บทที่ 17 ยิ่งกว่าอัปยศอดสู

ซูเมิ่งปรากฏตัวอยู่มุมหนึ่งข้างนอกห้อง เธอเงยหน้าพร้อมกับ สายตาอันเฉียบคมของเธอ เธอยกเท้าขึ้นและเดินมาอย่าง เงียบๆ “ลูน่า เธอทำอะไรน่ะ?”

ทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นก็ดังมาจากด้านหลัง ลู่น่าที่อยู่ด้าน นอกห้องก็หันกลับมา หลังจากเห็นแล้วว่าเป็นใคร เธอก็หน้า ถอดสีและทำตัวมีพิรุธ “ไม่ ฉันไม่ได้เห็นอะไร…

ลู่น่าเป็นเจ้าหญิง (สาวนั่งดริ้งก์ ห้อง 606 พวกคุณชายเหล่า นั้นไม่ต้องการให้เธอเข้าไปบริการ แต่กลับให้แม่บ้านคนที่พี่เพิ่ง พามาทํางานใหม่เข้าไปแทน

น่าจึงรีบออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดี พอเห็นว่าไม่มีใคร อยู่แถวนี้ น่าจึงค่อยๆแง้มประตูห้องให้เปิดเพียงเล็กน้อย พลาง ชะโงกหัวแอบมอง พอเห็นภาพนั้น เธอก็ช็อกตาตั้ง ในขณะ เดียวกันก็แอบหัวเราะเยาะเงี่ยนถง

เพิ่งยิ้มอย่างเย็นชา สิ่งที่เธอถามก็คือ “เธอกำลังทำอะไร ไม่ใช่ “เธอมองอะไรอยู่” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าน่ากำลังปกปิด อะไรบางอย่าง

“ที่นี่ไม่มีอะไรให้เธอต้องทำแล้ว ไปรับแขกชั้นหนึ่งเถอะ” ลูน่า ดูเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เมิ่งชำเลืองตามองเธอ อีกครั้ง น่าจึงยอมออกไปจากชั้นหกอย่างไม่เต็มใจ ทว่าในใจ เธอยังคงหงุดหงิด…พี่เมิงไม่ยุติธรรม เห็นชัดๆว่าเธอเป็นเจ้าหญิงประจำห้อง 606 แต่กลับไม่ให้เธอเข้าไปรับแขกข้างใน

แขกที่มาวันนี้น่าจะเป็นคนมีเงินมีอำนาจ ดูก็รู้แล้วว่าไม่ ธรรมดา อีกทั้งแต่ละคนก็ยังหนุ่มยังแน่น นี่ถือว่าเป็นโอกาสทอง ของเธอ แต่พี่เพิ่งกลับให้ยัยแม่บ้านทำความสะอาดคนนั้นมาทำ

แทน

ตอนนี้ยังสั่งให้เธอไปต้อนรับแขกที่ชั้นล่างอีก น่ากระทืบเท้าออกไปด้วยความโมโห

ซูเมิ่งค่อยๆแง้มประตูออกเล็กน้อย ฉากที่อยู่ข้างในทำให้เธอ ผู้ซึ่งคุ้นเคยกับภาพร้องรำทำเพลงของคนกลางคืนมานักต่อนัก แล้วถึงกับตกตะลึง

ภายในห้อง

“คลานเร็ว! อย่าชักช้า! ยังอยากได้ไหมเงินน่ะ?

เจียนถุงกัดฟันกัดริมฝีปาก เธอพยายามมองข้ามความเจ็บ ปวดเข้ากระดูกและเร่งความเร็ว ไม่ทันไรเสื้อผ้าบนตัวเธอก็เปียก โชกไปด้วยเหงื่อ

ตั้งแต่ออกจากคุก แม้จะเดินบนถนนที่ร้อนอบอ้าวในช่วงตอน บ่ายของฤดูร้อน แต่ร่างกายของเธอกลับแห้งสนิทไม่มีเหงื่อสัก หยด ทว่าตอนนี้เหงื่อโชกไปทั่วทั้งแผ่นหลัง

“เร็ว คลานมาหาฉันตรงนี้” ในขณะที่คุณชายพูด พรรค พวกที่อยู่รอบข้างต่างหัวเราะชอบใจ ภายใต้การจับจ้องของเงิน ซิวจีน เขียนลงยังคงคลานไปตรงหน้าคุณชายที่มีอายุราวๆยี่สิบอย่างไรศักดิ์ศรี ท่ามกลางความมืดมิด แววตาของชายหนุ่ม ราวกับมีพายุหมุนรุนแรงที่กวาดต้อนไปทั่ว

เจียนถง!…ดวงตาของชายคนนั้นลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ และคำพูดอัดแน่นอยู่เต็มอกโดยไม่สามารถพูดออกมาได้

เสิ่นซิวจิ๋นไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าทำไมพอเขาเห็นผู้หญิงที่อยู่ ตรงหน้า ถึงทำให้เขาเกลียดเข้ากระดูกดำ ทั้งละโมบโลภมาก ต่ำช้า ในใจพลันเดือดดาล

เขายิ่งไม่คิดเลยว่าจุดประสงค์เดิมที่เขาต้องการก็คือทำให้ผู้ หญิงคนนี้พบกับความอัปยศอดสู แม้เขาจะบรรลุความประสงค์ แล้ว แต่ทําไมเขากลับไม่รู้สึกดีเลยสักนิด

“ไหนเงยหน้าให้ฉันดูหน่อยซิ” คุณชายพูดอย่างแผ่วเบา เสียงของคุณชายลีลอยเข้ามาในหูเงี่ยนถง เธอไม่ยิ้ม ไม่โกรธ ไม่โมโห เพียงแค่เงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องๆเหมือนตุ๊กตาไม้ที่ได้ ชีวิตจิตใจ พอคุณชายออกคำสั่ง เธอก็แค่ทำตาม

“บ้าเอ๊ย! นี่มันอะไรเนี่ย!” พรรคพวกที่อยู่ด้านหลังคุณชาย ต่างตกใจและหันไปจ้องเขียนลงอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาทำ เหมือนเจอสัตว์ประหลาด “คุณชาย ผู้หญิงคนนี้ไม่แต่งหน้าก็ เหมือนตัวตลก”

“คุณชาย ที่คุณชายเงินพูดก็ถูก เหล้าชั้นดีควรคู่กับหญิงงาม ผู้หญิงอัปลักษณ์แบบนี้มีคุณสมบัติอะไรถึงได้ดื่มเหล้าของ คุณชาย?” เพื่อนคนอื่นๆ เริ่มส่งเสียงโห่ร้อง

เจียนองก้มหน้าลงพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก…ตราบใดที่เธอไม่ได้ดื่มเหล้า อะไรก็ได้ทั้งนั้น!

ชีวิตของเธอไม่เคยเป็นของเธออีกต่อไปนับจากวินาทีที่เด็ก สาวคนนั้นลาจากโลกใบนีไป เธอจะไม่ยอมเสี่ยงดื่มเหล้าเป็นอัน ขาดเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เนื่องจากเธอขาดไตไปหนึ่งข้าง จึง ไม่สามารถทนความเจ็บปวดจากการดื่มได้

“ไม่” เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ฉันบอกว่าจะให้ รางวัลเธอโดยการดื่มหนึ่งแก้ว ยังไงเธอก็ต้องดื่ม ฉันพูดแล้วไม่ คืนคำ” ในขณะที่พูดก็ยืนขึ้นต่อหน้าเงี่ยนถุง เขาตะคอกลงมา จากด้านบน “ฉันจะให้เธอดื่มเป็นรางวัล ยังไม่เงยหน้าขึ้นอีกเห รอ?”

เมื่อเห็นว่าเจียนถึงไม่ยอมขยับ เด็กหนุ่มตัวโตที่ชื่อคุณชายก็ พูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ฉันบอกให้เธอเงยหน้า? หูหนวกหรือ ไง?” มีเสียงหัวเราะที่เยือกเย็นตามมาติดๆ “ต้องให้ฉันเรียกคน มาช่วยไหม?”

เจียนถงถูกรังศีรษะให้เงยหน้าขึ้น วินาทีต่อมาก็มีเสียงเท ดังขึ้น เหล้าที่อยู่ในมือคุณชายได้เทลงบนใบหน้าเจี้ยนลงจน หมดแก้ว เนื่องจากไม่ทันได้เตรียมตัวตัวเตรียมใจ เธอจึงสำลัก ออกมาทางจมูกและปาก บางส่วนไหลเข้าไปในตา เจียนถึงไอ อย่างรุนแรง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาว

คุณชายวางแก้วคริสตัลไว้บนโต๊ะ และยิ้มอย่างโหดเหี้ยม แต่สภาพเธอเป็นแบบนี้ก็ไม่น่าให้ดื่มจริงๆ ฉันก็เลยให้รางวัล ได้แค่นี้ “
ในขณะ ที่พูดก็หันไปหัวเราะกับคนรอบข้างพลางโบกไม้ โบกมือ “ฉันพูดคำไหนคำนั้น วันนี้เธอทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ พอพูดเสร็จก็โยนเงิน ให้เงี่ยนถงห้าหมื่นหยวน และตะคอกอย่าง เย็นชา “ได้เงินแล้วยังไม่รีบไสหัวไปอีก? ฉันเห็นเธอบ่อยๆเข้า

ปวดลูกตาไปหมดแล้ว”

เงินฟาดมาที่หน้าเงี่ยนถงและหล่นลงพื้น เงี่ยนถงยังคงคลาน เขาอยู่บนพื้น เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาจวนจะไม่มีแรงเก็บธนบัตร พวกนั้นขึ้นมาจากพื้น

ฉันสั่งให้เธอลุกขึ้นแล้วเหรอ?” “

เจียนถึงกำลังจะขยับ เด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่ชื่อคุณชายพูด อย่างออกมาแล้วหัวเราะอีกครั้ง

เมื่อเก็บธนบัตรทั้งหมดยัดเข้าไปในกระเป๋าชุดตัวตลกตัวใหญ่ เงี่ยนถงก็หลุบตาลงและคลานกับพื้น

“เฮ! กระดิกหางด้วย!”

เจียนถงสั่นเล็กน้อย จากนั้น…

ค่อยๆยกมือขวา ขาขวา มือซ้าย และขาซ้าย แล้วส่าย

สะโพก…

เธอคลานสี่ขาออกจากห้องนั้นท่ามกลางความอัปยศอดสูและ เสียงโห่ร้องทั่วทั้งห้อง

และตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้มองผู้ชายที่ซ่อนตัวอยู่ในความ

ม็ดบนโซฟาอีกเลย
เมื่อประตูห้องปิดลง เสียงเจี๊ยวจ๊าวที่อยู่ด้านหลังก็ถูกตัดออก ไปโดยสิ้นเชิง ในเวลาเดียวกันเงี่ยนถึงก็เหมือนโดนพรากบาง สิ่งไป

มันคืออะไร เขียนลงเองก็ไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม อีกต่อไปแล้ว…อันที่จริงไม่เหมือนเดิมมาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ว่า วันนี้เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ถูกดึงออกมา

มีมือมือหนึ่งยื่นเข้ามา ฉันช่วยเธอ

เจียนถุงถอยกลับราวกับถูกไฟไหม้ เธอเงยหน้าขึ้น “พี่เพิ่ง…. พอตั้งสติได้เธอก็มองคนที่อยู่ตรงหน้า เธอเรียกด้วยน้ำเสียงที่น่า สงสารและเงียบไปสักพัก เมิ่งมองผู้หญิงตรงหน้าที่พยายามฝืน ยิ้มอย่างเข้มแข็งเพื่อพูดกับตัวเองว่า “ฉันไม่เป็นไร

ซูเม็งชะงักเล็กน้อย จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรล่ะ?

“ฉันสบายดี” หญิงสาวผู้ต่ำต้อยพูดด้วยความหนักแน่น

ซูเม็งชะงักอีกครั้ง…ตรงไหนที่เรียกว่าดี? ดีตรงไหน

เธอนึกอยากจะตะคอกใส่หน้าเงี่ยนถง แต่ก็ต้องกลืนคำพูด เหล่านั้นเข้าไปและไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“พี่เมิง เงินพวกนี้” เจียนถึงพิงตัวข้างกำแพงเพื่อพยายาม พยุงตัวเองไม่ให้ล้ม เธอควักเงินจํานวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ชุดตัวตลกที่ได้มาจากการขาย “ความอัปลักษณ์” เธอพูดต่ออีก ว่า “พี่เพิ่ง รบกวนคุณช่วยนำเงินไปเข้าบัตรธนาคารนี้ให้หน่อยสิคะ”

ซูเมิ่งมองเธอหยิบบัตรธนาคารของเธอที่เห็นชั่วจีนให้ไว้ออก มาจากกระเป๋า…ด้วยเหตุอันใดกันแน่ถึงทำให้คนคนหนึ่งทุก บัตรธนาคารติดตัวตลอดเวลาแบบนี้?