บทที่6 สาวงามระดับที่หนึ่ง

ตอนที่ผมเข้าประตูไปนั้น สาวสวยทั้งหกคนนั้นตะโกนขึ้นมา พร้อมกัน : “ยินดีต้อนรับค่ะ!” เสียงใสไพเราะราวกับเสียงของ นกขมิ้นนี้ ทำให้ผมอดที่จะตกใจไปไม่ได้ และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็ คือพนักงานบริการที่ยืนอยู่สองแถวตรงหน้าประตูโรงแรมที่ ตกแต่งอย่างสวยงามนั้น แขกที่เดินเข้าไปต่างก็จะพูดขึ้นมาว่า “ยินดีต้อนรับ!” และเป็นเพราะผมมักจะรู้สึกว่าที่ได้ยินนั้นกลาย เป็น “ยินดีใช้เงิน!” ไปแล้วเสียอย่างนั้น

ด้านในบาร์นั้นไม่ได้คึกคักมากมายเท่าไรนัก ทุกคนต่างก็ ล้อมรอบกันอยู่ตามโต๊ะละประมาณห้าหกคน คนที่ดื่มนั้นก็ดื่มกัน ไป ส่วนทางด้านบนเวทีนั้นมีวงดนตรีที่กำลังร้องเพลง อยู่ และไม่ นานผมก็ตามหาจีและผู้หญิงอีกสองคนเจอ ผมเดินไปแล้วตบลง ที่ไหล่ของเขา : “มาทำให้ดอกไม้ของบ้านเมืองเสียหายตรงนี้อีก แล้วสินะ”

จีที่เห็นว่าผมมาแล้วนั้น จึงเลื่อนม้านั่งให้ผมนั่งลง พลางเอ่ย ขึ้น : “ฉันไม่เคยทำลายดอกไม้ให้เสียหายหรอกนะ มีแต่ดอกไม้ นี่แหละที่ทำให้ฉันเสียหาย” ผมจึงแอบด่าเขาไปประโยค หนึ่ง : “นายไม่เสแสร้งมันจะตายไหมฮะ!”

ผู้หญิงทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆเองก็มองบน ใส่แล้วเอ่ยออกมา เป็นเสียงเดียวกัน : “กวนจริงๆ!” เสียงเพราะราวกับน้ำค้างที่ หยดลงบนแผ่นหยกเลยเสียอย่างนั้น
เหลือบไปมองแวบหนึ่ง วันนี้เขาดูแพรวพราวเพราะผูกเนคไท แถบลาย และร่างกายของเขานั้นยังฉีดน้ำหอม โอเดอโคโลญจน์ อีกด้วย แต่ผมก็ยังคงแอบได้กลิ่นคนแย่ๆอยู่ดี เขายืนขึ้นแล้ว แนะนำกับผม : “นี่คือคนที่ฉันพูดถึงบ่อยๆ หลินเสงี่ยนเอ๋อ” (มีน นายมาพูดกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?)

ผมมองผู้หญิงคนนั้นแวบหนึ่ง หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ผม ของเธอนั้นเคยย้อมเป็นสีแดงองุ่นมาก่อน ใบหน้าขาว คล้ายๆ กับคาเอเดะ มัทซึชิม่า เพียงแต่ก็แค่คล้ายๆเพียงเท่านั้น ระดับ ความสวยนั้นยังแตกต่างกันอยู่มาก แต่ตรงหน้าอกนั้นดูเป็นคลื่น ลูกใหญ่ ไม่ต่างจากผู้หญิงคนที่เจ้าสูเรียกมาในคืนนั้นเลย ตอนที่ ยื่นมือออกมาแนะนำนั้น ผมก็เล็งไปที่ฝ่ามือของจี ในใจคิดว่า มือของเขานั้นคงจะจับได้ไม่หมดแน่ๆ คาดว่าหากเป็นของหยาว มิงคงจะสามารถจับได้อยู่ (จะเป็นลม ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าทำไม ในหัวของผมนั้นจู่ๆถึงได้ปรากฏสภาพของหยาวถึงขึ้นมาได้)

“และนี่ก็คือเพื่อนของเสงี่ยนเอ๋อ” ผมมองตามไปยังทิศทางที่ดี ชี้ไป พระเจ้า สุดยอดมากจริงๆ ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยคน ไหนที่มีดวงตาสวยแบบนี้มาก่อนเลย มองตามไปแล้วนั้น อดที่จะ อึ้งไปไม่ได้ ตาหวานปานน้ำผึ้งของโจวซวิ่น ดวงตาโตๆที่พูดถึง ของเจ้าเวย ล้วนแต่ชิดซ้ายไปเลย จากการมองพิจารณาอย่าง ละเอียดแล้ว ดวงตาของผู้หญิงคนนี้มีลักษณะตรงหัวตาโค้งลง และหางตาแหลมชี้ขึ้นและมีดวงตาที่เป็นประกายเป็นอย่างมาก

ใหญ่มากและใสสะอาดมากเช่นกัน ไม่เหมือนกับผู้หญิงคน อื่นๆที่พบเห็นทั่วๆไปเลยแม้แต่นิดเดียว (ผู้หญิงสวยๆปกติแล้วนั้นจะใช้เวลาอยู่ในสังคมนี้มาเป็นเวลานาน ดวงตาไม่ ใสสะอาดเหมือนผู้หญิงคนนี้ ที่ดูมีคุณสมบัติเฉพาะตัวเป็นอย่าง มาก) ผู้หญิงคนนั้นยืนขึ้นมา แสงไฟนีออนจากทางด้านหลัง สะท้อนมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆของเธอ

เหมือนกับรักครั้งแรกของผม ภายใต้แสงไฟที่เปล่งประกาย ระยิบระยับความเงียบสงบแต่ดูคุ้นเคย ทำให้คนคิดว่าเธอเป็น นางฟ้าที่อยู่ท่ามกลางเมฆหมอกในยามเช้าอย่างไรอย่างนั้น ส่วนหลินเสงี่ยนเอ๋อที่อยู่ข้างนั้นก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ถูกออ ร่าจากผู้หญิงคนนี้กลบไปเสียจนหมด

ไม่รู้ว่าจะเสียใจภายหลังหรือเปล่าที่เอาผู้หญิงคนนี้ให้กับผม ดูท่าทางเช่นนั้นของเขาแล้ว ราวกับว่าเขาเอาความสนใจทั้งหมด นั้นไปอยู่ที่หลินเสวียนเอ๋อ ผมจึงค่อยๆวางใจขึ้นมา คิดดูแล้วก็ ใช่ว่ามาตรฐานในการพิจารณาผู้หญิงของจีนั้นดูจากสามอย่าง นี้ คือ หน้าอกใหญ่ ก้นใหญ่ และเสียงดัง ส่วนเรื่องรูปร่างหน้าตา นั้น เพียงแค่พอดูได้ก็พอแล้ว เอาคำพูดของเขามาพูดนั่นก็คือ การศึกษาดี ก็สู้รูปร่างดีไม่ได้ ตอนกลางคืนพออยู่ใต้ผ้าห่ม ก็ มองไม่เห็นใบหน้าของเธอแล้ว หากไม่รู้ทิศทางก็คิดเสียว่าเธอ คือหยางหยิง และหลินเสงี่ยนเอ๋อคนนั้นราวกับว่าอยู่ใน มาตรฐานสามข้อนั้นของเขาเสียด้วย

จีใช้มือโบกไปมาอยู่ตรงหน้าผม เพื่อเรียกสติของผมกลับมา “นี่พี่ใหญ่ ดึงสติกลับมาได้แล้ว…” เวลานี้เองที่ผมถึงได้รู้สึกว่า ตัวเองลืมตัวเสียมารยาทไปแล้วเสียอย่างนั้น จึงอดที่จะหน้าแดง ไม่ได้ มือขวานั้นลูบไปตรงด้านหลังศีรษะด้วยความเคยชิน จีจึงเอ๋ยประชดประชันผมขึ้น “….ใหญ่คนน่ะนะ แตะเหล้า หน่อยแล้ว เห็นก็ตาโต ชอบหลงอะไรง่ายด้วย ข้อเพียงอย่างเดียว ก็คือเวลาที่เห็นผู้หญิงสวยๆดวงตาทั้งข้างเขาจะกลายเป็นตัวเลขดิจิตอล

หลินเสงี่ยนเอ๋อและผู้หญิงคนนั้นหัวเราะออกมา น้ำเสียงเหมือนและรอยงดงามเหมือนดอกไม้ผมทำได้ เพียงแค่ยิ้มกลับอย่างตัวถูก ในใจกลับเอาถามผู้หญิงทุกคนที่บ้านของจีซักรอบหนึ่งเหลือเกิน

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโกอโยว” หญิงเอ่ยขึ้นพลางมือออกมา จึงมือด้วยความรู้สึกไม่ คาดคิด มือของเธอนั้นเล็กมาก นุ่มมาก อยู่ในนั้นรู้สึกมากเหลือเกิน ผมขึ้น : จ๋อโยว เพราะจังครับ!

พูดแล้วผมเองรู้สึกชื่นชมการเรียนรู้ได้ของตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นได้ยินผมเช่นนี้แล้ว มองผมด้วยดวงตาโตนั่นเธอราวกับว่าในตาเธอนั้นผมเปลี่ยนไปอีกคนเสียแล้วอย่างนั้น เธอเอ่ยขึ้น คุณเรียนศิลปศาสตร์ใช่ไหม คะ?

ไม่รอให้ผมได้ตอบถามชอบแสดงฝีมือทางด้านวรรณกรรม แล้วชอบกิน ผู้หญิงด้วยนะ”

ฉิบหาย!!