บทที่ 18 ร่างกายเธอเย็นเหมือนน้ำแข็งหรือร้อนเหมือนไฟ

เนื่องจากเส้นซิวจิ้นเป็นเจ้านายของซูเมิ่ง เพิ่งจึงไม่กล้าพูดอะไร ในทางที่ไม่ดีออกไป แต่พอเธอเห็นสภาพเขียนลงในตอนนี้แล้ว

ก็รู้สึกเสียใจแทน

ผู้หญิงคนนี้ไปทำอะไรผิดต่อเจ้านายเธอกันแน่ ถึงได้รับการ ปฏิบัติที่แสนจะโหดร้ายแบบนี้?

ซูเมิ่งมองเขียนถึงที่กำลังเดินขากะเผลกออกไปตามขอบ กําแพงด้วยแววตาซับซ้อน

บัตรธนาคารที่อยู่ในมือกลายเป็นเผือกร้อน

ซูเพิ่งหันหน้าหนีและรีบกลับเข้าไปในห้องทำงานของเธอ หลัง จากใส่บัตรธนาคารและเงินทั้งหมดลงในตู้เซฟในห้องทำงานตัว เอง เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บฝ่ามือเหมือนเมื่อกี้

ตอนที่ซูเมิ่งกลับมาที่ห้อง 606 เธอเกือบชนกับร่างของเสิ่นซิว จิ่น ในขณะที่เปิดประตูเข้าไป

“ประธานเงิน” ซูเมิ่งเรียกด้วยความเคารพ เส้นซิวจีนตอบ เพียง “อืม” จากนั้นก็เดินผ่านเพิ่งออกไป

พอซูเพิ่งเข้าไปในห้องนั้นได้ไม่นาน พวกคุณชายจากเมืองจึง ยังคงพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นช้าเกินไปแล้ว! ขนาดฉันที่ไปมาทั่ว ทุกสารทิศและยังพบเจอผู้หญิงมานักต่อนักแล้วก็เพิ่งเคยเห็นผู้ หญิงช้าที่รักเงินมากขนาดนี้นี่แหละ
“ใช่แล้ว ท่าทาง ๆ ของผู้หญิงคนนั้นที่คลานสี่ขาแล้วกระดก ทาง มันน่าให้คนนึกอยากเข้าไปเตะสักสองสามทีซะจริงๆ ต่ำช้า ได้ถึงขนาดนี้ ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ไม่มีใครทำได้แล้วจริงๆ!

ซูเมิ่งอยากโต้กลับ!

มันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย!!

ถ้าเจียนถงรักเงินมากขนาดนั้น เธอก็คงออกมาจากห้องอย่าง เฉิดฉาย แต่ทำไมเงี่ยนถงถึงยอมทุ่มเงินทั้งหมดมาให้เธอแบบนี้

ถ้าเจียนถงรักเงินขนาดนั้นจริง เจียนลงก็คงเก็บเงินพวกนั้นไว้ กับตัวโดยไม่โยนเงินพวกนั้น ให้เธอ แล้วเดินออกไปโดยไม่ ชายตามองหรอก

เจียนถึงเหนื่อยมาก ก่อนกลับมาเธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เพิ่ง เอามาให้ที่ห้องแต่งตัว เธอถอดชุดตัวตลกออกแล้วใส่เสื้อผ้า

ของตัวเอง

เหงื่อเหนียวๆ ที่หน้าผากทำให้เธอไม่สบายตัว เงี่ยนถึงจึงเดิน เข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องแต่งตัว เธอเปิดก๊อกน้ำที่อ่างเพื่อ

ชำระล้างเหงื่อเหนียวๆที่อยู่บนหน้า

ดั่งพายุที่โหมกระหน่ำ…เงี่ยนลงมองผู้ชายที่ปรากฏตัวอย่าง กะทันหันผ่านกระจกด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ เธอบีบมือแน่น โดย ไม่รู้ตัว
“ประธานเงิน”

ผู้ชายที่อยู่ในกระจกมองเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

จากนั้นไม่นานก็พูดเยาะเย้ย “…ฉันเริ่มคิดตกขึ้นแล้ว คน ชั่วที่ถูกส่งไปอบรมสั่งสอนในนั้น ผลลัพธ์ออกมาก็เรื่องไม่เบา เลยทีเดียว”

มือใหญ่วางบนหน้าเขียนลงเบาๆ มือใหญ่ข้างนั้นปิดใบหน้า เจียนถึงได้เกือบครึ่งซีก นิ้วหัวแม่มือของเขาค่อยๆลูบไล้ใบหน้า ที่ปราศจากเลือดของเจียนถึง เขายิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “น่า เสียดายที่สายไปเสียแล้ว เงี่ยนถง คุณหนูเงี่ยน ถ้ารู้ว่าจะเป็น แบบนี้มาตั้งแต่แรก ถ้าสามปีก่อนเธอเรียนรู้เร็วได้แบบนี้ เธอก็ คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก เธอว่าไหม?”

หัวใจเจียนถงสั่นระริก…เธอเข้าใจความหมายของเขา

เขากำลังบอกว่า…ถ้าสามปีก่อนเธอทำตัวเหมือนตอนนี้ หรือ ถ้าสามปีก่อนเธอไม่ลงมือฆ่าเซี่ยเวยเหมิง เธอก็จะไม่ถูกตัดสิน ต้องโทษให้จําคุกถึงสามปี เธอก็จะยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูล ตระกูลเจียนแห่งเมืองหมิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าสมเพชเหมือนอย่าง ตอนนี

เธอเข้าใจ…เธอเข้าใจมันทั้งหมด

ริมฝีปากเธอสั่นระริกกับ คำสั่งสอนของประธานเงิน” ถ้าเป็น เมื่อสามปีก่อนเรียนถึงคงไปเรียกร้องความเป็นธรรมและโต้ เถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ตอนนี้เธอใช้เวลาสามปี ในการ เรียนรู้ที่จะเงียบ
เส้นซิวจีนมองเธอที่ไม่มีท่าทีจะตอบโต้ เหมือนมีไฟสุมอยู่ใน อกของเขา เขาเองก็พูดไม่ถูกว่าไฟกองนี้มาจากไหน

แววตาเขาดูโหดร้ายมากยิ่งขึ้น! ความคิดที่วุ่นวายทำให้เป็น ซิวจิ๋นผู้สุขุมและเยือกเย็นรู้สึกอึดอัด

ในขณะที่ขมวดคิ้ว เขาก็กระตุกรอยยิ้มปีศาจและยิ้มอย่างเย็น ชา “เงี่ยนถง คุณหนูเจี้ยน วันนี้เธอทำให้ฉันเปิดโลกได้จริงๆ ไหนเธอบอกมาว่าถ้าพี่ชายของเธอต้องมาเจอเธอในสภาพที่ น่าสมเพชแบบนี้ เขาจะโมโหเจียนตายหรือไม่?”

คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้…เงี่ยนถงต้องการพูดประโยคนี้ออกไป เธอจิกเล็บเข้าไปในเนื้อบนฝ่ามือ เขียนถึงเริ่มได้สติขึ้นมา

เธอหลุบตาลง โดยไม่กล้ามองเข้าไปในกระจก เพราะกลัวว่า เขาจะมองเห็นอะไรบางอย่าง

“ประธานเงิน ฉันไม่มีพี่ชาย ฉันเคยฆ่าคน เคยติดคุก ตอนนี้ ยังเป็นนักโทษชั้นแรงงานที่ขายความอัปลักษณ์ ขายรอยยิ้ม ตระ กูลเจียนจะมีลูกสาวที่ฆ่าคนได้อย่างไร?”

เส้นซิวจีนไม่คิดว่าเจียนถึงจะพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา เขา ชะงักเล็กน้อยแล้วหัวเราะขึ้นมา “เงี่ยนถง เมื่อก่อนฉันอาจจะ ดูเบาเธอไปหน่อย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตอนนั้นถึงทำเรื่องโหด

ร้ายแบบนั้นได้อย่างเลือดเย็น “

เขียนลงยืนนิ่ง โดยไม่ส่งเสียงแย้งออกมาสัก เธอปล่อยให้ คำพูดที่เยือกเย็นของอีกฝ่ายแทรกซึมเข้าสู่หัวใจ
เลือดเย็น? ไม่ใช่เพราะคุณบังคับฉันหรอกเหรอ? เงินชีวจิ้น!

“แต่ฉันก็อยากรู้จริงๆว่าภายใต้จิตใจที่โหดร้ายเลือดเย็นกับ เนื้อหนังมังสาที่ปกคลุมใบหน้าที่เยือกเย็น จะเลือดเย็นเหมือน กันหรือเปล่า? หรือว่าจะ…ร้อนระอุ

ด้วยเสียงของชายหนุ่มก็ทำให้เงี่ยนองแข็งที่อไปทั้งตัว! จู่ๆ ร่างร้อนผ่าวข้างหลังก็แนบชิดติดกับแผ่นหลังเธอ!

พอถูกกระชับเอวแน่น เงี่ยนถงก็ร้องด้วยความตกใจ เธอหลบ ตามองฝ่ามือใหญ่ของเงินชิวลิ่นที่กำลังจับหน้าท้องส่วนล่างของ เธอ

กระดุมเสื้อโค้ตตัวใหญ่ถูกปลดออกสองเม็ด ฝ่ามือใหญ่ข้าง หนึ่งสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ เจียนถึงถึงกับร้องด้วยความ ตกใจ

เสิ่นซิวจิ๋นขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว… ใต้เสื้อโค้ตยังมีเสื้อกันหนาว อยู่อีกตัว แต่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงหน้าร้อนนี้ เธอสวมเสื้อกันหนาว ไปทําไมกัน?

ด้วยความสงสัย เสิ่นซิวจีนจึงเลื่อนมือสอดเข้าไปในเสื้อโค้ต และเปิดเสื้อแจ๊กเก๊ตของเงี่ยนถงออก… “เส้นซิวจีน!” ด้วยความ

ตื่นตระหนกเงี่ยนถงจึงร้องออกมาโดยไม่ทันคิด

เงินวจีนหรี่ตาลงและถามด้วยความเย็นชาว่า “เธอเรียกฉัน ว่าอะไร?”

เงี่ยนลงไหล่สั่น “เส็น ประธานเงิน” เธอรู้สึกได้ว่ามือของเขาสํารวจอยู่ใต้เสื้อแจ็กเก็ตบริเวณหน้าท้องของเธอ สักพักเธอก็ รู้สึกได้ถึงฝ่ามือเคลื่อนไปที่เอวด้านซ้ายมือนั้นยิ่งสัมผัสใกล้ชิด มากขึ้นเรื่อยๆ เธอยอมให้เขาเห็นบาดแผลของเธอไม่ได้

เจียนถึง ใจเต้นแรง มือนั้นตวัดผ่านเอวของเธอ… “ประธานเงิน!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ!

“อะไรอีกล่ะ?” เสิ่นซิวจิ่นพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่เสียงนั้นแฝง ไปด้วยความกระหาย

ในเวลานี้สมองของเงี่ยนถงกลับแล่นฉิว!

“ประธานเงิน! ขอเงินด้วยค่ะ!” เธอพูด “ฉันเป็นผู้หญิงขายตัว ในเมื่อมีไว้ขายและประธานเงินก็แตะต้องตัวฉัน ก็ต้องให้เงินฉัน

ด้วย!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เส้นซิวจิ๋นก็นึกถึงเหตุการณ์ในห้อง 606 และตอนนี้เขากำลังกอดผู้หญิงคนนี้อยู่ เธอทำเรื่องต่ำๆได้เพียง เพราะเงิน ทันใดนั้นความปรารถนาที่จะถูกยั่วยุก็หายไป

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน ในใจเขาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด มากขึ้นอย่างไร้เหตุผล เสิ่นซิวจิ๋นจำแนกความรู้สึกแปลกๆ ในใจ ของเขาว่าเป็นความรู้สึกเบื่อที่มีต่อหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา

เงิน วจีนปล่อยเงี่ยนลงอย่างกะทันหัน “ไสหัวไป

เจียนถงรีบออกจากห้องน้ำ โดยไม่กล้าอยู่แม้แต่นาทีเดียว เธอ เปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ในห้องน้ำของห้องแต่งตัว ใบหน้าหล่อเหลาของเสี่ยวจีนแผ่ รังสีความเย็นชาออกไปหลายพันไมล์ มันเย็นพอที่จะตรึงหัวใจ ของผู้คนได้

เงี่ยนถงขอตัวลากับซูเมิ่งและรีบกลับไปยังหอพักพนักงาน หมู่บ้านหนานวาน

ฉินมูมู่ซึ่งอาศัยอยู่ห้องเดียวกับเธอยังไม่กลับมา เธอยืนอยู่ริม หน้าต่างและทอดสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างว่าง เปล่า ลมหนาวและละอองฝนพัดเข้ามากระทบตัวเธอผ่านทาง หน้าต่างที่เปิดกว้าง

เธอบอกกับตัวเองว่า : พรุ่งนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น