ตอนที่ 10 คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

วรินทรนำเสื้อโค้ตลงมา ยื่นให้ทาวัต

ทาวัตมองเอ แต่ไม่ได้ยื่นมือรับ เพียงแต่หันไปพูดกับ ชยุต “ลุงชยุต ผมยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ต้องขอตัวกลับ ก่อน”

ชยุตเห็นว่า ทาวัตจะกลับ ก็รีบพูดขึ้น “ตอนนี้ก็เย็นแล้ว จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันค่อยกลับนะ ดีไหมครับ”

ทาวัตยิ้มแต่ก็ยืนกรานว่าจะกลับ

ชยุตส่งสายตาให้กับครองขวัญแล้วพูด “งั้นให้ครอง ขวัญไปส่งคุณ”

คนอย่างครองขวัญ ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะอยู่ใกล้ชิด กับทาวัตสองต่อสองหลุดลอยไป รีบเดินมาข้างหน้า

แต่ทาวัดไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาชี้ไปทั่วรินทร “ไม่ต้องหรอก ฉันว่าให้คุณชายเล็กไปส่งฉันน่าจะเหมาะ กว่า”

“ผม ?” วรินทรชี้ไปที่ตัวเองแล้วมองไปรอบๆ

ไม่รู้ว่า ทาวัตนกินยาผิดไปหรือเปล่า

ในที่สุด เธอก็ไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของครองขวัญแล้วส่งทาวัตออกจากบ้านพูลสวัสดิ์

รถสปอร์ตที่มีอยู่ไม่กี่คันบนโลกนี้ของทาวัตจอดอยู่ที่ ประตู เลขาของเขาตลงรถมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นทาวัต กำลังจะขึ้นรถ วรินทรเพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่า เสื้อโค้ทของเขายัง อยู่ในมือของเธอ ดังนั้นเธอรีบเดินไปข้างหน้าแล้วเรียกทา วัต “คุณชายทาวัต เสื้อโค้ตของคุณ…

แต่คิดไม่ถึง ทาวัตหยุดเดินอย่างกะทันหัน แล้วหันตัว กลับ วรินทรไม่ทันได้ตั้งตัว จึงชนเข้าไปอกของชายคนนั้น อย่างแรง

เธอถูจมูกที่โดนอกแข็งๆของชายนั้นชนอย่างเจ็บ กําลังจะกล่าวขอโทษ ทาวัตกลับยื่นมือโอบเอวของเธอ แล้ว ดันเธอไปที่ประตูรถ

ทาวัตใช้มือหนึ่งจับประตูรถ อีกมือหนึ่งโอบเธอไว้ใน อก มองเห็นใบหน้าที่ขายใหญ่ๆอยู่ตรงหน้า ใจเอเต้นอย่าง แรงๆ

มองใกล้ๆ เธอรู้สึกว่า ผิวหน้าของทาวัตขาวเนียนจริงๆ แทบจะมองไม่เห็นรูขุมขนเลยสักนิด ขนตาเรียวยาวเรียง เป็นระเบียบ ดวงตาที่เหมือนกับดวงดาวคู่นั้นเหมือนกับมี เวทมนต์ ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

เธอนึกถึงคืนนั้นที่ตัวเองโดนทาวัตทารุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งคืน ถึงแม้ว่าจะจำรายละเอียดได้ไม่ชัดเจน แต่เมื่อย้อน กลับไปคิดทีไรก็ยังทำให้เธอร้อนไปทั้งหน้าทั้งใจ
ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ทาวัตก็พูดอยู่ข้างหูเธอ “นายหน้า

แดงแล้ว?”

วรินทรตกตะลึง หน้ายิ่งแดงกว่าเดิม

“คุณ คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม” วรินทรเถียงด้วยใบหน้า

แดงๆ

เมื่อพูดจบ เธอจึงรู้ตัวว่า ไม่ควรที่พูดแบบนั้นกับทาวัต รีบหันหน้ากลับเพื่อหลบสายตาของทาวัต

แต่ทว่าทาวัตกลับยิ้ม ลมหายใจร้อนๆอยู่ข้างๆหูของวริน ทร ได้ยินแค่เสียงแหบๆ “ฉันมีนิสัยรักสะอาด เสื้อโค้ตตัวนั้น เธอเอาไปทิ้งเถอะ”

วรินทรตกใจจนเบิกตาโต

ถ้านายมีนิสัยรักสะอาด ทำไมถึงยังถามถึงเสื้อโค้ตตัว นี้ ? เธอแอบตำหนิในใจ ทาวัตกลับไม่คิดที่จะปล่อยเธอ “คืนวันนั้น คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

วรินทรตกตะลึง นี่ทาวัตพบเจออะไรแล้วเหรอ ?

เธอหลบสายตาของทาวัตอย่างลนลาน พูดอู้อี้ “ห้อง อะไร… คืนไหน… ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น…

ทาวัตยิ้มอย่างเยือกเย็น “นายไม่รู้ ? หรือต้องให้ฉันเอา กล้องวงจรปิดมาให้นายดู ?” ขณะที่พูด บรรยากาศรอบๆของทาวัตเยือกเย็นมากขึ้น สายตาที่มองวรินทรเหมือนกับ มีดกรีด

วรินทรลุกลี้ลุกลน คืนนั้นเธอไม่ได้ปลอมตัวสักนิด กล้อง วงจรปิดต้องจับภาพลักษณะของเธอได้หมดแน่ๆ

ดังนั้นทาวัตรู้ตัวที่แท้จริงของเธอแล้วเหรอ ?

นี่คือจะเปิดโปงเธอเหรอ ?

ถ้าถูกเปิดโปงแล้ว ทุกสิ่งที่เธอได้รับในตอนนี้…

วรินทรมือสั้นที่อั้น เธอจับแขนเสื้อของทาวัต กัดริม ฝีปากแน่น สายตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

นึกถึงแม่ที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล เธอพยายามไม่ให้ตัว เองร้องไห้ออกมา

มองเห็นสภาพสงสารของวรินทร ทาวัตถุนงง ค่อยๆ

เก็บความเยือกเย็นนั้น เขาไม่สามารถแข็งใจกับเองได้

“คุณ.. คุณชายทาวัต… ผมขอโทษ…”

วรินทรอยากจะขอโทษทาวัตไปก่อน แต่พูดได้แค่ครึ่ง เดียว ทาวัตกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “นายแค่เพียง เอาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน ฉันก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ

“อะไรนะ ?” วรินทรตกตะลึก
เธอมองไปยังทาวัตอย่างงุนงง

เขายังไม่รู้ตัวที่แท้จริงของเธอ!