ตอนที่ 4 “ว่าที่สามี มานี่ซิ !”

Tonight คือบาร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียง

เมื่อเลิกเรียน วรินทรถูกคนขับรถขับมาส่งที่บาร์แห่งนี้ ได้ยินว่าดารินทร์ หันมณี ว่าที่ภรรยาของเธอโทรมาที่บ้าน พูลสวัสดิ์ว่าอยากจะพบเธอ

พอนึกถึงชีวิตของแม่เธอยังอยู่ในมือของสองแม่ลูกนั้น วรินทรบังคับตัวเองมา แค่หวังว่า จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ พอ

เมื่อเข้าไปในบาร์ เสียงดนตรีดังก้องจนหูแทบหนวก วริน ทรขมวดคิ้วอุดหูเดินผ่านชายหญิงที่เต้นอยู่ตรงกลางฟลอร์ จนมาถึงตรงหน้าดารินทร์ ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

ขณะนั้นดารินทร์แต่งตัวเซ็กซี่ แต่งหน้าเข้ม ระหว่างนิ้ว คีบเลดี้บุหรี่

กลิ่นของผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ ทำให้คนอื่นไม่มีทางคิดได้ ว่า เธอกับคนป่วยในข่าวลือมีความเกี่ยวข้องกันได้

วรินทรขมวดคิ้ว เธอไม่ชอบที่นี่เลยจริงๆ

มีคนแต่งตัวโอ้อวดหลายคนนั่งอยู่ข้างๆดารินทร์ คน เหล่านี้น่าจะเป็นเพื่อนของเธอ วรินทรคิดในใจ

“คุณ..คุณดารินทร์ สวัสดีครับ ผมคือวรินทร” วรินทรโค้งคํานับแล้วพูดทักทายด้วยเสียงเบา

อยู่ข้างนอก เธอเป็นลูกนอกสมรสที่อ่อนแอขี้ขลาด

ดารินทร์มองเธอ ริมฝีปากแสยะยิ้มด้วยความรังเกียจ “นายคือวรินทร คนที่จะมาเป็นเขยแต่งเข้าบ้านหันมณีเห รอ ?”

วรินทรแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ผงกหัว

“ได้ยินมาว่านายเป็นลูกชายนอกสมรสของบ้านพูล สวัสดิ์ ?” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ดูถูกเหยียดหยามดังขึ้นมาอีก

วรินทรเข้าใจได้ทันที ดารินทร์ หันมณีคนนี้ตั้งใจเรียก

เธอเพื่ออัปยศอดสูเธอ

“หน้าตาก็พอใช้ได้ แต่ทำไมรูปร่างอ่อนแอขนาดนี้ล่ะ

* ดารินทร์ ยกแก้วเหล้าขึ้น หมุนรอบตัววรินทรและพินิจ พิเคราะห์

สายตานั้นเหมือนมองสัตว์ประหลาดอยู่ เธอหยุด แวว ตาเย็นชา “บ้านพูลสวัสดิ์ของนายนิไม่มีความจริงใจเลยสัก นิด หาลูกนอกสมรสที่ไก่อ่อนขนาดนี้มาแต่งเข้าบ้านฉัน คิดว่าบ้านหันมณีเป็นอะไร !”

พูดจบก็ยกมือสาดเหล้าไปหน้าวรินทร

เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้วรินทรตกตะลึง และรอบๆ ตบมือและหัวเราะดังขึ้น

วรินทรยืนตะลึงอยู่กับที่ เหล้าบนปรอยผมหยดลงที่ละ หยดๆ หยดลงไปที่หัวรองเท้า และหยดลงไปหัวใจของเธอ ด้วย

เธอโกรธมาก จนอยากจะคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะโยนยัง หน้าดารินทร์ ให้เธอได้ลิ้มลองรสชาติของการที่โดน คนอัปยศอดสู แต่คำเตือนของครองขวัญยังวนเวียนอยู่ใน สมองเธอ

ถ้าเธอรุกรานดารินทร์ ค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอ ต้องถูกตัดแน่ๆ

ดวงตาของวรินทรแดงก่ำ ค่อยๆปล่อยกำมือที่กำแน่น ใช้ แขนเสื้อเช็ดหน้า แล้วพูดด้วยเสียงต้อยตี๋าเหมือนเดิม “คุณ หันมณีพูดถูก จากนี้ผมจะออกกำลังกายให้มากขึ้น

มองเห็นวรินทรขี้ขลาดขนาดนี้ ดารินทร์ยิ่งไม่ชอบเธอ

“ช่างเป็นลูกชายนอกสมรสจริง จะทำได้อะไรเล่า

“ดารินทร์ โกรธคนแบบนี้ไปทำไม ถ้าตัวเองโกรธจนป่วย มันก็แย่แล้วสิ ” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆปลอบเธอ บนโลกนี้ก็ ไม่ใช่ใครก็แมนเหมือนกับคุณชายทาวัดหรอก เห้ย.. ไม่รู้ จริงๆว่าคุณยายเธอคิดยังไง”

เมื่อพูดถึงทาวัต สีหน้าดารินทร์ดูดีขึ้น เธอหันกลับไปมองด้านหลัง บริเวณที่มีบอนไซนั่น ตรงนั้นคือบริเวณ สําหรับคนพิเศษคนหนึ่ง นั่นก็คือทาวัต

คืนนี้ที่เธอมา Tonight นอกจากจะอัปยศอดสูวรินทร แล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งก็คือเธอได้ข่าวมาว่าทาวัดจะมา Tonight คืนนี้

ขณะนี้ด้านหลังของพุ่มไม้นั้น ดวงตาดำราวกับหินออบซิ เดียนกำลังจ้องวรินทรอยู่

เด็กชายมีความอดทนแตกต่างกับในรูปภาพมาก ทาวัต เล่นแก้วเหล้าไป พลางคิดในใจ

เมื่อเขาสืบเจอว่าคนในรูปนั้นคือวรินทร ลูกนอกสมรส ของบ้านพูลสวัสดิ์ ยังเป็นน้องชายของคู่หมั้นเขา เขากลับ รู้สึกเรื่องนี้สนุกขึ้น

บ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีความอดทนจริงๆ เขาเพิ่งได้ยอมรับ เรื่องงานหมั้น ก็อดใจไม่ได้ที่จะวางยาเขา อยากจะส่งครอง ขวัญขึ้นเตียงนอนของเขา

น่าเสียดาย คืนนั้นครองขวัญไม่ประสบความสำเร็จ ผู้ หญิงที่นอนกับเขาก็หายไปเหมือนระเหย

ทาวัดหรี่ตาลง คงมีแต่วรินทรละมั้ง ถึงไปสืบหาความ

จริงได้

พอเห็นทาวัดจ้องมองแต่วรินทร ดารินทร์รู้สึกโกรธมากสักพัก เธอมีแผนขึ้นมา เธอวักนิ้วเรียกวรินทร “ว่าที่สามี นาย มานี่” วรินทรเดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง

ดารินทร์ ส่งสายตา เพื่อนผู้ชายที่อยู่รอบเธอยืนขึ้นล้อม รอบวรินทรไว้

วรินทรตกใจอยู่พักหนึ่ง “คุณหันมณี นี่คุณ.. ?”

ดารินทร์ ตอบอย่างมีเหตุผล “ว่ากันว่า ใส่เสื้อแล้วดูผอม พอถอดเสื้อจะมีน้ำมีนวล ฉันกำลังคิดว่าฉันอาจจะเข้าใจเธอ ผิด งั้นนายถอดเสื้อผ้าออกให้ฉันดูหน่อยสิว่านายมีมีน้ำมี นวลไหม”