บทที่ 1 ชิงชัง (2)

“มีอะไรคะ คุณอา?” เจ้าของเสียงหวานลอยหน้าลอยตาถาม

“มากับอา”

“ขอขัดคําสั่งนะคะ ผิงยังอยากสนุกกับเพื่อน ๆ”

ธันวาไม่ตอบแต่เขาแย่งมวนบุหรี่จากมือหญิงสาว ขยี้มัน กับกำแพงผนังปูนแล้วปล่อยทิ้งลงพื้นพร้อมเหยียบมวน บุหรี่จนบี้แบน

“เราจะอยู่ต่อได้ แต่อาอยู่ด้วย”

“ไม่! ผิงไม่ชอบให้คนแก่อยู่ด้วย”

สีหน้าของธันวาเปลี่ยนไปที่ได้ยินผิงจันทร์พูดจา ก้าวร้าว เขาไม่พูดไม่จา แต่ใช้วิธีดึงตัวหญิงสาวมาตรึงไว้ กับผนังปูน ซึ่งการกระทำนี้ได้สร้างความตกใจให้กับผู้ที่ บอบบางกว่าไม่น้อย

“อาธันจะทําอะไรผิง?!”

“อาอนุญาตให้เราตอบอาใหม่อีกครั้ง จะกลับไปพร้อม อาหรือจะอยู่ที่นี่”
ผิงจันทร์หัวใจเต้นแรง เธอจ้องหน้าคนตัวโตตาเขม็ง กระนั้นใบหน้าของเธอกลับร้อนผ่าว เพราะธันวาจ้องเธอ อยู่ เขาก็อยู่ใกล้เธอมาก มากจนที่เรียกว่าสัมผัสได้ถึง กระไอตัวอุ่นจากร่างแข็งแกร่งของเขาเลยทีเดียว

“อาจะมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องส่วนตัวของผิง อาเป็น

คนนอกก็อยู่ส่วนของอาไปสิ” “ก็ไม่อยากจะยุ่งกับเด็กมีปัญหานักหรอก แต่เพราะคุณ

แม่ท่านขอร้องให้ช่วยมาดู ก็เลยต้องยุ่ง”

“ข้ออ้างสิไม่ว่า” ผิงจันทร์กลอกลูกตามองบน พลาง พ่นลมหายใจออกมาทางปาก จึงกลายเป็นว่าเธอพ่นลม หายใจใส่หน้าเขา นั่นยิ่งทําให้ใบหน้าหล่อเหลาของชาย หนุ่มบึ้งตึงกว่าเก่า

“ดื่มไปเยอะนี่ กลับบ้านพร้อมอาซะ” เขาสั่ง

แต่เด็กดื้อก็ไม่ยอมง่าย ๆ เธอมาเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่ม เพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอกับเพื่อน ๆ จะได้เที่ยวด้วย กัน อีกอย่างเธอไม่ได้ทำตัวเหลวไหล ก็แค่สนุกตาม ประสา ทำไมเขาต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย

“ผิงไม่กลับ

ธันวาหรี่ตา มองหญิงสาวด้วยดวงตาเป็นประกายระยับ “แน่ใจนะที่ตอบแบบนี้”

ไม่ย้อนถามเพียงอย่างเดียว ธันวายังเลื่อนมือมาสัมผัส เอวคอดของหญิงสาว แล้วเลื่อนต่ำลงมาที่สะโพกผายที่ สวมกางเกงยีนส์รัดรูป

เขาจงใจเน้นน้ำหนักที่สะโพกและมองหญิงสาวราวกับ เธอคือของหวานอันโอชะที่เขาสามารถกลืนกินได้

ผิงจันทร์ถึงกับกลั้นหายใจ แก้มนวลร้อนผ่าว ไม่ใช่แค่ มือที่ลูบไล้สะโพก แต่เขายังยื่นหน้ามาใกล้เธอมาก ใกล้ เสียจนเธอคิดว่าเขาอาจจะจูบเธอ!

หญิงสาวหลับตาปี่ พอได้ยินเสียงลูกกระพรวนที่ห้อย กุญแจรถยนต์ ผิงจันทร์ก็ลืมตาขึ้นทันที แล้วเธอก็เห็น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา

“อาขอเจ้านี่ก็แล้วกัน”

สิ้นคำธันวาก็เป่าลมใส่หน้าหญิงสาวจนผมหน้าม้า กระจาย แล้วเขาก็ผละไป

“เฮ้ย! ได้ไง” เจ้าของร่างบางทำหน้ายุ่ง ไม่พอใจ ตั้งหลัก ได้เธอก็รีบวิ่งตามหลังเขาไปเพื่อทวงกุญแจรถคืน
“เอากุญแจรถของฝังคืนมานะ”

“ไม่ให้” ธันวาบอกด้วยน้ำเสียงสบาย นอกจากไม่หยุด เขายังเดินต่อไม่หันมาสนใจหญิงสาวสักนิด

“อาธัน!” ผิงจันทร์กระทืบเท้าด้วยความขัดใจ แต่เธอก็

ไม่ได้ตามเขาไป ในเมื่อเขาอยากได้รถ ก็เอาไปเถอะ เธอยังมีเงินติดตัว

กลับแท็กซี่ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ผิงจันทร์ไหวไหล่อย่างไม่แคร์ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่ เพื่อนชายในกลุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ

“บุหรี่เราล่ะ?”

“ไหม้หมดมวนไปแล้ว”

ตอบแบบไม่จริงจัง ผิงจันทร์ก็กลับไปที่โต๊ะ ทว่าความ สนุกก็อันตรธานหายไป มันหายไปพร้อมกับการปรากฏ ตัวของธันวานั่นแหละ!!!

“สั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกไหมยัยผิง เจ้าซันมันเลี้ยง” ขวัญตา ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทถามขึ้น
“ไม่ล่ะ กลับกันเถอะพรุ่งนี้มีเรียน เดี๋ยวตื่นไม่ไหว”

“เรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ อาจารย์ไม่เช็คชื่อแล้ว ไม่มีปัญหา หรอก” เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยขึ้น

“ถึงไม่เช็คชื่อ ฉันก็ไม่อยากโดดเรียนคาบสุดท้าย กลับ กันเถอะ”

ชวนเพื่อนสนิทในกลุ่มแล้วผิงจันทร์ก็ลุกออกจากโต๊ะ ชนิดไม่สนใจว่าใครอยากกลับหรืออยากอยู่ต่อ และนั่นก็ เป็นเหตุให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มตามผิงจันทร์มาหมด

พอเรียกรถแท็กซี่ผิงจันทร์และเพื่อน ๆ ก็พากันกลับ หอพักทันที

พอมาถึงหอพักนักศึกษาหญิง ผิงจันทร์ก็กลอกตามอง บนด้วยความเซ็งสุดชีวิต เพราะรถคู่ใจของเธอที่ถูกธันวา เอาไปนั้น ตอนนี้ได้ถูกนำมาจอดอยู่ที่หน้าหอพัก แน่นอน ว่านี่คือฝีมือของธันวา คุณอาขาที่เธอไม่ชอบขี้หน้า เข้า ขั้นเกลียดเข้ากระดูกดำ

ตอนที่เขาตามไปที่ผับแล้วปล้นเอากุญแจรถของเธอมา ดื้อๆ ก็ว่าน่าโมโหแล้ว