ตอนที่ 5 ใครให้เธอไป

อะไรนะ ? แก้เสื้อผ้า 2

ได้ยินอย่างนั้น วรินทรรีบใช้มือกอดอกปกป้องตัวเอง

ทันที

“ไม่ต้องแล้วหรอกครับคุณหันมณี หุ่นของผมก็เป็นแบบนี้ ไม่มีกล้ามเนื้อจริงๆ”เธอยิ้มพูดต่อรอง แค่หวังว่าดารินทร์จะ เก็บคำพูด

แต่ดารินทร์ จะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร ภายใต้ เจตนารมณ์ของเธอ ผู้ชายที่ล้อมวรินทรไว้ก็เดินไป และดึง เสื้อผ้าของวรินทร

เธอกลัวจนหน้าซีดขาว!

ถ้าโดนถอดเสื้อผ้าตรงนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเธอถูก เปิดเผยแน่ๆ ?

แม่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล….. เธอจะล้มเหลวตรงนี้ไม่ได้ !

เพื่อค่ารักษาพยาบาล

วรินทรดิ้นรนสุดชีวิต ปกป้องปกเสื้อตรงหน้าอกอย่าเอา เป็นเอาตาย ซี ได้ยินเสียงฉีก เสื้อผ้าบางๆถูกฉีกจนเป็นวง ขนาดใหญ่ ผิวหนังสีขาวราวกับหิมะโผล่ออกมา วรินทรรีบ ยื่นมือมาปิดไว้ ก้าวถอยไปด้านหลัง
เธอไม่ได้มองไปด้านหลัง จนเหยียบรองเท้าหนังคู่หนึ่ง ไป และล้มเข้าอ้อมกอดที่อบอุ่น

กลิ่นฮอร์โมนที่คุ้นเคยของผู้ชาย เข้ามาจมูกเธออย่าง แรง วรินทรตกใจ เงยหน้ามองไป คือทาวัต !

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

มองเห็นผู้ชายคนนี้ สมองเธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นทันที หน้ารีบแดงไปทั่ว

โชคดีที่แสงไฟในบาร์มืดสลัว ไม่มีใครมองเห็น

คนล้อมรอบเห็นเธอล้มอ้อมอกของเขา ไม่กล้าไปถึง เสื้อผ้าเธออีก

ใครๆก็รู้ว่า ทาวัตมีนิสัยสะอาดสะอ้านระดับหนัก ไม่เคย ให้ใครเข้าใกล้ตัว ได้ยินว่า เมื่อก่อนมีผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีร้าย มาตีสนิทกับทาวัต สุดท้ายถูกทาวัตสั่งให้ถอดเสื้อผ้าต่อ หน้าผู้คนแล้วทิ้งไว้ที่ข้างถนน

ตอนนี้วรินทรยังกล้าไปเข้าอ้อมกอดทาวัต ไม่ต้องคิดก็รู้ เธอจะโดนลงโทษเป็นอะไร

ทันใดนั้น ผู้คนมองไปวรินทรด้วยสายตาย่ามใจ

ทาวัตรู้สึกเพียงว่ามีร่างนุ่มๆหล่นลงมาในอ้อมอก แถม ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อก้มหน้าก็มองก็เห็นผิวคอขาวเนียนไล่ลงไปถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้า ถ้าลงไปอีกก็คือ…

ทาวัตหายใจแรงขึ้น เด็กนี่ทำให้เขามีความรู้สึกขึ้นมาได้

ไอ้เฮีย!

ผีหลอกจริงๆ !

ผู้หญิงสวยๆมากมายมาถวายตัวกับเขา เขาไม่เคยสนใจ ตอนนี้ไอ้เด็กผู้ชายล้มอยู่อ้อมกอดเขา เขากลับมีความรู้สึก

ทาวัตหรี่ตาคิดว่าตัวเองดื่มหนักไปหน่อย คงเป็นเพราะ การเมา

เขาพูดอย่างเยือกเย็น “นายยังจะพิงฉันไปอีกนานเท่า ไหร่ ?” ลมหายใจที่ร้อนผ่านหูวรินทร ทําให้วรินทรหน้าแดง ไปจนถึงโคนหู

เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน ก้มหัวขอโทษทาวัต ผู้ชายจ้อง มองเอด้วยแววตาเยือกเย็นราวกับเหยี่ยว เหมือนจะมองทะลุ เธอทั้งตัว

วรินทรตื่นตระหนก หัวก็ยิ่งก้มต่ำลง นี่ทาวัตรู้ว่าเธอคือใคร

แล้วเหรอ ?

แต่ทาวัตแค่มองจ้อวเธอตาเดียว ไม่พูดอะไรอีก

ดารินทร์ รีบลกขึ้น ยื่นมือไปค้องแขนทาวัต “พีทาวัดไอ้วรินทร น่าเกลียด จริงๆ กล้านั่งบนตัวพี่ คุณอย่าปล่อย มันง่ายๆ”

ทาวัตได้แค่จ้องมองเธอแวบหนึ่ง และดึงมือที่ถูกดา รินทร์ น้องไว้ พูดน้ำเสียงโหดเหี้ยว “ออกห่างผมไกลๆ” แล้วเดินออกไป

เมื่อดารินทร์ ไม่ได้สมหวัง ความโกรธแค้นในดวงตาแรง กว่าเดิม

มองสภาพอ้กอ่วนของวรินทร หัวเราะพร้อมพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าคุณชายบ้านพูลสวัสดิ์จะขี้ขลาดไร้ความ สามารถได้ขนาดนี้ มิน่าหล่ะบ้านพูลสวัสดิ์ถึงได้ล้มไม่เป็น ท่า”

การเจอหน้าที่อึดอัดครั้งนี้ ทำให้วรินทรเกลี่ยดดารินทร์

มาก

พอคิดว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ อีกทั้งถ้า ตัวตนแท้จริงของเองถูกเปิดเผยหลังแต่งงาน เธอกับคุณ แม่จะได้รับผลยังไง เธอก็อดหวาดกลัวไม่ได้

เออยาดจะหนีจากที่นี่ไปเร็วๆ

“คุณดารินทร์ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วถ้าหากไม่มีเรื่องอะไร แล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” วรินทรพูดจบ กำลังจะเดิน ออกไป
ดารินทร์พูดด้วยเสียงดุ “หยุดนะ ! ใครให้นายไป ?!”

วรินทรไม่ได้สนใจเธอ และเดินออกไปทางประตูของ

บาร์

ผู้ชายที่ฉีกเสื้อเธอที่ยื่นอยู่ข้างหลังจะตามไปดักเธอไว้ว รินทรตกใจจนหน้าซีด

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาห้ามผู้ชายเหล่านั้น

ไว้

วรินทรไม่ได้หันกลับมามอง รู้ว่าด้านหลังเกิดอะไรขึ้น เธอรู้เพียงว่าเธอออกมาจากบาร์อย่างปลอดภัยแล้ว

สภาพเสียขวัญของเธอรีบดึงดูดความสนใจของคนนอก

บาร์

เธอปิดบังหน้าอก แบะก้มหน้าเรียกแท็กซี่

พนักงานของบาร์คนหนึ่งตามออกมาเรียกเธอไว้ “คุณชายพูลสวัสดิ์ อันนี้ให้คุณครับ” เป็นเสื้อโค้ตตัวหนึ่ง บนเสื้อยังมีกลิ่นของผู้ชายนั้นอยู่

วรินทรตกใจ “นี่คือ ?”

“ท่านประธานทาวัตให้ผมเอามาให้คุณครับ”

พูดจบพนักงานก็หันกลับไป มีแต่วรินทรยืนงงอยู่ที่เดิม