34.หวังดี

กู้หรูเฟิงนิ่วหน้าและส่งสายตาเดียดฉันท์ไปให้เซียงเช่า “โลก ทุกวันนี้ ต่ำกลับถูกกล่าวว่าขาว ที่เจ้าพูดมาตรงข้ามกับความ จริงที่เกิดขึ้น เซียงเซ่า ที่ผ่านมาข้าเคยคิดว่าเจ้าเป็นเด็กมี เมตตา แต่ยามนี้ข้าเพิ่งรู้ว่าข้ามองผิดไป”

ดวงตาเซียงเช่าปรากฏเพียงความตกตะลึง นางไม่เคยคิด ว่ากู้หรูเฟิงจะไม่เชื่อในตัวนางแบบนี้

ทว่ามันเป็นความจริง ไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ ทว่าตอนนี้ พูดเรื่องร้ายแรงออกไปแล้ว หากกลับคำ เกรงว่าคงต้องทน ทุกข์กับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามามากมาย ยามนี้หลิ่วเจิน ช่างฉลาดเจ้าเล่ห์นัก พวกนางนับว่าได้ขุดหลุมฝังตัวเองแท้ ๆ

พอกู้หรูเฟิงกล่าวจบ เขาก็หันไปมองหลิ่วเจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆตนเองโดยไม่รู้ตัว ด้วยกลัวว่านางจะไม่พอใจขึ้นมา

ตรงกันข้ามหลิ่วเจินหาได้สนใจอะไรมากนัก นางเพียง มองสองแม่ลูก เซียงเช่าและมารดาว่ายังจะเล่นเล่ห์ดีโพยตี พายอันใดอีก

กล่าวกันว่าในยุคจีนโบราณ ความบริสุทธิ์ถือเป็นสิ่งที่ สำคัญที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง หากความบริสุทธิ์สูญสิ้นไปแล้ว ภายหน้าย่อมหมดหวังจะได้แต่งงาน

หญิงสาวหาใช่คนใจไม้ใส้ระกำอันใด นางเพียงแต่ ต้องการเดือนพวกนางสองแม่ลูก ว่าอย่าคิดมาแหย่นางอีก ไม่เช่นนั้น ก็ต้องรับผลกรรมที่ตามมาให้ได้

ยามนี้หากเซียงเช่าไม่สามารถอยู่ข้างกายกู้หรูเฟิงได้ แถมยังไม่เหลือความบริสุทธิ์อีก เกรงว่าชีวิตที่เหลือคงพัง ย่อยยับ

มันจะเป็นการโหดร้ายกับเด็กสาวคนหนึ่ง แต่นางก็ สมควรได้รับ

“พี่หรูเฟิง ไยท่านถึงไร้หัวใจปานนี้? ได้ตัวเซียงเช่าไป แล้ว แต่กลับพูดออกมาเช่นนี้” ทันใดนั้นเชียงเช่าก็ร่ำให้ น้ำตา หลั่งรินเป็นสาย

ผู้คนที่อยู่รายรอบเห็นเซียงเช่าเจ็บปวด ให้รู้สึกเวทนานัก ทว่ากู้หรูเฟิงก็ยิ่งไม่คล้ายว่ากำลังพูดโกหก ชั่วขณะนั้นพวกเขา ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

“ท่านป้า คงเห็นแจ่มแจ้งว่าบนผ้าปูที่นอนมีหยดสีแดงหรือ ไม่? หากไม่มี ท่านป้าต้องมีคำอธิบายดี ๆ ให้เรา ท่านเอาข้อ กล่าวหาลอย ๆเช่นนี้ มาผูกมัดสามีข้า ต้องการอันใดรี? ข้า มิได้จะทำให้พวกท่านลำบาก และไม่อยากได้รับการชดเชยใด ๆ ป้าก็ให้เชียงเช่ามาขอโทษพวกเราเสีย เรื่องนี้จะได้ถือว่าเลิก แล้วต่อกัน”

หลิ่วเจินเองก็ไม่ต้องการ เพราะเรื่องทำนองนี้ทำร้ายชีวิตที่ เหลือของเซียงเช่าได้จริง ๆ และนางจะไม่เหลือความสุขในชีวิต อีกต่อไป อย่างนี้เรียกว่า “กระทำการใด ควรเหลือเส้นทางหนึ่ง ไว้วันหนึ่งจะได้พบเจอกันอีก”
หญิงสาวหาทางลงให้สองแม่ลูกนี้แล้ว พวกนางจะเชื่อฟัง ยอมลงมาดี ๆ หรือไม่ อันนี้ก็เป็นเรื่องของพวกนาง สรุปสั้น ๆ โอกาสที่ยื่นให้ หากก็รับไว้ไม่ชอบก็ทิ้งมันไป

“ไม่มีทาง! นี่ไง มีอยู่หนึ่งรอยตรงนี้ไง นี่ไม่ใช่รอยเปื้อนรี!” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านไม่สนใจ คว้าผ้าปูเตียงไปดู แล้วชี้ไปที่ ๆ หนึ่งบนผ้าปูเตียง แต่ก็ไม่ยอมหันส่วนนั้นมาให้ทุก ๆ คนดู

ภายใต้แสงไฟสลัว เมื่อมองออกไปก็เห็นรอยหนึ่งรอยผ้าปูเตียง แต่ยากจะบอกว่ามันคืออะไร ใครเล่าจะอื่นใด ไม่มีใครได้เห็นใกล้ๆชัด ๆ

“ท่านป้า ท่านบอกว่าใช่ เช่นนั้นก็เอามาดูชัดๆสิว่าใช่หรือไม่ อย่าซุกไว้กับอกสิ ไม่ยอมให้ใครดู ยิ่งคิด ว่าท่านแหกตาพวกเรานะ” หลิ่วเจินจ้องยายป้า

อย่างนี้เขาเรียกว่า “ทหารมาใช้ขุนพลรับ น้ำมาใช้” (เปรียบถึงไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้) คนผู้ใช้วิธีอะไร นางมองแวบเดียวก็รู้แล้ว เพียงแต่ฝีมือช่างอ่อนหัด จัง รับมือไม่ยากเลยจริง ๆ

ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างเห็นพ้อง “ใช่แล้ว ป้า มาให้พวกเรา ยืนยันสักครั้งเถิดว่าไม่ได้กล่าวหาคุณชายกู้ผิด ๆ” ที่จริง เป็น เพราะพวกเขาแค่อยากเอาไปนินทาจนตัวเลยต้องการดูว่า กู้หรูจริง ๆ หรือไม่

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพลันก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว นางผ้าปูเตียงในอ้อมแขนไว้แน่น เพื่อกันไม่ให้มาฉกเอาไปง่าย ๆ ข้อแก้ต่างของนางก็คือ “ไม่ ทำแบบนี้ได้อย่างไร นี่คือ ไม่ใช่ผ้าปูเตียงของผู้ใด ความบริสุทธิ์ของเขียงเช่าถูกทำลาย โดยคนผู้นี้ ซ้ำยังจะมาเอาของเช่นนี้ไปให้ใคร ๆดูอีก อย่างนี้จะ ไม่ทำให้เซียงเช่าเสียเกียรติรี?”