บทที่ 19 การแพร่สะพัดของข่าวลือ

วันรุ่งขึ้น

เมื่อเจียนถึงเพิ่งมาถึงที่ตงหวงได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกแปลกๆที่ คนรอบๆตัวต่างจับกลุ่มซุบซิบนินทาแล้วมาที่เธอ

เขียนถึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก บางทีอาจเป็นเพราะก่อน หน้านี้เธอเป็นแค่แม่บ้านทำความสะอาดคนหนึ่ง แล้วจู่ๆก็จับ พลัดจับผลูเข้ามาอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์แบบนี้จึงให้คนอื่นๆ วิพากษ์วิจารณ์เธอได้

แต่พอเข้ามาในห้องพักรับรองของฝ่ายประชาสัมพันธ์ เธอจึง เริ่มเข้าใจแล้วว่าเธอไร้เดียงสาเกินไป

“ฮ่าฮ่าฮ่า หมาตัวเมียมาแล้ว” จู่ๆ ก็มีเสียงเหน็บแนมดังขึ้นมา เขียนถึงหน้าซีด ในขณะเดียวกันคนที่หน้าตาเธอว่าเป็น “หมา ตัวเมีย” ก็คือน่าเจ้าหญิงประจำห้อง 606 ซึ่งเธอเอง ก็รู้จัก

“พี่ลูน่า พี่อย่าพูดเสียงดังแบบนี้สิ ทุกคนไม่ได้ตาบอดเสีย หน่อยถึงจะไม่เห็นนั่งหมาตัวเมียเข้ามาแล้ว

น่าหัวเราะ “พวกเธอยังไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง นั่งผู้หญิงคนนี้ สวมชุดตัวตลกแล้วยังแต่งหน้าอย่างกับผี พอคุณชายคนนั้นสั่ง ให้เธอคลานเก็บเงินบนพื้น เธอก็คลาน ให้เธอกระดิกหาง เธอก็ กระดิก พอฉันเห็นภาพนั้นก็ตกใจตาตั้งอยู่นานแน่ะ!”

ตุ้ม! เลือดไหลย้อนไปทั่วร่าง
เจียนดงกะพริบตา ใครปิดไฟ? ทําไมมันมืดขนาดนี้?… ใน สายตาคนที่อยู่รอบข้าง เจียนถึงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง ด้วยใบหน้าหวาดกลัว แต่กลับไม่รู้ว่าความหวาดกลัวที่ปรากฏ อยู่บนหน้าเธอนั้นเป็นเพราะดวงตาเธอมืดมิดไปหมดแล้ว

ดวงตาของเธอสูญเสียแสงในช่วงเวลาสั้นๆ แต่หูของเธอกลับ มีประสาทไวกว่า เสียงหัวเราะของพวกผู้หญิงนั้นดังไปทั่วห้อง เป็นเสียงที่น่าอัปยศอดสู แต่ละคำดังลอยเข้ามาในหูเธอ

สักพักเธอก็เกิดความคิดที่ว่า “ตายเสียดีกว่า” ทว่าใบหน้า เล็กๆที่เต็มไปด้วยความหวังของเด็กสาวที่อยู่ในคุกก็ปรากฏขึ้น ต่อหน้าเธออีกครั้ง

จะตายแบบนี้ได้อย่างไร? ไม่…

ชีวิตของเธอเป็นของเด็กสาวที่เสียชีวิตแทนเธอ

ก่อนที่แสงนัยน์ตาจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง เจียนถึงที่เหมือนตุ๊กตา ดินเผาไร้อารมณ์ก็ยอมให้คนเหล่านั้นชี้นิ้วดูถูกและใช้ถ้อยคำ หยาบคายมารังแกเธอ โดยที่เธอไม่โต้กลับแม้แต่คําเดียว

เมื่อลู่น่าเห็นท่าทีของเธอที่เป็นแบบนี้ก็นึกโมโห เธอเดินเข้า มาแล้วผลักเงี่ยนถง “เสแสร้งอะไรอีก! เป็นแค่โสเภณีก็อย่า ทำตัวสูงส่งนักเลย! เมื่อวานตอนที่เธอส่ายตูดขายให้พวก ผู้ชายพวกนั้นก็ไม่เห็นทำตัวสูงส่งแบบนี้เลยนี่! เหยียดเท้าออกไปเตะเจียนถึง ” ลู่น่าไม่พอใจ

เดิมทีเงี่ยนลงก็มีปัญหาที่ข้อเท้าอยู่แล้ว เธอจึงไม่มีแรงต้าน น่าที่สวมรองเท้าส้นสูงเตะเธอด้วยความรุนแรง ทันทีที่โดนเตะเธอก็ร่วงลงไปกับพื้น

“ลู่น่า ใจเย็นๆหน่อย เธอเตะคนร่วงลงไปกับพื้นได้ยังไง มี คนเอ่ยปากขึ้นมา ต่อให้ค่ายังไงก็ด่าได้แค่ปาก ไม่กระทบถึงคน

กระทํา

ลู่น่าให้เหตุผล “ฉันไม่ได้ใช้แรงมากขนาดนั้นเสียหน่อย! ใคร จะไปรู้ว่าเธอจะร่วงลงไปง่ายๆได้ขนาดนี้?” เธอพูดด้วยความ เย็นชาและยื่นเท้าออกไปแตะเจียนถึงเหมือนเขียขยะ “พอได้แล้ว ลุกขึ้นมาเถอะ เสแสร้งไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอคิดจะแสร้งเป็น ดอกบัวขาวทั้งที่ตัวเองเป็นแค่ดอกชบาเนี่ยนะ

หลังจากนั้นก็หันไปยิ้มร้ายๆกับพวกเพื่อนๆของเธอที่อยู่ด้าน หลัง “ฉันเพิ่งเตะคนไปนอนกับพื้นหรือเนี่ย? ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ? ฉัน ไม่ได้เตะหมาหรอกเหรอ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…พี่ลู่น่าพูดถูก พี่ลู่น่าจะไปเตะคนแบบ พร่ำเพรือได้อย่างไร พี่ลู่น่าเตะหมาต่างหาก

มานี่ ไหนหัดร้องเสียงหมาสักสองสามที

“ไม่อย่างนั้นเธอก็กระดิกหางคลานสี่เท้าเหมือนในห้องนั้น แบบเมื่อวานนี้ไง? ถ้ากระดิกหางดี พวกเราก็จะให้รางวัล

คำพูดเหยียดหยามทุกประเภทประดังเข้ามาไม่หยุด เงี่ยนอง ได้แต่ลุกขึ้นโดยใช้มือยันพื้นอย่างเงียบๆ

“ทําอะไรอยู่ ไม่ไปทำงานแล้วหรือไง?” จู่ๆประตูก็เปิดออก ซู เพิ่งไม่คิดเลยว่าพอเปิดประตูก็ต้องมาเห็นภาพนี้ เห็นได้ชัดว่าเขียนถึงผู้หญิงโง่คนนี้กำลังถูกรังแก ซูเพิ่งหันไปถลึงตาใส่พวกผู้ หญิงเหล่านั้น “มารวมหัวกันอยู่ทำไมอีก! ไปทำงาน

ก่อนหน้านี้คนที่อยู่ภายในห้องเพิ่งจะทำหน้าหยิ่งจองหองไป อยู่หมาดๆ ตอนนี้แต่ละคนคอหดไปหมดแล้ว จากนั้นก็พากัน ออกจากห้องไป

วิธีการของพี่เพิ่งค่อนข้างรุนแรงเฉียบขาด พวกเธอเหล่านั้นไม่ เคยพบเห็นมาก่อน และไม่มีใครอยากตกอยู่ในเงื้อมมือของพี่ เพิ่ง

“เธอโง่หรือเปล่า? โดนคนรังแกแล้วทำไมไม่ด่ากลับ?” ซูเมิ่ง เดินก้าวไปสองสามก้าวและรีบวิ่งไปพยุงตัวเจียนถึงขึ้นมา ใน ขณะที่ดึงตัวเจียนถึงขึ้นมา ความโกรธของเธอก็ยังไม่ลดลง

เธอไม่คุ้นชินกับการที่ต้องเห็นเงี่ยนองโดนรังแก เพราะนับ ตั้งแต่เห็นร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเงี่ยนถงและได้เห็นผู้หญิงโง่ คนนี้ถูกพวกคุณชายเหล่านั้นรุมรังแก เธอก็ไม่เคยได้ยินเจียนถึง ร้องออกมาสักคำ หรือแม้กระทั่งน้ำตาสักหยดก็ไม่มี นับตั้งแต่ผู้ หญิงคนนี้ทิ้งกองธนบัตรไว้ให้เธอ เพิ่งก็หมดหนทางทำให้ชีวิต ของผู้หญิงโง่ๆ ที่ชื่อว่าเจียนถึงดีขึ้นได้

เงี่ยนถง….เหมือนเธอเมื่อก่อนมาก

“พี่เพิ่ง มีงานหรือเปล่าคะ?

ซูเมิ่งวิ่งไปสักพักและมองไปยังผู้หญิง ที่อยู่ตรงหน้า ความ โกรธที่เคยมีอยู่ก็หายไปทั้งหมด โดยพลัน เธอสูดหายใจและพูด ว่า “วันนี้ไปพักก่อนเถอะ ท่าทางเธอดูไม่ค่อยดี
“ฉันสบายดีมาก”

กับผีน่ะสิ!

ซูเมิ่งเกือบจะตาด้วยคําหยาบคาย

เธอจึงเปลี่ยนคำพูด “มันไม่มีงานแล้วต่างหากล่ะ

“ก็ได้ค่ะ งั้นฉันจะรออยู่ที่นี่” เงี่ยนถงพูดต่อ “พี่เพิ่ง ถ้ามีงานก็ รีบแจ้งฉันมาได้เลย แม้ว่ารูปร่างหน้าตาฉันจะไม่ค่อยดี แต่ฉัน เต็มใจทํางานหนักงานสกปรก หรืองานรับแขกที่คนอื่นไม่ เต็มใจทํา เอามาให้ฉันทําก็ได้ ฉันขอแค่ไม่ดื่มเหล้า” เงี่ยนถึงไม่ เคยมีความคิดจะขายตัว เธอรู้สึกปลอดภัยที่สุดเมื่อมีรูปร่าง หน้าตาแบบนี้

“เธอนี่…ช่างเถอะ แล้วแต่ละกัน” ซูเพิ่งส่ายหัวแล้วเดินออก

จากแผนก

วันนี้เธอไม่มีแผนจะจัดงานให้เขียนถึง แต่กลับไม่คิดเลยว่า…

พอเจียนถึงออกมาจากห้องน้ำที่ชั้นสามก็ถูกคนจับตัวเข้าไป ในห้องห้องหนึ่งบนชั้นสาม

เอ่อ ประธานจู นี่ก็คือเจียนถึงที่ฉันพูดถึง

เจียนถึงมองเป็นเงินที่กำลังส่งยิ้มให้กับชายหัวล้านวัยกลาง คนที่นั่งอยู่บนโซฟา เงินเงิน เขียนถึงรู้จักเธอ เธอก็คือนางแบบ สาวที่จูนเซียวเทิงอย่างร้อนแรงตรงทางบันได
“เงี่ยนลงมานี่สิ ประธานบอกว่าจะเชิญเธอดื่มเหล้าน่ะ”

เงี่ยนดงส่ายหน้า “ฉันแพ้แอลกอฮอล์ค่ะ”

เงินเงินลดใบหน้าลงและพูดว่า “เงี่ยนกง เธอกล้าปฏิเสธ ประธานเหรอ เธอกำลังดูถูกประธานใช่ไหม?”

เจียนถงแอบปรายตามองประธาน และแน่นอนว่าสีหน้าของ อีกฝ่ายดูไม่ค่อยดีนัก

เจียนถงทําได้เพียงพูดอย่างฝันใจ “ประธานจู ฉันแพ้ แอลกอฮอล์จริงๆค่ะ มีครั้งหนึ่งก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด ถ้า…ดื่ม เหล้าเข้าไปอีก ร่างกายฉันจะรับไม่ไหว มันจะทำให้ประธาน

เที่ยวตงหวงไม่สนุกเสียเปล่าๆนะคะ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด แม้ว่าประธานจะมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่เขาก็ไม่ได้ร้องขอให้เธอดื่มอีก อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่ยอม ปล่อยเธอไป

“งั้นเธอทําอะไรได้บ้าง?

“ฉัน…เงี่ยนถงกำลังพูด แต่เป็นเงินกลับแย่งพูดก่อน “ประธาน ให้เธอร้องเพลงให้ฟังดีกว่าไหมคะ? น้ำเสียงหยาบ กระด้างของเธอจะต้องน่าสนใจมากแน่ๆ

เส้นเสียงของเงี่ยนถงโดนตัดออกไปตั้งแต่อยู่ในคุก เสียงของ เธอจึงหยาบกระด้างและไม่น่าฟังเท่าไหร่ โดยปกติแล้วเธอไม่ ชอบพูด แต่ถ้าพูดก็จะพยายามกดเสียงเอาไว้และพูดเพียงสั้นๆ

“เสียงของเธอไม่น่าฟังเสียขนาดนั้น จะร้องเพลงเพราะได้อย่างไร?”

“ประธานจู… ” เจินเจินนั่งบนตักประธาน และพูดว่า “ประธาน จู คุณจะไปฟังเพลงเพราะๆจากที่ไหนก็ได้ หรือพูดอีกอย่างก็คือ ต้องเป็นเสียงร้องเหมือนฆ้องแตกสิถึงจะน่าสนใจ คุณปล่อยให้ เธอร้องเพลงไปเถอะค่ะ ถ้าเสียงของเธอไม่เป็นที่น่าพอใจ พวก เราก็ใช้ที่อุดหูอุดหูซะ”

“เสียงของเธอแย่ขนาดนี้ แล้วยังจะให้เธอร้องเพลงอีกเหรอ?” ประธานจูพูด

“ก็เพราะเสียงมันแย่ไงล่ะคะ ฉันก็เลยอยากจะลองฟังดูบ้างว่า เสียงแหบๆของเธอจะแย่ไปกว่านี้อีกไหม?” ในขณะที่พูดก้อนก ลมๆท่อนบนก็พิงบนแขนประธาน “อื้อ ประธานจู ได้ไหมคะ? ได้ไหม?