ตอนที่ 3 คุณคิดว่าคุณเป็นใคร

ประตูห้องถูกปิด ใบหน้าที่เป็นชาของทรงโม่ ดวงตาที่ลึกและ ลึกขึ้นเล็กน้อย

มองลงไปที่คราบเลือดสีแดงสดบนผ้าปูที่นอน แล้วชำเลือง มองเงินหนึ่งร้อยหยวนบนเตียง ใบหน้าที่มืดนั้นเย็นยะเยือกมาก ขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้คาดเดายาก

เกือบครึ่งค่อนวัน รอจนกระทั่งทรงโม่แต่งตัวเสร็จและเรียกคน ที่อยู่ด้านนอกประตู

“เข้ามา”

“คุณชาย” ชายชุดดำสี่คนเปิดประตูเข้ามาอย่างสุภาพ ยืน

ตรงหน้าทรงโมรอคำสั่ง

ไปสืบรายละเอียดของเธอด้วย” หรง ไม่นั่งบนโซฟาอย่างสง่า เหมือนสิงโตที่หลับสนิท สง่าผ่าเผย เธอที่เขาพูดถึงหมายถึงมู่จึง เหยียน

ครับ คุณชาย” ชายเสื้อ รับคำสั่งอย่างเคารพ

“ทางนั้นมีข่าวอะไรบ้าง

“ตอนเช้าผู้ช่วยหวินส่งข่าวมา ณ ตอนนี้หลายเจ้ายังนิ่งอยู่ แต่

ชายเสื้อดำพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดไป เหลือบมองดวงตาที่เย็นชาของทรงโม่แล้วพูดต่อ ” แค่หัวหน้าตระกูลเหอพาคุณหนูใหญ่ ตระกูลเหอไปบ้านตระกูลหรงเพื่อหารือเกี่ยวกับการแต่งงาน ระหว่างสองตระกูล”

“ตระกูลเหอ” ดวงตาที่ลึกและของทรงโม่มีประกายแวววาว เยือกเย็นและโหดร้าย มองชายชุดดำ “มีข่าวอะไรจากตาเฒ่า ไหม”

“ตาเฒ่าไม่ได้ตอบตกลง และก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วย น่าจะเป็น เพราะอยากรอคุณไปตัดสินใจเอง แต่ดูเหมือนคุณท่านจะพอใจ กับการแต่งงานครั้งนี้มาก ถามว่าคุณชายจะกลับไปเมื่อไหร่ ชายชุดด่าพูดอย่างเคารพ

“ถ้าเขากล้ายุ่งเรื่องของฉัน” ทรงโม่มีดวงตาที่ลึกและดำอย่าง โหดร้าย

“มีเรื่องอะไรอีกไหม” เห็นสี่คนนั้นยังไม่ได้ถอยออกไป โรงโม่ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณชาย ตระกูลซูรู้ว่าท่านมาเมือง ส่งจดหมายเชิญมา เชิญ ท่านไปร่วมงานหมั่นคุณหนูใหญ่ตระกูลซู” หนึ่งในชายชุดดำพูด ขึ้นด้วยความเคารพ

“ตระกูลซู” เสียงเย็นชาของทรงโม่ดังขึ้น ดวงตาที่ลึกเป็นแผ่น ลึก ทำให้คนมองรูปลักษณ์และผิวพรรณไม่ชัดเจน

“ตกลงแล้ว”

ได้ยินหรงโม่ตอบตกลงต่อคำเชิญของตระกูลซู ชายชุดดำสี่คนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ระดับฐานะอย่างคุณชาย ตระกูลซูเล็ก ๆ ในเมือง ไม่ได้อยู่ ในสายตาเลย เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อน รู้สึก ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถาม

คุณชายจะทำอะไรล้วนมีเหตุผลของท่าน พวกเขามีหน้าที่แค่ ทําตาม

“ครับ คุณชาย”

รอจนกว่าชายเสื้อ สี่คนจะถอยออกไป ร่างที่เรียวยาวของห รงไม่ยืนขึ้นอย่างสง่างาม เดินไปที่หน้าต่าง ดวงตาลึกนั้นเย็นชา และเลือดเย็น มืดลึกลับ ทั้งร่างกายมีอำนาจบางอย่างทำให้คน รอบข้างเกรงกลัว ทำให้คาดเดาได้ยากว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ส่วนทางนี้ จึงเหยียนลากร่างกายที่เจ็บและเหนื่อยล้าออก จากโรงแรม ระหว่างทางด่าว่าสัตว์ร้ายชายคนนั้นที่ทำให้ตัวเอง เหนื่อยล้าไม่มีแรง

กลับถึงโรงเรียน จากหน้าประตูโรงเรียนวิ่งเหยียนเริ่มด่า ว่าด้วยสีหน้าดูถูกดูหมิ่น

“เฮ้ย คุณดู นั่นก็คือ วิ่งเหยียนของคณะบริหารธุรกิจ ทำไม เธอถึงยังมีหน้ามาอีก

“ไม่เห็นแปลกเลย ผู้หญิงประเภทนี้หน้าหนาไร้ยางอาย ถ้า เป็นฉันต้องอายตายเลย”

“ไร้ยางอาย นางจิ้งจอก มีดีก็แค่ใบหน้า ได้ยินมาว่าวิ่งเหยียนเป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลซู ไอ้คนอกตัญญู ไม่รู้คุณคน กล้าแย่งคู่หมั้นของน้องสาวตัวเอง

“ใครว่าไม่จริง โชคดีที่รุ่นพี่ซูม่อเป็นคนดีจิตใจงดงามไม่ ถือสา”

ฟังการเสียดสีที่ดูหมิ่นที่อยู่รอบ ๆ วิ่งเหยียนไม่พอใจขมวด คิ้วเล็กน้อย สายตาเย็นชา สีหน้าเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนใจ สายตาเหล่านั้น เดินต่อไปยังอาคารหอพัก

เพิ่งเดินถึง ใต้หอพัก โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น จึงเหยียน หยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องเหลิ่งเชี่ยนเรียน โทรมาจึงรับสาย

มวิ่งเหยียนยังไม่ทันพูด ก็มีเสียงดังตูมตามมารบกวน “เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน เมื่อคืน

ไปไหนมา ทำไมไม่กลับมาทั้งคืน ฉันเป็นห่วงมาก

คุณรู้ไหมว่าสั่งเสี้ยนกับซูมอกำลังจะหมั้น ตอนนี้ทั้งโรงเรียนรู้ ข่าวเขาจะหมั้นกันแล้ว อย่าไปสนข่าวลือพวกนั้นนะ คุณรีบกลับ มาเร็วๆนะ”

เสียงร้อนใจของเหลิ่งเชี่ยนเชี่ยนผ่านเข้ามา หัวใจที่เยือกเย็น ของมู่จิ้งเหยียนมีกระแสความอุ่นผ่านเข้ามา

แม้ว่าทุกคนจะทรยศต่อเธอ อย่างน้อยก็มีหนึ่งคนที่ยอมรับเธอ เป็นเพื่อนที่ดี ไม่เคยทิ้งกัน “เชี่ยนเชี่ยน ฉันสบายดี ฉันอยู่ใต้หอพัก จะขึ้นไปทันที
พูดจบ จิ้งเหยียนวางสาย กำลังจะเดินเข้าไปอาคาร หอพัก เสียงอ่อนโยนมาจากข้าง

“จิ้งเหยียน”

ทันใดใสก็เย็นชาทันที ยิ้มไม่เต็มใจ หันหลังกลับและมองเห็น ผู้ชายเดินมา

ในที่สุดก็ว่าทำไมเธอถึงสนใจผู้ชายสูญเสียความทรงจำก็ตาม เพราะผู้ชายนี้เหมือนฉินหยูนยมาก

มากจนเธออยาก

“ธุระอะไรมิทราบ เสียงเย็นชาดังขึ้น จึงเหยียนเสี้ยนด้วยสายที่เย็นชา

จิ้งเหยียน ขอโทษนะ ฉันมาเพื่อคุณร่วมกับม่อม่อ” ส่งเสี้ยนยังคงสง่างาม ในร่างกายเต็มไปด้วย กลิ่นหอมของหนังสือ มองวิ่งเหยียนด้วยความอ่อนโยน

นิ่งเหยียนสวยงามและละเอียดอ่อนทําให้คนสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้สึกแสดงออกนั้นแตกต่างจากอดีต

สูงส่ง เย็นชา จ้องเสี้ยนที่ตรงหน้า ใบหน้าที่อยู่สูง

“มั่นใจได้ ฉันจะไปทันแล้วเหยียนหันหลังแล้วขึ้นตึกไป ส่งเสี้ยนที่อยู่คว้ามู่นิ่งเหียนไว้

“จิ้งเหยียน อย่าทำอย่างนี้ หากคุณรู้สึกอึดอัดก็ต่ว่าฉันได้ เลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ฉันจริงใจกับบบคุณจริงๆ ฉันก็ จะดีกับคุณเช่นนี้ตลอดไป

แค่ที่บ้านต้องการฉัน ฉันจำเป็นต้องแต่งงานกับน้องสาวคุณ คุณก็รู้ว่าคุณไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของตระกูล ถ้าคุณเป็นลูกสาว แท้ๆของตระกูลซู คนที่ฉันจะต้องแต่งงานด้วยต้องเป็นคุณ แน่นอน”

ฟังคำพูดของส่งเสี้ยนแล้ว จึงเหยียนอดหัวเราะเยาะไม่ได้ หันกลับไปอย่างเย็นชา ต้องส่งเสี้ยนด้วยสายตาที่หยิ่งแบบเย็น ชา

“ส่งเสี้ยน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร มีค่ามากพอให้ฉันวิ่งเหยี ยนเสียงใจเหรอ อย่าคิดไปเองเลย ถ้าฉันเป็นลูกสาวของตระกูล ซูฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับขยะอย่างคุณแน่นอน ปล่อยมือ

“จ๋งเหยียน…….

“ปัง” เสียงดังขึ้น ส่งเสี้ยนยังพูดไม่จบ ขจิ้งเหยียนพลิกมือ แล้วเตะ กดตัวส่งเสี้ยนลงบนพื้นอย่างโหด

สายตาเย็นและแดกดัน “อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือกับคุณ ถ้าคุณไม่อยากตายจงอยู่ห่างฉันไว้

พูดจบ มู่วิ่งเหยียนปล่อยให้สั่งเสี้ยนลุกขึ้น จัดดึงเสื้อให้ เรียบร้อย แล้วเดินขึ้นตึกไป อย่างสง่างาม อารมณ์เย่อหยิ่ง
ไม่เหมือนภาพที่บริสุทธิ์และอ่อนโยน ดูเป็นคนละคนเลย

เมื่อเห็นด้านนี้ของมู่จึงเหยียนทำให้ส่งเสี้ยนตะลึงไปเลย เหมือนรู้จักมวิ่งเหยียนเป็นครั้งแรก

นั่งตะลึงอยู่บนพื้น จนกระทั่งได้ยินเสียงการพูดคุยกันอย่าง แผ่วเบาจึงลุกจากพื้น คิ้วขมวด ออกจากอาคารหอพักด้วยสีหน้า ไม่ดีเลย