ตอนที่ 7 ฉันทาอะไรผิด

นี่ไม่ใช่ผู้ชายคนเมื่อคืนนั้นหรอกเหรอ ? แต่แค่รถของ เขานั้น ดูไม่เหมือนกับคันเมื่อวานเลย คนรวยนี่ฟุ่มเฟือย จริงๆเลย

สายตาของเขากวาดมองมาที่ฉันแวบหนึ่ง ท่าทางไม่ เปลี่ยนไปเลย ท่าทางอย่างนั้นก็เหมือนว่าไม่รู้จักฉันนั่น แหละ

หรือเขาจำฉันไม่ได้จริงๆ หรือจะเรียกได้ว่า สัตว์ป่าที่ อยู่ในคราบมนุษย์อย่างนี้ตรงหน้า ยังต้องแสร้งทำด้วย เหรอ ไม่ว่ายังไงเรื่องเมื่อคืนเดิมทีก็เป็นเรื่องบังเอิญ ผลลัพธ์ที่ดีสุดทั้งสองก็ควรจะไปกันคนละทาง

แม่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ พอมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเงิน รีบ นอนล้มลงไปบนพื้น ร้องโอ๊ยโอดครวญ

“ ชนหัวก็เจ็บอยู่นะ กระดูกก็เหมือนว่าจะได้รับบาด เจ็บด้วย โอ๊ย ขาก็เจ็บนิดหน่อยด้วย…. จะไปโรง พยาบาลก็ไม่รู้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ พวกเราแขนขาเป็น อย่างนี้ไปซื้อยากกินตามสะดวกก็พอแล้วล่ะ

ท่าทางแบบนี้ของแม่ฉัน แน่นอนว่าจะเรียกค่าทำขวัญ ฉันที่ยืนอยู่ด้านข้าง อายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่ดึงแม่ก็เท่านั้น ส่งสัญญาณให้หล่อนรีบๆ ไป แต่เธอก็ดื้อรั้นจะเอาผิดหนุ่มคนนี้ให้ได้ ม่ว่าฉันจะ ลากดึงเธอยังไงก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย
ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ไม่กล้าพูดด้วย อย่างแรกเลย คือรู้สึกขายหน้า อย่างที่สองคือกลัวว่าถ้าผู้ชายคนนี้จำ ฉันขึ้นมา

“ ค่าใช้จ่ายที่ไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นหน้าที่ผมรับ ผิดชอบทั้งหมด ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมรับผิด ชอบแน่นอนครับ ถ้าไม่เป็นไร ผมจะฟ้องเอาเรื่องคุณ ” เสียงของชายคนนี้เยือกเย็นคำพูดไม่กี่คำก็ทำจนแม่ฉัน ตกใจไปเลย

“ ที่รัก รีบไปเถอะ ! พวกเราไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรง พักเหรอ ? ! ” แม่ฉันพึมพำลุงขึ้นจากพื้น แล้วก็หนี เข้าไปในรถเลย

ฉันพยักหน้ากับผู้ชายพูดขอโทษแล้วก็เดินตามกลับ ไป

ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองไหม ฉันรู้สึกว่าแววตาโหดเหี้ยม มองมาจากด้านหลัง ขณะที่มาถึงในรถพอมองออกไป ข้างนอก ผู้ชายคนนั้นก็ขับรถจากไปแล้ว

มาถึงสถานีตำรวจ แม่ก็อธิบายกับตำรวจ บอกว่าไป๋ เฟิงจะพาฉันกลับบ้านไม่ทันระวังก็เลยลงมือหนักไป หน่อยจึงทำฉันบาดเจ็บ ที่จริงแล้วคู่แต่งงานวัยรุ่นก็ต้อง มีผิดใจกันบ้างสิ ไม่ใช่เรื่องทารุณกรรมอะไรหรอก

ฉันนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร บนทางที่มาแม่ทำอย่างนั้น ฉันกลัวว่าเธอจะทำอย่างที่พูด ก็เลยเอาชีวิตตัวเองมา เดิมพัน
ส่วนฉันต้องทรมาน

ดังนั้นไป๋เฟิงเดิมทีต้องถูกกักตัว 10 วันก็ถูกปล่อย ออกมาเลย

พ่อแม่ฉันพากลับไปที่บ้านพวกเขาด้วยกัน พอถึงบ้าน แม่ก็ผลักฉันล้มลงกับพื้น ให้ฉันคุกเข่าสำนึกผิดกับไป๋ เฟิง

ฉันต้องสำนึกผิดอะไรกับเขา ? ฉันทำอะไรผิดเห รอ ? ”

ฉันขัดขืนอยากจะยืนขึ้นจากพื้น แต่กลับถูกฟางฟาง ใช้ขาข้างหนึ่งเตะเข้ามา

“ ทำเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาพูดอีก แก ต้องสำนึกผิดสิ ไป๋เฟิงก็จะอยู่กับแกต่อไป แกอย่ามาไม่ พอใจ ! ”

เท้าที่เป็นธรรมนี้ ถีบมาบนท้องน้อยฉัน ฉันเจ็บจน เหงื่อออก

หญิงคนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ ลูกชายของตัวเองก็แล้วไป ยังจะถีบให้ฉันไม่สามารถท้องได้อีกเหรอ ?

ถ้าฉันยังอยู่บ้านนี้ ไม่ช้าไม่นานก็ต้องถูกสองแม่ลูกนี้ ฆ่าให้ตายไปซะ !

แม่ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะไปหาผู้ชายนะ ! แต่ไป๋เฟิงเองเขาไม่ทำน่ะ ตัวเองกินยาคนเดียวไม่พอยังบังคับให้ ฉันกินยาอีก เมื่อคืนยังคิดจะใช้แตงกวาทำให้ฉัน !

หลังจากที่พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ฉันก็เบาสบายไปทั้ง ตัวเลย

ในที่สุด ก็ไม่ต้องทนอีกแล้ว ในที่สุดก็เป็นอิสระจาก ทั้งหมด

“ ป้าบ ” ฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงมาบนหน้าฉัน

ฝ่ามือนี้ก็เป็นแม่ฉันตบ

ใบหน้าเจ็บจนชา แต่ใจเจ็บยิ่งกว่า

“ แกไม่รักษาศีลธรรมของผู้หญิงแบบนี้เหรอ ? ถึงเขา จะไม่ทำการบ้านแกก็ไม่ควรจะไปหาผู้ชายคนอื่น ถ้า ไม่มีไป๋เฟิง น้องชายแกจะออกมาเรียนหนังสือได้ไหม แกจะใช้ชีวิตเรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าอาภรณ์แบบไม่ ต้องกังวลแบบนี้ได้ไหม ? เช้าจรดเย็นอย่าคิดแต่เรื่อง หยาบคาย ช่างน่าขายหน้าจริงๆ ! เรื่องนั้นของไป๋เฟิ งมีปัญหา ฉันรู้จักแพทย์แผนจีนคนหนึ่งที่รักษาเฉพาะ ทางด้านนี้ ต้องแก้ไขได้แน่นอน หวังว่าความเป็นผู้ใหญ่ ของพวกเธอจะมากขึ้น อย่าเอาแต่โทษเขา การแต่งงาน นี้ หย่าไม่ได้แน่นอน ”

พ่อกับแม่ก็รีบเดินไปทิ้งฉันไว้ในบ้านคนเดียว ฉัน สัมผัสถึงที่นี่ไม่ต่างอะไรกับถ้ำเสือเลย
ไปเฟิงสีหน้าเย็นชา ลากฉันเข้าไปในห้อง ฉันหนาว ขนลุกไปทั้งตัวจนตัวสั่นไปหมด

และก็ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ฟางฟางไปเปิดประตู ผู้ชายใส่ชุดสูทรองเท้าหนังยืน อยู่หน้าประตู

สวัสดีครับ ผมเฉินเป็นทนายครับ “