ตอนที่ 4 ฉันต้องการหย่า

ก็ดี เพื่อจะได้ไม่เจอหน้ากันแล้วก็เขินอายเปล่าๆ

ฉันลากสังขารปวกเปียกของตัวเองลงจากเตียง ก็ไม่ กล้าจะกลับบ้าน อาบน้ำแล้วก็ไปบริษัท

หลังจาเหตุการณ์เมื่อคืน ฉันก็จดจ่ออยู่กับความ

ต้องการจะหย่าร้าง ครอบครัวก็ไม่มีแล้ว งานฉันจะเสีย

ไม่ได้

ฉันเป็นพนักงานบริษัทการค้าระหว่างประเทศของ บริษัทแห่งหนึ่ง งานก็ไม่ใช่ที่ฉันชอบนักหรอก เงินเดือน ก็ไม่สูงเช่นกัน แต่ก็นับว่ามั่นคง ก่อนหน้านี้ฉันเป็นนัก วางแผน เงินเดือนสูงแต่ก็เหนื่อยด้วยเช่นกัน ไป๋เฟิงบ อกว่าหลังจากแต่งงานก็อย่าทนทุกข์เหนื่อยขนาดนี้เลย ฉันก็เลยเปลี่ยนงาน

แต่ตอนนี้ฉันถึงเข้าใจ ผู้ป่วยลัทธินิยมชายระยะ สุดท้ายต้องเป็นเพราะรังเกียจที่ฉันเงินเดือนสูงกว่า เขา ! ถ้ารู้ว่าจะเจอผู้ชายห่วยแตกแบบนี้ ฉันจะไม่ เปลี่ยนงานเด็ดขาด

เมื่อคืนโทรศัพท์ไม่มีแบตปิดเครื่องไปแล้ว ฉันก็จะเอา โทรศัพท์ไปชาร์จแบต ด้านในมีโทรศัพท์หลาย 10 สาย ที่ไม่ได้รับ ทั้งยังมีข้อความที่ไป๋เฟิงส่งหาฉันติดๆกัน

ในใจของฉันจริงๆแล้วก็มีความหวังอย่างหนึ่ง
ถ้า ถ้าเขาของโทษฉัน ถ้าเขาขอให้ฉันยกโทษให้ บางทีฉันอาจจะให้อภัยเขาจริงๆ แต่ตอนที่เห็นข้อความ ที่เขาส่งมาเหล่านั้น ใจฉันก็ด้านชาไปหมดแล้ว

“ อีดอก มึงรีบกลับมาเลยนะ ! ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้

มึงต้องเสียใจ ! ”

แม่งทิ้งกูไปหาผู้ชาย มึงอยู่กับผัวไม่ได้เลยเหรอ ? ”

“ มึงหิวกระหายขนาดนี้ ตอนนั้นก็คงถูกคนพวกนั้น โทรมเอา ! ”

ทนดูไม่ได้

ข้อความต่อจากนี้ฉันก็ไม่อยากดูอีกแล้ว

วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วฉันก็เริ่มทำงาน แต่ทำ อย่างไรก็ไม่มีสมาธิเลย

ในหัวเริ่มคิดถึงชายคนเมื่อคืนคนนั้น

ลักษณะท่าทางของเขาประทับเข้ามาในหัวของฉันได้ อย่างชัดเจนทีเดียว แต่เรื่องราวต่อจากนี้ ฉันคิดไม่ออก เลยสักนิดจริงๆ

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์บนโต๊ะกลับสั่นขึ้น มาอย่างแรง

พอฉันเห็นว่าเป็นไป๋เฟิงโทรมา ก็ปิดเสียงโทรศัพท์แล้ววางไว้ด้านข้าง ฉันเริ่มยุ่งๆขึ้นมาเลย

มีแค่งานเท่านั้น ถึงจะทำให้ฉันลืมใบหน้าไป๋เฟิงปีศาจ ร้ายนั้นไปชั่วขณะ

“ เฉิงเคอ สีหน้าเธอดูไม่ดีเลยนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเห รอ ? ” ช่วงเวลามื้อกลางวัน เจี๋ยนถงถงที่นั่งอยู่ฝั่งตรง ข้าม มองฉันอย่างสำรวจ

ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอก็ดีทีเดียวล่ะ โดยปกติก็ กินข้าวด้วยกัน

ฉันส่ายหัวไปกับเขาแล้วบอกว่า : “ นอนหลับไม่สนิท

ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอยังไม่สนิทถึงขั้นที่จะพูด ได้ทุกเรื่อง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันพูดไม่ออกเลย

ความคิดของเจี๋ยนถงถงค่อนข้างบริสุทธิ์ก็เลยไม่ สงสัยอะไร พูดกับฉันว่า : “ อีกเดี๋ยวกินข้าวเย็นแล้วก็ไป พักเถอะ ”

ฉันก็พยักหน้ารับ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ ปกตินัก

ดูเหมือนว่า สายตาของทุกคนจะมองมาที่ฉัน

พูดให้ถูกก็คือมองฉันจากด้านหลัง
ฉันหันกลับไป ก็เห็นฟางฟางและไป๋เฟิงทั้งสองคนนั้น เดินมาด้านหน้าฉันอย่างเกรี้ยวกราด

ฟางฟางก้าวเข้ามาจิกหัวฉัน ส่วนไป๋เฟิงก็จับปกคอ เสื้อของฉันไว้ ทั้งสองคนฉุดกระชากฉันไปที่หน้าประตู

“กระหรี่โสโครก ! ปีกกล้าขาแข็งก็ไม่ต้องสนใจคน อื่นแล้วใช่ไหม ? ดึกๆดื่นๆหิวกระหายจนต้องออกไปหา ผู้ชาย แกก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหากิน ! ไม่รับสายฉัน ฉันเห็นแกแล้วก็จะบ้าตาย !