บทที่18 ผู้ที่อยู่ได้ก็คือผู้ที่มีฝีมือดีที่สุด

ซักพักหนึ่ง ผมจึงเอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ลู่…ผู้ช่วย เถา…..นี่ ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่หัวหน้าเป็นคนจัดการให้หัวหน้าให้ ผมไปแบกไม้ ดึงเหล็กเสา ผมก็ไป หัวหน้าให้ผมเข้าไปทำงานใน โรงงานเป็นพนักงานทั่วไปผมก็ทำ หัวหน้าเลื่อนให้ผมขึ้นมาอยู่ ในห้องควบคุมเครื่องจักร แน่นอนว่าผมก็ต้องไปทำด้วยเหมือน กัน แต่หัวหน้าไม่ได้มีจัดให้ฝึกอบรมอะไร พวกผมก็คงจะไม่ สามารถที่จะเสนอตัวให้ตัวเองไปเรียนรู้พวกนี้ได้หรอกใช่ไหม ล่ะ?”

เถาเจเอ่ยขึ้น : “ใช่ เพราะฉะนั้น พวกคุณที่เป็นพนักงานที่ไม่ ได้รับการฝึกอบรมเรื่องพวกนี้ จะต้องได้รับการฝึกอบรมกันเสีย ใหม่ ถ้าอบรมไม่ผ่านก็ออก! ถ้าอบรมผ่านก็สามารถเริ่มจาก พนักงานทั่วไปแล้วค่อยมาอยู่ตำแหน่งตอนนี้ของพวกคุณใหม่ เข้าใจนะ?”

ถึงแม้ว่าผมจะไม่เต็มใจ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำได้เพียง ต้องยอมรับกับการจัดการในครั้งนี้ หลังจากที่รู้เรื่องนี้ ไม่เพียง แค่ผมที่อยู่ในออฟฟิศควบคุมเครื่องจักรนี้แล้วจะต้องลดกลับไป เป็นพนักงานทั่วไปในโรงงานเพียงเท่านั้น แม้กระทั่งหัวหน้างาน บางคน เช่น หัวหน้ากะ หัวหน้างานฝ่ายผลิต เนื่องจากว่าพวกเขา เองก็ไม่ได้รับการฝึกอบรม ก็ถูกลดลงมาเป็นพนักงานทั่วไปใน โรงงานด้วยเช่นกัน
ตำแหน่งงานจากตำแหน่งที่ต่ำกว่าขึ้นไปอยู่ตำแหน่งที่สูงกว่า ทำให้รู้สึกตื่นเต้น จากตำแหน่งที่สูงแล้วร่วงลงมานั้นทำให้รู้สึก อยากตาย ไม่เพียงแค่ตำแหน่งที่ลดลงเพียงเท่านั้น ยังมีเงิน เดือน ที่ได้จาก3,000 ลดลงมาเหลือ1,800อีกด้วย…..

มาถึงห้องฝึกอบรม ถึงได้รู้ว่าคนที่ถูกดึงลงมานั้นไม่ได้มีเพียง แค่ผมเพียงคนเดียวเท่านั้น ยังมีเพื่อนร่วมงานอีกเป็นร้อยคนที่มี ชะตาชีวิตอาภัพแบบผม เสียงบ่นด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้รับความ เป็นธรรมนี้ดังอย่างไม่ขาดหู ห้องอบรมนี้สามารถรองรับคนได้ ถึงแปดร้อยคน ที่นั่งเกินไปกว่าครึ่งที่มีคนนั่งแล้ว และมีอีกสอง ร้อยกว่าคนที่เป็นพนักงานใหม่มาอบรม และอีกเกือบสองร้อย คนก็คือพวกผมที่เป็นพนักงานเก่าที่ถูกดึงให้มาอบรมด้วย

ขณะที่เสียงบ่นภายในห้องอบรมนั้นดังอย่างไม่ขาดสาย ก็มีผู้ หญิงคนหนึ่งค่อยๆเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างสง่างาม ผมยาวสลวย หยักศกเล็กน้อยปะบ่า อยู่ในชุดสูทรัดรูปสีดำอย่างดูมีระดับ ดวงตาเหมือนเอพริคอตผิวขาวสะอาด มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ขายาว ช่างเซ็กซี่เหลือเกิน ภายในห้องโถงนั้นค่อยๆเงียบลง มองดูหญิง สาวร่างอวบ สะโพกผายที่ทำให้คนเห็นสามารถคิดจินตนาการ แล้วเลือดพุ่งออกมาได้คนนั้น

ไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นคือ เถาเจ

เธอเดินไปยังด้านหลังเวที แล้วตบลงบนไมโครโฟนเพื่อ ทำการทดสอบเบาๆ หลังจากนั้นริมฝีปากสีแดงก็ยกขึ้น : “สวัสดี ค่ะ พนักงานที่เข้าร่วมการอบรมทุกคน ฉันเถาเจ๋ ผู้ช่วยของผู้ จัดการทั่วไป”
คนเป็นร้อยจากทางด้านล่างเวทีเริ่มพากันก่อกวนความสงบ สุขขึ้นมา พนักงานใหม่ต่างพากันกระซิบกระซาบเรื่องที่ว่าเธอจะ เป็นคนอบรมให้พวกเราหรือเปล่า

ส่วนพวกเราที่เป็นพนักงานเท่านั้นพูดออกมาเสียงดังว่าเป็น เพราะเธอที่ทำให้พวกเราต้องมาอบรมพวกนี้ด้วย

ทางด้านล่างนั้นมีเพื่อนร่วมงานคนเก่าๆอยู่ไม่กี่คนที่ประพฤติ ตัวไม่เรียบร้อยตั้งใจที่จะพูดขึ้นมาเสียงดังเพื่อจะให้เถาเที่อยู่ ด้านบนนั้นได้ยิน : “เมื่อก่อนไม่เห็นเคยรู้เลยว่ามีผู้ช่วยเถาคนนี้ อยู่ด้วย ไม่รู้ว่าผู้ช่วยเถาที่มาใหม่เหมือนกันจะต้องมาอบรมกับ พวกเราด้วยหรือเปล่า? ไม่ต้องอบรมแต่ได้มาอยู่ในตำแหน่งผู้ ช่วยผู้จัดการทั่วไปก็ว่าแล้วนะ นี่ยังจะถึงพวกเราที่ทุ่มเทให้กับ โรงงานขนาดนี้ให้ลงมาอบรมนี้อีก มีเจตนาอะไรกันแน่!?”

แล้วตามมาด้วยเสียงที่คล้อยตามของหลายๆคนที่ดังตามขึ้น มา

เก๋าเจ๊ยังคงสงบนิ่ง หลังจากที่รอจนคนทางด้านล่างนั้นตะโกน กันให้พอแล้วนั้น เธอจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมา การเคลื่อนไหว ร่างกายของเธอนั้นยังคงดูสง่างามเช่นเดิม เพียงแค่น้ำเสียงนั้นดู เข้มขึ้น : “ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ! พวกคุณคิดว่าพวกคุณผ่าน เกณฑ์กันแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องอบรมแล้ว พวกคุณ เข้ารับการสอบประเมินการฝึกอบรม ในตำแหน่งของคุณเลยก็ แล้วกัน คะแนนผ่านการประเมินคือ80คะแนน กลับไปที่หน้างาน ของพวกคุณซะ! และถ้าไม่ผ่านการประเมิน จะเป็นการคัดออก โดยอัตโนมัติ! ในขณะเดียวกัน ฉันเองก็จะรับการประเมินตำแหน่งของผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปด้วยเหมือนกัน หากผ่านฉันก็จะ ยังอยู่ต่อ แต่ถ้าไม่ผ่านฉันจะไปฝ่ายไปเอง! ใครเห็นด้วยตามนี้ก็ ยืนขึ้นมาได้เลย!”

ใครจะกล้ายืนขึ้นกันล่ะ…..ความรู้การฝึกอบรมของตำแหน่ง ตัวเองแม้จะได้อ่านพวกเราก็ยังไม่เคยได้อ่านเลยเสียด้วยซ้ำ อย่าว่า80คะแนนเลย ได้แค่3คะแนนนี่ก็นับว่าเก่งมากแล้ว

เถาเจเห็นว่าคนที่อยู่ทางด้านล่างไม่มีใครกล้ายืนขึ้นมา จึง เอ่ยพูดขึ้นต่อ : “ฉันไม่สนว่าพวกคุณจะเป็นพนักงานใหม่หรือ พนักงานเก่า ทุกคนจะต้องเรียนรู้จากช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ใน การอบรมนี้ให้ได้ และหลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์จะต้องถูกดำเนิน การประเมิน หากทำได้ไม่ถึง30คะแนนจะต้องถูกคัดออกเหมือน กัน! นี่ไม่ได้เป็นเจตนาที่จะพูดให้ทุกคนต้องตกใจ เพราะพวกคุณ ล้วนต่างก็ทำเพื่อตัวคุณเอง เอาล่ะค่ะ ขอเชิญวิทยากรผู้ที่จะมา อบรมขึ้นบนเวที! ขอบคุณค่ะ

ไม่มีเสียงปรบมือ และก็ไม่มีเสียงโห่ร้อง พวกเรามีเพียงแค่ ความรู้สึกของการถูกบีบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มีเพื่อนคนอื่นๆ ยังพูดกันเสียงเบาๆประโยคหนึ่งว่า “ได้ไม่ถึง80คะแนนก็ต้อง ไปอย่างนั้นหรือ? ใครจะเชื่อกัน! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าบริษัทจะ ตัดใจคัดพวกเราที่สอบไม่ถึง80คะแนนออกไปได้

เถาเจ๋ผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปเดินลงจากเวทีด้วยท่าทางที่ดูเย่อ หยิ่ง และทางด้านล่างเวทีนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงต่างๆนานาอีก ครั้ง
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ!”

“ฉันรู้ เธอคือผู้ช่วยของผู้จัดการทั่วไป

“นายพูดเหลวไหลรึเปล่า?”

“ฉันมาอยู่ที่เกือบจะปีแล้วไม่เคยเห็นเลย? ผู้ช่วยผู้จัดการ ทั่วไป ดูน่าเกรงขามมากกว่าผู้จัดการโรงงานซะอีกนะ!”

“หรือว่าจะเป็นชู้กับผู้จัดการทั่วไป?”

“80%น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ มิเช่นนั้นจะดูบ้าดุเดือดกว่าผู้ จัดการโรงงานอีกหรือ ได้ข่าวมาว่าออฟฟิศของเธอดูหรูหรากว่า ของผู้จัดการอีกนะ!”

“โลกนี้นี่เป็นแบบนี้สินะ มองให้ออกก็พอ