บทที่ 1 ชิงชัง (6)

เขาดื่มหนักทั้งที่ยังบาดเจ็บอยู่ ข้าวปลาอาหารแทบไม่ ตกถึงท้อง พอเห็นสภาพที่เปลี่ยนไปของเขา มันก็ทำให้ เธอรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เธอแค่ต้องการให้เขาเจ็บปวด ไม่ใช่ให้เขาทรมานตัวเอง

แต่นั่นแหละ สิ่งที่เขาเผชิญมันก็ไม่หนักหนาสาหัส เท่ากับการสูญเสียของเธอหรอก

เขาสามารถเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนได้ แต่เธอเล่า… ไม่ สามารถเรียกร้องให้พ่อแม่กลับมาได้เลย

พอทนเห็นผลการกระทำของตัวเองไม่ได้ ผิงจันทร์จึงขอ คุณย่าย้ายไปอยู่หอพักกับเพื่อน ๆ เพื่อที่ว่าเธอจะได้ไม่ ต้องเจอหน้าเขาอีก แต่ใครจะไปรู้ว่าก่อนที่เธอจะได้ย้าย ออกไป สิ่งที่เธอทำไว้และพยายามปกปิดมาโดยตลอดจะ ถูกเปิดเผยก่อน

อยู่ ๆ คุณย่าก็มาขอยืมกล้องถ่ายรูปจากเธอ แล้วใครจะ ไปรู้ว่าคุณย่ายืมกล้องของเธอไปให้เขาใช้!!

จริงอยู่ว่าเธอได้ทำการฟอร์แมตการ์ดความจำทิ้งไป ทั้งหมด เพื่อทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญทิ้ง แต่เพราะเขา เอากล้องไปใช้งาน แล้วดันเกิดกดผิดไปฟอร์แมตการ์ด ความจำเข้า เขาก็เลยไปจ้างร้านช่วยกู้ข้อมูลให้
ผลจากการกู้ข้อมูลทำให้ข้อมูลเกือบทั้งหมดกลับคืนมา และรูปถ่ายที่เขากู้กลับมานั่นก็ได้พาความซวยมาให้เธอ

คุณอาที่รักรู้ว่าเธอทําอะไรไว้กับเขา!

จำได้ว่าคืนนั้นเขามาเคาะประตูเรียกเธอถึงห้องนอน พอ เธอเปิดประตูให้ เขาก็เข้ามาในห้องเล่นงานเธอทันที

เขาเมาแต่ก็ไม่มากนัก ทว่าเหล้าก็เปลี่ยนนิสัยเขาไป มี การโต้เถียงกันเกิดขึ้น เขาบีบเธออย่างหนักเพื่อให้เธอ เปิดปากสารภาพถึงหลักฐานในกล้องดิจิตอล แต่เธอก็ ปากแข็งไม่ยอมรับง่าย ๆ

เรื่องอะไรที่เธอจะยอมรับ ในเมื่อเขาเป็นคนทําให้ทุก อย่างมันแย่

พอเธอปฏิเสธ เขาก็คาดคั้นเอาจากเธอจนได้ ตอนนั้น เขาดูโกรธเธอมาก ถึงขนาดพูดออกมาว่าจะบีบคอเธอ ให้ตาย แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะ ‘จูบเธอ’ เพื่อบีบให้เธอ ยอมรับ

แน่นอนว่าผิงจันทร์ยังจำจูบดูดดื่มในวันนั้นได้ดี จูบที่ ทําให้เธออ่อนระทวย ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนเขา เธอเชื่อว่า หากเธอยังดื้อเป็นผู้ร้ายปากแข็ง เขาคงได้ลงมือปล้ำเธอ อย่างที่เขาขู่ไว้เป็นแน่
สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เธอยอมตอบทุกคำถาม ของเขาทั้งน้ำตา…

ดูเขาจะโกรธอยู่ไม่น้อยที่รู้ว่าเธอทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปด้วย ๆ เหตุผลอะไร ซึ่งหลังจากที่มีปากเสียงกับเธอในกลางดึก คืนนั้นแล้ว วันรุ่งขึ้นเขาก็เป็นฝ่ายเก็บเสื้อผ้าย้ายออกไป จากบ้าน

เธอมารู้ทีหลังจากคุณย่าน้ำเงินว่า อาธันย้ายไปอยู่ภาค เหนือเพื่อสานต่อธุรกิจไร่ส้มของพ่อ

เธอเองโล่งใจไปพักใหญ่ที่ไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก เพราะ หากเขาไม่ย้ายไปเธอก็ไม่กล้าอยู่สู้หน้าเขาอยู่ดี แต่คุณ อาขาก็ไม่ได้ไปแล้วไปลับไม่กลับมาอย่างที่เธอต้องการ ให้เป็น

เขายังไป ๆ มา ๆ แวะมาหาแม่บุญธรรมอยู่บ่อย ๆ ซึ่งก็ คือคุณย่าน้ำเงินของเธอ และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอต้องหา เรื่องด่วนออกนอกบ้านเพื่อหลบหน้าเขาซะทุกครั้ง

เหมือนอย่างครั้งนี้

ให้ตายเถอะ! ทําไมเธอถึงหนีเขาไม่พ้นสักที

ผิงจันทร์กลอกตาไปมา พลางมองดูลายดอกไม้จากฝ้า เพดานด้วยสีหน้าครุ่นคิด แล้วเธอก็หาข้อสรุปให้กับตัวเองจนได้ ในเมื่อเขาไม่ไป เธอก็เป็นฝ่ายไปจากเขาก็ได้ ไม่เห็นต้องสนใจอะไร…