บทที่ 20 แขกคนใหม่

แผนการเข้าซื้อกิจการไปซื้ออยู่ในช่วงระหว่างดำเนิน การอยู่ ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้ หนิงกับนิดาจะบริหารจัดการ ไป่ชื่อได้ดีแค่ไหน ก็สู้แผนการ “ใส่ร้าย” ของสายฟ้า คน ที่เป็นธุรกิจรายใหญ่ในกรุงเทพไม่ได้หรอก แค่ไม่กี่ครั้ง ไป่ชื่อก็แพ้อย่างราบคาบ

หนิงหลายวันมานี้ก็มัวแต่ยุ่งเรื่องของไปซื่อ เลยไม่มี เวลาไปดูแลดนัย

ดนัยเป็นน้องชายแท้ๆของนิดา แต่ว่านิสัยนั้นต่าง กันโดยสิ้นเชิง เขาไม่มีสมองทางด้านธุรกิจ และนิดาก็ไม่ อยากให้น้องชายเขาต้องเข้ามาในวงการธุรกิจด้วยเช่นกัน

การที่เรียกตัวดนัยกลับมาจากออสเตรเลีย มันก็เป็น เหตุสุดวิสัย เพื่อที่จะทำให้หุ้นของไปซื่อไม่ตก ไม่ให้พวก หนอนบ่อนไส้หรือคู่แข่งมาฉวยโอกาส เธอไม่อยากเห็น ไปซื่อต้องล้มละลาย เพราะนี้คือน้ำพักน้ำแรงนิดา ไม่ว่า อย่างไรจะต้องรักษามันไว้ แต่ที่เธอคาดไม่ถึงนั้นก็คือคน ที่มาทำร้ายบริษัทนี้กลับเป็นสายฟ้า

ในขณะเดียวกัน “วนิดา” ได้ต้อนรับแขกคนใหม่

สายฟ้านั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองคนที่ถูกเขาเชิญมา

ดนัย
พี่น้องสองคนนี้จะว่าเหมือนกัน หรือจะพูดว่าไม่ เหมือนก็ได้ เพราะพวกเขาก็แค่คล้ายกันที่หน้าตา ส่วน นิสัยนั้นต่างกันมาก นิดานั้นแข็งแกร่งอดทน ส่วนดนัยนั้น อ่อนโยนและเป็นมิตร หรือจะเรียกอีกอย่างว่าอ่อนแอก็ได้

“นายวางใจได้ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ที่นี่คือที่ๆพี่ สาวนายกับฉันอยู่ด้วยกันมา 7 ปี ฉันหวังว่านายจะมาอยู่ที่นี่ จนกว่าพี่สาวนายจะกลับมา สายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเป็น มิตร

เขาสัมผัสได้ถึงความกลัวที่ดนัยมีต่อเขา

“ฉันไม่เชื่อว่าพี่สาวนายตายแล้ว” เขาพูดต่อ

“อันที่จริง ผมก็ไม่เชื่อครับ” ดนัยคิดวิเคราะห์อยู่ แสนนาน แล้วปริปากพูดออกมา “แต่ว่าพี่เทพรักกับพี่หนิง พูดให้ผมว่าพี่ตายแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ให้ผมไปดูศพของ พี่สาว และไม่ยอมบอกว่าศพพี่ผมฝังไว้ที่ไหน

“พูดอย่างนี้ก็หมายความว่า นายก็ยังไม่เจอพี่สาว ของนาย” สายฟ้าถาม

ดนัยพยักหน้า “ผมกับพี่เราจะติดต่อกันผ่านเมล์ ตลอด พี่จะเล่าให้ผมฟังตลอดว่า ปีนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่ เขามีความสุขมากขนาดไหน ถึงแม้ว่าพี่หนิงพวกเขาจะบอกว่าคุณไม่ดีกับพี่สาวผม แต่ผมดูออกนะครับว่าพี่สาว ผมมีความสุข บางทีการที่ได้อยู่ข้างๆคุณ คงจะเป็นสิ่งที่มี ความสุขที่สุดของพี่ แล้วทำไมถึงยอมทิ้งความสุขของ ตัวเองหล่ะ?”

สายฟ้าฟังสิ่งที่เขาพูด ในใจก็รู้สึกหน่วงๆและเจ็บ หรือจะพูดว่าตกใจก็ได้

ที่แท้ ตลอด7ปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาทำกับนิดา เธอ ไม่เคยเอามันมาใส่ใจเลย แต่เธอกลับบอกว่าตัวเองนั้น มีความสุข ตัวเขาเองพยายามสร้างความทุกข์และความ อึดอัดใจให้เธอตลอด แต่เธอกลับไม่บอกให้ดนัยรู้เลย แม้แต่น้อย

“พี่สายฟ้า พี่รักพี่สาวผมไหมครับ?” ดนัยถามด้วย ความไม่แน่ใจ

รักไหม? ตัวเขาเองก็ไม่รู้

“ฉันทำผิดต่อพี่สาวนาย ถ้าหากเธอกลับมาได้ ฉันจะ ชดเชยให้เธอเป็นอย่างดีที่สุด สายฟ้าตอบ

เหลือเพียงอีกหนึ่งวัน แผนการซื้อกิจการไปซื่อก็จะ จบลง แต่ก็เหมือนที่พชรพูด เรื่องบางเรื่องถ้าเริ่มแล้ว มัน

ก็จะหยุดไม่ได้แล้ว
ถ้าหากชดใช้ให้ได้ เขายอมชดใช้ จะใช้ทั้งชีวิตของ เขาเลยก็ได้

ดนัยเห็นถึงความวิตกกังวลของสายฟ้า เลยพูด ปลอบใจเขา “ความจริง คนที่พี่สาวผมแคร์ที่สุดก็คือคุณ นะครับ พี่ไม่สนใจคนอื่นหรอก วางใจได้ครับ ผมก็จะอยู่ที่ นี่ รอจนวินาทีสุดท้ายว่าผลมันจะเป็นยังไง ผมเองก็ไม่เชื่อ ว่าพี่สาวผมจะตายไปแล้ว

“ท่านประธานครับ รถเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ จะไป ไปซื่อตอนนี้เลยใช่ไหมครับ?” คนขับรถเก๊าะประตูเข้ามา ถาม

สายฟ้าตบไหล่ของดนัยเบาๆ แล้วพูดว่า “ดูแลคุณ ดนัยให้ดีๆ”

หลังจากนั้นก็ออกเดินทางไปยังไปซื่อ