บทที่17 ผู้บังคับบัญชาคนสวย

สาวสวยที่ถูกผมถูกเสื้อคนนั้น เธอใส่ชุดฟอร์มสีเทาของโรงงาน คาดว่าเธอเองก็เดินมาจากในโรงงานเช่นกัน ชุดฟอร์มของเธอ นั้นยังเปื้อนขี้เลื่อยและคราบน้ำมันสีดำอีกด้วย

ผมไม่รอให้เธอได้พูดก่อน แต่เอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึก แปลกๆ : “ทางนายก็เรียกพบคุณเหมือนกันหรือ? คุณเขียน แสดงความคิดเห็นปรับปรุงการทำงานของฝ่ายไหน ไม่เลวเลย

เธอเอียงหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามผม : “คุณคิดว่าคุณเขียน แสดงความคิดเห็นได้ดีขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ?

ผมมองดูอาการที่ดูเย่อหยิ่งของเธอ แล้วบ่นพึมพำในใจ ดู แล้ว เธอเองก็คงจะเขียนแสดงความคิดเห็นการปรับปรุงการ ทำงานเหมือนกันสินะ อีกทั้งคงจะต้องเขียนได้ดีอีกด้วย คาดว่า คงจะสู้ที่ผมเขียนแสดงความคิดเห็นได้ มิเช่นนั้นแล้วทางนาย คงจะไม่เรียกพบผมกับเธอพร้อมกันแบบนี้

ผมรู้ว่าเธอจำผมไม่ได้ คืนนั้นเธอคงจะดื่มมากเกินไป จึงจํา เรื่องราวในคืนนั้นไม่ได้แล้ว เช่นนั้นแล้ว เธอก็ไม่ใช่คนที่จะหลอก เอาเงิน ผมคิดว่า ขับBMW อยู่คฤหาสน์แบบนั้นก็คงจะไม่ใช่ผู้ หญิงที่หลอกเอาเงินแบบนั้นเช่นกัน

แต่ว่า ทำไมเธอถึงได้มาทำงานอยู่ที่นี่กัน?
ผมมองดูหญิงสาวที่น่ารักแล้วหัวเราะออกมา : “ผมใช้กำลัง และเวลาไปไม่น้อยเลยนะ กับการเขียนทุกประเด็นในโรงงาน รวมทั้งจุดบกพร่องเล็กๆน้อยๆด้วย จะบอกว่าไม่ดีได้อย่างไร กัน?”

“อืม” เธอยิ้มออกมาอย่างเหยียดๆ

ผมเจตนาที่จะถอนหายใจยาวๆออกมา “ซึมอะไรกัน? คุณ กลัวว่าผมจะเขียนออกมาได้ดีกว่าคุณใช่ไหม เงิน จำนวน4,999ไปไม่ถึงคุณหรอกนะ? คุณถอดใจได้เลย คุณไม่มี ทางชนะผมได้หรอก”

เธอเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความรำคาญ : “ที่คุณเขียนแสดงความ คิดเห็นทั้งหมดมานะ ล้วนแต่เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระทั้งหมด!

เธอเอ่ยพูดขึ้นพลางเดินไปยังด้านหลังโต๊ะทำงานแล้วเปิดลิ้น ซักหยิบเอกสารแสดงความคิดเห็นการปรับปรุงการทํางานเล่ม หนาออกมาให้ผมดู “นี่มันของเล่นอะไร? ตอนหลังยังจะมีการ สาบานระบุว่าจะแก้ไขข้อบกพร่องทางด้านบนให้ได้ เชื่อว่า โรงงานไม้หงจะสามารถแซงหน้าโรงงานหงเม้น, แพนด้า หย่าเก๋อที่เป็นตลาดประเภทเดียวกันได้ภายในหนึ่งปี จะแทนที่ ตำแหน่งของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างโรงไม้ป่ายชาได้ภายในสองปี และภายในสามปีจะทะยานเข้าสู่ทวีปเอเชีย ปีที่สี่ก็จะเข้าสู่ ระดับโลกอย่างนั้นหรือ? จะพุ่งไประดับโลกอย่างไร? โรงงานไม้ หงถูของเราจะต้องไปแข่งขันกับบริษัทโคคาโคล่า ใช่ไหม? พุ่งไป ระดับเอเชีย พุ่งไประดับโลก! คุณเอาโชคที่ไม่ดีของทีมฟุตบอล ประเทศจีนมาสู่โรงงานไม้หงของเราอย่างนั้นสินะ!”
เห็นเธอใช้น้ำเสียงและท่าทางพูดออกมาอย่างมีเหตุผลและวา ทะเต็มไปด้วยความถูกต้อง หัวใจของผมรู้สึกสับสน …..คน นี้ ผู้หญิงที่สวมชุดที่เปรอะเปื้อนอยู่นี่ ดูแล้วเธออายุมากกว่าผม ไม่กี่ปี หรือว่าเธอจะเป็นเจ้าของตึกออฟฟิศหรูหราแห่งนี้ทั้งหมด? แต่ทำไมจะมองดูอย่างไรก็ไม่เหมือนกันนะ!

ผมเอ่ยขึ้น : “นี่….คุณจะไปเข้าใจอะไรกัน! พวกนี้เป็นคำชี้แนะ ทั้งนั้น ครึ่งปีมานี้ผมได้สำรวจข้อด้อยของการบริหารในโรงงาน เรา ล้วนแต่เป็นข้อมูลเชิงลึกทั้งนั้น!

“นี่คือคำสั่งย้ายตัวคุณ ดูก่อนแล้วกัน” เธอคงจะขี้เกียจสนใจ

ผม จึงทิ้งคำสั่งโยกย้ายฉบับหนึ่งมาให้ผม

ผมรีบรับมา กระดาษขาวมีตัวอักษรดำเต็มไปด้วยคำเหลว ไหลเป็นชุด สรุปง่ายๆความหมายก็คือ : ผมยังไม่ผ่านเกณฑ์ที่จะ มาเป็นระดับทำงานเชิงควบคุมปฏิบัติในออฟฟิศ ย้ายผมให้กลับ ไปทำงานเป็นพนักงานทั่วไปในโรงงาน นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้น ไปก็เริ่มฝึกฝนไปกับพนักงานใหม่ได้เลย….

ประทับตราผู้ช่วยผู้จัดการโรงงานโรงงานไม้หง ลงชื่อว่า :

เถาเจ๋

ผมเอ่ยถามเธออย่างสั้นๆ : “คุณชื่อ…..เถาเจ๋?”

เธอพยักหน้า

ตีผมให้ตายผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอที่ใส่ชุดฟอร์มที่เต็มไป ด้วยฝุ่นไปทั้งตัวเช่นนี้แล้วว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปของ หง ของพวกเรา……
เถาเมือมาที่ผม พลางเอ่ยขึ้น “เซเฟีย ถ้าหากไม่มีปัญหา อะไรแล้ว คุณก็คงจะออกไปได้แล้วสินะ”

ผมใบคำสั่งนั้นเอาไว้แน่น พลางเอ่ยขึ้นอย่างโมโห : “นี่คุณ

เอาเรื่องงานมาแก้แค้นผม!! “ฉันเอาเรื่องงานมาแก้แค้นคุณอย่างนั้นหรือ?” เธอมีอาการ

แปลกๆ

อาการที่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเช่นนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโห ผม จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สูงขึ้น “ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะคืนนั้นผมไม่ทัน ได้ระวังแล้วดึงเสื้อตัวนอกของคุณหลุดหรือ! ผมไม่ได้ตั้งใจเสีย หน่อย ตอนนั้นไม่ใช่ว่าเป็นเพราะกลัวว่าคุณจะล้มลงไปรึไง!”

ถ้ารู้เร็วกว่านี้ ตอนนั้นจะไม่ถึงเธอเอาไว้หรอก ปล่อยให้เธอล้ม ฟันหักไปเลยดีกว่าสินะ

หลังจากที่เถาเจได้ยินผมตะโกนออกไปแล้วนั้น จึงเอ่ยถามผม ขึ้นอย่างช้าๆ : หลังจากที่คุณเข้ามาที่โรงงานที่เป็นเวลาสาม เดือนกว่า จากการเซ็นสัญญาเป็นพนักงานชั่วคราวจนได้กลาย มาเป็นพนักงานประจำเข้ามาทำเป็นพนักงานทั่วไปในโรงงาน หลังจากนั้นหนึ่งเดือนคุณได้มาทำหน้าที่เป็นผู้ปฏิบัติการพวก เครื่องจักรต่างๆนี้ในโรงงาน ช่วงเวลานี้ ฉันไม่ปฏิเสธความ ทุ่มเทพยายามและความเหน็ดเหนื่อยนี้ของคุณ แต่ค ยได้รับ การฝึกฝนที่เป็นมาตรฐานหรือเปล่า?”

ผมเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห : “ตอนนั้นมหาวิทยาลัยของพวก เรามาเป็นร้อยคน ตอนสุดท้ายก็เหลืออยู่ไม่ถึงห้าสิบคน ทำไมกัน? โรงงานปฏิบัติกับพวกเราแบบนั้น พวกเราสิบกว่าคนพบกับ ความยากลำบากขนาดไหนถึงได้มาอยู่ตรงจุดนี้ได้ เพื่อที่จะ ทำให้ได้อยู่ต่อ พวกเราทุ่มเทความพยายาม หยาดเหงื่อ และ เลือดของพวกเรา สิ่งเหล่านี้มันยังไม่พออีกอย่างนั้นหรือ?

เถาเจ๋เอ่ยขึ้นเสียงดัง : “ไม่พอ! คุณไม่เคยได้รับการฝึกฝน

ตามมาตรฐาน หัวหน้าพวกนั้นของฝ่ายผลิตทำไปโดยพลการ

คิดว่าคนที่อดทนต่อความยากลำบากได้จะเป็นพนักงานที่ดี พวก

เขาจึงได้เอ่ยถึงงานควบคุมเครื่องจักรที่สำคัญในโรงงานนี้ขึ้นมา

แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย! ฉันขอถามคุณหน่อย ภาระหน้าที่

ในการบริหารดูแลเรื่องคุณภาพของโรงงานคุณเคยเรียนแล้ว

หรือยัง? ทรัพยากรทางการผลิตคุณเรียนแล้วหรือยัง? และการ

ควบคุมคุณภาพของกระบวนการผลิตล่ะ คุณเคยเรียนแล้วหรือ

ยัง?”

ผมตะลึงงง ใช่ ผมไม่เคยได้เรียนรู้เรื่องพวกนี้เลย

เถาเจ๋จึงเอ่ยขึ้นอีก : “จะมาเป็นผู้ควบคุมเครื่องจักรอุปกรณ์ แม้แต่ความรู้ของอุปกรณ์เครื่องมือในการผลิต ความรู้ทาง กระบวนการทางเทคนิค ความรู้ในการควบคุมเครื่องจักรเครื่อง มือ ความรู้เกี่ยวกับมาตรฐานผลิตภัณฑ์ที่ทำจากไม้พวกนั้นคุณก็ ยังไม่เคยเรียนเลย! เพียงแค่หัวหน้าของพวกคุณสอนว่าดูเครื่อง มืออย่างไร ก็จะสามารถไปทำงานในการควบคุมเครื่องจักรได้ แล้วอย่างนั้นหรือ!? ในช่วงเวลาสามเดือนในโรงงานนี้ ก็ไม่เคย ผ่านการฝึกอบรมมาใช่ไหม? มิน่าล่ะ ความคิดเห็นที่เขียนออก มานั้นมีข้อผิดพลาดและวกไปวนมาไปหมด ดูจากการเขียนแสดงความคิดเห็นการปรับปรุงการทำงานนี้ก็รู้แล้วว่าแม้แต่ ความรู้ความเข้าใจพื้นฐานที่สุดเกี่ยวกับการผลิตไม้คุณยังไม่มี เลย คุณยังจะมีหน้ามาตะคอกใส่ฉันอีกอย่างนั้นหรือ!?

คำพูดด่าว่านี้เล่นทำผมถึงกับพูดไม่ออก……