ตอนที่ 16 กลับเมืองหลวงอีกครั้ง

บ่ายวันนั้น จึงเหยียนได้จัดการทุกอย่างที่เมือง b เรียบร้อยแล้ว จึงรีบมุ่งหน้าไปขึ้นเครื่องให้ทันเวลา เพื่อไปยังเมืองหลวง

ล่วงเลยมาสามปี ท้องฟ้าก็กลับมาเป็นสีครามอีกครั้ง ในขณะ ที่อารมณ์ของมู่จิ้งเหยียนคราวนี้ ดูสับสนเป็นพิเศษ เธอมองไปยัง สนามบินนานาชาติเมืองหลวงที่มีผู้คนพลุกพล่านไปมา พลาง ขมวดคิ้วและเดินออกไป

ทันทีที่เธอออกมาจากสนามบิน ใบหน้างดงามที่เรียบนิ่ง รูป ร่างสูงสง่าดุจนางพญา ได้ถูกดึงดูดความสนใจจากผู้คนจำนวน ไม่น้อย

ผู้ชายหลายคนต่างมีแววตาที่ตกตะลึง แม้แต่ใบหน้าที่ไร้การ

เสริมแต่ง ก็ยังดูมีออร่ากว่าดาราในนิตยสารหรือทีวีเสียอีก

บุคลิกที่สูงสง่าและดูเยือกเย็น อีกทั้งแววตาที่เย็นชา เมื่อมอง แล้วทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความกดดัน

สาวสวยที่ดูเย็นชาแบบนี้จะไปที่ไหนก็ไม่ต้องสงสัยเลย มักจะ เป็นที่ปรารถนาของผู้ชาย

ผู้คนจํานวนมากกำลังยืนรออยู่ข้างนอกอาคารของสนามบิน มีรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำคันหนึ่งกำลังขับ ใกล้เข้ามา และได้ จอดอยู่ไม่ไกลจากวิ่งเหยียน

คนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินออกมาจากข้างในอาคารของสนามบินและได้มุ่งตรงไปยังเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำ

มีชายหนุ่มรูปงามอยู่ในชุดสูทสีขาวพร้อมรอยยิ้มอันอ่อนโยน บนใบหน้าที่งดงามของเขา

ทั่วทั้งร่างเปรียบเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ที่ผู้คนอดไม่ ได้ที่อยากจะใกล้ชิด เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่สามารถจะบ่งบอก ความในใจเขาได้ ความเย็นชานั้นเผยให้เห็นถึงความสุภาพ อ่อนโยนที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

เมื่อได้เห็นทุกคนที่อยู่ด้านหลังเขา ทำท่าทีเหมือนแสดงความ เคารพต่อเขา ยิ่งทำให้เห็นว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้สูงศักดิ์ และไม่ใช่ เป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอน!

มู่วิ่งเหยียนได้เหลือบมองเขาเพียงเล็กน้อยแล้วหันกลับ ขณะที่ กำลังหันกลับมา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงแสงสว่างที่ทำให้ตา พล่ามัว

ดวงตาที่เฉียบแหลมได้กวาดไปยังตำแหน่งสองนาฬิกาทาง ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ และได้เจอกับจุดสีแดงเล็กๆอยู่ใน มุมมืด

คาดไม่ถึงว่าจะมีคนซุ่มยิงอยู่ที่นั่น เด็กนักเรียนที่เย็นยะเยือก ได้ทรุดตัวลงทันที ทั้งชีวิตไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับเรื่อง แบบนี้ เธอได้พุ่งไปยังเงาร่างสีขาวที่อยู่ข้างๆ และตะโกนอย่าง เย็นชา “ระวัง!”

“ปัง!”
ขณะเดียวกันที่มีจิ้งเหยียนได้เข้าไปผลักชายหนุ่มหน้าตาดีใน ชุดสูทสีขาว จู่ๆเสียงปืนก็ได้ดังขึ้น

กระสุนอันแหลมคมได้ทะลุผ่านชั้นอากาศ พุ่งตรงไปทางด้าน หลัง ฝังเข้าไปในเสา

เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ภายนอกอาคารสนามบินก็เกิดความ โกลาหล คนติดตามได้ล้อมชาย ในชุดสูทสีขาวให้อยู่ตรงกลาง พร้อมมองดูรอบด้านอย่างระแวดระวัง

“มือปืนอยู่ที่นั่น ตามไป!” ลูกน้องหลายคนก็ได้ทราบว่าเป็น ตำแหน่งสองนาฬิกาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ พวกเขาได้ ตะโกนขึ้นและตามไปยังจุดนั้นทันที

“คุณไม่เป็นไรนะ”

ทรงหานเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆ มองดูผู้หญิงที่ผอมเพรียว บนร่างของเขาด้วยความตกตะลึง

ปลายจมูกได้กลิ่นหอมเย็นๆ เขากระพริบตาเล็กน้อย คาดไม่ ถึงว่าผู้หญิงผอมเพรียวคนนี้จะช่วยเขาไว้ เขาได้แต่ถามด้วย ความกังวล

มู่จิ่งเหยียนได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะเธอไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้ชาย

มากขนาดนี้

สายตาที่ดูเย็นชาและเฉยเมย มองกวาดไปยังทรงหานพร้อม ส่ายหัว จากนั้นจึงลุกขึ้นจากร่างเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งที่รู้สึก แปลก
เขารู้สึกว่าร่างกายอันบอบบาง ในอ้อมแขนได้หายไป กลิ่น หอมเย็นตรงปลายจมูกก็ได้หายไปเช่นกัน

มู่หรงทานขมวดคิ้ว แล้วมองไปยังผู้หญิงที่ได้ช่วยชีวิตของตัว เองที่อยู่ตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ด้วยดวงตาอันแสนอบอุ่นและเรียบ นิ่ง ดูๆแล้วคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่มาช่วยเขาจะหน้าตาสะสวยซะ

ขนาดนี้

“คุณชื่ออะไร ขอบคุณมากๆนะที่ช่วยผม!” น้ำเสียงที่อ่อนโยน เหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกที่เขาแสดงออก มันแสดงถึงความ สุภาพและอบอุ่น

“ไม่เป็นไร!”

มู่วิ่งเหยียนได้หลุดปากพูดสองคำนั้นออกมา โดยไม่ได้ตั้งใจ กับชายที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นเธอจึงเดินหันหลังกลับไป

“เดี๋ยวก่อน นี่คือนามบัตรของผม ขอบคุณมากสำหรับเรื่องวัน นี้ ถ้าวันไหนที่คุณต้องการความช่วยเหลือ โทรหาผมได้

ผู้หญิงที่ไม่แยแสและแสนเย็นชาที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ทรง หานต้องขมวดคิ้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับผู้หญิงที่ไม่ไว้หน้าเขา แต่ก็รู้สึก ตลกนิดหน่อย เขาได้หยิบนามบัตรจากมือลูกน้องยื่นให้กับสิ่ง เหยียน

มู่วิ่งเหยียนเหลือบมองไปที่หรงหาน และเธอก็ได้ยื่นมือรับ นามบัตรเก็บลงในกระเป๋า พยักหน้าตอบแล้วหันหลังกลับอย่างเฉยเมย

เมื่อมองไปที่วิ่งเหยียนที่มีแววตาที่เยือกเย็นและเฉยเมยนั้น ดวงตาที่เยือกเย็น อ่อนโยนของมู่หรงหานก็ได้หรี่ตาแสดงความ สับสน

ผู้หญิงที่เคยพบเจอก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีใครเมินเฉยต่อตัวเอง คิดแต่หาวิธีที่จะให้ตัวเองสนใจ ยังไม่เคยเจอกับผู้หญิงเย็นชา ขนาดนี้มาก่อน

เธอไม่สนใจเขาเลย สิ่งสำคัญกว่านั้น เขาไม่สามารถจะ มองผ่านผู้หญิงคนนี้ไปได้ หากวันนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ช่วยเขาไว้ เขาก็อาจจะต้องบาดเจ็บ ถ้าไม่ตายก็เหมือนหายไปแล้วครึ่งชีวิต! ขณะที่ทรงหานมองไปยังวิ่งเหยียน ลูกน้องที่ไล่ล่าตามจับ มือปืนก็ได้กลับมา

“คุณชายมู่หรง ฆาตกรรวดเร็วมาก ตอนนี้หนีไปได้แล้ว!

ทรงหานได้มองนิ่งๆ อย่างถี่ถ้วน ดวงตาที่อ่อนโยนเริ่มจะ กลายเป็นเย็นชา และเขาได้มองไปยังตำแหน่งของมือปืน ก่อนที่ จะพูด “กลับก่อน!”

ไม่นานหลังจากทรงหานกับพรรคพวกได้กลับไป ความตื่น เต้นก็หวนกลับมา “เหยียนเหยียน ทางนี้ ฉันอยู่นี่!

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จึงเหยียนหันไปทางเสียง ขณะอยู่ ท่ามกลางฝูงชนก็ได้พบกับร่างที่คุ้นเคยเป็นหญิงที่แต่งตัวงามเพริศพริ้ง

ดวงตาที่ดูเย็นชานั้น ได้ถูกย้อม ให้กลายเป็นดวงตาที่ดูอ่อน โยน และรอยยิ้มแห่งความยินดีก็ได้ถูกแสดงออกมาจากมุมปาก

“แกตายไปแล้วรึยังไง ไอเจ้าซื้อเอ้ย ไม่ติดต่อชั้นมานานเลย ไปตายที่ไหนมา ไม่บอกกล่าวกันบ้างเลย กกังวลใจจะแย่แล้ว!”

ร่างที่มีชีวิตชีวาได้โผเข้ามา แล้วได้กอดไว้อย่างแน่น ด้วย ความปิติสุขเต็มร้อย

พละกำลังนั้นแรงจนเกือบจะทําใ าให้ร่างของเธอแทบกระเด็น เสียงสั่นสะท้านเข้าไปในหู จนทำให้ในใจเธอรู้สึกถึงความอบอุ่น “ก็กลับมาแล้วไง!” ปาดไหล่ผู้หญิงที่กระตือรือร้นคนนั้น

จึงเหยียนยิ้มตอบเบาๆ ใจที่เยือกเย็นของเธอก็ค่อยๆอบอุ่น

ในขณะที่อยู่เมืองหลวง เยซูเซียและวิ่งเหยียนได้เป็นเพื่อน สนิทกัน เดิมแล้วเยซูเซียกับกงซื้ออวี่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ

แต่กลับไม่อยากให้กงออมาเป็นเพื่อนสนิทกับตัวเธอเอง เพราะไปยุ่งกับฉินหยูนข่ายซึ่งเป็นแฟนของเธอ แต่ทั้งคู่ก็ต่างหัก หลังเธอ

ในช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด ตอนนั้นก็มีแต่เย่ชูเซียคอยดูแล เธอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่า สุดท้าย เธอถูกกง ออพาเข้าโรงพยาบาลจิตเวชไปแล้ว

“เธอยังจะมาพูดอีกเหรอ หายเงียบไปอย่างกับหายไปจาก โลกนี้แล้ว กูแทบจะบ้าตาย ออกตามหาเธอไปทุกที่ เธอรู้มั้ยว่าฉันตกใจแทบตาย ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ฉันคิดว่าเธอไม่ต้องการ ฉันแล้วซะอีก!”

เยซูเซี่ยจ้องหน้าของมู่จึงเหยียนด้วยความโกรธ ทั้งหัวเราะทั้ง ร้องไห้

ความรู้สึกตื้นตันภายในใจของมวิ่งเหยียน ที่ได้มองเห็นน้ำห น้ำตาไหล อีกทั้งความตื่นเต้น และความทั้งโกรธ เธอจึงพูด ปลอบไปว่า “เอาล่ะ คนมองหมดแล้ว เดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์ ราชินีอันสูงส่งอย่างเธอ!”

“หึ เพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ ทำให้ฉันร้องไห้ไม่ อธิบายฉันให้จบ ถึงกับกูยังไม่จบนะ!”

เยซูเซียได้รีบเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา และต้องไปยังวิ่งเห

ยียน ดวงตาของเธอแดง แต่ก็เป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความ

ตื่นเต้นและความสุข