ตอนที่1 แตงกวาฝักหนึ่ง

* อ้าปาก กินยานี้ลงไปซะ !

ไป่เฟิงแทบจะงัดปากของฉันให้อ้าปาก ยากำเมือ ใหญ่ๆถูกเทใส่ปากของฉัน

ยากอบกำใหญ่นั้นเหนียวหนืดอยู่ในลำคอจนทำให้ฉัน พะอืดพะอมขึ้นมาทันทีเลย

ฉันรู้สึกอยากจะอาเจียน ไป๋เฟิงกุมปากเอาไว้แทบ ไม่ทันเลยเพราะถูกฉันบังคับให้กลืนยาเหล่านั้นลงไป

ฉันเห็นผู้ชายตรงหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะมาเกิดรู้สึก พะอืดพะอม

ในงานเลี้ยงของบริษัทแห่งหนึ่งเมื่อครึ่งปีก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันเห็นชายที่ดูฉลาดอ่อนโยนผู้นี้ก็ดึงดูดความ สนใจไปบ้าง ก็โชคดีที่เขาก็รู้สึกดีกับฉันบ้าง รู้จักกันได้ ไม่ถึงครึ่งเดือนพวกเราก็แต่งงานกันแล้ว

ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันได้แยกตัวออกจากครอบครัวนั้น ไปใช้ชีวิตที่มีความสุข แต่หลังจากแต่งงานนั้น ฉันถึงได้ รู้ว่าชายคนนี้จริงๆแล้วน่ากลัวมากทีเดียว ชีวิตก็เหมือน หนีเสือปะจระเข้

แววตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ ดูแล้วน่า กลัวมากเลยล่ะ และก็ให้ความรู้สึกแตกต่างกับความ อบอุ่นอ่อนโยนก่อนหน้านี้เลย เขากินยาแล้ว ยาที่รักษาทางด้านนั้น

แต่งงานใกล้ครบครึ่งปี ฉันยังคงบริสุทธิ์

ไป๋เฟิงไม่ทำอะไรเลย

เรื่องนี้ ฉันไม่เคยพูดกับใครเลย

วันที่แต่งงานวันนั้นเขาใช้เวลาทั้งคืนก็ยังคงไม่สำเร็จ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ต้องการเพศสัมพันธ์ ฉันคิดแค่ว่า เขาดีกับฉันเรื่องพวกนี้จะไม่เป็นไร

แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่เป็นผลยิ่งทำให้อารมณ์ของ ไป๋เฟิงยิ่งลดลง บ่อยครั้งที่ตะโกนเรียกฉัน คุยกันไม่กี่ นําก็ทะเลาะกับฉัน

แม่….แม่สามีฟางฟางเดิมทีก็ไม่สนใจฉันเลย มักจะหา เรื่องฉันอยู่บ่อยๆ เขาก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่สนใจ ฉันโดยสิ้นเชิง

เรื่องเหล่านี้ ฉันก็ทำได้แค่ต้องอดทนอย่างเดียว แต่ตอนนี้ เขาก็บังคับให้ฉันกินยาไปกับเขาด้วยเลย เหตุผลก็คือเพราะฉันยั่วยวนเขาไม่พอเขาจึงไม่มี อารมณ์ !

ฉันคิดว่า เขาคงจะบ้าไปแล้ว !

ฉันดิ้นรนจากโซ่ตรวนที่ไป๋เฟิงล่ามลุกขึ้นจากเตียง วิ่ง ไปที่โถส้วมข้างหน้าเริ่มล้วงเข้าไปในลำคอของตัวเองเพื่อที่จะเอายาน่ารังเกียจพวกนั้นออกมา

ฉันถูกจิกหัวเอาไว้ทันที ไป๋เฟิงดึงฉันไว้อย่างหยาบ คายลากฉันไปบนเตียง ตบมาบนหน้าฉันเต็มฝ่ามือ ฉัน รู้สึกเหมือนในหัวของตัวเองดังอื้ออึงขึ้น

คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำร้ายผู้หญิง ? ตอนนั้นฉันคงจะ ตาบอดสินะ ถึงได้หาผู้ชายแบบนี้มาแต่งงาน !

* อีดอก มึงยังกล้าหนีอีกนะ แต่งงานแล้วมึงก็ควรจะ นําเรอสามีสิ !

ไป๋เฟิงพูดๆไป เล้าโลมอยู่บนตัวฉัน ฉันเป็นเหมือนร่าง ศพที่นอนอยู่บนเตียง ไม่มีท่าทีโต้ตอบใดๆเลย

หรือเรียกได้ว่า ฉันไม่กล้าที่จะโต้ตอบต่างหาก ฉัน กระจ่างแจ้งแล้วเหมือนว่ามีปฏิกิริยาแล้ว ชายคนนี้ก็ยัง คงไม่ทำอะไรอยู่ดี ถึงเวลานั้นใครจะมาจัดการอารมณ์ ของฉันล่ะ ?

แต่ที่แน่ๆคือไป๋เฟิงเมินเฉยฉันที่กินยาซึ่งได้ผลลงไป เรื่องพวกนี้ก็ถือว่าฉันไม่ต้องการแต่ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ ได้

ไป๋เฟิงก็ปลุกปั่นตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังคงไม่มี ปฏิกิริยาโต้ตอบ เขาไม่พอใจผลักฉันล้มลงบนเตียง แล้วก็เดินออกไปด้านนอกเลย

หรือว่าเขาจะยอมแพ้แล้ว ?
ฉันรีบวิ่งไปที่ข้างถังขยะ เริ่มล้วงคอตัวเองอย่างเอา เป็นเอาตาย ของที่กินเข้าไปตอนเย็นก็อาเจียนออกมา หมดเลย คละเคล้ากับเม็ดยาสีขาวนั้น แต่ฉันก็ชัดเจน แล้วฉันกินยาลงไปก็ไกลจากเรื่องนี้

เสียงเท้าจากด้านนอกเดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ฉันรู้เลย ว่าไป๋เฟิงกลับมาแล้ว จึงรีบกลับไปนั่งที่ข้างเตียง ตอน ที่เห็นของที่อยู่ในมือของเขา ฉันกลัวจนถอยหลังกรูไป ทันที

หรือว่าเขาคิดจะ….

ไป๋เฟิงเดินเข้าใกล้ฉันมาทีละก้าวๆ รอยยิ้มเย็นชาบน ใบหน้า ทำให้ฉันเสียวสันหลังเลยล่ะ

* ฉันทำให้เธอไม่ได้ ถ้าเธอไปนอนกับชายอื่น สวมเขา ให้ฉันแบบนั้นฉันต้องเสียใจแน่ เอาแบบนี้ละกัน ฉันคงสู้ ใช้แตงกวานี่ทำให้เธอไปก่อนละกันนะ !