บทที่ 16 มารับใช้ฉัน

ตั้งแต่ช่วงที่มนุษย์มีประวัติศาสตร์เป็นต้นมา หลังจากถูกลักพา ตัวมาแล้ว คนที่ยังใช้ชีวิตได้สุขกายสบายใจนอกจากหยางเสียว เทียนแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก

ดื่มเบียร์เล็กน้อย กินเครย์ฟิชผัดพริกเผา หยางเสี่ยวเทียนรู้สึก มีความสุข

ซึ่งหวั่นจูนเดิมที่คิดว่าหลังจากจับหยางเสี่ยวเทียนได้แล้ว อยากจะดูหมิ่นเขายังไงก็ทำ อยากจะทรมานเข้ายังไงก็ทำ แต่ กลับคิดไม่ถึงว่า หยางเสี่ยวเทียนถึงกับวางอำนาจบาตรใหญ่ขึ้น มา!

กินดี ดื่มดี ทำให้คนโมโหเกินไปแล้ว!

“หยางเสี่ยวเทียน นายเห็นว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองแล้วหรือ? ” ซึ่งหวั่นจูนถามอย่างฉุนๆ

“ใช่แล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนตอบ “ซึ่งหวั่นจูน เธอไม่พอใจ

หรือ? ”

“ฉันไม่พอใจ! ” ซ่งหวั่นจูนตอบอย่างดุดัน

เห็นๆ อยู่ว่าเรื่องราวไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

ควรจะเป็นซ่งหวั่นจูนทรมานหยางเสี่ยวเทียนทุกวิธีการ หวัง หลงคอยสนับสนุนอยู่ด้านข้าง ทำให้หยางเสี่ยวเทียนทรมานจะอยู่ก็ไม่ได้จะตายก็ไม่ได้

แต่ตอนนี้หวังหลงถูกเงินทองตัวเลขราคามหาศาลหนึ่งพัน ล้านนี้ปิดบังตาทั้งคู่ไว้ไม่กล้าเฉยชาต่อหยางเสี่ยวเทียน

เวทมนตร์ของเงินตรา ก็ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

นี่ก็เกี่ยวข้องกับคนจ่ายเงินไม่ใช่ญาติสนิทของหยางเสียว เทียน ถ้าเป็นญาติสนิทล่ะก็ หวังหลงไม่มีทางสนใจการข่มขู่ของ หยางเสี่ยวเทียนแม้แต่น้อย จะต้องทุบตีหยางเสี่ยวเทียน อย่างไร ก็ตามญาติคนใกล้ชิดไม่มีทางมองหยางเสี่ยวเทียนไปตายได้

แต่ว่าผู้ช่วยคนหนึ่ง หวังหลงถึงกับสงสัยว่าผู้ช่วยคนนี้เฝ้าหวัง ให้หยางเสี่ยวเทียนไปตาย คนเองจะได้ฮุบความมั่งคั่งของหยาง เสี่ยวเทียนได้พอดี

นี่ถึงได้มีฉากที่หยางเสี่ยวเทียนวางอำนาจบาตรใหญ่

ส่วนซ่งหวั่นจูนก็โมโหอย่างมาก

“ซ่งหวั่นจูน เธอรู้ไหมว่าท่าทางตอนโกรธเหมือนกับอะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนยิ้มกริ่มเอ่ย

“เหมือนอะไร? ” ซึ่งหวั่นจูนก็ถูกหยางเสี่ยวเทียนทำให้โมโห จนหน้ามือ คิดไม่ถึงว่าจะถามออกมา

“ลาตัวเมียผมแดงตัวหนึ่ง! ” หยางเสี่ยวเทียนปล่อยเสียงหัว เราะแปลกๆ ออกมา “ฮิๆๆๆ! ”

“หยางเสี่ยวเทียน นายรนหาที่ตาย! ” ซึ่งหวั่นจนไม่สามารถทนต่อไปได้อีก ยกมือขึ้นมา ฝ่ามือหนึ่ง โบกไปทางหน้าของหยาง เสี่ยวเทียน

หยางเสี่ยวเทียนสงบนิ่งอย่างที่สุด ไม่หลบไม่ซ่อน

หวังหลงกลับคว้ามือของซ่งหวั่นจูนไว้ได้ เอ่ยเสียงเย็น “ซึ่ง หวั่นจูน ก่อนจะได้เงินหนึ่งพันล้าน ฉันไม่คาดหวังให้เกิดเรื่อง นอกเหนือความคาดหมายใดขึ้น เธออยากตบหยางเสี่ยวเทียน หลังจากได้เงินแล้วค่อยตบ! ถ้าเป็นเพราะเธอทําให้ฉันไม่ได้เงิน หนึ่งพันล้าน ฉันจะเอาเธอขายไปที่แอฟริกา เป็นโสเภณีให้กับ พวกขุนศึก ทุกวันจะมีคนผิวดำเป็นพันคนหมุนเวียนมานอนกับ เธอ ฉันพูดได้ทำได้! ”

สายตาของหวังหลงเยียบเย็น คำพูดทรงพลัง

เงินสําคัญที่สุด!

หนึ่งพันล้าน หวังหลงมุ่งมั่น

ใครขัดขวางหวังหลงหาเงิน คนนั้นก็คือศัตรูของหวังหลง ซึ่งหวั่นจูนก็ไม่ยกเว้น!

ยิ่งไปกว่านั้นตัวซ่งหวั่นจูนเอง ก็เป็นเครื่องมือที่หวังหลงใช้ ประโยชน์ และตอนนี้คุณค่าในการใช้ประโยชน์ของซ่งหวั่นจูน ไม่มีแล้ว หวังหลงไม่คิดฆ่าคนปิดปากให้แบ่งเงินน้อยไปคนหนึ่ง ก็เห็นแก่ความสัมพันธ์ตอนซ่งหวั่นจูนอยู่ที่คลับเอเลี่ยนรับใช้เขา ได้อย่างพอใจแล้ว

ซึ่งหวั่นจูนราวกับตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว

เธอเข้าใจ ที่หวังลงพูดมานั้นจริงแท้

ถ้าเธอซ่งหวั่นจูนทำเรื่องดีของหวังหลงฟังจริงๆ หวังหลงจะ ขายเธอไปที่แอฟริกาเป็นโสเภณีอย่างแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ให้ เธออยู่ไม่สู้ตาย!

“ขอโทษ เฮียหลง” ซึ่งหวั่นจูนทำได้เพียงแค่ก้มหน้าเชื่อฟัง “ฉันจะควบคุมอารมณ์! ”

“งั้นก็ดี! ” หวังหลงปล่อยมือของซ่งหวั่นจูน

เจ็บ

ข้อมือของซ่งหวั่นจูนแดงขึ้นเป็นรอยรอบๆ แต่เธอไม่กล้าร้อง เธอทำได้เพียงมองเงาตนเองอย่างน่าสงสารดูไม่มีความสุข

หวังหลงก็ไม่ใช่จักรพรรดิโง่ที่มีไอคิวติดลบ ไม่มีทางถูกส่ง หวั่นจูนชักใยอยู่เบื้องหลัง ซึ่งหวั่นจนคิดอย่างละเอียด และค้น พบอย่างกะทันหันว่าตนเองเป็นฝ่ายที่อ่อนแอ

ในที่สุดซ่งหวั่นจูนก็ตัดสินใจอย่างเงียบๆ ขึ้นมา

แต่ว่าซึ่งหวั่นจูนต้องจัดการอย่างเงียบๆ หยางเสี่ยวเทียนกลับ ไม่ให้ซ่งหวั่นจูนจัดการเงียบๆ เช่นนี้

ผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างซึ่งหวั่นจูนคนนี้ เล่นกับความจริงใจ ของหยางเสี่ยวเทียน

เยาะหยินหยางเสี่ยวเทียน ทำร้ายความรู้สึกของหยางเสียวเทียน

ทั้งยังหน้าไม่อาย มาขอค่าเลิกรากับหยางเสียวเทียน ตอนนี้ยิ่งมาร่วมมือกับหวังหลงลักพาตัวหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนกลับไม่คิดจะให้ส่งหวั่นจูนได้อยู่อย่างสบาย “หวังหลง! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยเสียงดัง “ฉันยังมีอีกหนึ่ง คําร้องขอ! ”

“นายอย่าให้มากเกินไป! ” หวังหลงจ้องหยางเสี่ยวเทียน อย่างดุร้าย “ฉันเห็นแก่หน้าของเงินหนึ่งพันล้านถึงได้ทนกับนาย ครั้งแล้วครั้งเล่า นายอย่าให้ฉันทนไม่ไหวนะ! ”

“หนึ่งพันล้าน นายทนได้! ” หยางเสี่ยวเทียนหัวเราะเอ่ย “อีก ทั้งนี้ก็เป็นคำร้องขอสุดท้ายของฉันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคำร้องขอ ไม่เกี่ยวกับนาย

“นายมีคำร้องขออะไร? ” หวังหลงขมวดคิ้วถาม

หยางเสี่ยวเทียนชี้นิ้วไปที่ซึ่งหวั่นจูน เอ่ยว่า “ฉันต้องการ เธอ–”

“นายต้องการนอนกับเธอ? ” หวังหลงรู้สึกว่าเหลวไหลเกินไป คนหนึ่งถูกลักพาตัวมาแล้ว ถึงกับยังมีอารมณ์ทางเพศขึ้นสมอง อีกหรือ?

“ฮ่าๆ ไม่ใช่แน่นอน ฉันนอนกับเธอมานานไม่รู้กี่ครั้งแล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “ฉันต้องการให้ส่งหวั่นจูนรับใช้ฉัน เหมือนกับนายไม่เติมเต็มข้อเรียกร้องของฉันล่ะฉันพูดว่าบาดเจ็บ ไม่ให้ช่วยเอาเงินนายแล้ว”

ๆๆ เทียนหวังหลงใส่ใจซ่งหวั่นเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ซึ่งหวั่นจูนเป็นสาว สวยคนหนึ่ง แต่ถ้าหลงหนึ่งพันล้าน ผู้หญิงอย่างหวั่น นนี้หวังหลง

“ฉันฉัน…..ซึ่งหวั่นจนรู้สึกอัปยศไร้เปรียบ

เธอวางแผนไว้ฉากหนึ่ง เพียงแต่ไม่อาจแก้แค้นหยางเสี่ยว เทียนได้ ถึงขั้นต้องไปรับใช้หยางเสี่ยวเทียนให้เธอเต็มใจได้ยังไง?

“เธอไม่ยินยอม? หวังหลงถลึงตาซึ่งหวั่นจูน เอ่ยเสียงเย็น “ให้ฉันสอนเธอ

“ฉัน…ฉันยินดี” ซึ่งหวั่นจูนถูกหวังหลงถลึงตาแหกทันที

“ซ่งหวั่นจูน

“นายอะไรสั่ง” ซึ่งหวั่นจูนก็ยึดหดได้ เมื่ออาจจะ ต่อต้าน ก็ทุ่มสุดตัวเลยแล้วกันอย่างไรตามเธอนอนกับหยาง เสี่ยวเทียนๆ

อย่างไรเสียหวั่นจูนตัดสินใจแล้ว เงินมาแล้วฆ่าหยางกับนายไม่เติมเต็มข้อเรียกร้องของฉันล่ะฉันพูดว่าบาดเจ็บ ไม่ให้ช่วยเอาเงินนายแล้ว”

ๆๆ เทียนหวังหลงใส่ใจซ่งหวั่นเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ซึ่งหวั่นจูนเป็นสาว สวยคนหนึ่ง แต่ถ้าหลงหนึ่งพันล้าน ผู้หญิงอย่างหวั่น นนี้หวังหลง

“ฉันฉัน…..ซึ่งหวั่นจนรู้สึกอัปยศไร้เปรียบ

เธอวางแผนไว้ฉากหนึ่ง เพียงแต่ไม่อาจแก้แค้นหยางเสี่ยว เทียนได้ ถึงขั้นต้องไปรับใช้หยางเสี่ยวเทียนให้เธอเต็มใจได้ยังไง?

“เธอไม่ยินยอม? หวังหลงถลึงตาซึ่งหวั่นจูน เอ่ยเสียงเย็น “ให้ฉันสอนเธอ

“ฉัน…ฉันยินดี” ซึ่งหวั่นจูนถูกหวังหลงถลึงตาแหกทันที

“ซ่งหวั่นจูน

“นายอะไรสั่ง” ซึ่งหวั่นจูนก็ยึดหดได้ เมื่ออาจจะ ต่อต้าน ก็ทุ่มสุดตัวเลยแล้วกันอย่างไรตามเธอนอนกับหยาง เสี่ยวเทียนๆ

อย่างไรเสียหวั่นจูนตัดสินใจแล้ว เงินมาแล้วฆ่าหยาง
“ล้างมือให้สะอาด มานวดไหล่ให้ฉัน” หยางเสี่ยวเทียนเอน พิงเก้าอี้ เอ่ยขึ้น

ซึ่งหวั่นจูนทำได้เพียงใช้น้ำแร่ล้างมือให้สะอาด บีบนวดไหล่ ให้หยางเสียวเทียน อย่างไรเธอก็เคยเป็นพนักงานบริการที่คลับ เอเลี่ยนมาก่อน ฝีมือน่าพอใจมาก หยางเสี่ยวเทียนสบายจนส่ง เสียงออกมา

“สบายขนาดนี้เลย…” หยางเสี่ยวเทียนฮัมเพลงไปสั่นขาไป ด้วย “ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าขนาดนี้ พื้นดินเหลืองทองขนาดนี้ มอง อะไรก็สวยงามไปหมด ฉันนั้นสบาย….”