38.ความเที่ยง…

กู้หรูเฟิงได้ยินคำพูดและได้เห็นบทบาทการแสดงของเซียงเช่า ทำให้เขาไม่พอใจมาก ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงคำกล่าวที่ว่า “ความลึกในพระราชวังประหนึ่งความลึกของท้องทะเล” แม้แต่ ในหมู่บ้านกันดารเช่นนี้ ผู้คนก็ยังซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหมือนกัน หรือ ไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้แย่งชิงอำนาจและผลประโยชน์ใน วังและในเมืองหลวงเลย?

หลิวเจินไม่สนใจจะเหลือบแลมองเชียงเล่าเลยสักนิด การ แสดงบทบาทของนางช่างน่ารังเกียจแท้

“ผู้ใหญ่บ้าน ในเมื่อยามนี้มีชาวบ้านหลายคนเป็นสักขี พยานอยู่ที่นี่ ผู้ใหญ่บ้านไม่ควรเห็นแก่เรื่องส่วนตัวใช่หรือไม่? พวกเราหวังว่าท่านคงสามารถให้ความเป็นธรรมและให้บท ลงโทษแก่ผู้กระทำผิด ท่านย่อมรู้ว่าการกล่าวหากันลอย ๆ สามารถทำลายชีวิตคน ๆ หนึ่งได้ จู่ๆ ก็มากล่าวหาว่าคุณชายกู้ ขึ้นใจเซียงเช่า ทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานรองรับ หากทุกคนเกิดเชื่อ ขึ้นมา เกรงว่าต่อให้สามีข้ากระโดดลงไปในแม่น้ำเหลือง ก็ไม่ สามารถล้างมลทินได้” หลิ่วเจินพูดไป ก็สังเกตุสีหน้าผู้ใหญ่ บ้านไปด้วย

เพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาด หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายชิงลงมือ ก่อน เหนืออื่นใด เรื่องต่าง ๆ ในหมู่บ้าน ย่อมเป็นหน้าที่ของ ผู้ใหญ่บ้านจัดการอยู่แล้ว

“อาหลิ่ว ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นป้าของเจ้า และนางก็ดีต่อเจ้ามาตั้งแต่เจ้ายังเด็ก เราปล่อยเรื่องนี้ไปได้ไหม เห็นแก่ที่รู้จักกัน มานาน?” ผู้ใหญ่บ้านไม่ต้องการให้เรื่องลุกลามไปมากกว่านี้

หลิ่วเจินเองไม่มีปัญหา แต่มีบางคนไม่เห็นด้วย

“จะได้อย่างไร! เห็นชัด ๆ ว่าสามีเจ้าลูกสาวข้า แต่ กลับปฏิเสธไม่ยอมรับ แล้วจะทำอย่างไรดีกับลูกสาวที่เดียง สาของข้า? สามีข้า ท่านไม่รู้สึกเสียใจกับเซียงเช่าของเรารี?” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านมองหน้าผู้ใหญ่บ้าน ทันใดนั้นก็ถลาเข้าไป หาพร้อมกับคว้าชายแขนเสื้อผู้ใหญ่บ้านไว้ด้วยกลัวว่าสามีตน จะหันหน้าเดินหนีไป

เจินเบนสายตามาที่กู้หรูเฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆพลางส่งสัญญาณให้กู้หรูเฟิงพูดอะไรสักสองสามประโยค ให้นางได้หยุดพัก ขบคิดหาพูดซึ่งสามารถโค่นศัตรูได้ใน คราวเดียว!

กู้หรูเฟิงพบว่าบนใบหน้าหลิ่วเจินไม่มีร่องรอยของความ ไม่พอใจอีก และคิดว่าอีกฝ่ายคงหายโกรธตนแล้ว แต่ความ จริงก็คือหลิ่วเจินไม่เคยมีความโกรธเคืองใด ๆเลยมาตั้งแต่ต้น

“ผู้ใหญ่บ้าน ข้าซาบซึ้งใจมากที่ผู้ใหญ่บ้านเมตตาให้ที่พัก พิงแก่ข้า และรู้ว่าชาวบ้านทุกคนต่างรังเกียจที่ข้าเอาแต่เกาะผู้ หญิงกิน ทว่าถึงจะชิงชังข้าแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสกปรก เพื่อบังคับให้ข้าออกไป หากมีเรื่องเกิดขึ้นจริง ซ้าย่อมยอมรับ แน่ แต่ความจริงแล้ว มันไม่สิ่งใดเกิดขึ้นเลย แล้วไยถึงเอาแต่ กล่าวหากันไม่เลิก และต่อให้เชียงใช้วิธีสกปรกจริง ๆ ก็ไม่ยอมรับอยู่ดี ข้าชอบอาเจิน นางคือภรรยาเพียงคนเดียวใน ชีวิตข้า!” กู้หรูเฟิงเน้นย้ำทุกคำพูดอย่างชัดเจน เพื่อแสดง เจตนารมณ์และความตั้งใจมั่นของเขา

“ท่านไม่มีความเข้มแข็งจะเล่าอธิบายในเรื่องที่สามีข้าทำ แล้วไยตอนนี้ยังจะมาแก้ตัวอีก? เมื่อไรจะเลิกเล่นเล่ห์กับพวก เราเสียที? หลิ่วเจินหันมามองหน้าผู้ใหญ่บ้าน “ผู้ใหญ่บ้าน อย่างนี้ก็คือท่านจะเป็นผู้สร้างความกระจ่างให้ข้าและสามีข้า ใช่หรือไม่?”

ผู้ใหญ่บ้านกระชากเชียงเช่าสุดแรงเกิดจนนางล้มลง ภรรยาผู้ใหญ่บ้านไม่กล้าเข้าไปใกล้ แต่พอเห็นเชียงเช่าโดน ผู้ใหญ่บ้านผลักจนล้มกลิ้งบนพื้น นางพลันถลาเข้ามาช่วย ประคองลูกสาวอย่างเจ็บปวดใจ

“สามีข้า นางเป็นลูกสาวท่านนะ ท่านทำร้ายนางเพื่อ คนนอกได้อย่างไร?” ขณะพูดไปก็มองเชียงเช่าที่คุกเข่าบนพื้น อย่างกังวล จากนั้นก็เอาชายแขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้เชียงเช่า “เชี ยงเช่า เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหมลูก?”

เซียงเช่าซึ่งถูกผลักถูกกระชากครั้งแล้วครั้งเล่า สะอื้นฮัก ๆ มีรอยเปื้อนเป็นคราบเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้า ยามนี้เด็กสาว

ไม่สนใจจะเช็ดออกเลย

“ข้าต้องการตรวจร่างกาย! ข้าจะขอตรวจร่างกาย!” เชียง เช่าเอามือทุบไปบนพื้น ยามนี้นางพ่ายแพ้ไม่มีทางพลิกฟื้น สถานการณ์ใต้อีก แต่อย่างน้อยนางยังพิสูจน์ว่าตนเองบริสุทธิ์อยู่ อนาคตนางจะได้ไม่ทุกทรมานมาก รวมทั้งไม่สูญเสียชื่อ เสียง โดนผู้คนเชื่อผิด ๆว่านางไม่เหลือความบริสุทธิ์แล้ว

ริมฝีปากของหลิ่วเจินขยับยกขึ้น “ตกลง ตรวจร่างกาย นาง ในหมู่บ้านเรามีสตรีที่แต่งงานแล้วคนใดที่ซื่อสัตย์มี คุณธรรมที่สุดบ้าง?” หลิ่วเจินเอ่ยกับผู้ใหญ่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านซะงักไป เขาทอดมองเชียงช่าด้วยสีหน้าชิงชัง ในฐานที่ไม่ได้ตั่งใจ ในที่สุดก็หันไปหาหลิ่วเจินแล้วเอ่ยขึ้นช้า

ๆ “ลูกสาวคนเล็กของสกุลดงและแม่เฒ่าหนานล้วนเป็นคน ชื่อสัตย์มีคุณธรรม”v