ตอนที่ 5

เนื้อนวลแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้รับโทรศัพท์จากโอราลาพี่เลี้ยง คนใหม่ที่หล่อนเจียดเงินที่เหลืออยู่น้อยนิดให้มาดูแลเอาใน ช่วงเวลากลางวันที่หล่อนไปทํางาน เพราะถ้าไม่ทำงานหล่อนกับ เอวาก็จะต้องอดตายเพราะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่อง ขึ้นแบบนี้

พี่นวล ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก ขับรถราคาแพงสีขาว แต่ฉัน ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไรหรอกนะ เขาเข้ามาในบ้านและบอก ว่าจะเอาหนูเอวาไป ฉันพยายามขัดขวางอย่างสุดความสามารถ แล้ว แต่ฉันก็สู้แรงผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ฉัน… ขอโทษนะพี่นวล

นี่คือคำสารภาพทั้งน้ำตาของโอราลาเมื่อหล่อนกลับไปถึง บ้านในตอนบ่ายสาม

“คนเลว คนสารเลว ใจคุณทำด้วยอะไรนะคุณคิริล!”

หญิงสาวเค้นเสียงด่าอยู่หน้ารั้วคฤหาสน์ Demon’s Palace ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของซาตานใจคนนั้น เขาไม่มีทางแย่งเอวา ไปจากหล่อนได้ ไม่มีทาง

“คุณผู้หญิงมาหาใครหรือครับ”

รปภ. ร่างยักษ์เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

เนื้อนวลฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ใจจริงอยากจะอาละวาดให้ไอ้ตึก สวยๆ เบื้องหน้าพังพินาศนัก กล้าดียังไงมาขโมยหลานสาวของหล่อนไป คนบ้า คนสารเลว

“คือพี่จ๊ะ… ฉันน่ะมาหาคุณศิริลน่ะจ้ะ”

รปภ.สองคนมองหน้ากันก่อนจะหันมาจ้องมองหล่อนตั้งแต่ หัวจรดปลายเท้า พร้อมทั้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขันที่ปิดไม่มิด

“เอ่อ มาหาเรื่องอะไรหรือครับ”

เนื้อนวล อึ้งและคิดไม่ออก

“หรือว่าเป็นผู้หญิงของคุณคิลล์ครับ”

คำพูดโพรงให้กระรอกของหนึ่ง ในรปภ. ทำให้เนื้อนวลยิ้ม กว้างและรับสมอ้างทันที

“เอ่อ ใช่จ้ะ ฉัน… ฉันเป็นผู้หญิงของคุณศิริล

รปภ. มองร่างของหล่อนอีกครั้งซ้ำๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อ คงจะเป็นเพราะชุดที่หล่อนใส่มันไม่ใช่แนวแบบผู้หญิงของผู้ชาย คนนั้นล่ะมั้ง หญิงสาวคิดอย่างอุ่นเคือง

“คือว่า…ฉันเผลอท่าน้ำเปียกชุดเดิมน่ะจ๊ะ ก็เลยต้องไป ขอยืมชุดแม่บ้าน ใส่มาแบบนี้ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกจ๊ะ เพราะพออยู่กับคุณศิริลฉันก็ไม่จำเป็นต้องใส่อะไรติดตัวอยู่ดี”

กัดฟันพูดออกไปอย่างอับอาย แต่ก็ต้องพูดจนจบ

รปภ. สองคนมองหน้ากันอย่างชั่งใจก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“งั้นรอแป๊บนะ ผมขอโทรขึ้นไปรายงานคุณคิลล์ก่อน
“เอ่อ… อย่านะจ๊ะพี่สุดหล่อ…

หญิงสาวรีบร้องห้ามเสียงหลงทันที รปภ. หันมามองอย่างประหลาดใจ “อ้าว ทําไมล่ะครับ

“เอ่อ คือว่า… ฉันน่ะอยากเซอร์ไพรส์คุณคิริลนะจ้ะ นะจ๊ะ ถือว่าช่วยฉันเถอะ ฉันไม่มีพิษสงอะไรหรอก เห็นไหมตัวเล็กนิด เดียวเอง ที่มานี่ก็แค่จะมามอบความสุขให้กับเจ้านายของพวกพี่ เท่านั้นแหละ และรับรองฉันจะบอกความดีของพวกพี่ให้คุณคิริล รู้ ซึ่งแน่นอนว่าพวกพี่จะได้โบนัสก้อนโตเลยทีเดียว”

ไม่รู้ว่าหล่อนเกลี้ยกล่อมเก่งหรือว่าเพราะตาบ้าคิริลนั่นนัดผู้ หญิงเข้ามาปรนเปรอที่นี่บ่อยๆ กันแน่ สองรูปภ. ยอมให้หล่อน ก้าวเข้าไปใน Demon’s Palaceได้อย่างง่ายดาย แม้จะบอกตัว เองว่าผู้ชายคนนั้นสูงเกินกว่าจะเอื้อมเอามาครอบครองได้ แต่ หัวใจไม่รักดีก็ยังอดหึงหวงไม่ได้ หญิงสาวถอนใจออกมาอย่าง เบื่อหน่ายตัวเอง ขณะย่องเข้าไปภายในตัวตึกใหญ่

“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตาบ้านั่นเอาเอวาไปไว้ที่ไหน

เนื้อนวลบ่นอุบ ขณะย่องอย่างเงียบเชียบวิ่งขึ้นบันไดไป โดยที่ไม่มีใครเห็นเลยแม้แต่คนเดียว ไม่นานหล่อนก็มายืนมึนงง อยู่บนชั้นสอง ห้องหับมากมาย เรียงรายอยู่ทั้งซ้ายและขวา ซึ่ง หล่อนไม่รู้ว่าควรจะไปค้นที่ห้องไหนก่อน

“ทำไมตานี่ถึงมีบ้านใหญ่โตแบบนี้นะ แล้ววันนี้ฉันจะค้นหมดทุกห้องไหมเนี่ย”

แม้จะท้อแท้แต่หล่อนก็ถอยไม่ได้ เอวาต้องการหล่อน ป่านนี้ ไม่รู้ว่าจะร้องไห้คิดถึงหล่อนมากแค่ไหนแล้ว นมไม่รู้จะได้กินหรือ เปล่าด้วย พอคิดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ซึมออกมาคลอหน่วยตา ห่วงใยเด็กน้อยสุดดวงใจ

“น้าจะไม่ยอมแพ้ น่าจะสู้…

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปในปอดเฮือกใหญ่ หันซ้ายแล ขวาอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปทางปีกขวาของคฤหาสน์ ใหญ่ เดินมาเรื่อยๆ ก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อเสียงฝีเท้า ใครบาง คนกำลังใกล้เข้ามา หญิงสาวตัวสั่นและคิดหาทางออก

“ทํายังไงดี ทำยังไงดี…

ร้องถามตัวเองและหันซ้ายแลขวามองไม่เห็นทางรอด จึง ตัดสินใจเปิดประตูห้องที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปทันทีก่อนที่ใครคนนั้น จะเดินผ่านมา

“โล่งอก…

เนื้อนวลยกมือขึ้นทาบอก กำลังจะเปิดประตูออกไป แต่ สายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็นรูปที่แขวนอยู่บนผนังเสียก่อน อย่าบอกนะว่าห้องนี้เป็นของ….?!

“คุณศิริล…

หญิงสาวอุทานแผ่วเบาในลำคอ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ หล่อนหลบคนที่กำลังจะเดินผ่านเข้ามาในห้อง ของตาบ้าคิริล โอ้พระเจ้าทำไมมันถึงได้ประจวบเหมาะแบบนี้นะ เนื้อนวลเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็แค่วูบเดียว เท่านั้นเพราะต่อมาหล่อนก็ถูกความเจ็บแค้นครอบงำได้เช่นเดิม สาวน้อยกัดฟันแน่น ดวงตากลมโตสอดส่ายไปรอบๆ ห้อง แต่ก็ ไม่พบคนที่ต้องการกำลังจะเดินออกไปแต่หูแว่วได้ยินเสียงน้ำ เสียก่อน

เนื้อนวลชะงัก และหันกลับไปจ้องมองบานประตูของห้องที่ มั่นใจว่าคือห้องน้ำด้วยดวงตาวาวโรจน์ ยังไงซะคิริลก็ต้องชดใช้ ให้หล่อน คิดได้เช่นนั้นโทสะก็เข้าครอบงำเต็มเปี่ยม สติไม่หลง เหลืออีกแล้วยามที่เดินมาหยุดหน้าประตูห้องน้ำ เสียงสายน้ำยัง คงไหลริน ใช่… ตาบ้านั่นอยู่ในนี้แน่นอน

และไม่รู้ว่าเพราะโทสะหรืออารมณ์อะไรกันแน่ที่ทำให้เนื้อ นวลเลือกที่จะกระชากประตูห้องน้ำนั้นให้เปิดออก และเดิน เข้าไปภายใน กระจกฝ้าไม่ได้ช่วยพรางตาหล่อนได้เลย ร่างกาย สูงใหญ่อยู่ในนั้น และวินาทีต่อมาเขาก็ก้าวออกมา

“ว้าย… คนบ้า…”

หญิงสาวร้องอุทานตกใจและหน้าแดงเพราะทั้งเนื้อทั้งตัว ของคิริลเปลือยเปล่าและยังคงพราวไปด้วยหยาดน้ำ ซึ่งหล่อนก็ มั่นใจว่าเขาเองก็ตกใจไม่แพ้หล่อนเลยสักนิด แต่ถึงแม้จะตกใจ แค่ไหน แต่พ่อเจ้าประคุณก็ยังยืนล่อนจ้อนต่อหน้าหล่อน โดยไม่รู้ สึกอับอายได้อย่างตบมือให้
“เธอมาได้ยังไง”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบเย็นชา แต่คนฟังอย่างหล่อนรู้ดีว่า เขากำลังมีโทสะมากมายแค่ไหน

“คือฉัน…”

หล่อนอีกอัก และจ้องมองเรือนกายกำยำของเขาด้วย สายตาอยากรู้อยากเห็น มองจ้องไปทุกๆ ส่วนราวกับมันคือสิ่ง มหัศจรรย์

“คือฉัน…”

เนื้อนวลก็ยังอึกอักพูดไม่ออกเช่นเดิม สายตาก็ยังอยู่ที่เขา เหมือนเดิมเช่นกัน

คิริลกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ไม่อยากจะ เชื่อเลยว่าสายตาที่จับจ้องมองมาของแม่ผู้หญิงแพศยาตรงหน้า จะทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาแบบนี้ ความเป็นชายของเขา ค่อยๆ แข็งขันขึ้น จนสุดท้ายก็เต็มที่ใหญ่โต