บทที่ 12 เธอไปแล้วจริงๆเหรอ

สายฟ้าประตูบ้าน ก้าวเข้าไปบ้านพักหลังที่ห่างเหิน มาหลายเดือนมองไปข้างหน้าที่ให้ความรู้สึกแปลกหน้า แต่ก็คุ้นเคย ในใจของเขาเจ็บปวดขึ้นมา

แต่ก่อนทุกครั้งที่เขากลับมาที่นี่ ไม่ว่าจะดีกขนาด ไหน นิดาก็จะเปิดไฟไว้รอเขากลับมา

ไม่ว่าเขาจะออกไปทำงานต่างจังหวัดนานแค่ไหน กลับมาบ้านก็สะอาดสะอ้าน จะไม่เหมือนตอนนี้ที่ฝุ่นเกาะ หนาเตอะอย่างนี้

บางทีวันนี้เขาคงจะเมามากไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็ คงไม่รู้สึกเจ็บปวดและโศกเศร้า

ไม่ นี่ไม่ใช่ความผิดของเขา

มันเป็นเพราะนิดา เธอทำเรื่องไว้มากมายที่ทำให้เขา

ไม่เข้าใจ

ไอคุณพี่นั้นอีกที่มาพูดเรื่องนิดาให้เขาได้ยิน

สายฟ้ายืนอยู่กลางห้องรับแขก บ้านที่เงียบจนน่า กลัว ช่วยไม่ได้บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในที่เปลี่ยว กลางป่าเขา พอตกดึกก็จะรู้สึกหนาวเป็นพิเศษ

ถึงแม้ว่าวนิดาก็เป็นบ้านพักโซบหรใบเมืองกรงเทพแต่ว่าบ้านหลังนี้ เป็นบ้านในโครงการวนิดาที่ออกแบบผิด พลาดหลังหนึ่ง

ตอนนั้นเขาจงใจที่จะซื้อหลังนี้ เพราะจะได้ให้นิดารู้ เอาไว้ว่าเขาไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของตระกูลเขา

แต่ว่านิดาก็ไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปใส่ใจ และไม่เคยบ่น ว่าอะไร แต่กลับย้ายเข้ามาอยู่อย่างมีความสุข

นิดานะนิดา เธอเป็นคนยังไงกันแน่?

สายฟ้าหายใจเข้าลึกๆ เขาพบว่าอากาศในบ้านนี้ มีบางอย่างไม่เหมือนเดิม มันไม่ได้กลิ่นอายหอมของ ดอกไม้ เหลือไว้แต่กลิ้นฝุ่นที่เหม็น

สายฟ้ารู้สึกไม่คุ้นชิน ที่บ้านหลังนี้ไม่มีนิดาอยู่

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็หงุดหงิดขึ้นมา แล้วก็รีบออก ไปจากห้องนี้ที่ทำให้ขาเจ็บปวด เลยเดินตรงขึ้นไปที่ชั้น

สอง

ถึงห้องนอน มันก็ไม่ได้ต่างกัน อากาศในนี้มันก็ เหมือนกับชั้นล่าง ที่ทำให้เขาสลดใจ

สายฟ้าอาบน้ำเสร็จด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์และกำลังจะไปหยิบเสื้อผ้าในตู้

แต่ว่า วินาทีที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้า เขาถึงกับอึ้งไป ในนั้น มีแต่เสื้อผ้าของเขาที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ แต่เสื้อผ้า ของนิดากลับหายไปจนหมดเกลี้ยง

เขายังจำได้ตอนนั้นที่พวกเขาเพิ่งย้ายเข้ามา นิดานั้น จะเอาเสื้อผ้าของเขาสองคนมาใส่ด้วยกันให้ได้ เพราะเธอ คิดว่าอย่างนี้จะทำให้เขากับเธอใกล้ชิดกันมากขึ้น มันช่าง น่าหัวเราะจริงๆ

ในตอนนั้น เขามองเธออย่างเยือกเย็นและน่าสมเพช ที่ต้องแสดงว่าการแต่งงานของตัวเองนั้นสมหวังและมี ความสุข

ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเคยชินกับการที่มีนิ ดา รู้สึกถึงชีวิตที่มีนิดาอยู่มันช่างสบายใจและคุ้นเคย

ความจริงที่เยือกเย็นดึงสติของสายฟ้ากลับคืนมา ดู เหมือนว่าคิดอะไรบางอย่างออก เขาก็เปิดลิ้นชักออกมา ทั้งหมด รวมถึงโต๊ะเครื่องแป้งของนิดา

ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่อยู่ไหนตู้หรือเครื่องสำอางที่อยู่ บนโต๊ะก็หายไปทั้งหมด
ความจริงทั้งหมดนี้ บ่งบอกให้เขารู้ว่า นิดาจากไป

แล้วจริงๆ

สายฟ้าไม่อยากที่จะเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ จะยอมจากไป ได้อย่างไรกัน!

เขารีบวิ่งลงไปชั้นช่าง กวาดสายตามองไปทั่ว แต่ กลับไม่เห็นร่องรอยของนิดาเลย

ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วจริงๆ ไม่ทิ้งอะไรไว้เลย ตอนนั้น คนที่ตามตื้อไม่ยอมปล่อยก็คือเธอ และตอนนี้คนที่ทั้งไป โดยไม่เหลือเยื่อใยก็คือเธอเช่นกัน

“นิดา เธอนี่มัน เธอนี่มันเก่งจริงๆ!ในใจสายฟ้ารู้สึก หนักหน่วง ความเศร้าที่พูดไม่ออก

วินาทีนั้น เขารับรู้ถึงความเหงาที่แท้จริง ความรู้สึก นี้ทำให้เขากลั้นกลืนจนอึดอัด ไม่สบายใจ และถึงขั้นเจ็บ ปวดทรมาน

เห็นทีครั้งต่อไปจะต้องดูแลสุขภาพให้มากกว่านี้ จะ เที่ยวทุกคืนไม่ได้แล้ว สายฟ้าคิดอย่างนี้ ในใจของเขาก็ ยังคงไม่ยอมรับว่าตัวเองนั้นแคร์นิดา

“พรุ่งนี้ช่วยฉันนัดคุณหมอกรหน่อย ฉันอยากจะตรวจร่างกายเขาโทรไปหาพชร

“นายไม่สบายหรอ?” พชรถามด้วยความสงสัย

“สงสัยช่วงนี้คงจะเที่ยวมากไป หัวใจรู้สึกไม่ค่อย สบาย รู้สึกแน่นอกบ่อยๆ”

“โอเค ไว้เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” พชรตอบอย่างไม่ สงสัย “นายควรจะไปตรวจเช็คหน่อยก็ดี”)

ปล.ขอโทษที่อัพช้านะคะ นักเขียนไม่ค่อยสบายเป็น ไข้มาหลายวัน ไว้จะมาทยอยอัพให้นะคะ อย่าเพิ่งโกรธกัน นะ งืองื่อ