51.เจ็บแผล

นางใจดีมากแล้ว ถึงนางให้อีกฝ่ายขึ้นเขาได้ แต่ก็ยังให้เดิน เพ่นพ่านไปทั่วไม่ได้ หญิงสาวคำนวณคร่าว ๆ บางทีในตอน เช้านางสามารถไปที่โพรงนี้ได้สองเที่ยว และหลังมื้อกลางวัน รอกู้หรูเฟิงมา ก็ให้เขาขนของบางส่วนลงเขาไปก่อน หากทำ แบบนี้ จะสามารถประหยัดแรงงานไปได้มาก

“ได้ เอาตามนั้น” ขอเพียงตามเจ้าไปได้ ข้าเต็มใจทำทุก

อย่าง

หลิวเจินเห็นกู้หรูเฟิงตกลง จึงหันไปคิดเรื่องอื่น ๆต่อ

ดูเหมือนว่าสมุนไพรบนภูเขามีให้เก็บได้เพียงในฤดูหนาว เท่านั้น และตอนนี้อาการบาดเจ็บที่ขาของกู้หรูเฟิงยังไม่นับว่า น่าเป็นห่วงนัก ทว่าใบหน้าเขากลับย่ำแย่ลง

เขาบอกว่าไม่มีอาหารที่กินแล้วแพ้ แสดงว่ามันไม่ใช่พิษ จากอาหารเป็นแน่ เพราะพิษที่มาจากอาหาร จะไม่แสดง อาการให้เห็นเช่นนั้น แต่หากสาเหตุมาจากพิษ นางเองก็ไม่รู้ว่า พิษนั้นมาจากไหน และมีส่วนผสมอะไรบ้าง

นอกจากแผลเป็นที่ทิ้งไว้บนใบหน้าแล้ว มีอะไรอื่นอีกไหม

ที่ส่งผลกระทบ? มีแค่แผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้น แทบไม่มี

เบาะแสอื่นเลย ช่างยากจะหาสาเหตุเสียจริง ๆ และเบาะแส เดียวที่หาได้ตอนนี้ก็คือแผลเป็นยังคงขยายตัวลุกลามไปเรื่อย

“1…. 51.เจ็บแผล

นางใจดีมากแล้ว ถึงนางให้อีกฝ่ายขึ้นเขาได้ แต่ก็ยังให้เดิน เพ่นพ่านไปทั่วไม่ได้ หญิงสาวคำนวณคร่าว ๆ บางทีในตอน เช้านางสามารถไปที่โพรงนี้ได้สองเที่ยว และหลังมื้อกลางวัน รอกู้หรูเฟิงมา ก็ให้เขาขนของบางส่วนลงเขาไปก่อน หากทำ แบบนี้ จะสามารถประหยัดแรงงานไปได้มาก

“ได้ เอาตามนั้น” ขอเพียงตามเจ้าไปได้ ข้าเต็มใจทำทุก

อย่าง

หลิวเจินเห็นกู้หรูเฟิงตกลง จึงหันไปคิดเรื่องอื่น ๆต่อ

ดูเหมือนว่าสมุนไพรบนภูเขามีให้เก็บได้เพียงในฤดูหนาว เท่านั้น และตอนนี้อาการบาดเจ็บที่ขาของกู้หรูเฟิงยังไม่นับว่า น่าเป็นห่วงนัก ทว่าใบหน้าเขากลับย่ำแย่ลง

เขาบอกว่าไม่มีอาหารที่กินแล้วแพ้ แสดงว่ามันไม่ใช่พิษ จากอาหารเป็นแน่ เพราะพิษที่มาจากอาหาร จะไม่แสดง อาการให้เห็นเช่นนั้น แต่หากสาเหตุมาจากพิษ นางเองก็ไม่รู้ว่า พิษนั้นมาจากไหน และมีส่วนผสมอะไรบ้าง

นอกจากแผลเป็นที่ทิ้งไว้บนใบหน้าแล้ว มีอะไรอื่นอีกไหม

ที่ส่งผลกระทบ? มีแค่แผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้น แทบไม่มี

เบาะแสอื่นเลย ช่างยากจะหาสาเหตุเสียจริง ๆ และเบาะแส เดียวที่หาได้ตอนนี้ก็คือแผลเป็นยังคงขยายตัวลุกลามไปเรื่อย

“1…. หลิวเจินจ้องมองแผลเป็นบนใบหน้าของกู้หรูเฟิงอย่าง ละเอียด กู้หรูเฟิงรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาของหลิ่วเจิน ชาย หนุ่มจึงหยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหว แล้วเงยหน้าขึ้น ทำให้สบเข้า กับดวงตาของหญิงสาว ทว่าหลิ่วเจินไม่ได้มองเขา นางแค่จ้อง มองแผลเป็นบนใบหน้าเขาเท่านั้น

แต่การกระทำของหลิ่วเจินนั้นทำให้กู้หรูเฟิงขัดเขินเล็ก น้อย “มีอันใดรี อาเจิน?

หลิ่วเจินสั่นศรีษะ “ไม่มีอันใด แผลเป็นตรงนี้ ท่านรู้สึก อย่างไรบ้าง?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงเอามือแตะใบหน้าตนเอง จากนั้นจึงลดมือลง แล้ว พูดว่า “ไม่มีอะไรผิดปกตินะ ทว่าบางครั้งก็มีปวดแสบปวดร้อน บ้าง”

“เช่นนั้น…ท่านรู้สึกไหม ว่ามันค่อย ๆขยายตัวใหญ่ขึ้น อย่างช้า ๆ” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าฉงนฉงาย

“อย่างไร?”

“แบบว่าเวลารู้สึกเจ็บขึ้นมา ตรงบริเวณที่เจ็บ ดูมันจะ ขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ” หลิ่วเจินอธิบายเขา

กู้หรูเฟิงนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ ครั้นแล้วจึงพยักหน้า “เป็นแบบ

นั้นแหละ”

3 ๆ หลิ่วเจีนก็เอื้อมมือเอานิ้วมาเคาะแผลบนใบหน้าชาย หลิวเจินจ้องมองแผลเป็นบนใบหน้าของกู้หรูเฟิงอย่าง ละเอียด กู้หรูเฟิงรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาของหลิ่วเจิน ชาย หนุ่มจึงหยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหว แล้วเงยหน้าขึ้น ทำให้สบเข้า กับดวงตาของหญิงสาว ทว่าหลิ่วเจินไม่ได้มองเขา นางแค่จ้อง มองแผลเป็นบนใบหน้าเขาเท่านั้น

แต่การกระทำของหลิ่วเจินนั้นทำให้กู้หรูเฟิงขัดเขินเล็ก น้อย “มีอันใดรี อาเจิน?

หลิ่วเจินสั่นศรีษะ “ไม่มีอันใด แผลเป็นตรงนี้ ท่านรู้สึก อย่างไรบ้าง?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงเอามือแตะใบหน้าตนเอง จากนั้นจึงลดมือลง แล้ว พูดว่า “ไม่มีอะไรผิดปกตินะ ทว่าบางครั้งก็มีปวดแสบปวดร้อน บ้าง”

“เช่นนั้น…ท่านรู้สึกไหม ว่ามันค่อย ๆขยายตัวใหญ่ขึ้น อย่างช้า ๆ” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าฉงนฉงาย

“อย่างไร?”

“แบบว่าเวลารู้สึกเจ็บขึ้นมา ตรงบริเวณที่เจ็บ ดูมันจะ ขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ” หลิ่วเจินอธิบายเขา

กู้หรูเฟิงนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ ครั้นแล้วจึงพยักหน้า “เป็นแบบ

นั้นแหละ”

3 ๆ หลิ่วเจีนก็เอื้อมมือเอานิ้วมาเคาะแผลบนใบหน้าชาย หนุ่มเบาๆ กู้หรูเฟิงถึงกับนิ่งอึ้งไป

“เจ็บหรือไม่?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงผู้ซึ่งนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนหน้านั้นพยักหน้า แต่แล้วก ลับสั่นศีรษะอีกครั้ง เขาพลันรู้สึกว่าสิ่งที่เคาะบนใบหน้า ให้ สัมผัสที่เย็นและอ่อนนุ่ม ทำให้รู้สึกสบายนัก

“สรุปว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงมองหลิ่วเจินด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วสั้นศีรษะ

“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?” หลิ่วเจินพลันรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติ กับกู้หรูเฟิง คล้ายเขาตกอยู่ในภังค์

กู้หรูเฟิงกลับมารู้สึกตัว “อ้อ ไม่มี ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย น่ะ” เขาก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลิ่วเจินตรง ๆ ทว่าหางตา เอาแต่คอยเหลือบมองหญิงสาวอยู่ไม่วาย

หลิ่วเจินยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลงมือทำงานต่อ หญิง สาวกลับไปจมจ่อมอยู่กับเรื่องที่ตนคิดค้างไว้

อย่างไรก็ตาม ท่าทางจดจ่อกับความคิดของหลิ่วเจินตก อยู่ในสายตาของบุคคลตรงข้ามซึ่งไม่ได้จดจ่อกับงานในมืออีก ต่อไป มองครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ห้ามมองอีกเด็ดขาดนะ กู้ หรูเฟิงพร่ำเตือนตนเองอยู่ในใจ

ทว่าพอบอกว่าจะไม่มอง การกระทำกลับตรงกันข้าม เขา แอบเหลือบมองอีกฝ่ายไม่หยุด ไม่สามารถขยับมือทำงานได้

เลย หนุ่มเบาๆ กู้หรูเฟิงถึงกับนิ่งอึ้งไป

“เจ็บหรือไม่?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงผู้ซึ่งนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนหน้านั้นพยักหน้า แต่แล้วก ลับสั่นศีรษะอีกครั้ง เขาพลันรู้สึกว่าสิ่งที่เคาะบนใบหน้า ให้ สัมผัสที่เย็นและอ่อนนุ่ม ทำให้รู้สึกสบายนัก

“สรุปว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงมองหลิ่วเจินด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วสั้นศีรษะ

“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?” หลิ่วเจินพลันรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติ กับกู้หรูเฟิง คล้ายเขาตกอยู่ในภังค์

กู้หรูเฟิงกลับมารู้สึกตัว “อ้อ ไม่มี ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย น่ะ” เขาก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลิ่วเจินตรง ๆ ทว่าหางตา เอาแต่คอยเหลือบมองหญิงสาวอยู่ไม่วาย

หลิ่วเจินยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลงมือทำงานต่อ หญิง สาวกลับไปจมจ่อมอยู่กับเรื่องที่ตนคิดค้างไว้

อย่างไรก็ตาม ท่าทางจดจ่อกับความคิดของหลิ่วเจินตก อยู่ในสายตาของบุคคลตรงข้ามซึ่งไม่ได้จดจ่อกับงานในมืออีก ต่อไป มองครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ห้ามมองอีกเด็ดขาดนะ กู้ หรูเฟิงพร่ำเตือนตนเองอยู่ในใจ

ทว่าพอบอกว่าจะไม่มอง การกระทำกลับตรงกันข้าม เขา แอบเหลือบมองอีกฝ่ายไม่หยุด ไม่สามารถขยับมือทำงานได้

เลย “ท่านรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” หลิ่วเจินเห็นเขารื้อถอด ของอีกแล้ว ชายหนุ่มทำผิด ๆ ถูก ๆอยู่หลายหน เขาออกแบบ ของได้สมเหตุสมผลนัก และนางก็แน่ใจในจุดนี้ แล้วเหตุใดเขา มักทำผิดพลาดบ่อย ๆ นักเล่า? แถมยังใจลอยอีกต่างหาก

กู้หรูเฟิงมีเล่ห์เหลี่ยมสกปรกลึกๆ ในใจหรือเปล่า หลิวเจิน ไม่อาจรู้ได้ ทว่าดูเขาใจลอยและคอยหลบตาอยู่เนือง ๆ หรือ ว่าเขาจะไปทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรเปิดเผยให้ใครรู้?

ดวงตาหลิ่วเจินที่มองชายหนุ่ม พลันปรากฏแววรังเกียจ อยู่หน่อย ๆ…. “ท่านรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” หลิ่วเจินเห็นเขารื้อถอด ของอีกแล้ว ชายหนุ่มทำผิด ๆ ถูก ๆอยู่หลายหน เขาออกแบบ ของได้สมเหตุสมผลนัก และนางก็แน่ใจในจุดนี้ แล้วเหตุใดเขา มักทำผิดพลาดบ่อย ๆ นักเล่า? แถมยังใจลอยอีกต่างหาก

กู้หรูเฟิงมีเล่ห์เหลี่ยมสกปรกลึกๆ ในใจหรือเปล่า หลิวเจิน ไม่อาจรู้ได้ ทว่าดูเขาใจลอยและคอยหลบตาอยู่เนือง ๆ หรือ ว่าเขาจะไปทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรเปิดเผยให้ใครรู้?

ดวงตาหลิ่วเจินที่มองชายหนุ่ม พลันปรากฏแววรังเกียจ อยู่หน่อย ๆ….