ตอนที่12 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุด

ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล

ทมยันตีเห็นแขกที่ไม่ได้เชิญสองคนเข้ามาในห้อง ในใจ ก็รู้สึกไม่กระวนกระวายขึ้นมา

“พวกคุณมาได้ยังไง ?”

หลังจากที่ครองขวัญกับแม่ของเธอเดินเข้ามาให้ห้อง แล้วมองทมยันตีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตารังเกียจ คุณ นายอรัญญาแสยะยิ้มแล้วพูด”ดูแล้วชยุตยังคงรักหญิง สารเลวอย่างหล่อนอยู่ ถึงกับให้หล่อนอยู่ห้องผู้ป่วย VIP ดี ขนาดนี้”

“แม่ค่ะ ยังไงป้าทมยันตีก็เหยียบโลงไปแล้วครึ่งหนึ่งแล้ว พวกเราใจดีเห็นแก่เธอได้มีลูกชายไร้น้ำยาให้กับบ้านพูล สวัสดิ์ พ่อจึงจัดหาห้องดีๆให้เธอซักหน่อย ก็ถือว่าเป็นความ เมตตาที่สุดแล้ว พวกเราอย่าไปคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้กับเธอ เลยค่ะ”

ทั้งสองคนพูดเรื่องไม่เข้าหูต่อหน้าทมยันตี ราวกับว่า รอบๆไม่มีคนอยู่

ทนยันตียิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งซีดมากขึ้น

โดยเฉพาะเมื่อได้ยินพวกเขาใส่ร้ายวรินทร ทมยันตี อยากจะตอบโต้ แต่ก็คิดถึงวรินทรที่เพิ่งจะเข้าไปในบ้านพูลสวัสดิ์ ยังไม่มีฐานะมั่นคง เธอจึงได้แต่เก็บคำพูดที่จะกลืน ลงไป

เมื่อเห็นว่าทมยันตีไม่ค้าน ยิ่งทำให้ครองขวัญและแม่

ได้ใจ

“เธอรู้ไหมวรินทรใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ยังไง ? เธอ คิดว่าเขากลับไปใช้ชีวิตเป็นคุณชายใหญ่ที่บ้านพูลสวัสดิ์เห รอ ?” ครองขวัญหัวเราะเยาะ”ก็แค่ลูกนอกสมรส คิดว่าได้ เข้าบ้านพูลสวัสดิ์แล้ว จะลบล้างฐานะอันต่ำต้อยได้หรือ ? ฉันจะบอกเธอไว้นะ ไม่ใช่แค่ในบ้านพูลสวัสดิ์เท่านั้น ใน สังคมชั้นสูง ทั้งหมดก็รู้ว่าวรินทรเป็นแค่ลูกเมียน้อย !”

“เธอ… “ทมยันตียังพูดไม่ทันจบ มือที่สั่นเทาก็จับที่หน้าอก หน้าซีดจนแทบจะเป็นลม

“ฉันทําไมเหรอ ? ฉันพูดความจริงเธอกลับไม่อยาก ฟัง !”เห็นทมยันตียิ่งทรมานครองขวัญยิ่งได้ใจ”บางเรื่องรู้ แล้วก็ยากที่จะทําใจรับได้ ก็ไม่ควรทําตั้งแต่แรก คนยังไงก็มี ลูกชายยังงั้น มิน่าหล่ะ วรินทรถึงได้ไร้นํายาขนาดนั้น”

“พอได้แล้ว ! เธอไม่ต้องพูดแล้ว !”

ทมยันตีรับได้ที่พวกเขาเหยียบย่ำเธอ แต่ยอมรับไม่ได้ที่ จะพวกเขามาด่าวรินทรซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าเธอ

“แต่ฉันจะพูด !”ครองขวัญไม่ยอมปล่อยเธอ”ยิ่งมีเธออยู่ ก็ ยิ่งเป็นรอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของวรินทร ! เธอมีชีวิตอยู่ต่อหนึ่งวัน ก็ยิ่งเป็นสิ่งเตือนวรินทรอยู่เสมอ ว่าเขาเป็น ลูกเมียน้อย ! ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าไปอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ ก็ ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากชาติกำเนิดได้ !”

“อ้า !”ทมยันตีกรีดร้อง ลงมาจากเตียงโดยไม่ได้สนใจ ร่างกายที่อ่อนแอ ขว้างผมของครองขวัญไว้แล้วยื่นมือไป ตบหน้าเธอ

ครองขวัญป้องหน้าที่โดนตบจนบวม มองไปยังคุณนา ยอรัญญาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ”แม่ค่ะ มันตบฉัน…

“แก..สารเลว ! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าตบลูกฉัน !”คุณนายอ รัญญาเห็นว่าครองขวัญโดนตบ ก็ทำสงบนิ่งไม่ได้ต่อ รับพุ่ง มาตบทมยันตี

ร่างกายของทมยันตีก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว การตบแรงๆ ทำให้ล้มไปข้างเตียงทันที สองแม่ลูกนั้นยังไม่หายแค้น แถมยังเข้าไปชกและกระทืบทมยันตี อีก

เสียงโวยวายจากห้องผู้ป่วยกวนถึงพวกพยาบาล พวก เขาเลยบุกเข้าไปดึงสองแม่ลูกที่กำลังอยู่นั้น

“หยุดนะ ! พวกเธอทำอะไรกับคนไข้ !”

สองแม่ลูกนั้นถูกดึงออกไป ครองขวัญสางผมที่ยุ่งเหยิง ยิ้มเหยาะมองไปที่ทมยันตี “ถุย ถ้าฉันเป็นแกนะ รีบตายปซะ ยังจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นภาระของลูกชาย !”
พูดเสร็จก็สะบัดออกไปจากห้องพร้อมกับคุณนายอ

รัญญา

ทมยันตีหน้าซีดเผือดพิงอยู่ขอบเตียง พยาบาลจะเรียก ให้ลุกขึ้นบนเตียงยังไงเธอก็ไม่ไป ในหัวยังวนเวียนคำพูด ของครองขวัญที่พูดกับเธอ มันราวกับมีดคมแทงเข้าใจเธอ เจ็บมาก

นึกถึงสถานการณ์ของวรินทร เธอก็อดที่จะถามตัวเองไม่ ได้ว่าเธอทำผิดจริงๆเหรอ?

ถ้าเธอยังอยู่จะเป็นภาระของวรินทรจริงๆใช่ไหม

เมื่อครองขวัญออกไปจากห้องผู้ป่วยก็หันกลับไปมอง ห้องผู้ป่วยของทมยันตี แล้วถามอย่างกังวล “แม่คะ แม่คิดว่า ทำแบบนี้จะได้ผลเหรอ ”

คุณนายอรัญญายิ้มอย่างมั่นใจ”ลูกรัก ลูกก็รอดูเกมส์

สนุกๆเถอะ !”