บทที่ 1 อาหารเป็นมื้อสุดท้าย

กลางดึก เวลา11 โมงครึ่ง บ้านพักที่ติดริม

ทะเล

อาหารบนโต๊ะที่จัดเต็มอย่างหรูหรา แต่ สีหน้าของนิดากลับซี้ดขาวมาก

เธอกำลังรอการกลับมาของสามี สามี ของเธอคือสายฟ้า เป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ไปทั่วในนามว่าท่านประธานสาย เป็นชายใน ฝันของสาวสาวหลายๆคน

ในสายตาคนนอกนั้นคือคู่แต่งงานที่ช่าง มีความสุข แต่ใจของนิดานั้นเต็มไปด้วยความ ทุกข์

เพราะว่าสามีของตัวเองนั้นมองตัวเอง เป็นเหมือนอากาศ ทุกวันนี้ก็เพราะเอกสาร ฉบับนั้น ถึงทำให้เขากลับบ้านได้ทุกคืน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเอกสารฉบับนั้น สายฟ้า คงจะไม่มีวันที่จะกลับมาบ้านหรูหลังนี้ หรอก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป มีเสียงเปิกประตู เอี๊ยด มาจากทางประตูใหญ่ของบ้าน สายฟ้ากลับมา แล้ว

“กินข้าวค่ะ เดี๋ยวฉันไปอุ่นกับข้าวให้นะ” นิดาลุกขึ้นมาพูดอย่างกระตือรือร้น ยกจาน ผักขึ้นมากำลังจะเดินเข้าไปในครัว

(ไม่ต้องละสายฟ้าพูดออกมาอย่างเย็น ชา “ในสัญญานั้นขอให้ผมต้องกลับบ้านมา ทุกคืน ผมก็ทำแล้ว แต่สัญญาไม่ได้บอกให้ผม ต้องกินข้าว และกับข้าวที่คุณทำ..)

พูดถึงตรงนี้ สายฟ้าก็ขึ้นเสียงสูง พูดเน้น ออกมาเป็นคำคำ ผม ขยะ แขยง!

มือนิดาที่ถือจานผักอยู่นั้นเริ่มสั่นไม่หยุด คำพูดของสายฟ้านั้นเหมือนมีดคม แทงเข้าไป ในใจของเธอ

“สายฟ้า 7 ปีแล้วนะ..คุณ, คุณไม่มี แม้แต่สักนิดเลยหรอที่จะรู้สึกแคร์ฉัน?”

“ไม่มี! ไม่มีแม้แต่นิดเดียว! ทุกนาทีที่ ต้องอยู่กับคุณ มันทำให้ผมรู้สึกรังเกียจ และ ขยะแขยง!”

สายฟ้าตอบกลับมาได้อย่างรวดเร็วและ เจ็บปวดแรงมาก พร้อมสีหน้าที่รังเกียจ

นิดานั้นสั่นไปทั้งตัว น้ำตาเริ่มรินไหลออก มาและไหลลงไปตามโครงหน้าของเธอ

พอเห็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงคนนี้เสียใจ สายฟ้าก็หัวเราะ เขาเดินไปอยู่หน้านิดา แล้ว พูดต่อ “หรือว่าคุณลืมไปแล้วหรอ ว่าคุณนั้นใช้ วิธีอะไรจนได้ตำแหน่งของภรรยาสายฟ้านี้ มา?”

“เดี๋ยวผมช่วยคุณรื้อฟื้นความจำ เมื่อ7ปี ก่อน ทีแรกผมนั้นขอให้คุณช่วยน้องสาวของ ผม บริจาคไขกระดูกให้เธอ แต่คุณกลับเอา ชีวิตน้องผมมาบังคับผมให้เซ็นสัญญานี้ โดย ข้อแลกเปลี่ยนคือให้แต่งงาน ความเกลียดชัง ที่ผมมีต่อคุณนั้นมันลึกมาก และตัวคุณเองที่ ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราถ้าไม่อย่าง นั้น ผมคงจะต้องรู้สึกขอบคุณคุณไปทั้งชีวิต”

แววตาของนิดานั้นรู้สึกสิ้นหวัง สายตาที่ แสดงถึงความโศกเศร้าที่เอ่อล้นออกมาจาก ดวงตา

พอเห็นนิดาในสภาพนี้ สายฟ้ายืนอึ้งไป

หลังจากแต่งงาน เขาไม่เคยเห็นนิดาเป็น แบบนี้มาก่อน นิดาที่หัวดื้อ นิดาที่อดทน จะมี ตอนไหนบ้างที่เธอจะอ่อนแอ และก็เพราะเธอ เป็นอย่างนี้ จึงกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะของ เขา

แต่ว่าความคิดอย่างนี้ก็ถูกสติปัญญากด ทับไปอย่างรวดเร็ว เขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็น คนเดิมที่ไม่ตกใจกับอะไร สายฟ้าที่เย็นชา และเข้าถึงยาก

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ผมขึ้นไปแล้ว นะ”สายฟ้าพูดเสร็จก็หันตัวเดินไป ถึงแม้จะ อยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ทั้งสองคนก็แยกห้อง กันนอน

ในวินาทีที่เขาหันหลังไปนั่นเอง นิดาวิ่ง เข้าไปกอดเอวของสายฟ้าไว้แน่น

“สายฟ้า ตามสัญญานั้น ฉันให้คุณ เอาฉัน” นิดาซบไปที่แผ่นหลังของสายฟ้า พูดเสียงเบาๆ

เสียงนี้ช่างดึงดูดคนเหลือเกิน สายฟ้าสั่น ไปทั้งตัว

ก่อนที่เขาจะสติแตก เขาถามไปหนึ่ง ประโยคว่า “คุณพูดว่าไงนะ?”

แววตาของนิดาที่อัดแน่นไปด้วยความ ต้องการอยากมีอะไรกับเขา เธอจ้องมองไปที่ เขาแล้วพูดว่า “ในสัญญานั้น นอกจากจะขอ ให้คุณต้องกลับบ้านทุกวันแล้ว ฉันยังสามารถ ขอคุณอะไรก็ได้หนึ่งข้อ เมื่อก่อน ฉันไม่เคย ร้องของอะไร แต่วันนี้ ฉันจะใช้สิทธ์นี้ ขอร้อง เรื่องที่ง่ายๆ นั่นก็คือสิ่งนี้!

แววตาของสายฟ้าเปลี่ยนไปทันที เขายก มุมปากขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ประชด มือทั้งสอง ของเขากอดนิดาไว้แน่นๆ “นิดา ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทุเรศได้ถึง ขนาดนี้ ได้ ผมตกลง” สายฟ้าหยีตาไปทีหนึ่ง เหมือนกับว่าได้ตัดสินใจเรื่องที่ลำบากมากไป เรื่องหนึ่ง เขาอุ้มนิดาขึ้นมา จากนั้นก็โยนตัว เธอลงไปที่โซฟา

ก็แค่ให้เอาเธอ ในเมื่อรอไม่ไหวขนาดนี้ ก็ เอาที่โซฟาเลยละกัน

มองไปที่สีหน้าเฝ้ารอของนิดา สายฟ้า อุทานออกมาเสียงหนึ่ง “เหอะ” จากนั้นเขาก็ ไม่มีความปราณีใดใด เอาร่างไปทับไว้บนร่างเธอ