42.กอด

หลิ่วเจินพลันหยุดงานในมือ คล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ ท่านมี อาหารอะไรที่ห้ามกินบ้างหรือไม่?

กู้หรูเฟิงสะดุ้งโหยงเมื่อโดนหลิ่วเจินถาม เขาคิดว่าหลิ่ว เงินต้องรู้แน่ว่าตนเองกำลังจ้องมองนางอยู่

“ไม่…ไม่มี” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ยามที่ตอบไป

หลิวเจินหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นกู้หรูเฟิงนอนอยู่นเดียง แล้ว หลังจากกวาดตามองสำรวจอีกฝ่าย “ไม่มีก็ดีแล้ว ท่าน นอนเถิด ราตรีสวัสดิ์” หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันกลับไป ทำงานที่ยังค้างอยู่

หลิ่วเจินไม่วายขบคิด หากกู้หรูเฟิงไม่มีของที่ห้ามกิน แล้ว เหตุใดแผลเป็นบนใบหน้าเขาดูจะขยายตัวใหญ่ขึ้น อย่าบอก นะว่าถูกพิษ? นางเองก็จำไม่ได้ว่ามีพิษอะไรบ้างที่ทำให้เป็น แบบนี้

หลิ่วเจินขบคิดอยู่เป็นนาน ก็ได้ข้อสรุปว่า สาเหตุอาจมา จากอะไรบางอย่างในโลกยุคนี้ ซึ่งนางที่มาจากยุคสมัยใหม่ ไม่รู้จัก

เป็นไปได้ว่ากู้หรูเฟิงอาจแพ้อาหาร หรือไม่ก็ถูกพิษหรือ อะไรสักอย่าง หากจะให้ระบุลงไปว่าเกี่ยวกับอะไรนั้น ก็ต้อง ตรวจหาและศึกษาค้นคว้ากันต่อ

หลังจากหวเงินเสร็จงานบ้านทุกอย่างแล้ว นางก็ปูที่นอนบนพื้น ก่อนนอน ก็มิวายเพ่งมองกู้หรูเฟิงที่นอนอยู่บนเตียง สุดท้ายหญิงสาวได้ห่มผ้าเพิ่มอีกฝันให้เขา ก่อนตัวเองจะสอด ตัวนอนในกองผ้าห่มบนพื้น

หลังหญิงสาวผล็อยหลับไป และลมหายใจยาวและคงที่ แล้ว กู้หรูเฟิงก็ลืมตาขึ้น

กู้หรูเฟิงจิกผ้าห่มในมือ หลิ่วเจินต้องหนาวมากแน่เลย ซ้ำ ตอนนี้ยังห่มผ้าเพิ่มให้เขาอีกผืน…

ชายหนุ่มค่อย ๆ หย่อนปลายเท้าลงบนพื้น แล้วเดินด้วย ปลายเท้า ย่องไปอุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ไปวางนอนบน เตียง แล้วห่มผ้าห่มให้อีกฝ่าย

กู้หรูเฟิงกำลังกอดหลิ่วเจิน แม้จะมีผ้าห่มหลายผืน ทว่าคง หนาไม่พอแน่ ดังนั้นเขาจึงใช้ความร้อนในร่างกายเขา อุ่นแผ่น หลังของหลิ่วเจิน ตอนที่เริ่มกอด ชายหนุ่มพบว่าทั้งร่างของหลิ่ว เงินเย็นจัดเหมือนก้อนน้ำแข็ง

กู้หรูเฟิงรู้สึกว่าทำแบบนี้ดีมากเลย และนึกในใจว่า หาก เขาสามารถทำแบบนี้ได้ตลอดไป ก็คงจะดี

ยามหลิ่วเจินตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็แทบกระโดด เหยงทันใด

แขนของกู้ชูเฟิงโอบรอบเอวนาง แล้วแผ่นหลังของนางก็ แนบชิดแผ่นอกเขา นางโดนอีกฝ่ายกอดไว้ทั้งตัว คนสองคน กอดกันกลม แม้จะมีเสื้อผ้าคั่นอยู่ ทว่าก็รู้สึกคล้ายแนบชิดสนิท กันจนไม่มีช่องว่าง
ไม่ลุกขึ้น เพราะกลัวนางนอนอยู่ด้านระหว่างผนังห้องกับหรู

ในใจ นางขึ้นไปนอนบนเตียงตั้งแต่

อย่างไรเพราะ

หลังไปตามองเงินก็รู้สึกว่าหน้าตนเอง

กู้หรูตระหนัก

เจินไม่สนใจ นางเมื่อเท้าแตะพื้นหญิงสาวถึงตัว

หลิ่วเจินกระโดดไปรองเท้า
พอหญิงสาวผลักประตูเปิดออก จึงพบว่ามีหิมะเป็นชั้นหนา อยู่ด้านหลังประตู “โอ ข้าต้องกวาดหิมะอีกแล้ว” หลิ่วเจินรู้สึก ปวดหัวขึ้นมา ในสถานที่เช่นนี้ พอถึงฤดูหนาว ก็ต้องทำงาน แบบนี้ทุกวัน

ไม่รู้ว่าจะใช้วิธีอะไรดีถึงสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้

รวดเร็ว

กู้หรูเฟิงเดินตามมาข้างหลัง และเตรียมจะออกไป เมื่อเดิน มาใกล้หลิ่วเจิน จึงได้ยินสิ่งที่หลิ่วเจินบ่น