บทที่ 3 ไปโกลเด้นทาวน์

ลาเต้เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันกับเธอ เป็นลูก คนรวยอย่างเห็นได้ชัดเจน

ลาเต้ถามหยั่งเชิง “ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม?”

“ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อนเลย” หลังจากมายมิ้นท์ ออกมา มุมปากก็อมยิ้ม

แท้จริงแล้วเธอมีหน้าตาละเอียดงดงาม รอยยิ้มนี้ ประหนึ่งขับไล่ความทุกข์ที่มีมาหลายปี เปลี่ยนเป็น แจ่มใสขึ้น

ลาเต้ถอนหายใจ “ฉันยังคิดว่าชาตินี้เธอจะคิดไม่ได้เสีย อีก หกปีนี้ฉันกลุ้มใจเรื่องเธอจริงๆ ทำไมเธอถึงไปชอบผู้ ชายห่วยๆ นั่นอยู่ได้?”

มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงด้วย ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนั้น”

“โชคดีที่เธอรู้สึกตัวไม่สายเกินไป ขืนอยู่ต่อไปอีกหก ปี เธอก็แก่ไม่มีคนสนใจแล้ว” ลาเต้พูดล้อเล่นต่อ “ก่อน หน้านี้ฉันยังคิดว่า ถ้าเธอแก่และถูกไล่ออกมา ฉันจะยอม แต่งงานกับเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเอาบุญ ไม่ว่าอย่างไรพวก เราก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก
มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เขา “ปากเสีย

“จริงสิ นี่คือข้อตกลงการหย่าที่เธอให้ฉันเตรียมเอาไว้ เธอลองอ่านดู”

รับข้อตกลงปีกนั้นมา มายมิ้นท์พลิกดูเรื่อยเปื่อย “ฉัน จะไม่เอาอะไรจากเปปเปอร์ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยติดค้าง อะไรเขา และในอนาคตก็ไม่ติดค้างอะไรเขา”

เขียนชื่อตนเองลงไปอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว

ลาเต้เห็นเธอมีความสุขแบบนี้ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ “ดี ไม่เยิ่นเย้อเลยสักนิดเดียว”

มายมิ้นท์เก็บปากกา ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ ไปโรง พยาบาล”

“ได้เลยครับ คุณผู้หญิงของผม”

ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล มีไว้สำหรับผู้ป่วย VIP

มาถึงห้อง 1203 มายมิ้นท์เคาะประตู จากนั้นกดราวจับ ผลักประตูเข้าไป

บนเตียงผู้ป่วย ดูเหมือนหญิงสาวหน้าตาดีจะตกใจเธอหลบซ่อนในผ้าห่มอย่างหวาดกลัว น้ำตาคลอ หวาดกลัว เธอสุดขีด

สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลง เสียงเหมือนกับน้ำแข็ง “คุณมาทำอะไร?”

มายมิ้นท์ล้วงข้อตกลงการหย่าออกจากกระเป๋าอย่าง ไม่รีบร้อน ยื่นส่งให้เขา “เซ็นเอกสารนี้ซะ แล้วฉันจะไป ทันที”

เปปเปอร์รับมาดู สีหน้ามืดมนลงไปอีก น้ำเสียงเยือกเย็น สุดๆ “คุณจะหย่า?”

“ไม่อย่างงั้นล่ะ?” มายมิ้นท์ทัดผมข้างใบหูอย่างสวยงาม รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนและเหินห่าง “หกปีนี้ทำให้คุณลำบาก ใจจริงๆ เซ็นซะ คุณก็จะหลุดพ้นไม่ใช่หรือไง?”

เปปเปอร์คิ้วขมวด ใบหน้าเย็นชา สีหน้าดูเคร่งขรึมผิด ปกติ ไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะเล่นละครอะไรอีก

ในขณะนั้นเอง ส้มเปรี้ยวบนเตียงส่งเสียงอ่อนแรง “เปป เปอร์…”

เสียงนี้ เหมือนการบอกเป็นนัยอย่างหนึ่ง
เปปเปอร์มองส้มเปรี้ยว และมองไปที่ใบหน้าของมายมิ้ นทอีกครั้ง ลำคอขยับ “เรื่องนี้กลับไปค่อยคุยกัน คุณออก ไปก่อน อย่ารบกวนส้มเปรี้ยว”

มายมิ้นท์ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “ฉันจริงจังนะ อย่างไรเสียคุณก็จะรับคุณส้มเปรี้ยวกลับไป ฉันออกไป ไม่ได้จังหวะพอดีเหรอ? จะได้ไม่ต้องขวางหูขวางตาพวก คุณ”

“มาย!มิ้นท!” เสียงของฝ่ายชายทั้งเย็นชาและหนักแน่น ราวกับอดทนกับเธอมาถึงขีดสุดแล้ว

“คุณส้มเปรี้ยว กำลังดูอยู่นะ เป็นไปได้ไหมว่า…คุณชอบ ฉันเข้าแล้ว เลยไม่อยากหย่ากับฉัน?” มุมปากของมายมิ้ นท์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสง่างามและมีเสน่ห์

ส้มเปรี้ยวมองไปทางเปปเปอร์อย่างน่าสงสาร หยั่งเชิง ความคิดของเขา “เปปเปอร์ คุณเป็นอะไรไป?”

มายมิ้นท์มองฝ่ายชายด้วยความเย็นชา รอเขาเลือก

“ได้ ผมจะเซ็น” เปปเปอร์เม้มปาก สีหน้าเย็นชาผิดปกติ

มายมิ้นท์ยิ้มอย่างพอใจ หยิบข้อตกลงการหย่าที่ฝ่าย ชายเซ็นเรียบร้อย เธอจากไปอย่างสง่างาม ไม่มีความ อาลัยอาวรณ์สักนิดเดียว
ทว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องผู้ป่วย น้ำตาที่ตรงหางตากลั้น ไม่ไหวอีกต่อไปไหลออกมา

การแต่งงานหกปี การชอบแปดปี ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่อง เปล่าประโยชน์

หัวใจคนเป็นเนื้อหนัง หากบอกไม่เจ็บปวดก็โกหกแล้ว

เหมือนกับมีคนใช้เข็มทิ่มแทงหัวใจของเธอ ดึงเข้าดึงออกอย่างเจ็บปวด