บทที่ 1 ชิงชัง (4)
“อาให้คิดและตอบใหม่อีกครั้ง ผิงจันทร์…
เพราะเขาเรียกชื่อจริงของเธอนี่แหละ ที่ทำให้ผิงจันทร์รู้ ว่าเขาจริงจัง แต่เธอก็ไม่คิดที่จะยอมหรอก
เป็นไงเป็นกันสิ!!
“ผิงไม่กลับ ไม่กลับ ไม่กลับ ไม่กลับ ได้ยินหรือยัง!”
ผิงจันทร์ตะโกนใส่หน้าเขา เพื่อทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ พอใจ!
แต่แทนที่เขาจะโกรธ เขากลับยิ้มเย็น… ยิ้มอย่างมี เลศนัยดูเจ้าเล่ห์
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
สิ้นคำเขาก็อุ้มเธอขึ้นบ่าแล้วเดินอ้อมรถไปเปิดประตู โดยไม่สนใจเจ้าของร่างบางที่พยศเขาด้วยการดิ้น ขลุกขลักและชวนเขา พอยัดหลานสาวจอมพยศใส่รถ แล้ว ธันวาก็ก๋าชับเสียงเย็น
“พยศเหลือเกินนะ
“ก็อามายุ่งกับผิงทำไม!” ผิงจันทร์ตวาดแว๊ด มองอีกฝ่าย ด้วยสายตาลุกวาว
“อยากลองของล่ะสิ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป แน่นอน ว่าผิงจันทร์จับความรู้สึกเขาได้ น้ำเสียงของเขาเหมือน คืนนั้นไม่มีผิด… และมันก็ทำให้เธอรู้สึกกลัว
“อย่าดื้อให้มากนักเลย โต ๆ กันแล้ว ถ้าไม่เชื่อฟังกันอีก ก็อย่าหาว่าอาไม่เตือนก็แล้วกัน”
“อาจะทำอะไรผิงน่ะ?!!” หญิงสาวถามอย่างตกใจ
เพราะรู้ว่าหากทำให้เขาไม่พอใจ เขาก็สามารถทำอะไร ที่บ้าระห่ำเกินกว่าที่เธอจะคาดคิดได้
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกายระยับ
“ก็ทำเหมือนคืนนั้นไง ไม่รู้ว่าเรายังจำได้หรือเปล่า…
ผิงจันทร์กัดริมฝีปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าว เธอมองเขา ด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ เพราะเธอเข้าใจดีว่าเขาหมายถึง เรื่องอะไร บ้าสิ!! เธอไม่มีวันยอมให้เรื่องบ้า ๆ แบบนั้นเกิด ขึ้นกับเธออีกแน่
เธอไม่มีวันยอมให้เขาจูบเธอได้เป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด!!!
พอผิงจันทร์เงียบ เลิกพยศ ธันวาจึงปิดประตูรถแล้วเดิน ไปที่ฝั่งคนขับ พอเข้ามานั่งในรถเขาก็หันไปมองหลาน สาวตัวแสบ ผิงจันทร์ไม่มองเขาสักนิด เธอกอดอก นั่งเชิด หน้า มองออกไปที่หน้าต่างซ้ายมือ
“เก๊กมากระวังคอเป็นตะคริวนะ”
พอหญิงสาวหันมาค้อนคมใส่ ธันวาก็หัวเราะชอบใจ จาก นั้นเขาก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป
ใช้เวลาขับรถไม่นานรถก็เลี้ยวเข้ามาจอดในบริเวณ บ้านสถิตสุขสวัสดิ์ ธันวาไม่ได้พูดอะไรนอกจากดับ เครื่องยนต์แล้วเดินผิวปากลงจากรถกลับขึ้นบ้านเลย ทว่าผิงจันทร์ก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งมาดักหน้าเขาก่อน
“มีอะไรอีก?”
หญิงสาวจ้องหน้าเขาตาเขม็งพร้อมแบมือ “ขอกุญแจรถ คืนด้วยค่ะ”
ธันวาเลิกคิ้วมองพวงกุญแจในมือที่เขาหมุนเล่นแล้วไหวไหล่
“ยังคืนให้ตอนนี้ไม่ได้
ได้ยินแบบนั้นผิงจันทร์ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ
“อยากให้กลับบ้าน ผิงก็กลับมาแล้วไง อาจะเอายังไงกับ ผิงอีก?”
ธันวาไม่ตอบ แต่มองหน้าคนพูดเสียงแจ้ว ๆ
“รอให้สอบเสร็จก่อน อาถึงคืนคุณแจให้”
“ได้ไง ผิงต้องใช้รถนะ” หญิงสาวแทบเต้นที่ได้ยินเขา พูดจาเอาแต่ใจตัวเองแบบนั้น
“เดี๋ยวอาขับรถไปส่ง” เขาตอบเสียงเรียบ แต่มองตา หญิงสาวพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ
“อย่าดื้อเลย ว่าง่าย ๆ อาจะได้รักเราเยอะๆ
คำพูดของเขาส่งผลให้แก้มของผิงจันทร์แดงขึ้นมา
แต่ผิงจันทร์ก็พูดอะไรไม่ออก นอกจากสบถหัวเสียแล้ว เดินลงส้นเท้าเสียงปึงปังกลับขึ้นห้องนอนไป เธอจึงไม่ เห็นรอยยิ้มและสายตาที่เต็มไปด้วยปรารถนาของเขา…
ขึ้นมาบนห้องนอน ผิงจันทร์ก็จัดการถอดกางเกงยีนส์ รัดรูปออกจากตัว สะบัดกางเกงออกจากปลายเท้าแล้ว เธอก็ทุ่มตัวลงที่นอน พร้อมกับชกกำปั้นใส่ตุ๊กตาหมีตัวโต เพื่อระบายความหงุดหงิด โมโหเต็มแรง
“อาธันบ้า ไอ้คนทุเรศ!”
พอระบายอารมณ์จนสาแก่ใจและสบายใจขึ้นแล้ว ผิง จันทร์ก็ถอนหายใจออกมายาว กระนั้นความอุ่นใจก็ยังไม่ หายไปหมดซะเลยทีเดียว ที่เป็นแบบนี้เป็นเพราะเ ราะเขาคน เดียวเท่านั้น!
ตั้งแต่เล็กจนโตแม่มักจะกรอกหูเธอเป็นประจำ แม่จะ บอกให้เธอไม่รักธันวา เพียงเพราะเขาไม่ใช่ญาติที่เกี่ยว พันทางสายเลือดกับเธอ
เขาเป็นคนนอกที่เข้ามาแย่งความรักจากคุณย่าไปจาก คุณพ่อ แม่มักย้ำเสมอว่าธันวาเป็นลูกเลี้ยงของคุณย่า และเขาจะมาแย่งสมบัติของคุณพ่อ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ