บทที่14 ขาวกระจ่างใส

ลมเย็นสบายกับแสงจันทร์ และห้องที่เงียบสงัด…….

อาศัยตอนที่เธอและศีรษะออกจากต้นคอของผม มองใบหน้า เธอผ่านจากแสงจันทร์และไฟจากเครื่องจักร เธอที่ดูมีอายุเป็น ผู้ใหญ่ ริมฝีปากสีแดงและใบหน้ารูปไข่ที่แดงระเรื่อทำให้เธอดูมี เสน่ห์ เหมือนกับดอกกุหลาบตูม ที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา หญิงสาวอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นหอม ผสมผสานเข้ากับแสงอ่อนๆ ที่ สาดเข้ามาภายในห้องเล็กๆ ราวกับเหมือนลม ฝน ดอกไม้ หมอก กุ้ง ความเพ้อฝันอย่างไรอย่างนั้น

และความหุนหันพลันแล่นที่มีตั้งแต่แรกก็ทำให้ริมฝีปากของ ผมนั้นประทับลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ…..

ราวกับเธอเองก็เหมือนจะกำลังรออะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน ลมหายใจหอบถี่ หน้าอกกดลงที่ตัวผมแน่น และเหมือนว่าผมจะ เห็นดวงตาที่สวยงามอ่อนไหวนั่น คืน ในช่วงฤดูใบไม้ผลิที่มี คุณค่า ดอกไม้มีกลิ่นหอม พระจันทร์มีข้างขึ้นข้างแรม เสียงเพลง คลอเบาๆ ลานชิงช้าที่เงียบสงัดในช่วงเวลากลางคืน

มาเถอะ อย่าเสียเวลาอีกเลย!

ในขณะที่ริมฝีปากสัมผัสโดนริมฝีปากแดงของเธอนั้น เธอก้าว ถอยไปหนึ่งก้าว แล้วยืนพิงที่กำแพง แล้วผมก็เข้าใจเจตนาร้าย ของเธอขึ้นมาในทันที พิงกำแพงไว้ ก็ทำอะไรได้ง่ายเลยสิ
หญิงสาวที่มีเสน่ห์แพรวพราวเช่นนี้ ดึงดูดความตื่นกามของ ผมจนตัวงอไปหมด…..

โอกาสแบบนี้ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ ผมจึงรีบเดินเข้าไปแนบ ชิดเธอ แล้วจูบลงไปบนริมฝีปากแดงของเธออย่างรวดเร็วอีก ครั้ง ครั้งนี้ผมก็ได้จูบจริงๆ แต่เป็นการจูบลงบนผนังกำแพงเย็นๆ แทน ช่วงที่ริมฝีปากของผมจะสัมผัสโดนเธอนั้น เธอก็เอาศีรษะ ของเธอหลบไปเสียก่อน

ทำไมกัน? ทำไมคุณถึงหลบออกไป? จูบที่เร่าร้อนของผมจูบ ลงบนกำแพง แล้วในใจก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

เธอจับประตูอีกฝั่งหนึ่ง แล้วใช้มือดึงออกมา ประตูจึงถูกเปิด ออก แสงไฟจากทางเดินทางด้านนอกสาดส่องเข้ามา ทำให้ บรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกภายในออฟฟิศนั้นว่างเปล่าไป เสียแล้ว จู่ๆแสงไฟที่แยงตานั้นก็ทำให้เธออดที่จะยกมือขึ้นมาบัง ดวงตาของตัวเองไม่ได้ เนื่องจากตอนที่เปิดประตูออกแล้วนั้นยัง ดูมีความสับสนอยู่บ้าง เป็นเพราะร่างกายของเธอเอียงอยู่ มือ ของเธอที่บังดวงตาเอาไว้ จึงทำให้ร่างกายของเธอสูญเสียการ ควบคุม ตามองดูเธอที่กำลังจะล้มลงไปบนพื้น

ในใจที่โมโหอยู่นั้น มือของผมนั้นกลับยังไม่หยุด จึงยื่นมือ ออกไปเพื่อจะจับตัวเธอเอาไว้ แต่จับเอาไว้ได้เพียงแค่คอเสื้อของ เธอเพียงเท่านั้น กระดุมเสื้อที่รับน้ำหนักตัวไม่ได้นั้น จึงทำให้ กระดุมหลุดออก เนื่องจากผมที่มีตาและมือไวดึงเสื้อเธอเอาไว้นั้น ทำให้เธอเอียงไปครึ่งตัวกลางอากาศ ชุดฟอร์มนั้นกลับถูกผมดึง จนขาด ผู้หญิงคนนี้แรงจริงๆ….ไม่คิดว่าภายใต้ชุดฟอร์มนี้…จะไม่ได้ใส่เสื้อยืดหรือเสื้อเชิ้ตเอาไว้เลย เห็นเพียงแค่ร่างที่ขาว กระจ่างใสนั่นของเธอเพียงเท่านั้น ชุดชั้นในลายลูกไม้ขนาด ใหญ่กับภูเขาสองลูกที่เป็นเนินสูงปรากฏออกมาอยู่ตรงหน้าของ ผม

ทั้งสองคนตกตะลึง แววตาของผมนั้นเริ่มที่จะเบิกกว้างขึ้น….

หลังจากที่งงกันอยู่เล็กน้อย ดวงตาของเธอตกตะลึงอยู่เช่นนั้น แล้วจึงมือของผม ยืนขึ้นมาแล้วหมุนตัววิ่งหนีออกไป เธอวิ่งไป มือทั้งสองข้างก็เอาเสื้อนั้นมาบังตรงหน้าอกของเธอเอาไว้เพื่อ ปกปิดทิวทัศน์นี้

ผมมองเธอที่เดินหายไปตรงมุมทางเดิน หากเป็นเรื่องลี้ลับ ไม่น่าจะมีปิศาจจิ้งจอกที่สวยขนาดนั้น…..สรุปแล้วเธอคือใคร กันแน่? ในโรงงานที่มีคนเป็นพันกว่าคนผมก็อยู่ที่นี่มาหลาย เดือน กลับไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ หรือบางทีนี่จะเป็นพนักงาน หญิงที่เข้ามาใหม่กัน

ผ่านไปสิบนาที หลังจากที่สูบบุหรี่ไปหนึ่งมวนแล้วนั้น ไฟยังคง ไม่สว่างเหมือนเดิม สาวสวยก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน นี่ผมกำลังรอ ไฟมาหรือว่ารอเธอมาซอยผมกันแน่?

แล้วรออีกเป็นสิบนาที ไฟก็ยังไม่สว่างขึ้นมา สาวสวยก็ยังไม่ กลับมา ผมตายใจไปเสียแล้ว จึงไปที่ห้องควบคุมไฟเพื่อให้ช่าง มาซ่อมและตรวจเช็ค ถึงได้พบว่าชายที่ดูมีอายุคนหนึ่งที่เข้ากะ อยู่ออฟฟิศนี้กำลังหลับอยู่

หลังจากที่ช่างเปลี่ยนไฟเสร็จแล้วนั้น ผมก็อยู่เข้ากะของตัวเองต่อโดยที่ไม่ง่วงเลยทั้งคืน ในหัวนั้นก็มีแต่ผู้หญิงที่สวมชุดฟอร์ม สีเทาคนนั้นที่ดูละมุนละไมผิวพรรณงามดั่งหยก……..

ใบหน้าของเธอคุ้นมากขนาดนั้น ผมเคยเจอะที่ไหนกันแน่? คิดอยู่นาน เสียจนรู้สึกว่าไม่คิดแล้วดีกว่า