บทที่ 4 ชายวัยรุ่น
กลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง เธอกลายเป็นมายมิ้นท์ที่สง่า งามมีความมั่นใจ
ลาเต้ยิ้มบางๆ “วันนี้โกลเด้นทาวน์มีของดีเข้ามาสองสาม อย่าง อยากไปดูหน่อยไหม?”
โกลเด้นทาวน์ เป็นสถานที่ใช้จ่ายเต็มเหนี่ยวเพื่อความ บันเทิงอย่างสบายอารมณ์
มายมิ้นท์เซ็ง “พี่ว่างใช่ไหม ฉันเพิ่งจะกลับมาเป็นโสด นะ”
เขากะพริบตา แกล้งทำเป็นมีลับลมคมใน “ความจริงมี คนอยากเจอเธอ”
“ใคร?”
“คนนี้เธอเองก็รู้จัก เธอไปก็จะรู้เอง”
มายมิ้นท์ไตร่ตรองสักครู่ เธอพยักหน้า “โอเค”
ลาเต้มีห้องส่วนตัวสุดพิเศษในโกลเด้นทาวน์ หลังจาก ทั้งสองคนเข้าไป คนบนโซฟาก็ลุกขึ้นมองมา
เขาอายุประมาณยี่สิบต้นๆ รูปร่างสูงมาก ใบหน้าคมสัน คิ้วตาคม หลังจากเห็นเธอ แววตาเปล่งประกายขึ้นมาแวบ หนึ่ง
“พี่ครับ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
ชายวัยรุ่นตรงหน้ามายมิ้นท์คุ้นมาก แต่นึกไม่ออกว่าเคย เจอที่ไหน
“เธอลืมไปแล้วเหรอ? หกปีก่อนเธอกับคุณพ่อของเธอใน นําเภอแสงดาว ไม่ได้ช่วยเหลือนักเรียนยากจนหรือไง?”
ลาเต้พูดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์ถึงจะนึกขึ้นได้ทันใด
“คุณคือ… ราเม็ง?”
คิ้วตาที่คมแต่เดิมของวัยรุ่นชายอ่อนโยนลงทันที มุม ปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ “ผมเองครับ”
ราเม็งเป็นคนคุยสนุก มายมิ้นท์ได้รู้จากปากลาเต้ว่า ตอนนี้ราเม็งเป็นนายแบบชื่อดัง หลุดพ้นจากความยากจน ในถิ่นทุรกันดารแล้ว กลายเป็นคนมีชื่อเสียงที่มักจะ ปรากฏตัวบนนิตยสารของเมืองเดอะซีบ่อยครั้ง
มายมิ้นท์สนใจแต่ตระกูลนวบดินทร์ จึงไม่ค่อยไปสนใจ เรื่องในวงการบันเทิงเหล่านั้น วันนี้แค่คิดว่าเด็กน้อยที่เคย น่าสงสารกลายเป็นหงส์ขาว ก็ทั้งดีใจและทอดถอนใจ
พูดคุยสักพักหนึ่ง ทั้งสามเตรียมตัวออกไป
แต่เพิ่งจะเดินผ่านบาร์ ขวดเหล้าสีเขียวลอยอยู่เหนือ ศีรษะของมายมิ้นท์
สิ่งที่ทำให้คนแปลกใจคือ ราเม็งเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่า เธอ นำเธอมาปกป้องไว้ในอ้อมแขนเสียก่อน เสียงดังเพล้ ง ขวดเหล้าแตกใส่แผ่นหลังของเขาอย่างแรง
“พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
มายมิ้นท์ซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง รีบตรวจดูแผ่นหลังของเขา โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าเย็นชามองไปทางที่ขวด ลอยมา
เมื่อมองแวบแรก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นปีโป้!
“นังผู้หญิงสมควรตาย ไม่คิดว่ามึงจะนอกใจพี่ชายกู!”
ปีโป้มาดื่มเหล้ากับเพื่อนกลุ่มเสเพล เห็นอยู่นานแล้วว่ามายมิ้นท์เข้าไปในห้องกับผู้ชายสองคน นานสองนานถึง จะออกมา ไม่รู้ว่าทำเรื่องน่าละอายอะไรลงไปบ้าง เห็น พวกเขาพูดคุยหัวเราะกัน เขาหัวร้อนเขวี้ยงขวดในมือ ออกไป
ลาเต้ถลกแขนเสื้อก้าวขึ้นไป “เฮ้ย ไอ้เด็กนี้กวนตีนใช่
ไหม”
มายมิ้นท์จับลาเต้เอาไว้ “ฉันเอง”
เธอย่างก้าวไปตรงหน้าปีโป้
ปีโป้แบะปาก “ขวดไม่โดนมึงเลย!”
มายมิ้นท์ใบหน้าไร้ความรู้สึก สายตาสงบเงียบทำให้คน หวาดกลัวอย่างไม่มีสาเหตุ “ฉันมีคำพูดบางอย่างที่อยาก จะพูดกับแกนานแล้ว”
“อะไร?”
“แกรู้ไหมว่าแกทำให้คนเกลียดมากแค่ไหน? ฉันแต่งงาน กับพี่ชายแกมาหกปี แกไม่เคยเรียกฉันว่าพี่สะใภ้เลย สักครั้ง จะเปิดปากหรือปิดปากก็เอาแต่พูดว่า ‘นังผู้หญิง สมควรตาย’ เรียกแบบนี้ แกเข้าเรียนฉันต้องดูแลแก แก เลิกเรียนฉันยังต้องดูแลแกอีก ในวันธรรมดาไม่ใช่มา ทำท่าทำทางใส่ฉัน มันหยาบคาย แกเรียนหนังสือมาสิบเจ็ดปี หนังสือมันเรียนเข้าไปมันไม่เข้าสมอง เลยหรือไง?”
ปีโป้ได้ยินว่าเธอด่าตนเอง คิ้วเป็นเส้นตรง “มึงมัน…”
“หุบปาก” มายมิ้นท์ขัดจังหวะเขาอย่างรุนแรง และพูด ต่อ “ฉันหย่ากับพี่ชายของแกแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับครอบครัวแกอีก ฉันจะไปกับใครมันก็เรื่องของฉัน แก ไม่มีมีสิทธิ์ถาม ถ้าแกยังยั่วยุฉันอีก โทษทีนะ ชีวิตวัยรุ่น ของแกต้องได้เข้าสถานีตำรวจสักครั้ง”
ปีโป้หน้าแดงขึ้น คำพูดทั้งหมดจุกอยู่ที่ลำคอ
มายมิ้นท์ไม่สนใจเขาอีก หันตัวเดินจากไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ