วงเย็น เขานั่งอยู่ ส่วนสายฟ้าก็ยืน อยู่หน้าประตู ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนตลอดทั้งเย็น

“เธอชอบจัดวางแจกันดอกไม้ไว้บนโต๊ะอาหาร และ จะต้องเปลี่ยนดอกใหม่ทุกวัน เธอไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม แต่เธอชอบให้บ้านมีกลิ่นดอกไม้ที่สดๆ ยังมีตรงนั้น ตรง นั้นเป็นที่ๆวางรูปคู่ที่มีอยู่ใบเดียวของเรา ฉันก็ไม่รู้ว่า เธอไปหามาจากไหน เธอยังเอาไปใส่กรอบสวยงาม วัน หนึ่งก็จะต้องดูหลายๆรอบ บางทีมองอยู่มองอยู่ก็แอบ ยิ้ม…” สายฟ้าเหล่าเรื่องราวต่างๆนานาของเขากับเธอใน ตลอด 7ปีให้พชรฟัง

พชรถึงรู้ว่า ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่แสร้งทำ เป็นเกลียดในภายใต้ความรักที่มันลึกซึ้งมาก ในตอนนี้ สายฟ้ากับนิดาก็ขาดกันและกันไปไม่ได้แล้ว

เขาจะปล่อยให้สายฟ้าซึมเศร้าอย่างนี้ต่อไปไม่ได้

“ไอสาย นายลองคิดถึงนับดาวสิ นายกับนับดาวต่าง หากที่เป็นคู่กัน ส่วนนิดานั้นก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ในชีวิตนาย เธอก็เป็นแค่ตัวสำรอง ตอนนี้เธอไปแล้ว นาย ก็ควรจะไปคิดถึงนับดาว ไม่ใช่นิดา”
“ใช่หรอ? นิดาเป็นคนทำลายความรักของฉันอย่าง งั้นหรอ คือเธอ เธอที่ทำลายชีวิตของฉัน ไม่ใช่ว่าฉันทำ ผิดกับเธอ” สายฟ้าถามเหมือนกับว่ากำลังถามพชร แต่ก็ เหมือนว่ากำลังคุบกับตัวเองอยู่

“ใช่” ถึงแม้บนปากพชรจะตอบอย่างนี้ แต่ใจของ เขานั้นสั่นไม่หยุด ตอนที่นับดาวตาย สายฟ้าก็ไม่ได้เป็น ขนาดนี้ ทำไมต้องเป็นเพราะนิดา

“ถ้าอย่างงั้นฉันก็ควรจะฉลองกันหน่อยถูกไหม พฤติกรรมสายฟ้าเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน “มาฉลอง ให้กับฉันที่หลุดพ้นออกมาจากผู้หญิงคนนั้นสักที

พชรสำนึกผิดไปแล้วที่พาสายฟ้ามาระบายอารมณ์ที่ ร้านสวงสวรรค์บาร์

สายฟ้านั่นไม่ใช่การระบายอารมณ์ แต่มันคือการ

ทรมานตัวเอง

“เอ้า ซน นิดาตายไปแล้ว ตายสักที……….”

สายฟ้าพูดวนซ้ำประโยคนี้ไปมาไปมาหลายรอบ จน

พชรทนไม่ไหว
เขาไปแย่งแก้วเหล้าบนมือของสายฟ้ามา “พอได้ แล้ว นี่นายอย่างนี้เรียกว่าฉลองหรอ? นายมีความสุขนั้น หรอ? เพื่อผู้หญิงคนนั้น นายทำอย่างนี้มันคุ้มแล้วหรอ?”

“นายเอาแก้วฉันคืนมา เอาคืนมา พวกเราดื่มกันต่อ สายฟ้าแย่งแก้วเหล้ากลับมาจากมือพชร

“นายวุ่นวายพอแล้วยัง?”

“ยัง !”

พชรกับสายฟ้าถกเถียงกัน

“ฉันติดค้างนิดา ฉันสายฟ้าติดค้างนิดาอยู่หนึ่ง

นี่คือประโยคสุดท้ายที่พชรได้ยินก่อนที่สายฟ้าจะเมา

ไม่มีสติไปมากกว่านี้

ชีวิต”

“พชร ฉันจะไปฮาเซลนะ ส่วนเรื่องทางบริษัท ช่วง นี้นายก็จัดการแทนไปก่อนแล้วกัน” เช้าวันรุ่งขึ้น สายฟ้า นิ่งสงบอย่างไม่น่าเชื่อ “แล้วก็ไปบอกหนิงด้วยว่า ไปซื่อ ยังคงจะชื่อไปซื่อต่อไป และหวังว่าเธอจะมาช่วยบริหารจัดการบริษัทให้ดีดี

พชรจ้องมองไปที่สายฟ้าที่กลับมาเป็นคนเดิมอย่าง ไม่น่าเชื่อ แต่ก็กลัวเขาจะเป็นอะไรไปอีก

“เดี๋ยวฉันไปกับนายเอง” พชรไม่วางใจ

สายฟ้าปฏิเสธเขาไป “ไม่ต้องแล้ว ฉันแค่อยากจะไป

อยู่นิ่งๆ เงียบๆคนเดียว ไม่มีอะไรหรอก

ความสงบหลังพายุฝน

พชรในตอนนั้นคิดแค่ว่าสายฟ้าคงอยากจะไปผ่อน คลายปล่อยใจ ก็ไม่ได้คิดมาก อีกอย่างสายฟ้าผู้ชาย ร่างใหญ่สูงตั้ง180 คนอย่างนี้จะไปมีเรื่องอะไร คงจะไม่ เหมือนผู้หญิงน้อยๆที่คู่ชีวิตตายไปแล้วก็ร้องห่มร้องไห้ และจะฆ่าตัวตายตามไป

หลายวันผ่านไป สิ่งที่เขาคาดไม่ถึง มีสายโทรศัพท์ เข้าซึ่งโทรมาจากโรงพยาบาล