3.สิ่งที่ต้อง

หลิ่วเจินเฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยความไม่สบายใจ หญิงสาวจึงเบือนหน้าหนี ทว่าทันใดนั้น ก็รู้สึกเหมือนมีแรงสายหนึ่งฉุดตนไว้ไม่ปล่อย และร่างทั้งร่างก็โดนดูดเข้าไป

ตอนนี้นางเป็นแค่วิญญาณ ยังจะสามารถทำอะไรได้เล่า

เมื่อไม่สามารถทนมองต่อไปได้อีก

เจ็บจัง

นางเปิดเปลือกตาด้วยความงุนงง

แล้วลุกขึ้นนั่ง พลางกวาดสายตาสะเปะสะปะไปรอบ ๆ พลันเห็นกู้หรูเฟิงนอนสลบอยู่ที่เดิม จึงคิดเดินไปที่นั่น

หวังช่วยคนที่กำลังนอนหมดสติอยู่

นางหาใช่คนโง่ไม่

พูดได้ว่าเป็นคนฉลาดมากคนหนึ่ง หญิงสาวพลันตระหนักบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบแบกชายผู้นี้ไปนอนบนเตียงโดยไว ซ้ำยังเร่งเปิดหน้าทุกบานโดยด่วน

หมอกควันหนาที่คละคลุ้ง จึงจางลงไปมาก
ยามนี้นางช่วยชีวิตได้หนึ่งคนแล้ว แต่ออกจะงุนงงสับสน เพราะยามนี้ในบ้านมีเพียงกู้หรูเฟิงคนเดียวเท่านั้น

ไม่เห็นหญิงนางนั้นที่มีชื่อแซ่เดียวกับตนเองอยู่เล

ย

และการที่สามารถแบกคนได้แทนที่จะทะลุผ่านร่า งไป สามารถชี้ชัดได้ข้อหนึ่ง

เมื่อเดินไปเงียบๆตรงหน้าคันฉ่องบานเล็กหนึ่งเดีย

วในมุมหนึ่งของบ้าน เป็นดังที่คาด

คันฉ่องทองแดงที่ค่อนข้างมัวซัว

ทว่ายังพอมองเห็นภาพสะท้อน ที่ตรงกลางคันฉ่องนั้น

ปรากฏใบหน้าหญิงสาวที่อ่อนหวานน่ารัก

แต่เยือกเย็น ยามไม่พูด

ดวงตาดูเหลือกเล็กน้อยเจือร้ายนิดๆ

ถึงแม้หลิ่วเจินผู้เป็นแพทย์ได้ตายไปแล้ว

แต่ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่า

ตนเองจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เนื่องจากอายุขัยที่โลกนั้นได้หมดลงแล้ว ทว่าตอนนี้นางกลับได้ชีวิตคืนมาในร่างของสตรีแ

สนร้ายกาจผู้นี้

ซึ่งไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ก็ตามในเมื่อมาแล้ว

นางก็ได้แต่ทำใจให้เยือกเย็นเพียงเท่านั้น

บ้านหลังเล็กผุพังโกโรโกโส

ซึ่งตัวบ้านมีเนื้อที่น้อยกว่า 40 ตารางหมี่ ข้าวครึ่งไห และชายทุพลภาพคนหนึ่ง คือสิ่งที่หลิ่วเจินครอบครองอยู่ในขณะนี้

ภารกิจเพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไปก็คือ การหาวิธีอยู่รอดจนผ่านพ้นเหมันต์ฤดูครานี้ เพราะความหนาวอันทารุณใกล้จะมาเยือนในไม่ช้ านี้แล้ว

ยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งเดือนก่อนจะประสบความห นาวสุดแสนหฤโหด

และยังพอมีเวลาอีกเล็กน้อยสำหรับการเตรียมการ ยามนี้สิ่งที่สำคัญเร่งด่วนก็คือชายผู้นี้

หลิ่วเจินช่วยพยุงเขานอนดีๆ

จากนั้นจึงห่มผ้าให้เขาด้วยผ้าห่มที่มีผืนเดียวในบ้า น เมื่อเอามืออังที่หน้าผากชายหนุ่ม

ก็พบว่าร้อนเป็นไฟ ดูท่าไข้จะขึ้นสมอง

หญิงสาวรีบไปต้มน้ำโดยไวในเมื่อมาแล้ว

นางก็ได้แต่ทำใจให้เยือกเย็นเพียงเท่านั้น

บ้านหลังเล็กผุพังโกโรโกโส ซึ่งตัวบ้านมีเนื้อที่น้อยกว่า 40 ตารางหมี่ ข้าวครึ่งไห และชายทุพลภาพคนหนึ่ง คือสิ่งที่หลิ่วเจินครอบครองอยู่ในขณะนี้

ภารกิจเพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไปก็คือ การหาวิธีอยู่รอดจนผ่านพ้นเหมันต์ฤดูครานี้ เพราะความหนาวอันทารุณใกล้จะมาเยือนในไม่ช้ านี้แล้ว

ยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งเดือนก่อนจะประสบความห นาวสุดแสนหฤโหด

และยังพอมีเวลาอีกเล็กน้อยสำหรับการเตรียมการ ยามนี้สิ่งที่สำคัญเร่งด่วนก็คือชายผู้นี้

หลิ่วเจินช่วยพยุงเขานอนดีๆ

จากนั้นจึงห่มผ้าให้เขาด้วยผ้าห่มที่มีผืนเดียวในบ้า น เมื่อเอามืออังที่หน้าผากชายหนุ่ม ก็พบว่าร้อนเป็นไฟ ดูท่าไข้จะขึ้นสมอง

หญิงสาวรีบไปต้มน้ำโดยไวเคราะห์ดีที่พอมีฟืนเหลืออยู่บ้าง พอน้ำเดือดก็ปล่อยทิ้งไว้ให้เย็นลงจนอุ่น

จึงนำมาป้อนคนไข้

หลังจากปิดประตูหน้าต่างเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงถอดอาภรณ์ของกู้หรูเฟิงออก

แค่เห็นแวบแรก

ก็รู้ว่าบุรุษผู้นี้ทำงานใช้แรงหนักๆไม่ได้

ร่างกายเขาผ่ายผอมและซีดขาวอย่างที่สุด บนร่างนอกจากรอยแผลที่เหลือไว้เพราะขาหัก ก็ไม่มีบาดแผลอื่นใดอีก เขามีช่วงไหล่ที่กว้าง มีโครงร่างกายเป็นทรงสามเหลี่ยมคว่ำ ขายาวเรียวงาม สะโพกสอบ ดูสูงเพรียว

ถึงจะบาดเจ็บอยู่

ก็แทบปิดบังความงามที่มีอยู่มิได้

หลิ่วเจินเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำอุ่น

เช็ดตัวอีกฝ่ายไม่หยุด

ซ้ำยังเอาผ้าเช็ดหน้าอีกผืนวางซับบนหน้าผากเพื่อ ลดไข้อีกด้วย

เมื่อไข้ไม่สูงมากแล้ว

วิธีทำให้ตัวเย็นลงดีที่สุดก็คือ การให้คนไข้ดื่มน้ำอุ่นมากๆ และยังต้องคอยเช็ดตัวให้เป็นระยะ ๆ ด้วย
กว่ากู้หรูเฟิงจะฟื้นคืนสติ

ก็ปาเข้าไปเช้าวันใหม่แล้ว

นอกจากผ้าห่มผืนหนาที่คลุมกายแล้ว ตัวเขามีแต่ตัวเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์

ชายหนุ่มรู้สึกอับอายอยู่บ้าง

รีบกระเสือกกะสนลุกขึ้นนั่ง

จึงได้เห็นหลิ่วเจินกำลังยุ่งมือเป็นระวิงอยู่

ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากกำลังต้มโจ๊ก

“ตื่นแล้วรี?”

หลิวเจินประคองถ้วยโจ๊กส่งให้ชายหนุ่ม

“กินเองไหวไหม”

กู้หรูเฟิงไม่ยื่นมือมารับ ทั้งไม่กล่าวอันใด ทว่าท้องชายหนุ่มกลับส่งเสียงร้องประท้วง

นางไม่ถือสา เหตุผลทั้งมวลก็เพราะ เจ้าของเดิมของร่างนี้ทำเรื่องร้ายกาจเกินรับได้มา ก่อนหญิงสาวตักโจ๊กขึ้นมา

แล้วยื่นจ่อถึงปากอีกฝ่าย “ก่อนหน้าข้าทำผิดไป ข้าไม่ควรกระทำเยี่ยงนั้นเลย

โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

“ไม่จำเป็น เป็นข้าที่ไร้ความสามารถเอง”กู้หรูเฟิงมีสีหน้าหม่นหมอง พลางหลุบตาลงต่ำ ขนตาชายหนุ่มงอนยาวละเอียดเป็นแพมองดูคล้า ยพัดอันเล็กๆ ชายหนุ่มรู้สึกขมขื่นใจ นิ้วมืออันเรียวยาวสั่นน้อย ๆ เขายังคงปฏิเสธโจ๊ก แล้วเอ่ยเสียงเนื้อย “ในบ้านมีข้าวไม่พอกิน เจ้ากินก่อนเถิด ข้าไม่หิว”

0