บทที่ 5 นัดพบสาวในอินเตอร์เน็ต

ออกมาจากKTVนั้นก็เป็นเวลาหนึ่งกว่าแล้ว วันนั้นฝนตกแรง มาก ผมเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนนที่กว้างใหญ่เพียงลำพัง โดยปล่อยให้น้ำฝนตกโปรยปรายลงมา เดินอยู่เป็นเวลานาน จนตอนที่ถึงหอพักนั้นก็เป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว และทั้งร่างกาย ของผมนั้นก็เปียกไปหมดเช่นกัน

วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดพักผ่อน ผมนอนหลับยาวจนถึงเที่ยงถึงได้ ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วนั้น ผมก็รู้สึกปวดหัว เป็นไข้ น้ำมูกไหล อาการทั้งหมด โฆษณายาไปเจียเฮยในCCTVนั้นมา ได้เอามาใช้กับผมตามที่คิดเอาไว้ ผมเดินเซไปยังร้านขายยา ด้านล่างเพื่อซื้อยาไปเจียเฮยมาหนึ่งกล่อง และเตรียมจะกลับมา นอนต่อ แต่เวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง ดงขน…

เป็นจีโทรเข้ามานั่นเอง จีเป็นคนบ้านเดียวกันกับผม เราสอง คนออกจากบ้านมาหางานทําด้วยกัน

ผมกดรับสายอย่างไม่มีแรงเท่าไหร่นัก : “ฮัลโหล….

“เหย! ทำไมเสียงฟังดูเพลียขนาดนี้ล่ะ? นี่เมื่อคืนนายต้องไป เที่ยวซ่องมาอีกแน่ๆเลยใช่ไหม!” จีเอ่ยขึ้นมาอย่างนิ่งๆ

“เที่ยวซ่องบ้านนายน่ะสิ! เมื่อคืนฉันตากฝนต่างหากล่ะ” ผม เอ่ยบอกไป
“อ่อ…..เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” เขาทำ เหมือนราวกับว่าเอ่ยถามผมด้วยความเป็นห่วง แต่ผมคิดว่า วันนี้ มันจะต้องมีเรื่องอะไรให้ผมช่วยแน่ๆ “มีอะไรจะให้ฉันช่วยก็ว่า มาตรงๆเลยดีกว่า อย่ามาแกล้งทำเป็นอ้อมค้อมอยู่เลย” ผมเอ่ย ขึ้น

“เฮ้อ…นายรู้ได้ยังไงว่าฉันมีเรื่อง?” จีเอ่ยถาม “แค่นายยกกัน ขึ้นมาฉันก็รู้แล้วว่านายต้องการอะไร จับชีพจรนายไม่ได้ ฉันก็ คงจะไม่เป็นสัตวแพทย์หรอก”

“ไปตายซะไป! เฮ้ คืนนี้ว่างเปล่า? ฉันมีเพื่อนที่รู้จักกันทาง อินเตอร์เน็ตคนนึงจะมาเจอฉัน เธอเป็นคนที่ฉันรู้จักในเว็บแชท หาเพื่อนน่ะ หน้าตาก็ไม่เลวเลยนะ รูปร่างก็ดีด้วย นายว่างมาเป็น เพื่อนหน่อยไหม?”

ฟังเขาพูดจบแล้ว ในใจของผมจึงอุทานออกมา : “พระเจ้า เถอะ จะได้เจอสาวที่ไหนอีกกันนะ” ผมบ่นพึมพำออกมา “ตอน กลางคืนจะว่ามีเวลาก็พอมีอยู่นะ แต่…..ฉันไม่อยากจะไปช่วย นายทําเรื่องไม่ดีน่ะสิ”

“ที่ไหนกันล่ะ นายฟังฉันก่อน ฉันกับผู้หญิงคนนี้เคยวีดิโอคอล หากันแล้ว หน้าตาแบบนั้นน่ะดูน่ารักอ่อนโยน อ่อนหวาน มัจฉา จมวารี ปักษีตกนภา จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง ช่างงดงามและบริสุทธิ์ยิ่งนัก เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าออกมา คนเดียว จะต้องลากเพื่อนๆของเธอออกมาด้วย ฉันคิดว่า….. ไม่ รอให้เขาได้พูดจบผมจึงแย่งพูดเรื่องที่น่าเกลียดขึ้นมาก่อน : “นายอยากจะให้ฉันพาผู้หญิงอีกคนนึงไป หลังจากนั้นก็ให้พวกนายได้อยู่ด้วยกัน ใช่ไหม?”

หัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ : “เหอะๆ ดูแล้วนายนรู้ใจฉันดี จัง สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมา

ผมพูดกับเขาอย่างละอายใจ : “ฉันไม่ทำหรอก! เจ้าตัวเขาเห็น หน้าที่บ้ากามของนายไง เขาถึงได้ไม่วางใจ เลยตั้งใจที่จะพา เพื่อนออกมาด้วย เพื่อมาป้องกันนาย โดยเฉพาะยังไงล่ะ ฉันจะ ไม่ไปทําเรื่องที่ไม่ดีแบบนั้นหรอกนะ”

“นี่พี่ใหญ่ ฉันขอร้องล่ะนะ ช่วยกันหน่อยสิ ฉันจะจำความดีนี้ที่ นายทำไว้ อา….จำไว้นะ อย่าลืมล่ะ คืนนี้ ฉันจะรอนายอยู่ที่บาร์ซี โร่ อา ฉันวางสายก่อนแล้วกันนะ!”

“ฮัลโหล ฮัลโหล!” ยังไม่ทันรอให้ผมได้มีปฏิกิริยาอะไรกลับ ไป เขาก็วางสายผมไปแล้ว แม่งเอ้ย ตอนนั้นในใจของผมได้เอ่ย ทักทายบรรพบุรุษของเขาไปเสียแล้ว พูดก็ส่วนพูด ด่าก็ส่วนด่า คืนนี้ผมก็คงจะต้องไปอยู่ดี อยู่ที่นี่ผมคงเป็นคนที่ดีกับจีที่สุดแล้ว เขาว่ากันว่าจะมีความสัมพันธ์อยู่4ประเภทที่แข็งแกร่งที่สุด สําหรับคนเรา : อยู่ข้างๆกัน ลำบากด้วยกัน แบ่งผลประโยชน์กัน เที่ยวผู้หญิงด้วยกัน หากนับนิ้วดูแล้วนั้น ความสัมพันธ์ที่ แน่นแฟ้นแข็งแกร่งทั้งสี่แบบนี้พวกเราทำมาหมดทุกอย่างแล้ว ในเมื่อเพื่อน “ลำบาก” ผมไม่ไป แล้วใครจะไปกัน?

เรื่องแบบนี้ก่อนหน้านี้ผมก็ทำมาแล้วไม่น้อย ยุทธการครั้งที่ โด่งดังที่สุดนั้นคือตอนที่อยู่โรงเรียน จีจีบผู้หญิงคนหนึ่งและใน ช่วงเทศกาลคริสต์มาส เขาชวนผู้หญิงคนนั้นออกมากินเคเอฟซีผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ใช่พวกที่เรื่องมาก ดึงเพื่อนร่วมห้องทั้งหมด ออกมาด้วย ผมจึงถูกบังคับให้รับหน้าที่พาผู้หญิงทั้ง 7 คนนั้นออก ไป จนสุดท้ายแล้วผมก็ใช้เงินทั้งเดือนของผมจนหมด ผลที่ตาม มาของเรื่องนี้ยังคงทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้ผมจนถึงตอนนี้ นับตั้งแต่ ตอนนั้นเป็นต้นมา สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องที่ว่าจะจีบ สาวแล้วจะเรียกให้ผมไปด้วยนี่แหล่ะ

หน้าประตูทางเข้าบาร์ซีโร่มีผู้หญิงที่ใส่ชุดกี่เพ้าสีทอง6คนยืน ต้อนรับแขกกันอยู่ทางด้านหน้า เอวบางร่างน้อยอย่างหาที่ เปรียบมิได้ แต่ละคนต่างก็หน้าตาดีกันทั้งนั้น ทางด้านขวาที่แต่ง หน้าอ่อนๆนั้นงดงามราวกับหยก ส่วนทางด้านซ้ายที่แต่งหน้า เข้มๆนั้นก็สวยงามราวกับดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น