บทที่ 14 ถูกลักพาตัวแล้ว

ตอนสองทุ่ม หยางเสี่ยวเทียนมาถึงสวนซากุระ

สวนซากุระพอเห็นชื่อก็คิดโยงไปถึงความหมายของมัน เป็น สถานที่ที่โรแมนติก

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่ฤดูที่ดอกซากุระบาน ดังนั้นในสวนซากุระ จึงเงียบเหงาเล็กน้อย

มีเพียงแค่คู่รักสองสามคู่เท่านั้น มือกุมมือเดินเข้าไปในแถบ พื้นที่มืดมิดลับตา ไม่รู้ว่าคิดจะทำเรื่องเลวร้ายอะไรไม่สามารถ บอกใครได้

มาถึงในสวนซากุระ ในใจของหยางเสี่ยวเทียน มีความรู้สึก เศร้าใจบางๆ

ถึงแม้ว่าจะรู้ถึงโฉมหน้าผู้หญิงหน้าเงินของซึ่งหวั่นจูนชัดเจน แล้ว แต่อย่างไรก็ดีความรู้สึกที่มีมาหลายปีนี้ จะง่ายดายขนาดที่ ยิ้มแล้วผ่านเลยไปได้อย่างไร

ชีวิตคนเราหเป็นเหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก! หยางเสี่ยวเทียนคิดถึงตอนแรกที่เจอกับซึ่งหวั่นจูนขึ้นมาได้

ตอนนั้น สมองของหยางเสี่ยวเทียนถูกลาเตะไปแล้ว ถึงกับรู้สึกว่าซ่งหวั่นจูนถึงแม้จะฟุ้งเฟ้อ สูบบุหรี่ คุณสมบัติ แต่เธอก็เป็นหญิงสาวที่ดี
ตอนนี้ย้อนกลับไปคิดถึงตนเองเมื่อก่อน เป็นคนโง่ใสซื่อจน ไม่มียาแก้จริงๆ

“เสี่ยวเทียน! ” ซึ่งหวั่นจูนวันนี้แต่งตัวสวยงามมาก ไม่รู้ว่า ตอนไหนที่เธอปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนหันหน้ากลับไป เอ่ยว่า “ของของฉันล่ะ? ”

ซ่งหวั่นจูนขมวดคิ้วเอ่ย “นายไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉันแล้ว จริงๆ หรือ? ”

“แน่นอนว่าไม่มีแล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนตอบอย่างเย็นชา 11 “ฉันมาวันนี้ เพียงแค่อยากจะตัดขาดกับเธอให้ถึงที่สุดเท่านั้น เอาของที่ฉันให้เธอไปกลับมา จากนั้นก็ทำลายทิ้ง ให้ความทรง จำในอดีตทั้งหมดสลายไปกับสายลม

“พวกเราไม่มีโอกาสกลับมาคืนดีกันแล้วจริงๆ? ” ซึ่งหวั่นจูน หน้ามืดครึ้ม เอ่ยถาม

ถ้ายังมีโอกาส ซึ่งหวั่นจูนก็ไม่อยากละเมิดกฎหมายทำความ ผิดหรอกนะ!

เป็นภรรยาของประธานเมถุนกรุ๊ปอย่างมีหน้ามีตานั้นจะดี ขนาดไหน!

ผีเท่านั้นถึงจะอยากทำเรื่องผิดกฎหมายกับหวังหลง

“ไม่มีทางกลับมาคืนดีได้แล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนตอบ “ถึง แม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก ฉันก็ไม่มีทางกลับไป คืนดีกับผู้หญิงอย่างเธอได้อีกแล้ว! ”
“นายดูถูกฉันหรือ? ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ย

“นั่นกลับไม่ใช่” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

ในใจของซ่งหวั่นจูนจุดประกายแห่งความหวังสายหนึ่ง ใจคิด หรือว่าหยางเสี่ยวเทียนยังมีความรักที่ตัดไม่ขาดกับตนเอง หลังจากนั้นประโยคถัดมาของหยางเสี่ยวเทียน ทำลายความ หวังที่เพิ่งจุดขึ้นมาสายหนึ่งของซึ่งหวั่นจนในทันที

“ฉันแค่มีนิสัยรักความสะอาดเท่านั้น! ” หยางเสี่ยวเทียนพูด 11 เสริมขึ้น

สีหน้าของซ่งหวั่นจูน มืดครึ้มดุจน้ำ เอ่ยอย่างแค้นเคือง “นาย กำลังบอกว่าฉันสกปรกหรือ? ”

“เธอรู้สึกว่าตัวเองสะอาดหรือไง? ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย

“ดี ดีมาก! ” ซึ่งหวั่นจูนเอ๋ย “ดูแล้วค่าเลิกราหนึ่งร้อยล้าน

นายก็ไม่มีทางให้ฉันใช่ไหม! ”

พอเอ่ยถึงค่าเลิกรา หยางเสี่ยวเทียนก็ฉุนเฉียวแล้ว

ต่อมาหยางเสี่ยวเทียนก็เอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “ขออภัยที่ฉันพูด ตรงๆ เธออยู่ที่คลับเอเลี่ยน ให้ผู้ชายเลี้ยงดูถึงอายุแปดสิบปีก็หา ได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยล้าน ไอ้ผู้ชายคนอื่นจ่ายเงินไม่กี่พันหยวนก็นอน กับเธอได้ ฉันนอนกับเธอยังต้องให้เธอหนึ่งร้อยล้าน? เธอไปกิน ขี้เถอะไป! ” หยางเสี่ยวเทียนยังพ่นภาษากวางตุ้งออกมาอีก ประโยค
ครั้งนี้ ซึ่งหวั่นจูนกลับฟังได้อย่างชัดเจน

“หยางเสี่ยวเทียน ในเมื่อนายไร้ความเมตตาเช่นนี้ ก็อย่าโทษ

ฉันว่าไม่มีความชอบธรรม! ” ซึ่งหวั่นจนยิ้มเย็นเอ่ย “เดิมที่ฉันไม่ อยากทำอย่างนั้นหรอก…” “เธอคิดจะทำอะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนพลันก็มีลางสังหรณ์ที่

ไม่ดีอย่างมาก

สังคมนี้ ค่อนข้างปลอดภัยมาตลอด

นี่ทำให้ความรู้สึกด้านความปลอดภัยของหยางเสี่ยวเทียน ค่อนข้างบางเบา

ไม่เช่นนั้นแล้ว ลูกหลานคนร่ำรวย ไม่อยู่ในที่อันตราย เศรษฐี มั่งมีไม่ว่าจะไปที่ไหน ล้วนต้องพาบอดี้การ์ดไปด้วย

แต่หยางเสี่ยวเทียนไม่เพียงไม่ได้พาบอดี้การ์ดมา อีกทั้ง เนื่องจากที่นี่เป็นสถานที่ที่เคยอยู่ในความทรงจำ เกี่ยวข้องกับ ความรู้สึกส่วนตัวของหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนให้สวี รอเขาอยู่ที่ประตูสวนสาธารณะ

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนกลับมีตัวคนเดียว

“แน่นอนว่าต้องจัดการนายสิ! ” ซึ่งหวั่นจูนพูดไป ก็หันไปมอง ด้านหลัง “เฮียหลง ออกมาเถอะ! ”

เพียงแค่เห็นหวังหลงและชายร่างใหญ่กว่าสิบคน ในมือถือมีด อยู่ ออกมาจากหมู่ต้นซากุระ
“หยางเสี่ยวเทียน ไม่พบกันมานานนะ” หวังหลงพันผ้าก๊อซ มองหยางเสี่ยวเทียนอย่างอาฆาตแค้น “เป็นแบบนี้ก็เพราะนาย ตอนนี้ฉันกลายมาเป็นสภาพดูไม่ได้แบบนี้ นายว่านายควรจะ ชดเชยให้ฉันยังไงดีล่ะ? ”

ขณะที่หวังหลงพูดอยู่ พวกลูกพี่ลูกน้องของหวังหลงพวกนั้น ก็ ล้อมหยางเสี่ยวเทียนเอาไว้แล้ว

ถ้าหยางเสี่ยวเทียนเป็นเยเงินล่ะก็ เผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ จะต้องพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ฉันจะต่อยสิบคน” หลังจากนั้นก็ กดสกิลโจมตีที่เป็นวงกว้างรอบหนึ่ง จากนั้นก็จากไปอย่างสง่า ผ่าเผย เหลือไว้เพียงเงาหลังที่สง่างาม

แต่ว่าหยางเสี่ยวเทียนไม่ใช่เย่เป็น

เผชิญหน้ากับชายร่างใหญ่ถือมีดสิบกว่าคน หยางเสี่ยวเทียน ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

“พวกนาย! พวกนายไม่ว่าหวังหลงจะให้เงินพวกนายเท่าไหร่ ฉันล้วน ให้สิบเท่า ขอเพียงพวกนายต่อยหวังหลงหนึ่งหมัด ฉันก็ จะให้พวกนายหนึ่งพัน! ” หยางเสี่ยวเทียนในยามคับขันก็คิดหา วิธีการดีๆ ออกมาได้อย่างฉับพลัน เอาวิธีเดิมมาใช้ เอ่ยเสียงดัง ว่า “พวกนายก็น่าจะรู้ว่าฉันรวยมาก ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีทางมา ลักพาตัวฉัน มีเพียงแค่พวกนายทรยศหวังหลง มายืนอยู่ข้างฉัน เงินฉันนั้นมีมาก! ”

แต่ว่าหยางเสี่ยวเทียนพูดจบ ชายร่างใหญ่เหล่านี้ก็ไม่ขยับ แม้แต่น้อย
“หยางเสียวเทียน นายเห็นฉันหวังหลงคนนี้เป็นคนโง่หรือไง? ฉันเสียเปรียบอยู่ในมือนายแล้วครั้งหนึ่ง หรือว่ายังต้องเสีย เปรียบอีกเป็นครั้งที่สองหรือ? ” หวังหลงยิ้มเย็นเอ่ย “ลูกน้อง ก่อนหน้านี้ของฉัน ก็เป็นแค่เพื่อนร่วมกันร่วมดื่ม ดังนั้นนายถึง เอาเงินมาซื้อได้! แต่ตอนนี้ลูกน้องของฉัน กลับเป็นญาติพี่น้อง จากตระกูลหวังของฉัน ฉันสัญญาแล้วว่าแบ่งให้ทุกคนคนละสิบ ล้าน นายซื้อพวกเขาไม่ได้หรอก! 11

“บ้าเอ๊ย! ” หยางเสี่ยวเทียนควักเข้าไปในอกทันที หยิบเอา คุณเหมาสีแดงปีกหนึ่งออกมา มือ โบกไปมา “โปรยเงินแล้ว โปรยเงินหยวนแล้ว รีบมาเก็บเงินกันเถอะ! ”

หยางเสี่ยวเทียนทางหนึ่งพูดไปโปรยเงินไป อีกทางก็หันหลัง วิ่งหนี

เงินหยวนสีแดงลอยอยู่ในอากาศเป็นใบๆ ราวกับนางฟ้า

โปรยดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น

ตูม!

แต่ทว่าชายร่างใหญ่ยังคงไม่ขยับ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็เอา มือเดียวกดหยางเสี่ยวเทียนเอาไว้แล้ว

“เจ็บ! เจ็บ! ” หยางเสี่ยวเทียนดิ้นรนเอ่ย “พวกนายเป็นบ้า หรือไง? เงินก็ไม่เอายังอยากจะได้อะไร? ”

“เงินเล็กน้อยไม่เอา แน่นอนก็เพื่อต้องการเงินก้อนใหญ่แล้ว! ” หวังหลงเดินไปถึงด้านหน้าหยางเสี่ยวเทียน “ครั้งนี้ ฉัน ต้องการขู่กรรโชกนายหนึ่งพันล้าน! ต่อหน้าหนึ่งพันล้าน หมื่นกว่าๆ ของนายตรงนี้ ฉันไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ! ”

พูดจบ หวังหลงกำชับลูกน้องคนหนึ่งว่า “อาย ยุงถึงจะตัว

เล็กแต่ก็เป็นเนื้อ เอาเงินทั้งหมดเก็บขึ้นมา! ” ชายร่างใหญ่ที่ชื่ออากุ้ย เก็บเงินขึ้นมาอย่างร่าเริงทันที หยางเสี่ยวเทียนท้อแท้เล็กน้อย วันนี้เขานับว่าแพ้แล้ว คราว

เคราะห์ยากจะหลุดพ้น

“ไปเถอะ เชิญเศรษฐีหมื่นล้านของพวกเราขึ้นรถ! ” หวังหลง ยิ้มระรื่นเอ่ย

ถัดมา หยางเสี่ยวเทียนถูกชายร่างใหญ่สองคนยกขึ้น ยัด เข้าไปในรถซานตาน่าสีเงินคนหนึ่งที่อยู่ในที่ลับตา

“ต่อจากนี้ เป็นการทำงานหนักเพื่อการค้าจริงๆ แล้วนะ! ”

“ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ตาย จะต้องเชิญบอดี้การ์ดชั้นเยี่ยมจากทั่ว

โลกแน่!!

หยางเสี่ยวเทียนแอบสาบานอย่างลับๆ

หวังหลงและคนอื่นๆ ขึ้นรถ รถสตาร์ทขึ้น และจากไปอย่าง สง่าผ่าเผย

แต่ว่าทุกคนไม่ได้สังเกต ในที่ไกลๆ เงาร่างของสวีลี่ลี่ปรากฏ ขึ้นมา

ที่แท้แล้วถึงแม้หยางเสี่ยวเทียนจะให้สวีลลี่รอเขาอยู่ที่ประตู สวนสาธารณะ แต่ว่าสวีลลี่กลับไม่วางใจหยางเสี่ยวเทียน ในขณะเดียวกันก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับความรู้สึกของหยาง เสี่ยวเทียน ดังนั้นจึงแอบๆ ซ่อนๆ ตามหยางเสี่ยวเทียนมา อยาก จะเห็นว่าหยางเสี่ยวเทียนและส่งหวั่นจนยังจะมีฉากน้ำเน่าอะไร อีก!

ผลสุดท้ายที่ได้เห็นกลับไม่ใช่ละครรัก เป็นละครอาชญากรรม

“ซวยแล้ว ตอนนี้ซวยแล้ว! ” สวีลี่ยิ้มขมขื่นเอ่ย ทำได้เพียง ขอความช่วยเหลือจากคุณลุงแล้ว! “