บทที่ 5 คนเมาต่อต้าน

หลังจากที่หลินหยู่เยียนเดินเข้ามาในห้องแล้ว ร่างกายของเธอ นั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่ผสมกับกลิ่นปิ้งย่าง ทำให้ เหลิงเจาเซียวที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จแล้วนั้นขมวดคิ้วขึ้นมา

“ดึกดื่นขนาดนี้แล้วไม่ยอมหลับยอมนอน แต่ไปกินเบียร์กินปิ้งย่างเนี่ยนะคุณ? ”

เผชิญหน้ากับความสงสัยของเขาแล้ว หลินหยู่เขียนหันมามอง หน้าเขา พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโห : “บอกชื่อคุณมา? หมายเลขประจำตัวของคุณก็ได้

เหลิงเจาเซียวเดินผ่านเธอไปแล้วไปยังเบียร์ กลับเทน้ำมา หนึ่งแก้ว

กิริยาท่าทางที่ดูสูงส่งและสง่างาม แม้แต่การดื่มน้ำก็ยัง

สามารถทำให้มองดูได้อย่างเพลิดเพลินได้ขนาดนั้น

“ทำไมผมต้องบอกคุณ?” ดวงตาปรากฏความสนุกสนานออก

มา

หลินหยู่เยียนถอดรองเท้าส้นสูง แล้วเดินก้าวไปตรงหน้าเขา พบว่าความสูงแตกต่างกันมากเหลือเกิน จึงเงยหน้าขึ้นมามอง เขา พลังที่แสดงออกมานั้นดูอ่อนลงขึ้นมาทันใด

เธอถอยหลังไปสองก้าว พลางตะโกนออกมาเสียงดัง : “ฉันจะ ร้องเรียนคุณ!”
เห็นกิริยาท่าทางที่น่าขำของเธอแล้ว เหลิ่งเจาเขียวก็มีอารมณ์ อยากจะต้อนรับขับสู้อย่างที่หาดูได้ยาก เขาหยิบแก้วแล้วเดินไป ตรงโซฟา เพียงแค่นั่งลงอย่างตามใจก็มีความแข็งกร้าวมาก ที่สุดแล้ว

“ร้องเรียนอะไรผม?”

“ฉันจะร้องเรียนคุณว่าคุณไม่มีความเป็นมืออาชีพ!

มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มร้ายๆ ขึ้นมา : “คุณตอนเมื่อคืน นี้ก็ได้รับความสุขไปมากนี่

ได้รับความสุขบ้านคุณน่ะสิ!” อยู่ในสภาพเมาและมีความ กล้าอย่างหลินหยู่เยียนคืนนี้นั้น ในหัวของเธอคิดได้แต่คำหยาบ คาย

เขาขมวดคิ้วขึ้น น้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาทันที : “ผมไม่ชอบผู้หญิง ที่พูดจาหยาบคาย”

ใบหน้าของหลินหยู่เยียนนั้นไม่ได้สนใจอะไร : “คุณเป็นใคร? จะมายุ่งกับฉัน? ฉันอยากจะพูดอะไรก็พูด!”

เหลิ่งเจว๋เซียวไม่ได้รู้สึกสนใจที่จะพูดคุยด้วยขึ้นมาในทันที มองเธอแวบหนึ่ง : ชั่วโมง” 1 : “เอาล่ะ รีบไปอาบน้ำ ผมยังมีเวลาอีกสอง

เขามองข้ามไม่ได้สนใจเธอและออกคำสั่ง ทำให้หลินหยู่เขียน ถึงกับอึ้งไป

แล้วตามมาด้วยความหงุดหงิด : “คุณจะบ้ารึไง! ฉันเตือนคุณก่อนนะ ให้คุณไปแล้วแล้วไม่ต้องมายุ่มย่ามอะไร กับอีกด้วย รีบเอารูปแอบถ่ายพวกนั้นฉันมา

คำพูดเธอทำให้เหลิ่งเจาเซียวส่งเสียงหัวเราะมา

หัวเราะหลินหยู่เยียนโมโหเสียอย่างนั้นหรือถ่ายพวกนั้นอยู่ไหนกันโทรศัพท์

ของคุณ?

ว่าแล้ว เธอเริ่มหา นอนนั้น เหลิ่งเจาเซียวลุกขึ้นมา

ขายาวของเดินไปหาเธอ แล้วหัวเธอขึ้นมาราวกับจับ ลูก

หลังจากนั้นจึงตัวเธอบนพรมหนา เขาเหลือบมองเธอ แวบหนึ่ง กลิ่นแอลกอฮอล์เขารู้สึกอยากจะอาเจียน ผมให้เวลาคุณสิบนาที อาบน้ำเสร็จ แล้วรีบออกมา”

ประตูห้องปิดลงดัง ซึ่ง

หลินหยู่เยียนถูกเหวี่ยงไปเสียจนรู้สึกมึนเล็กน้อย เมื่อมาแล้วภายกระเพาะนี้ เธอรีบลุกแล้วพุ่งตัวไปชักโครกแล้ว อาเจียนออก

เหลิ่งเจว๋เซียวกำลังโทรศัพท์อยู่ในห้องนอน
“อยู่ไหนนะ? พวกฉันยังเล่นไฟอยู่กับไป แกจะมาไหม?” มุม ปากของถังแหวนชวนนั้นกำลังคาบบุหรี่อยู่ ในมือยกแก้วเหล้า นอกขึ้นมา

เหลิ่งเจาเซียวตอบกลับอย่างสั้นกระชับได้ใจความ : “ไม่ว่าง

“แกยุ่งอยู่รึไง?”

“กำลังจัดการความต้องการทางกายภาพอยู่

“พด ถังแหวนชวนพ่นเหล้าที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปออกมาจนหมด

“แกนร้ายจริงๆ แก….เชิญแกต่อเลยแล้วกัน” ถังแหวนชวนรีบ วางสายไปทันที เขาคิดไม่ออกเลยว่าตอนที่เหลิงเจาเซียวอยู่กับ ผู้หญิง จะเป็นหุ่นยนต์และเย็นชาขนาดนี้หรือเปล่า?

เมื่อนึกถึงแล้วก็ตัวสั่นขึ้นมา

หลังจากที่วางสายไปแล้ว เหลิ่งเจเชียวก็จัดการกับอีเมล์ได้ สองสามฉบับ เห็นว่าเวลาผ่านไปสิบนาทีแล้ว หญิงสาวก็ยังไม่ ออกมา

ความอดทนของเขาหมดไปวางโทรศัพท์มือถือลง แล้วจะไป จับตัวเธอมาเอง

แต่พอเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาแล้วนั้น ร่างของเขาก็แข็งไป แล้วเสียอย่างนั้น!

เด็กนี่ กำลังนอนหลับพิงชักโครกอยู่……..
ร่างของเธอนั้นยังคงสวมเสื้อผ้าอยู่

เขาเดินเข้าไปดึงตัวเธอขึ้นมา แล้วจับเธอโยนลงไปใน อ่างอาบน้ำ หยิบฝักบัว แล้วเปิดน้ำร้อนเพื่อรดลงบนตัวเธอ

หลินหยู่เยียนตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมาเสียจนมึนงงไปหมด เธอรู้สึกง่วงมาก มือเท้าไม่มีแรง

เธอมองชายหนุ่มที่ในมือถือฝักบัวอยู่อย่างไร้ความรู้สึก ใบหน้าของเธอเปียกน้ำ เธอน้ำตาไหลพรากด้วยความทุกข์ใจ “คุณต้องการให้เป็นอย่างไรกันแน่………ไมจะต้องมาทรมานฉัน แบบนี้? คืนนี้ฉันรู้สึกแย่มามากพอแล้ว คุณจะยังมารังแกฉัน อีก…ฉันให้เงินคุณไปห้าล้านแล้ว! คุณคิดจะทำอะไรอีก….

ละอองน้ำจากฝักบัวหยุดลงทันที ความคิดในหัวของเหลิงเจ เชียวนั้นหายไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเธอ

น้ำตาของเธอทำให้เขารู้สึกรำคาญ และโมโห

เขาจับตัวเธอขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำด้วยมือใหญ่ของเขา แล้ว ใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาห่อหุ้ม ร่างของเธอเอาไว้ แล้วอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาไปวางลงบนผ้าห่ม

เหลิ่งเจว๋เซียวเริ่มใส่เสื้อผ้า แผนที่คิดจะนอนกับเธอในคืนนี้

นั้นสลายหายไปแล้ว

หลังจากนั้นห้านาที เขาที่สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นก็ มองดูหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่อีกครั้งหนึ่ง

เขาพ่นลมหายใจออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกจนปัญญากับผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้

ก่อนจะออกไปนั้น เขาเรียกใช้บริการของห้องพัก เพราะเขารับ ไม่ได้กับกลิ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่วหลังจากที่เธออาเจียนออกมา เช่นนั้น

ห้องชุดของโรงแรมแห่งนี้ เป็นห้องเฉพาะของเขา รับไม่ได้กับ ความไม่สะอาดแม้แต่นิดเดียว

แต่ตอนที่เพิ่งจะปิดประตูลงนั้น ก็นึกขึ้นได้ถึงปฏิกิริยาของ พนักงานผู้ชายที่มาห้องชุดนี้

ผู้หญิงที่เมาเละคนนี้ ถ้าถูกใครทำอะไรก็คงจะไม่รู้

ดวงตาปรากฏความโมโหขึ้นมาแวบหนึ่ง

จนในที่สุด เหลิงเจาเซียวก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เขาเดิน เข้าไปในห้องนอนแล้วอุ้มหลินหยู่เยียนเดินออกไปจากโรงแรม

คืนนี้มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากเสียจริงๆ

ราวกับว่าถ้ามีเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้วเช่นกัน

เหลิ่งเจาเซียวเอาตัวหลินหยู่เยียนและกระเป๋าที่พกติดตัวมา ด้วยของเธอโยนเอาไว้ตรงเบาะที่นั่งด้านหลัง

เขาขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับ แล้วเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนหญิงสาว ที่อยู่ทางด้านหลัง : “ถ้าคุณอาเจียนอีก ผมจะจับคุณโยนลงจาก รถไปเลยนะ”

ระหว่างทาง หลินหยู่เยียนหลับลึกมาก ไม่มีคำพูดจากการละเมอเลยแม้แต่ประโยคเดียว

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ไมบัติของเหลิ่งเจเซียวก็ขับเข้ามายัง ที่จอดรถชั้นใต้ดินของบริษัทเหล่งซื้อ

และเมื่อเขาลงจากรถแล้ว ก็แบกหลินหยู่เยียนเดินเข้ามายัง ด้านในลิฟต์ที่ใช้เฉพาะเขา แล้วขึ้นมายังออฟฟิศประธานที่อยู่ ชั้นบนสุด

หลังจากที่เดินเข้ามาในออฟฟิศแล้วนั้น เหลิ่งเจาเซียวก็อุ้มเธอ มายังห้องที่เอาไว้สำหรับพักผ่อน โดยเฉพาะเมื่อห่มผ้าห่มให้เธอ เสร็จแล้วนั้นก็กลับออกมา

ช่วงสิบโมงเช้า หลินหยู่เยียนฟื้นจากอาหารมึนเมา มือทั้งสอง ข้างกุมศีรษะเอาไว้เป็นเวลานานก็ยังไม่รู้สึกผ่อนคลายลง

เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ภายในห้องห้องหนึ่ง

แล้วก้มลงมองร่างของตัวเอง ปรากฏว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรอยู่

เธอตกตะลึงเสียจนแทบจะกรีดร้องออกมา

มองไปรอบๆ เหมือนกับจะเป็นห้องนอน แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่

เธอมองไปยังตู้เสื้อผ้าที่วางอยู่ไม่ไกล พื้นที่ห้องนี้ใหญ่มาก แต่ ก็ดูโล่งมากด้วยเช่นกัน

ราวกับว่าเจ้าของจะไม่ชอบให้มีสิ่งของอะไรมากมาย ทุกอย่างจึงดูแล้วกระชับเช่นนี้

เธอค่อยๆ ได้ยินเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นอย่างเลือนรางอยู่ทางด้าน บอก

เมื่อตั้งใจฟังดูดีๆ นั้น ไม่ได้มีเพียงแค่เสียงผู้ชายเพียงคน เดียวเท่านั้น แต่กลับอยู่กันหลายคน

หลินหยู่เยียนรู้สึกเสียวซ่านไปหมด สรุปแล้วเธออยู่ที่ไหนกัน

แน่?

ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอไปพบผู้ชายคนนั้นที่

โรงแรม

หรือว่านี่เป็นบ้านของเขา?

เธอม้วนผ้าห่มขึ้นมาแล้วค่อยๆ ย่องมองหาไปรอบๆ แต่ก็ไม่ เจอเสื้อผ้าของตัวเอง

หลินหยู่เยียนจ้องไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ตรงหน้า เธอรีบ

เดินไปเปิดตู้ทันที

เห็นในตู้นั้นมีเสื้อผ้าของผู้ชายเรียงอยู่เป็นแถว เธอกัดฟัน แล้วดึงเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมใส่แทน

ยาวเสียจนกลายเป็นชุดกระโปรงของเธอ เดินไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกอายเสียจนแก้มร้อนผ่าวไปหมด

หลินหยู่เยียนเอาหน้าแนบอยู่ตรงประตู กำลังแอบฟังความ เคลื่อนไหวจากทางด้านนอก ไม่กล้าเปิดประตู
ทางด้านนอกดูเหมือนกับจะเงียบลงแล้ว

และตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูออกมานั้น ทันใดนั้นเองก็มี คนผลักประตูเข้ามาจากทางด้านนอกชนจนเธอล้มไปกองอยู่ที่ พื้น

ท่านั่งของเธอ ทำให้ชายหนุ่มที่เข้ามานั้นดวงตาก็มืดลงขึ้นมา

หลินหยูเยียนได้สติจึงร้องขึ้นมา

ชายหนุ่มยกยิ้ม : “นี่คุณตื่นขึ้นมาแล้วก็ต้องการจะอ่อยผมเลย อย่างนั้นหรือ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ