บทที่ 12 ประดับเพชรหรือ

เห็นว่าตอนเองไม่เพียงไม่ได้ขจัดความเข้าใจผิดที่หลิ่วเขียนมีต่อ ตนเอง กลับยังถูกหลิ่วเยี่ยนยิ่งเข้าใจผิดมากเข้าไปอีก หยาง เสี่ยวเทียนกลัดกลุ้มใจมาก

กลุ้มใจทำยังไงดี?

ระบายออกมา

ระบายยังไง ใช้จ่ายเท่านั้น!

ใช้จ่ายยังไง? มีเพียงกิน

หยางเสี่ยวเทียนอยากแก้แค้นแต่ก่อนตอนที่จน ดังนั้นเขา ต้องการกินดื่มอย่างยิ่งใหญ่

“ลี่ลี่ จัดเนื้อวัวปรุงสุกหนึ่งกิโล เอ้อร์กัวโถวหนึ่งขวดมาให้ฉัน ” หยางเสี่ยวเทียนกลับมาถึงบ้านพัก แล้วพูดกับสวีว่า “ฉันจะ ฟุ่มเฟือยสักรอบ! ”

สวีลี่ลี่พูดอย่างหมดคำพูดเล็กน้อย “ประธานหยาง ดูเหมือน ว่าเนื้อวัวปรุงสุกและ เอ้อร์กัวโถวจะไม่เข้ากับฐานะมหาเศรษฐีอัน สูงส่งของนาย”

“งั้นกินอะไรถึงจะเหมาะกับฐานะสูงส่งของเศรษฐีหมื่นล้าน อย่างฉัน?” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยถาม

“งั้นก็ดูว่านายทานอาหารจีนหรืออาหารตะวันตกแล้ว?” สวีลี่ลี่ตอบ

“อาหารตะวันตกเถอะ!” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

“อาหารฝรั่งเศสเป็นอย่างไร?” สวี ถาม

“งั้นก็อาหารฝรั่งเศสเถอะ!” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

หลังจากนั้น หยางเสี่ยวเทียน ในจานกระเบื้องขนาดใหญ่ หยางเสี่ยวเทียนเห็นในจานกระเบื้องใบใหญ่สวยงามมีฟัวกราส์ ชิ้นเล็กและหอยทากซอสคาเวียร์วางอยู่ รู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก

“คนฝรั่งเศสกินของพวกนี้หรือ? ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยอย่าง ไม่อยากจะเชื่อ

“นี่ล้วนเป็นอาหารหายากราคาแพง” สวีเอ่ยตอบ “ราคา อาหารชนิดใดชนิดหนึ่งก็เทียบได้กับเนื้อวัวปรุงสุกที่นายกินทั้ง เดือนแล้ว”

“ช่างเถอะ ดื่มเหล้าดีกว่า นี่คือลาไฟต์ของปี82หรือ? ” หยาง เสี่ยวเทียนในสมัยก่อนเป็นคนจน สำหรับไวน์แดงแล้วก็รู้เพียงว่า ลาไฟต์ของปี82ค่อนข้างมีราคา มีแบบแผน

สวีลี่ลี่ส่ายหัว เอ่ยแก้ไขว่า “ลาไฟต์ของปี82ตอนนี้มีเก็บอยู่ น้อยมาก ในประเทศจีนของพวกเรายิ่งน้อยแล้ว สามารถพูดได้ ว่าในหนึ่งหมื่นขวด อาจจะมีของจริงแค่หนึ่งขวด แล้วยังมียอด ของจริงแต่ไวน์ของปลอมอีก นี่คือลาไฟต์ของปี92 มีค่ามากเช่น เดียวกัน รสสัมผัสดีมาก! ”

“เชอะ! ” หยางเสี่ยวเทียนพูดอย่างเหยียดหยาม “ยังไม่เท่ากับน้ำดื่มมหมายตั้งของปี83เลย! ”

ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่หลังจากหยางเสี่ยวเทียนดื่มไวน์แดง หมด ยังคงถอนหายใจเอ่ย “อร่อยจริงๆ! ”

พอดื่มเหล้าทานอาหารมาจนถึงช่วงท้าย โทรศัพท์ของหยาง เสี่ยวเทียนก็ดังขึ้น

“ฉันใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตมาบูชาเธอ….”

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่คุ้นเคย โทรศัพท์ที่ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้โทรศัพท์ของหยางเสี่ยวเทียน คือ โทรศัพท์ หัวเว่ย เครื่องสั่งทําหลายแสนหยวน

ภายนอกดูไปแล้วเรียบง่ายอย่างมาก แต่กลับเป็นกรอบแพลต ตินั่ม หน้าจอบลูแซฟไฟร์ ฟังก์ชันต่างๆ ภายในล้วนเป็น เทคโนโลยีขั้นสูงที่สุดในโลกปัจจุบัน วัดด้วยสายตาภายในห้าปี นี้ ไม่มีทางถูกคัดออก

เห็นบนหน้าจอ หยางเสี่ยวเทียนก็เปลี่ยนสีหน้า ถึงกับเป็นเบอร์ของซ่งหวั่นจูนที่โทรเข้ามา

หยางเสี่ยวเทียนถอนหายใจ

เขาเคยถูกส่งหวั่นจนทำให้ลุ่มหลงจนจิตใจเคลิบเคลิ้ม หลงใหลมาแล้ว เพื่อซ่งหวั่นจูน ไม่เสียดายที่จะทิ้งใบ ประกาศนียบัตรสำเร็จการศึกษาของสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชู เซตส์ แต่ว่าไม่คิดว่าซ่งหวั่นจูนตั้งแต่หัวจรดเท้าจะเป็นผู้หญิงหน้าเงิน ในเวลาเดียวกันที่คบหากับเขา ก็เป็นพนักงานบริการที่ คลับเอเลี่ยนแล้ว

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนนั้นมีสติกลับมาแล้ว เข้าใจแล้วว่าผู้ หญิงประเภทนี้อย่างซึ่งหวั่นจนไม่มีค่าให้เขาไปรัก ไม่คู่ควรให้ เขาไปรัก

“นับจากนี้ไป ฉันไม่เป็นหมาชอบเลียอีก

หยางเสี่ยวเทียนตัดสินใจแล้ว รับสายโทรศัพท์ของซ่งหวั่นจูน “เสี่ยวเทียน พวกเรายังมีโอกาสกลับมาคืนดีกันไหม? ” ซึ่ง หวั่นจนเอ่ยถามหยางเสี่ยวเทียนอย่างตรงประเด็น

หยางเสี่ยวเทียนยิ้มเย็นเอ่ย “ฉันไม่มีทางยกโทษให้กับการก ระทำของเธอ เธอทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจ! ”

ซ่งหวั่นจูนเอ่ย “ก็พูดได้ว่า พวกเรานับว่าเลิกกันแล้ว!

หยางเสี่ยวเทียน ตอบเสียงเย็นชา “ใช่แล้ว นับจากนี้ไป พวก เราตัดขาดกัน ขอให้เธออย่าได้มากวนฉันอีกเลย! ”

“หยางเสี่ยวเทียน จะพูดอย่างไรฉันก็คบหากับนายมาตั้งนาน นายจะมาตัดขาดความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง! ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ยอย่าง โมโห “ถ้าไม่ใช่ว่านายไม่มีเงิน ฉันก็ไม่มีทางคบกับพันฉายคน นั้น! ฉันก็ไม่มีทางเลือก นายก็เลี้ยงฉันไม่ไหว! ”

หยางเสี่ยวเทียนโกรธจนหัวเราะแล้ว เอ่ยว่า “เป็นครั้งแรก ของฉันที่เห็นคนเอารูปแบบความคิดบูชาเงินพูดออกมาได้สวย หรูขนาดนี้ มีเหตุผลหนักแน่นจนพูดได้เต็มปากเต็มคำ! ”
ซึ่งหวั่นจูนพูดอย่างแค้นเคือง “ก็ได้ ฉันก็คือผู้หญิงหน้าเงินโอ เคไหม พวกเราเบิกกันแล้ว ตอนนี้นายมีเงินแล้ว วัยสาวของฉัน ถูกนายทำให้เสียเวลาไปสองปีแล้ว ค่เลิกรานายก็ควรจะจ่าย ให้ฉันนะ! ”

“เธอยังอยากจะได้ค่าเลิกรา? ” หยางเสี่ยวเทียนถูกความไร้ ยางอายอย่างลึกล้ำของซ่งหวั่นจนทำให้ตกตะลึงแล้ว “เธออยาก ได้เท่าไหร่! ”

“ไม่มาก หนึ่งร้อยล้าน! ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ยอย่างโลภมาก “ตอน นี้นายเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน ให้ค่าเลิกราหนึ่งร้อยกับฉัน ก็เป็น เพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งของนาย ไม่นับว่ามากหรอ กมั้ง? ”

“เธอไปกินขี้เถอะ! ” หยางเสี่ยวเทียน โกรธ โมโห พูดภาษา กวางตุ้งมาประโยคหนึ่ง

ซึ่งหวั่นจูนคนนี้ ไร้ยางอายจริงๆ เลย

ตอนพวกเขาคบกัน เงินเดือนทุกเดือนของหยางเสี่ยวเทียน ไม่ เพียงเกือบทั้งหมดมอบให้ซึ่งหวั่นจูนใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ถึงกับยัง ซื้อเครื่องสำอางให้กับซึ่งหวั่นจูน หยางเสี่ยวเทียนยังกู้เงินเล็ก น้อยบนอินเทอร์เน็ตอีกด้วย! เงินกู้เล็กน้อยนี้ก่อนที่หยางเสียว เทียนจะรับสืบทอดห้าหมื่นล้านก็ยังคืนไม่หมดเลย!

หยางเสี่ยวเทียนถามตัวเอง ปฏิบัติต่อซึ่งหวั่นจนสามารถพูด ได้ว่าเป็นการทำดีที่สุดแล้ว

ตอนนี้ซ่งหวั่นจนถึงกับกล้าหน้าไม่อายมาจัดการค่าเลิกรากับหยางเสี่ยวเทียน น้ำที่ใสสะอาดจนเกินไปไม่มีปลา คนไร้ยางอาย เกินไปจนไร้คู่ต่อสู้

คืนเงินหนึ่งร้อยล้าน

หนึ่งร้อยล้าน! แนวคิดอะไรกัน!

คนหนึ่งเงินเดือนหนึ่งหมื่น ตอนนี้ก็เงินเดือนสูงแล้ว

อีกทั้งเงินเดือนสูงแบบนี้ หนึ่งปีเพิ่มเงินโบนัสประจำปีไม่เกิน รายได้หนึ่งแสนห้าหมื่น

ไม่กินไม่ดื่ม ทำงานไม่หยุดหกร้อยหกสิบหกปีถึงจะหาเงินหนึ่ง

ร้อยล้านได้

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนก็สามารถใช้ได้หนึ่งร้อยล้านตาม จํานวนที่กำหนด 49.9 พันล้านที่เหลือยังอยู่ในสถานะปิดผนึก

ไม่พูดถึงตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนหยิบออกมาหนึ่งร้อยล้านยัง ยุ่งยากนิดหน่อย ถึงแม้ว่าหยางเสี่ยวเทียนสามารถหยิบหนึ่งร้อย ล้านออกมาได้อย่างสบายๆ ก็ไม่มีทางให้ซึ่งหวั่นจูน หนึ่งร้อยก็ไม่ให้เธอ

ซ่งหวั่นจูนชัดเจนว่าฟังภาษากวางตุ้งไม่ออก เอ่ยถามอย่าง สงสัย “นายพูดอะไร? ”

“ฉันพูดว่า เธอใช่ว่าถูกลาเตะหัวหรือเปล่า หนึ่งร้อยล้าน เธอมี ค่าพอหนึ่งร้อยล้านหรือ? ” หยางเสี่ยวเทียนโมโหตอบ “ตรงนั้น ของเธอประดับเพชรหรือไง หนึ่งร้อยล้าน ฉันแนะนำเธอให้ไปปล้นธนาคาร ทั้งยังไม่ต้องไปปล้นธนาคารเล็กไปที่สำนักงาน ใหญ่ขอ ธนาคารยักษ์ใหญ่

หยางเสี่ยวเทียนพูด

กับผู้หญิงหน้าเงินอ้าปากแล้วอะไรให้ดีด้วยๆ

หยางเสี่ยวเทียนเพียงรู้สึกว่าตนเองตอนนั้นบอดไป ทำถึง เอาคนนิสัยเช่นมา

“เสียดายตอนนั้นเลย”

หยางเสี่ยว

และในเวลาในห้องรับรองของไนต์คลับแห่งหนึ่ง ซึ่งนก็โมโหเกรี้ยวกราด เอาโทรศัพท์โยนลงไปบนโซฟา ด่ากัน อย่างรุนแรงว่า “หยางเสี่ยวเทียนคนตอนนั้นตามจีบฉัน คำ พูดสาบานต่อทะเลภูเขา บอกว่าสามารถโลกทั้งกับ ฉัน ตอนนี้ขอหนึ่งล้านจากเขา เขาถึงกลับกล้า

คุณชายใหญ่อะไร

ซึ่งหวั่นจูนโกรธมากจริงๆ

ตรงข้ามของซึ่งหวั่นจน

หวังหลงในตอนนี้ทั้งตัวพันเต็มไปด้วยผ้าก๊อซ แผลของเขาไม่ หนัก แต่ไม่น้อยขยับได้ลำบากแล้ว
ที่สําคัญที่สุดก็คือ หลังจากพวกลูกน้องของหวังหลงถูกหยาง เสี่ยวเทียนซื้อไป ต่อยที่หวังหลงไปแล้ว ก็แยกย้ายหนีไปทั่วแล้ว หวังหลงเกือบจะกลายเป็นหัวหน้าที่ไร้ลูกน้อง แต่ยังไงก็มั่วสุม คลุกคลีอยู่ในสังคม หวังหลงโทรศัพท์เรียกลูกพี่ลูกน้องต่างๆ จากบ้านเดิมมา ทั้งหมดมีสิบกว่าคน คิดจะทำการใหญ่สัก หน่อย!

ดังนั้นหวังหลงจึงหาซึ่งหวั่นจูนจนเจอ