ตอนที่ 1

ความมืดสลัวของท่าเรือในยามค่ำคืนช่างเป็นอุปสรรคยิ่งนัก สําหรับการลี้ภัยจากกลุ่มมิจฉาชีพที่จ้องจะทำร้าย สายลมทะเลที่ โบกสะบัดพัดเข้าใส่กายสาวไม่ได้ช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนที่ เกิดจากความหวาดกลัวต่อภัยร้ายได้เลย เม็ดเหงื่อแห่งความ หวั่นเกรงผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผาก ฝ่ามือเย็นเฉียบพอๆ กับ อุณหภูมิภายในหัวใจ

‘จะทํายังไงดี…?

เสียงดังก้องอยู่ภายในใจ เท้าบอบบางเปลือยเปล่าจ้าง กระทบลงกับพื้นทรายนุ่มละเอียดสุดแรงเกิด พยายามที่จะหลบ หนีจากภัยที่กำลังคุกคามให้จงได้ หล่อนต้องหนีไปจากที่นี่ ต้อง ไปจากนรกที่กำลังจะมาเยือนให้ได้ แต่การหลบหนีออกจากบ้าน ก็ทำให้หล่อนต้องมาประสบเคราะห์กรรมที่แสนเลวร้ายเช่นนี้

เคราะห์กรรมที่หล่อนจะต้องหนีให้ได้…

หญิงสาววิ่งเลี้ยวหลบเข้าไปในซอกของเรือใหญ่ที่จอดอยู่ใน บริเวณท่าเรือ ซ่อนตัวด้านในสุดที่คิดว่ามิดชิดที่สุด ขณะที่ สายตากลมโตงามตราตรึงดุจมฤคมาสยามนี้มีหยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอ หัวใจเต้นระรัว ภาวนาให้คนโฉดชั่วมองไม่เห็นที่เร้น กายของหล่อน

“เฮ้ย… นังนั่นมันหายไปไหนแล้ววะ
“คงไปไหนไม่ได้ไกลหรอกลูกพี่ แถวนี้มีแต่ทะเลแล้วก็เรือทั้ง

เสียงสนทนาของกลุ่มคนชั่วที่วิ่งไล่ล่าหล่อนดังอยู่ไม่ห่าง หญิง สาวบอกตัวเองให้อยู่นิ่งๆ อย่าเคลื่อนไหวเด็ดขาด รอให้พวกมัน ไปก่อน แล้วเรื่องร้ายๆ ก็จะผ่านพ้นไป

“งั้นพวกเอ็งตามข้าไปทางนั้น ยังไงวันนี้ก็ต้องจับมันให้ได้ สวยๆ แบบนี้ขายต่อในเรือฝรั่งได้ราคางามแน่ๆ

“ครับลูกพี่”

เสียงฝีเท้าของพวกคนโฉดที่เป็นพวกมาเฟียค้าผู้หญิงที่ท่าเรือ แห่งนี้ค่อยๆ จางหายไปจากประสาทการรับรู้ หล่อนถอนหายใจ ออกมาอย่างโล่งอก ความหวังเริ่มเพิ่มพูนขึ้น หล่อนชะโงกหน้า มองตามร่องรูของไม้ผุๆ ไปยังด้านนอกที่มืดสลัว

ภาพที่เห็นไม่ชัดเจนเลย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ เรียกว่ามนุษย์อยู่แถวนี้อีกแล้ว หล่อนปลอดภัยแล้ว

รอยยิ้มแรกของหญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยสดงดงามราวกับนาง สวรรค์ ผิวกายของหล่อนนวลขาวผ่องอมชมพูตัดกับสีของ เส้นผมสีนิลที่ยามนี้ถูกรวบเอาไว้กลางกระหม่อม กลีบปากอิ่ม พริ้มเพราราวกับปีกนกมาร้อยเรียง ปลายจมูกโด่งเชิดกั้นบอก ให้รู้ว่าเจ้าของมีนิสัยหยิ่งทระนงมากแค่ไหน

ลีลาวดี สุวรรณกุล คือชื่อของหล่อน ชื่อที่พ่อกับแม่บังเกิด เกล้าตั้งให้ และหากตอนนี้ท่านทั้งสองยังอยู่ข้างกาย หล่อนก็คง ไม่ต้องมาเป็นคนเร่ร่อนตกระกำลำบากเช่นนี้ หยาดน้ำตาแทรกแซงรอยยิ้มโล่งใจอย่างรวดเร็ว เมื่ออดีตที่แสนเจ็บช้ำ ถาโถมเข้ามาในชีวิต

บิดามารดารถคว่ำเสียชีวิตทั้งคู่ ทั้งแต่หล่อนอายุได้แค่สิบห้า ปี อาแท้ๆ ของหล่อนที่ชื่อกฤษณา รับอุปการะหล่อนเอาไว้ และ แน่นอนว่าจะต้องดูแลทรัพย์สมบัติที่ควรจะเป็นของหล่อนเมื่อ อายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ด้วย

ชีวิตวัยเด็กที่ขาดทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกันผ่านพ้นไปด้วย ความโศกเศร้า นานนับปีกว่าหล่อนจะทำใจยอมรับได้ว่าพ่อกับ แม่ได้จากไปแล้วจริงๆ

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงอาบแก้ม ลีลาวดีรีบป้ายทิ้ง คิดถึงบิดา มารดาใจจะขาด แม้ตอนนี้จะผ่านมาถึงหกปีแล้วก็ตาม แต่พวก ท่านก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของหล่อนไม่เคยจาง ความทรงจำ เดียวที่หล่อเลี้ยงให้หล่อนผ่านความใจร้ายใจดำของอาแท้ๆ มา ได้จนถึงวันนี้

ใช… กฤษณาเป็นอาแท้ๆ ของหล่อน เป็นน้องสาวของบิดา ของหล่อนเอง แต่กฤษณากลับไม่เคยเอ็นดูหล่อนจากหัวใจจริงๆ เลย เพราะเมื่อได้เป็นผู้จัดการมรดกแล้ว กฤษณาก็เปลี่ยนไป อย่างสิ้นเชิง จากที่เคยพูดจาดีๆ กับหล่อน ทุกคำจะเรียกหล่อน ว่าหนูเล็ก ก็เปลี่ยนเป็นเด็กนรก แถมยังให้ท้ายตัวของตนเอง ให้มาลวนลามหล่อนอีก บ่อยครั้งที่หล่อนเกือบจะเสียท่า บ่อย ครั้งที่หล่อนนำเรื่องนี้ไปบอกกฤษณา แต่ผลตอบรับทุกครั้งที่ได้ กลับมาคือการตบตีและดุด่าอย่างเหี้ยมโหด หล่อนทนสะกดกลั้น ต่อความร้ายกาจของกฤษณามาหกปีเต็ม รอจนอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ แล้วทุกอย่างฝันไว้พินาศเมื่อกฤษณามามอมเหล้าหล่อนบุญรักษาเพราะหล่อนสามารถหนีมาได้อย่างหวุดหวิด แต่กระนั้นพลาดพลั้ง ใช้เล็กที่พกติดตลอดเวลาแทงหน้าของผู้ชายคนนั้น หล่อนพยายามอธิบาย แต่เหมือนจะมีใครฟังหล่อน หล่อนว่าหล่อนกำลังถูกตำรวจตามล่าในฐานะฆ่าโดย เจตนา

หล่อนหนีมา… หนีออกเปล่าบัตรประชาชน มาเฟียจะลากขายกับพวกฝรั่งล่องเรือผ่านมา ทำไม ชะตาชีวิตของหล่อนถึงได้เลวร้ายแบบนี้ ทำไม…หล่อนถึงไม่ ตายตามพ่อกับแม่เลย

พ่อจ๋า… หนูกลัวเหลือเกิน…

หญิงสาวขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ร้องด้วยความปวดเจ็บ ลึก กายเทา ความทรมานโอบล้อมรอบหล่อนวิญญาณทั้งหมดเอาไว้ความเจ็บช้ำ ทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้า ของบางคนเดินหยุดข้างหลัง และกว่าจะรู้ว่าหนี ไม่รอดแล้วตอนที่ของแข็งบางอย่างมาศีรษะ

ลุกขึ้น อย่าตุกติก ไม่อย่างนั้นหัวกระจุยแน่”

ลีลาวดีช็อกหน้าตาซีดเผือด หล่อนค่อยๆ ตามคำสั่งของ พวกมันอย่างมีทางเลือก
“ดีมาก หันหน้ามา

หล่อนทำตาม พวกมันยิ้มชั่วร้าย มองหล่อนตั้งแต่หัวจรด ปลายเท้าด้วยสายตาหยาบโลน กักขฬะ

“แม่งสวยชิบเลยโว้ย”

“ใช่ๆ พี่ เราจัดกันก่อนไหม เดี๋ยวค่อยส่งต่อมั่นไปขายในเรือ

ของฝรั่ง”

ลูกน้องทุกคนให้การสนับสนุนอย่างดีเยี่ยม

“กูก็อยากจะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าทำมันของก็เสียราคาหมดสิ ดู ท่าทางมันจะยังซิงอยู่ด้วย แบบนี้ราคางดงามเลยล่ะ”

“อะไรอ่ะพี่เสก อดชิมคนสวยเลย

“ผู้หญิงน่ะมีเงินก็หาได้ไม่ยาก แต่เงินน่ะหายากโว้ย เดี๋ยว ราคามันจะตก”

คนเป็นลูกพี่หันไปอธิบายให้กับพวกของมันฟัง ในขณะที่ลีลา วดีพยายามคิดหาทางออก และในที่สุดก็ได้จังหวะที่พวกมัน เผลอ หล่อนใช้ตัวที่เล็กกว่าก้มลงและเม็ดทรายสาดใส่หน้า พวกมันทันที ก่อนจะรีบวิ่งหนีสุดชีวิต

“อีระย่า!”

ไอ้คนเป็นลูก ยกมือขึ้นปิดตาร้องโอดครวญ

“ไปลากตัวมันมาให้ได้ ฤทธิ์มากนักนังนี่”

“ครับลูกพี่”
ลีลาวดีซอยเท้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็มองหาทางรอด แต่ให้ ตายเถอะ ความมืดมิดมีอิทธิพลต่อประสาทการมองเห็นเหลือ เกิน หล่อนมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความสลัวและภัย อันตราย สุดท้ายก็หนีมาจนสุดสะพาน

“จะไปไหนดี… จะทำยังไงดี

“มันอยู่นั่นไง”

เสียงของพวกมันดังใกล้เข้ามาทุกที และสุดท้ายมันก็มาหยุด ตรงหน้าหล่อน ลีลาวดีถอยหลังกรูดจนสุดขอบสะพาน ด้านล่าง คือน้ำทะเลลึกและเย็นเฉียบ ในขณะที่ด้านบนคือความพังพินาศ ของชีวิต หญิงสาวหัวใจสะท้าน ความหวาดกลัวดุจลูกปืนที่วิ่งตัด ขั้วหัวใจ

“คิดว่าจะหนีรอดเหรอ นั่งระยำ”

ลูกพี่ของมันเดินขึ้นมาอยู่ตรงหน้าสุด

“ไอ้คนชั่ว อย่าทําอะไรฉันนะ”

“กูจะทำ กูจะเอามึงไปขายบนเรือของฝรั่ง ให้ถึงเป็นโสเภณี บนเรือยังไงล่ะ ชัดเจนไหมอีนังผู้หญิงฤทธิ์มาก

“ไม่… ฉันไม่ยอม ฉันไม่มีวันขายตัว พวกแกอย่าเข้ามานะ

แต่พวกมันสนที่ไหนกันล่ะ ยังคงเดินต้อนเข้ามาหาเรื่อยๆ แถม ยังหัวเราะสะใจ

“แน่จริงก็โดดลงไป ตรงนี้น้ำลึกนะจะบอกให้ ยิ่งดึกดื่นแบบนี้ รับรองไม่หนาวตายก็เป็นตะคริวตายแน่ๆ

ใช่… หล่อนรู้ดีว่าถ้ากระโดดลงไปทางรอดมีไม่ถึงสิบ เปอร์เซ็นต์

“พวกแกต้องการเงินเท่าไหร่ ฉัน… จะหามาให้

“อย่ามาต่อรอง กูต้องการตัวของมึงไปขาย ชัดเจนไหม”

“ไม่… อย่าเข้ามานะ

พวกมันไม่พูดอะไร แต่หัวเราะลั่น ในขณะที่หล่อนกำลังหวาด กลัวยิ่งนัก

“ฉันจะไม่ยอมขายตัว…ฉันยอมตาย…

“ยอมตาย… งั้นก็กระโดดลงไปสิ จะได้ตายสมใจ” พวกมันยังไม่หยุดก้าวเท้า ยังคงเดินเข้ามาหาเรื่อยๆ สุดท้าย… สุดท้ายก็มาถึงตัวหล่อน ลีลาวดีตกใจมากสะบัดมือ จากพวกมัน และตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำทันที

ตู้ม!!!

“เฮ้ย… มันโดดจริงๆ ลูกพี่”

“กูเห็นแล้ว นังนี่มันใจเด็ดนัก พวกมึงกระโดดลงไปลากตัวมัน ขึ้นมาให้ได้นะ และต้องเป็นๆ เท่านั้น ถ้ามันตาย พวกมึงก็ต้อง ตาย จําเอาไว้”

ไอ้คนที่เป็นลูกน้องสี่ห้าคนมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น
“แต่น้ำลึกนะลูกพี่ แถม… เย็นด้วย

“แล้วพวกมึงกลัวลูกปืนหรือน้ำลึกมากกว่ากันล่ะ

คนพูดเล็งปืนไปที่กลุ่มลูกน้องของตัวเอง ตั้งลำและทำท่าจะยิง “ได้ครับ ได้ครับ พวกผมจะโดดเดี่ยวนี้ เฮ้ย… โดด โอ๊ย

ต้ม ตูม ตูม

เสียงของหนักกระทบกับผิวน้ำทะเลดังขึ้นหลายครั้ง ท่ามกลาง ความมืดมิดที่มีเศษเสี้ยวของดวงจันทร์เป็นพยานเท่านั้น รอยยิ้ม พึงพอใจผุดพรายบนใบหน้าเหี้ยมโหด และแน่นอนว่าเรื่องราวที่ เต็มไปด้วยความตัณหาราคะบนกลิ่นของเงินตรากำลังจะเริ่มต้น ขึ้น

ในอีกไม่ช้า…