39.ตรวจร่างกา…

หลิ่วเจินมองเข้าไปในกลุ่มชาวบ้าน “พวกนางอยู่ที่นี้ไหม?

มีผู้คนเป็นอันมากมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เพราะเหตุการณ์นี้ ทว่าดูแล้วชาวบ้านราวครึ่งหมู่บ้านมารวมตัวกันที่นี่เพื่อดูงิ้ว

ครั้นแล้วมีสตรีหน้าตาน่ารักอ่อนหวานประคองแม่เฒ่าคน หนึ่งก้าวออกมาจากฝูงชน สตรีผู้นั้นตั้งครรภ์ มือนางทาบอยู่บน ท้องที่นูนใหญ่ หลิ่วเจินเห็นแล้ว ก็เดาว่าน่าจะถึงกำหนดคลอด ในอีกหนึ่งหรือสองสัปดาห์ หรืออย่างมากไม่เกินหนึ่งเดือน

ผู้ใหญ่บ้านก้าวเข้ามาหา “ป้า…ท่านยินยอมตรวจให้ใช่ หรือไม่?”

แม่เฒ่าหนานพยักหน้า “ได้ ไปเถิด ไปเถิด บาปกรรมจริง ๆ! เด็กน้อยแสนดีปานนี้เติบโตมาเป็นเช่นนี้เสียแล้ว คิดถึงตอน ยังเล็ก นางฉลาดมีไหวพริบนัก พอโตขึ้น ก็ต้องเป็นเด็กสาวตัว น้อยที่เฉลียวฉลาดสิ แต่มินิกเลย มินึกเลย…”

พอเจอแบบนี้ ผู้ใหญ่บ้าน และภรรยาผู้ใหญ่บ้านไม่รู้จะพูด อะไรดี นี่ไม่ใช่การตบหน้าพวกเขาอย่างจังหรอกรี? ว่าไม่มี ปัญญาสอนลูกสาว กับหลิ่วเจินซึ่งกำพร้าบิดามารดายังพอ เข้าใจได้ ไม่คิดเลยว่าเซียงเช่าจากเด็กที่น่าภูมิใจโตขึ้นมาจะ อาจหาญกล้าทำเรื่องสกปรกเช่นนี้

“เชิญ แม่เฒ่าหนาน” ผู้ใหญ่บ้านเอื้อมมือจะเข้าไปช่วย ประคองแม่เฒ่าหนาน ทว่าแม่เฒ่าหนานกลับเบี่ยงตัวหลบไปเงียบ ๆ มือผู้ใหญ่บ้านแข็งค้างกลางอากาศ เขาอับอายมาก ในที่สุดก็จำยอมต้องปล่อยมือลง

เชียงเช่าถูกมารดาช่วยประคองยืนขึ้น กลุ่มชาวบ้านต่าง เฝ้ามองหลิ่วเจินเดินตามหลัง คนทั้งสามที่เข้าไปในห้อง

หลิวเจินไม่ได้แตะต้องอะไร นางแค่ยืนมองดูเงียบ ๆ

เซียงเช่าแอบจดจำช่วงเวลาอันอัปยศในชีวิตเช่นนี้ของ นางไว้ คนที่นางชิงชังที่สุด เฝ้าดูการตรวจร่างกายของนาง นางเชื่อว่าหลิ่วเจินจงใจทำท่ายโสโอหังต่อหน้าตน เพื่อ ประกาศว่านางคือผู้ชนะ

เชียงเซ่ากัดฟันกรอดๆตั้งแต่เริ่มต้นจนจบเรื่อง นางจ้อง หน้าหลิ่วเจิน อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ หากดวงตาสามารถฆ่า คนได้ หลิ่วเจินคงได้ถูกแทงเป็นพันครั้งแล้ว

หลิ่วเจินรู้สึกงุนงง เชียงเช่าเป็นผู้กระทำความผิดแท้ ๆ

ยังมีหน้ามาร้องว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมอีก นี่มันไม่ตลกไป หน่อยรี?

ราวห้าเฟินจง (นาที)ต่อมา ประตูก็เปิดผางออก

ใจของกู้หรูเฟิงเต้นโลดมาถึงคอหอย เกิดความหวั่นวิตก เอาจริง ๆ หากกลายเป็นว่าเชียงเช่าสูญเสียความบริสุทธิ์ไป จริง ๆ เขาควรจะทำอย่างไรดี? แล้วเขาจะเผชิญหน้ากับหลิ่วเจิ นอย่างไรดี?

หลิ่วเจินเป็นคนแรกที่เดินออกมา แล้วยืนรอคนที่เหลือ

ออกมาเพื่อประกาศผลตรวจ
“อาเจิน…” กู้หรูเฟิงเข้ามาหาและสบตาอีกฝ่าย เพื่อถาม

ว่าได้ผลเป็นเช่นไร

หลิ่วเจินส่งสายตาเป็นนัยให้เขาวางใจ ทุกสิ่งเป็นไปตาม

คาด

กู้หรูเฟิงถอนหายใจออกมายาวเหยียด ทว่าเขานึกในใจ เรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนจบหลิ่วเจินเป็นผู้แก้ไขปัญหาจน คลี่คลายทั้งหมด เขาไม่เคยมีส่วนออกแรงช่วยเหลือใด ๆ เลย

เป็นผู้ชายตัวโตแท้ ๆ ทว่ายังต้องพึ่งพาผู้หญิงให้ปกป้อง เขามันคนไร้ประโยชน์ตัวจริง

“เป็นอย่างไรบ้าง?”ภรรยาเสี่ยวซานเข้ามาถาม

ผู้ใหญ่บ้านไม่ตรงเข้าไป คาดว่าคงรู้สึกเสียหน้าอยู่ กลัวที่จะเดินเข้ามา

จึง

“ไม่มีอันใด นางยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่” แม่เฒ่าหนานเอ่ย อย่างเยือกเย็น แล้วเอ่ยขึ้นอีก “ไม่มีอันใดแล้ว รีบแยกย้าย กลับไปพักผ่อนกันเสีย นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันไม่เลิกเลย” ว่าแล้วก็เดินจากไป

เมื่อแม่เฒ่าหนานเดินผ่านหน้าหลิ่วเจิน นางมองหลิ่วเจิน ด้วยสายตาสื่อความหมาย ซึ่งทำให้หลิ่วเจินอึ้งไปเล็กน้อย เมื่อ ครู สายตาที่ดูคล้ายง่วงงุน เพ่งจ้องนางเต็ม ๆ ซ้ำยังมีแววจน ใจเจือมาด้วย คล้ายจะมีถ้อยคำมากมายที่อยากเอ่ย ทว่าไม่ อาจเอ่ยออกไปได้ สรุปว่าเป็นสายตาที่ซับซ้อนนัก